عالم ناصح و واعظ عارف

در کنار و جوار بُعد عرفانی حضرت امام، شخصیت شعری و شاعرانه ایشان است که به رغم گم شدن اکثر سروده های دوره جوانی، ترکیب اندکی از آن قصائد و سروده های بلند، با غزلیاتی که با فطانت فرزند عزیزش سیداحمد؛ «دیوان امام» شکل گرفت. اما تا پیش از آنکه اولین غزل عرفانی امام توسط مرحوم سیداحمد، در آغازین روزهای پس از ارتحال آن سالک واصل انتشار یابد، عموماً از شخصیت شاعرانه ایشان بی خبر بوده ا ند. عالم ربانی آیت الله سیدعبدالله فاطمی نیا(اصفیائی) طاب ثراه در همان روزهای حزن و اندوه و عشق و اخلاص و ایثار به شرح و تفسیر عرفانی آن غزل ماندگار و ابیات عرفانی اقدام کرده است. که تا اربعین ارتحال حضرت امام نوشتن آن به انجام رسید.