خوانش و کاوشِ بخشی از پروندۀ امنیتی امام خمینی در ساواک؛ ویژۀ بهار سال 1342

اسناد پروندۀ ساواک (سازمان اطلاعات و امنیت کشور در زمان حکومت پهلوی) امام خمینی همانند کتاب صحیفۀ امام خمینی در 22 جلد چاپ و منتشر شده است. در جلد دوم، صفحۀ 224 تا 232 آن گزارشی آمده با عنوان «خلاصۀ پروندۀ روح اله الموسوی الخمینی» به تاریخ پنجم تیر ماه 1342ش. این گزارش که از طرف ساواک تهیه و برای سران و مسئولان امنیتی کشور فرستاده شده، بسیار جالب و خواندنی ست. بااین که نزدیک به 58 سال از نگارش آن می گذرد، اما هنوز تازه و آموزنده است. در اینجا با اشاره ای کوتاه به متن اصلی، برداشت و تحلیل خودم را از آن گزارش تقدیم می کنم.

با امام در حبس و حصر

سوم تیرماه مصادف است با سال روز انتقال حضرت امام به زندان پادگان عشرت اباد در سال 1342، تا کنون درباره مبارزات و زندان رفتن و ایام حضور امام در تبعیدگاه، مطالب زیادی گفته و نوشته شده است؛ ولی نگارنده کمتر به نوشته و سخنی برخورده ام که اختصاصا به منش و سیره حضرت امام در دوران زندان و حصر یا به عبارت دیگر ادب امام در زندان پرداخته باشد. در این یادداشت تلاش کرده ام بر اساس گفته ها و نوشته های حضرت امام و مطالب موجود در خاطرات یاران و نزدیکان ایشان به این موضوع از مقدمات دستگیری تا زمان آزادی بپردازم و فکر می کنم پرداختن به آن می تواند برای عموم افرادی که دغدغه اصلاح جامعه و برخورد کردن با مفاسد اجتماعی دارند، در زمانی که حاکمیت و قدرت جامعه در دست نااهلان است، مفید باشد.

آیت الله غفاری، مبارزی نستوه

هفتم دی ماه سالروز شهادت آیت الله حسین غفاری در زندان های رژیم شاه می باشد. امام خمینی (س) در باره شهادت ایشان می فرماید: «... زجر ما این است؛ نه اینکه زجر ما این‏ است‏ که‏ ما را حبس‏ کردند یا زندان‏ بردند. زجر ما این است که پای علما را اره کردند آقا! توی روغن سوزاندند! زجر ما این است که ده سال، پانزده سال، هشت سال، هفت سال، علمای ما در حبس بودند».(صحیفه امام، ج 4، ص 305)

چهارم تیر

امام خمینی از حبس تا حصر

امام خمینی پس از دستگیری و انتقال به تهران، نزدیک به یک سال در حبس و حصر بودند که...