رباعی حضرت امام از عید نوروز به نام عید اسعد:

رباعی حضرت امام از عید نوروز به نام عید اسعد:

«این عید سعید عید اسعد باشد ملت به پناه لطف احمد باشد برپرچم جمهوری اسلامی ما تمثال مبارک محمد(ص) باشد»

سه شنبه, فروردين 09, 1401 8:58
فصل بهار و عید نوروز در اشعار امام خمینی

فصل بهار و عید نوروز در اشعار امام خمینی

امام خمینی شخصیتی چند وجهی داشت. در حوزه های گوناگون عرفان و شعر، فلسفه، فقه و اصول، سیاست و... درخشیده است. با وجود اهمیت بُعد سیاسی ایشان، نادیده گرفتن سایر وجوه شخصیتی او ضرری جبران ناپذیر خواهد داشت. برای مثال، با کمی دقت در زندگی ایشان، خواهیم دید، حتی در دوران رهبری دینی و سیاسی نیز هیچگاه از عواطف و احساسات شاعرانۀ او کاسته نشد. امام خمینی خود فردی اهل ادبیات، شاعر و صاحب نثری درخشان بود. ادبیات و شعر وجهی از زیست ایشان است که کمتر مورد توجه قرار گرفته است. از آن میان شعرهایی که دربارۀ فصل بهار و نوروز سروده اند که در اینجا به نمونه ای از آنها اشاره می کنیم.

سه شنبه, فروردين 03, 1400 17:58
جشن ملی نوروز در سیرۀ نظری و عملی امام خمینی

جشن ملی نوروز در سیرۀ نظری و عملی امام خمینی

جشن ملی نوروز در سیرۀ نظری و عملی امام خمینی محمد رجائی نژاد اشاره باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا جامه عید بپوشند، چه شاه و چه گدا(دیوان امام، ص 39) عید نوروز یکی از گسترده ترین و تاریخی ترین جشن های جهان است که در حوزۀ تمدنی ایران زمین، به ویژه در کشور ایران برگزار می شود. یک سنت باستانی پیش از اسلام که به تأیید پیامبر اسلام(ص) و دیگر ائمۀ معصومین(ع) نیز رسیده است. دیدگاه امام خمینی، بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی، نسبت به آن چیست؟

شنبه, اسفند 30, 1399 12:0

زمزم احکام، ربا و اقسام آن

حرمت ربا با آیات قرآن و سنت رسول خدا (ص) و احادیث اهل بیت علیهم السلام و اجماع فقها ثابت گشته و از گناهان بزرگ محسوب می شود ،
ربا یا ربای معاملی است و یا ربای قرضی و ربا در معامله عبارت است از مبادله دو کالای مثل هم با دریافت اضافی.

ماه محرم و صفر

محرّم و صفر، که ماه‏‎ ‎‏برکات اسلامی است و ماه زنده ماندن اسلام است، باید ما محرّم و صفر را زنده نگه‏‎ ‎‏داریم به ذکر مصائب اهل بیت ـ علیهم السلام ـ که با ذکر مصائب اهل بیت ـ علیهم السلام ـ‏‎ ‎‏زنده مانده است این مذهب تا حالا؛ با همان وضع سنتی، با همان وضع مرثیه سرایی و‏‎ ‎‏روضه خوانی.(صحیفه امام، ج 15، ص 331)