امام خمینی و مناجات شعبانیه

امام خمینی و مناجات شعبانیه

مناجات شعبانیه میراث گرانبهایی از امام العارفین حضرت علی (علیه السلام ) است. مفاهیم بلند، عارفانه و عاشقانه آن، ریشه در عمق معرفت درونی به تجلیات ربوبی دارد. این مناجات که مشحون از معارف بلند و حقایق توحیدی است، انسان را واله و شیدای حضرت معبود می کند. حضرت امام به مناجات شعبانیه عنایت و اهتمام خاصی داشته و در بیانات خود به صورت های مختلف به آن توجه داده و همگان را به بهره گیری از این نعمت خاص معنوی سفارش کرده است.

چهارشنبه, اسفند 18, 1400 14:29
امام خمینی و زیارت جامعه کبیره

امام خمینی و زیارت جامعه کبیره

زیارت جامعه کبیره، فشرده ای از عقاید و امام شناسی در مکتب اهل بیت است؛ از این رو آن را «مرام نامه شیعه» یا «منشور ولایت» نامیده اند. در این زیارت نامه که با شهادت به یگانگی خدا و سلام بر پیامبر(صل الله علیه و آله) آغاز شده، سپس بیش از ۲۰۰ فضیلت برای اهل بیت، مانند گنجینه علم و حکمت الهی، نگهبان اسرار خداوندی، حامل کتاب خدا و جانشین او بیان شده است.

شنبه, بهمن 16, 1400 2:7
اولین سخنرانی های امام خمینی پس از ورود به ایران، از سخنرانی در فرودگاه تا بیانات در بهشت زهرا

اولین سخنرانی های امام خمینی پس از ورود به ایران، از سخنرانی در فرودگاه تا بیانات در بهشت زهرا

مکان های دیگری هم برای دیدار حضرت امام با مردم پیشنهاد شده بودند ولی امام بهشت زهرا را ارجح دانستند. ایشان در سخنرانی خود در بهشت زهرا به خانواده شهدای انقلاب اسلامی تسلیت گفتند و فرمودند: «من نمی توانم تشکر از این ملت بکنم که همه چیز خودش را در راه خدا داد. خدای تبارک و تعالی باید به آنها اجر عنایت فرماید.»

سه شنبه, بهمن 12, 1400 13:35

زمزم احکام، ربا و اقسام آن

حرمت ربا با آیات قرآن و سنت رسول خدا (ص) و احادیث اهل بیت علیهم السلام و اجماع فقها ثابت گشته و از گناهان بزرگ محسوب می شود ،
ربا یا ربای معاملی است و یا ربای قرضی و ربا در معامله عبارت است از مبادله دو کالای مثل هم با دریافت اضافی.

ماه محرم و صفر

محرّم و صفر، که ماه‏‎ ‎‏برکات اسلامی است و ماه زنده ماندن اسلام است، باید ما محرّم و صفر را زنده نگه‏‎ ‎‏داریم به ذکر مصائب اهل بیت ـ علیهم السلام ـ که با ذکر مصائب اهل بیت ـ علیهم السلام ـ‏‎ ‎‏زنده مانده است این مذهب تا حالا؛ با همان وضع سنتی، با همان وضع مرثیه سرایی و‏‎ ‎‏روضه خوانی.(صحیفه امام، ج 15، ص 331)