امروز با امام: یازدهم مرداد

امروز با امام: یازدهم مرداد

ـ نامه به آقای سید محمدصادق روحانی؛ محدودیتهای ایجاد شده توسط دولت (1342)‏^[1]

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

به عرض عالی می‏رساند، مرقوم محترم که حاکی از سلامت مزاج محترم و تفقد از حقیر بود موجب تشکر گردید. گرچه ما آزاد نیستیم و دولت به مناسباتی که خودشان می‏دانند این صحنه را ساخت که ما را آزاد قلمداد کند و سر و صدا راه بیندازد، و الآن ما در اختیار آنها هستیم و ابداً از خود اختیاری نداریم و حق ملاقات با کسی نداریم و کسی نمی‏تواند بی‏اجازه، ما را ملاقات کند، و امروز منتقل می‏شویم به خارج شهر،^[2] و این تبعید است تا امَد غیر معلوم. از این جهت ما از همه تکالیف خارج هستیم لکن مع ذلک از اظهار لطف جنابعالی و سایر آقایان محترم و علمای اعلام و جمیع مسلمین متشکریم. تلگرافات آقایان نرسید. فقط چهار تلگراف [به‏] زندان رسید که جواب دادم. از سرکار نرسید. در هر صورت اگر صلاح می‏دانید به نحوی این محدودیت را به مسلمین برسانید. از جنابعالی ملتمس دعا هستم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته. خمینی.» (صحیفه امام، ج‏1، ص: 250)

ـ نامه به آقای سید عیسی جزایری؛ حوزه علمیه خرم ‏آباد (1342)

«خدمت ذیشرافت حضرت مستطاب سید العلماء الاعلام و حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج سید عیسی جزایری- دامت برکاته‏

به عرض عالی می‏رساند، ان شاء اللَّه وجود مسعود، خالی از نقاهت است. ضمناً در این مدت که راجع به حوزه علمیه خرم‏آباد سکوت نمودم و نخواستم با اشتغال زیاد و گرفتاریهای بیرون از حوصله بر گرفتاریهای خودم بیافزایم؛ از مراجعات حضرات آقایان و اهالی و اظهار نگرانی آنها از معرضیت انحلال آن با عدم دخالت حقیر، بر خود لازم دانستم که دخالت نمایم. و چون جناب ثقة الاسلام آقای قاضی مورد اعتماد عموم مراجعین و به ویژه در مذاکراتی که با جنابعالی نمودم، ملاحظه نمودم که مورد تأیید و اعتماد جنابعالی هستند، ایشان را برای تصدی امر مدرسه منصوب نمودم، که امر مدرسه و آقایان طلاب معوق نماند

از جنابعالی تقاضا دارم که با حسن نیتی که بحمد اللَّه ...^[3] و نفوذ معنوی و مادی که در آن ...^[4] دارید، و سمت پدری به علما و مدرسین و فضلا و سایر طبقات آن سامان دارید، از نظارت و پشتیبانی در جریان امور مدرسه علمیه کمالیه خودداری نفرموده، و در حفظ آن کوشش فرمایید. و به اهالی محترم امر فرمایید از کمکهای مادی و معنوی دریغ ننمایند که این آثار علمی با خواست خدای تعالی باقی بماند

و البته جناب آقای قاضی و سایر افاضل و اعلام در مشکلات به جنابعالی مراجعه می‏نمایند، و با علاقه‏ای که جنابعالی به بقای حوزه علمیه دارید، مشکلات را حل می‏فرمایید

و نیز از جنابعالی تقاضا دارم که رفت و آمد در مدرسه را ترک نفرمایید، که موجب دلگرمی محصلین باشد. از خداوند تعالی سلامت و سعادت جنابعالی را خواستارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته. روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏1، ص: 251 ـ 252)

ـ بیانات به آقای محمد بهبهانی بمناسبت انتقال امام از زندان به منزلی تحت محاصره (1342)^[5]

خیلی خوب و موفق هستم ... تا فردا غروب اینجا هستم و بعد منزلی در شمیران تهیه کرده‏اند که چند روز آنجا خواهم رفت، و سپس به قم می‏روم؛ ولی کارهایی هست که باید انجام شود و من ایستادگی می‏کنم که تمام محبوسین آزاد شوند. همچنین باید جلوی انتخابات مفتضح را گرف.» (صحیفه امام، ج‏1، ص: 253)

ـ رسید دریافت وجوه شرعی به آقای سیف اللَّه کریمی (1343)

«بسمه تعالی‏

مبلغ یکصد تومان بابت سهم مبارک امام- علیه السلام- از جناب آقای کربلایی سیف اللَّه کریمی- ایّده اللَّه تعالی- به وسیله جناب مستطاب عماد الاعلام و ثقة الاسلام آقای آقا شیخ محمد رضا رضوانی- دامت افاضاته- واصل گردید. روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏1، ص: 361)

ـ وکالتنامه به آقای سید کاظم حسینی میانجی؛ به مصرف رساندن اموال موهوبه (1358)

[حضرت آیت اللَّه العظمی خمینی- دام ظله العالی. با تقدیم سلام، به عرض می‏رساند اینکه: در شهر کاشمر مسلمانی به نام «محمد علی قدس» تمام دارایی خود را اعم از منقول و غیر منقول به حضرت عالی اهدا نموده و اسناد رسمی هم تنظیم شده است. فعلًا احتیاج به امضای خود یا وکیل و نماینده حضرت عالی دارد، و نسبت به مصرف آن به هر کس و به هر نحو دستور فرمایید.

شهر صیام- سید کاظم حسینی میانجی‏

بسمه تعالی. بعد التحیة. او مردی است پیر و فرتوت و صاحب ثروت بیشمار؛ لکنَّه جَمَعَهُ مِن حلاله و حرامه. به فکر افتاده اموال خود را طبق اراده آن جناب بذل کند. اگر صلاح بدانید، آقای حسینی را که مردی فاضل و متقی و اعزامی جامعه مدرسین است یا کس دیگر را وکالت دهید، اموال را به نام هر کسی که امر می‏فرمایید به ثبت برساند. 11/ 5/ 58. الاقل علی مشکینی‏].

بسمه تعالی‏

جناب مستطاب ثقة الاسلام و المسلمین آقای آقا سید کاظم حسینی میانجی از طرف این جانب وکیل هستند اسناد مزبور را امضا نموده و اموال فوق را صرف امور خیریه و عمران و آبادی و مستضعفین محل بنمایند.^[6]. روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏9، ص: 258)

ـ حکم تنفیذ ریاست جمهوری آقای محمدعلی رجایی (1360)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

با سپاس بی‏حد از الطاف کریمه خداوند متعال که توفیق به ملت شریف و متعهد ایران عطا فرموده که هر چه زمان می‏گذرد، مشکلات افزون می‏شود، بر تعهد آنان و حضورشان در صحنه و پشتیبانی‏شان از جمهوری اسلامی که فراورده فداکاریهای خودشان است، افزوده می‏شود. و به رغم تبلیغات دشمنان خارج و داخل، با اکثریت قاطع افزون از دوره سابق، جناب آقای محمد علی رجایی- ایّده اللَّه تعالی- را به ریاست جمهوری کشور اسلامی ایران برگزیده و این مسئولیت بزرگ و بار سنگین را بر عهده او گذاشته است. و چون مشروعیت آن باید با نصب فقیه ولی امر باشد^[7]، این جانب رأی ملت شریف را تنفیذ و ایشان را به سمت ریاست جمهوری اسلامی ایران منصوب نمودم، و ما دام که ایشان در خط اسلام عزیز و پیرو احکام مقدس آن می‏باشند و از قانون اساسی ایران تبعیت و در مصالح کشور و ملت عظیم الشأن در حدود اختیارات قانونی خویش کوشا باشند و از فرامین الهی و قانون اساسی تخطی ننمایند، این نصب و تنفیذ به قوت خود باقی است. و اگر خدای ناخواسته بر خلاف آن عمل نمایند، مشروعیت آن را خواهم گرفت.^[8] و باید ایشان توجه داشته باشند و از عمل ملت دریافته باشند که ملت دلاور نیز رأی خود را بر این اساس به ایشان داده‏اند، و من امیدوارم که در حفظ این امانت الهی و مسئولیتی که ملت بر عهده ایشان گذاشته است، با تمام توان کوشش نموده و از آن پاسداری نمایند و وفادار به پیمان خود در مقابل خداوند مقتدر حاضر و ناظر و ملت حاضر در صحنه و مراقب احوال و اوضاع باشند و به فرمان خداوند تبارک و تعالی- که مؤمنان را به رحمت و عطوفت در بین خود و شدت در مقابل کفار و مخالفان اسلام دعوت فرموده است-^[9] با تمام جدیت عمل کرده و در عمل به حق از کسی و از ملامت بدخواهان نهراسند. و در نظارت بر قوای ثلاثه، طرف حق را در نظر گیرند و در خدمت به خلق خدا، خصوصاً توده‏های مستضعف، احساس غرور و سرافرازی نمایند، که اینانند وفاداران به اسلام و هواداران جمهوری اسلامی. و امید است در این موقع که دشمنان خارج و داخل دست به دست هم داده تا جمهوری اسلامی را به تباهی کشند، قشرهای مختلف ایران از علما و متفکران و محققان گرفته تا قوای مسلح و از دهقانان و کارگران و کارمندان و کارفرمایان تا بازرگانان و بازاریان و عشایر و سرحدنشینان، همفکر و هم صدا با رئیس جمهور محترم و دولت و مجلس و سایر ارگانهای اسلامی دست جنایتکاران و خائنان را قطع و در تشیید^[10] و تأیید جمهوری اسلامی کوشا بوده و در ساختن ایرانی مستقل و آزاد فداکار باشند و با وحدت کلمه به کشور خود و مردم محروم آن خدمت کنند.

تقارن رأی‏گیری برای رئیس جمهور با ایام و لیالی مبارک قدر و تنفیذ آن با عید سعید فطر، موفقیت آقای رئیس جمهور را در خدمت به کشور و ملت عزیز نوید می‏دهد. از خداوند متعال توفیق همگان را در ساختن کشور عزیز خواستار است.

یکم شوال المکرم 1401، عید سعید مبارک فطر موافق با 11 مرداد 1360

روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏15، ص: 67 ـ 68)

ـ سخنرانی در مراسم تنفیذ حکم ریاست جمهوری آقای رجایی؛ نصیحت به مسئولان (1360)

« بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

این روز مبارک عید سعید فطر را بر همه ملت ایران و همه مستضعفان جهان و مسلمین کشورهای اسلامی و خصوص حضار این مجلس تبریک عرض می‏کنم.

من آنچه که لازم است به طور نصیحت به آقای رئیس جمهور و به همه دست‏اندرکاران جمهوری اسلامی از لشکری و کشوری عرض کنم این است که آنچه که به سر انسان می‏آید از خیر و شر، از خود آدم است. آنچه که انسان را به مراتب عالی انسانیت می‏رساند، کوشش خود انسان است و آنچه که انسان را به تباهی در دنیا و آخرت می‏کشد، خود انسان و اعمال خود انسان است.

این انسان است که خدای تبارک و تعالی به طوری خلق فرموده است که راه راست و کج را می‏تواند انتخاب کند. و تمام انبیا از صدر عالم تا آخر برای این آمده‏اند که این آدم را از آن راه کج و راههای باطل هدایت کنند به صراط مستقیم انسانیت؛ یک سرش اینجاست و سر دیگرش عند اللَّه است. ما خودمان را اگر توانستیم اصلاح کنیم، کنترل کنیم و تربیت کنیم خودمان را، مراقبت کنیم از خودمان، در همه امور موفق خواهیم شد.

و چنانچه- خدای نخواسته- در آن مقاصد اسلامی یا انسانی که داریم، موفق نشویم، مع ذلک، آن توفیق الهی که برای اشخاص صحیح و متعهد هست، برای ما هم هست. ما نباید نگران این باشیم که آیا در کارهایی که انجام می‏دهیم، چه کارهای شخصی و در بین خودمان و خدای خودمان و چه در کارهای اجتماعی که به عهده کسانی هست، نباید نگران باشیم که مبادا شکست بخوریم، باید نگران باشیم که مبادا به تکلیف عمل نکنیم؛ نگرانی از خود ماست.

اگر ما به تکالیفی که خدای تبارک و تعالی برای ما تعیین فرموده است عمل بکنیم، باکی از این نداریم که شکست بخوریم، چه از شرق و چه از غرب و چه از داخل چه از خارج و اگر به تکالیف خودمان عمل نکنیم، شکست خورده هستیم؛ خودمان، خودمان را شکست دادیم.

امروز باید همان طوری که در سابق به رئیس جمهور سابق‏^[11] بعضی مطالب را تذکر دادم، به آقای رجائی هم تذکراتی بدهم که قضیه مقام و ریاست هر چه باشد، این وقتی که نظر انسان یک نظر محدود دنیایی باشد، این مقامات، انسان را از خودش بیخود می‏کند، اینها را مقام می‏داند.

شما حساب کنید که این سیاره‏ای که ما در آن زندگی می‏کنیم به اسم زمین، در مقابل منظومه شمسی چه قدر است و این منظومه شمسی که ما یکی از سیارات کوچکش را در آن زندگی می‏کنیم، در مقابل کهکشان چه قدر است و این کهکشانهایی که تا کنون کشف شده است که گفته می‏شود که تا آن قدری که از ستاره‏های نورانی کشف شده است به مقدار شش میلیارد سال نوری است؛ یعنی، اگر نور آن ستاره‏ای که در آخر است بخواهد بیاید به پیش ما، شش میلیارد سال نوری طول می‏کشد و آن چیزی که ماورای اینهاست و باز کشف نشده است، حتماً بدانید که بیش از این معانی است، اینها هم در مقابل عظمت خالق ناچیزند، ما باید چقدر ضعیف باشیم که در این ذره‏ای که خودش و آن منظومه‏ای که این یکی از ستاره‏های کوچکش است، اصلًا به حساب نمی‏آید و اگر گم بشود نمی‏تواند پیدایش بکنند در این غائله بزرگ عالم. ما چه قدر از این سیاره در اختیارمان هست؟ یک ایران، ایران یک قطعه کوچکی است در مقابل این سیاره، و حکومت ایران هم یک حکومت ناچیز کوچکی است در این سیاره و سیاره ما هم یک چیز کوچکی است در مقابل منظومه شمسی و منظومه شمسی ما هم یک چیز بسیار کوچکی است در مقابل منظومه‏های دیگر و همه آنها از خداست و خالق او خداست. ما اگر بندگی خدا را بپذیریم و قلب ما منور بشود به نور بندگی خدا و عبودیت، این امر ناچیزی که به حساب در عالم نمی‏آید، در ما تأثیر نباید بکند. شما^[12] دیروز نخست وزیر بودید و پریروز وزیر بودید و قبل از او معلم بودید و قبل از او هم یک شاگردی بودید و بعد از این هم معلوم نیست کی از اینجا بروید. ممکن است- خدای نخواسته- همین حالا که بیرون رفتید و یا همین حالا یک بمبی اینجا باز منفجر بشود و فاتحه همه را بخواند وقتی مطلب این است چرا باید انسان قبل از ریاست جمهور و بعدش فرق بکند؟ مگر ریاست جمهور چه هست؟ کسی که دلش به نور توحید روشن است مگر عالم چه هست؟ همه عالم چه هست؟ همه عالم در مقابل عظمت خدای تبارک و تعالی چیزی نیست. تمام این عالم مادی در مقابل عالمهای معنوی که هست قدر محسوسی ندارد. آن وقت ما برای یک کدخدای ده یا یک کدخدای شهر، یا کدخدای یک کشور خیال بکنیم که خیر، ما الآن یک چیزی هستیم و دیگران به نظرمان کوچک بیایند و خودمان را بزرگ. اگر شما ملاحظه کردید در نفس خودتان که غیر از خدا از او کسی اطلاع ندارد و خودتان هم تا یک حدودی اطلاع دارید، اگر دیدید که این مقامی که خدای تبارک و تعالی، مردم را دلشان را متوجه کرده است به شما و به شما رأی داده‏اند، این مقام شما را محکوم خودش می‏کند و شما مرکوب او و او راکب شما هست، بروید خودتان را تصفیه کنید و بدانید این را که با دست خودتان- خدای نخواسته- خودتان را در دنیا و آخرت تباه نکنید.

خدای تبارک و تعالی حاضر است، همه این عالم در محضر حق تعالی است و تمام خطرات قلبی ما و تمام لحظات عمر ما و تمام آنچه که در باطن ما می‏گذرد در مغز ما می‏گذرد در محضر حق تعالی است و ما باید برگردیم به محضر حق تعالی و آنجا در آن محضر دیگر حساب پس بدهیم. هر چه آرا زیادتر باشد مسئولیت زیادتر است. اگر آرای شما پنج میلیون بود مسئولیتتان کمتر بود. حالا که سیزده میلیون بیشتر است، مسئولیت شما حجمش زیادتر است؛ برای اینکه شما جواب یکی یکی از این افرادی که به شما رأی دادند و شما را به عنوان رئیس جمهور اسلام، رئیس جمهوری کشور اسلامی تعیین کردند هر یک از اینها فردا می‏آیند شما را می‏گیرند، جواب از شما می‏خواهند. من شما را تعیین کردم رئیس جمهوری اسلامی باشید و اسلام را در این کشور تأیید کنید و پیاده کنید و- خدای نخواسته- شما نکردید، اقلًا سیزده میلیون و هزار و چند صد نفر می‏آیند سراغ شما، ببینید که می‏توانید جواب این را پیش خدا بدهید؟ این جمعیتی که آنجا در حساب جمع شدند و از شما بازخواست می‏کنند، اگر می‏توانید، جواب بدهید و نمی‏توانید و ما هیچ نمی‏توانیم. باید بنا بر این بگذارید که دیروز شما و امروزتان با هم فرقی نداشته باشد، هر دو برای خدمت به این مردم، اینهایی که زحمت کشیدند و جان دادند، مال دادند، رنج کشیدند و شما آقایان را به این مقام رساندند. یک وقت نخست وزیر بودید حالا هم رئیس جمهورید، جواب می‏خواهند اینها.

اگر شما پایتان را کج بگذارید، همین سیزده میلیونی که به شما امروز رأی دادند فردا «مرده باد» می‏گویند. انقلاب این طور است، وضع انقلاب این طور است؛ طوری است که مردم دیگر سربسته و در بسته تسلیم کسی نمی‏شوند، مردم هر یکیشان نظر دارند. شما می‏بینید که وقتی که در تلویزیون نظرخواهی می‏کنند از افراد، از زن، از مرد، از جوان، از پیر، همه نظر می‏دهند، این طور نیست که بی‏تفاوت باشند. اگر هر یک ما تخطی کنیم از آن خواستی که ملت دارد و آن خواستش اسلام است و احکام اسلام، اگر هر یک از ما تخطی کنیم علاوه بر آنکه در محضر خدای تبارک و تعالی در آن روزی که همه وارد می‏شوند و حساب است در کار، جوابی نداریم، همین مردم هم در همین جا به حساب می‏رسند. اینها نمی‏گذارند که- آنجا حسابش علی حده [است‏]- همین مردم در همین جا، شمایی که الآن به مقام ریاست جمهور رسیدید اگر فردا- خدای نخواسته- تخطی کنید از آن راهی که راه ملت است و راهی که اسلام پیش پای همه ما گذاشته است، همین سیزده میلیون و زیادتر که به شما رأی دادند و اعتماد به شما کردند بر می‏گردند. آنجا هم حسابش، بدتر است. اینجا وقتی برمی‏گشتند خوب، شما می‏روید منزلتان می‏نشینید، اما آنجا کار مشکل است، باید شما حساب آنجا را بکنید. چنانچه ما نفوسمان این قدر به دنیا متوجه است و منکوس هستیم و استقامت نداریم، اگر ما این طور باشیم و خودمان را دنبال اصلاحش نباشیم، این اخلاد الی الارض و توجه به ارض و رو کردن به مرتبه پایین و پشت کردن به معانی و معنویات اثرش این است که انسان در آن عالم، یک حیوان این طور منکوس. همان طوری که اینجا کرده است نقشه‏اش آنجاست، تمام چیزهایی که در اینجا واقع می‏شود یک صورتی در آنجا دارد. انسان مستقیم القامه اگر تمام یک توجهش به طبیعت شد، این استقامت قامتش را در آن طرف از دست می‏دهد، مثل یک حیواناتی که سرشان رو به زمین است و تمام عذابهایی که در آن عالم است از خود ماست.

خداوند تبارک و تعالی مهیا نکرده یک چیزی را که ماورای خود ما به ما بدهند، همه اینها آنی است که ما خودمان به دست خودمان تهیه می‏کنیم و به آن می‏رسیم، اعمال ماست رد به ما می‏شود. شاید چندین آیه در قرآن کریم به این معنا اشاره بفرماید که اینها اعمال خودتان است، از خارج به شما هیچ چی نرسیده است.

در روایات معراج هم هست که پیغمبر اکرم دیدند بعضی از ملائکه‏ای که در آنجا هستند دارند یک کارهایی را انجام می‏دهند. درختهایی را می‏کارند، چه می‏کنند، گاهی هم می‏ایستند. این را پرسیدند، جبرئیل عرض کرد- به حسب آن طور که نقل شده است- که اینها اعمالی است که مصالحش را خودشان دارند می‏فرستند، اینها اینجا درست می‏کنند، وقتی آنها مشغول کار خیر هستند اینها هم مشغول هستند، مصالح می‏رسد.^[13] وقتی آنها نه، در جهنم هم همین است و اگر جهنم و بهشت را هم- خدای نخواسته- ما قائل نباشیم، این دنیا مجازات ما را می‏دهد، همین جا.

باید شما توجه کنید که مسئولیت شما از باب اینکه آرائتان خیلی زیاد است، مسئولیتتان خیلی زیاد است. همچو نیست که آن آقایان دیگر نداشته باشند، آنها هم مسئولیت دارند، همه ما در مقابل اسلام مسئولیم. این اسلامی که با خون اولیا و بزرگان به دست ما سپرده شده است و الآن ما مسئول او هستیم، این اسلام را ما باید به نسل آتیه برسانیم. یک روزی بود که ما بعضیمان عذر داشتیم یا همه‏مان که نمی‏گذارند که ما عمل کنیم به اسلام، در رژیم سابق، خوب، خیلیها می‏گفتند که از ما نمی‏آید، اگر می‏آمد، می‏کردیم. امروز این طور نیست، امروز دست همه باز است، مجلس دستش باز است و هیچ کس آقا بالا سر او نیست. دولت هم دستش باز است و مجلس هم تأییدش می‏کند.

رئیس جمهور هم دستش باز است و ملت تأییدش کرده‏اند. هیچ عذری برای ما نیست امروز. چنانچه یک خرابی در مملکت واقع بشود و دنبال اصلاحش نرویم، عذری نداریم. همه ما، چه آنهایی که لشکری هستند و اینجا هستند و نیستند و چه آنهایی که در کشور خدمت می‏کنند و چه مردم دیگر، همه ما مسئول هستیم؛ کُلُّکُمْ راعٍ وَ کُلُکُّم مَسْئول وقتی همه ما مسئول هستیم و همه ما در مقابل خدا جواب باید بدهیم، باید فکر این کشور باشیم، فکر این اسلام که در کشور ما تشریف آورده‏اند و قدمشان روی چشم، باشیم، نرویم سراغ اینکه حالا که من شدم رئیس جمهور باید چه بشود و چه بشود و من هم باید مقامم چه باشد، خیر، این از ضعف نفس انسان است، از تنگی چشم و قلب انسان است که خیال می‏کند این یک چیزی است. این یک چیز اعتباری است که امروز دادند فردا هم تمام است، می‏گیرندش می‏رود سراغ کارش. شما برای این ملتی که در این چند سال آن قدر در طول تاریخ زحمت دیده، در مرئی‏ و منظر ما این همه جدیت کرده و جوان داده و مال داده و جان داده است تا اینکه آن رژیم را کنار گذاشته است و شما را روی کار آورده است، شما برای این ملت باید کار بکنید. این مملکتی که به دست شما افتاده است، باید ارتش برای این کشور کار بکند، سپاه پاسداران، ژاندارمری، همه قوای مسلح باید برای این مملکت خدمت بکنند، این امانتی است دست شما. مسأله، مسأله اینجا نیست تنها، اینجا هم اگر- خدای نخواسته- ارتش یک سستی بکند و- خدای نخواسته- یک غلبه‏ای واقع بشود از غیر- که نخواهد شد- آن هم در همین دنیا ننگش بر پیشانی همه است. و مسأله، مسأله اینجا نیست. مسأله جای دیگری است که ما از آن غافل هستیم. تمام اعمال شما، تمام جدیتهای شما ثبت است و همه عالم این چیزها را ثبت می‏کند در خودش و ما باید جواب بدهیم؛ ارتشی باید جواب بدهد- اگر خدای نخواسته- کوتاهی بکند، و آنهایی هم که متکفل امور کشور هستند، آنها هم باید جواب بدهند. شما باید برای این پابرهنه‏ها و مستضعفین که در طول تاریخ به استضعاف کشیده شده بودند و اینها را حساب نمی‏آوردند و فقط آن طبقه بالا را راضی نگاه داشتند و به اصطلاح کدخدا را می‏دیدند و ده را می‏چاپیدند، شما باید توجهتان به این توده‏های مستضعفی که با زحمت خودشان و رنج خودشان الآن در جبهه‏ها مشغول فداکاری هستند که خداوند تأییدشان کند و در پشت جبهه هم مشغول فداکاری هستند و مستضعف‏اند، آن بالاها اینها را ضعیف می‏شمارند و می‏شمردند و اینها به حساب نمی‏آمدند و در رژیم سابق برای اینها کاری نشده بود، برای اینها کار کنید.

قانع نشوید به اینکه بعضی جاها کار شده است، می‏دانم شده است، خیلی هم شده است، اما نباید قانع شد، باید همه دست به دست هم بدهید که ان شاء اللَّه، برای اینها یک زندگی مرفهی، یک وضع صحیحی پیش بیاید، درست بشود. اینها حق دارند به ما و به شما، خیلی حق دارند. سیزده میلیون رأی به شما داده‏اند، اینها حق دارند به شما، باقی هم حق دارند به شما و همین طور وقتی دولتی پیش می‏آید، آن هم دولتی است که مردم به آن حق دارند. اگر نبودند این مردم، شما هم شاید حالا در حبس بودید و آن زجرها را می‏کشیدید و دیگران هم که متعهد بودند، آنها هم در حبس بودند یا در جاهای دیگر. این ملت حق دارد، دست شما را گرفته آورده این بالا نشانده، شما باید خدمت کنید به این مردم؛ شما، ما، همه باید خدمتگزار اینها باشیم. و شرافت همه ما به این است که خدمت به خلق خدا بکنیم. اینها بندگان خدا هستند، خدای تبارک و تعالی، علاقه دارد به این بندگان و ما مسئولیم، باید خدمت بکنیم و من امیدوارم که شما به حسب آن روحیه‏ای که دارید، آقای رجایی به حسب آن روحیه‏ای که دارند، این مقام ایشان را بازی ندهد شما سوار مقام بشو، مقام سوار شما نشود، این دو تا مثل راکب و مرکوبند.

اگر انسان روحیه‏اش طوری باشد که سوار بشود بر هر مقامی که برای او پیش می‏آید و مهار کند او را، این به سعادت نزدیک می‏شود و اگر روحیه ضعیف باشد و وقتی که به یک مقامی رسید او سوار آدم بشود، او هر جا دلش بخواهد انسان را می‏برد تا به هلاکت می‏رساند. من از خدای تبارک و تعالی استدعا می‏کنم که شما را موفق کند به اینکه خدمت بکنید به این خلق و همه کسانی که دست‏اندرکار هستند، در هر جا، در مجلس هستند، در قوه قضائیه هستند، دولت هست، هر کس هست و همین طور قوای مسلح، اینها همه ان شاء اللَّه، موفق بشوند. و مایی که امروز در هجوم همه جانبه داخل و خارج هستیم و بحمد اللَّه داخلش دیگر داخل آدم نیست، بله ما باید دست به هم بدهیم و این مملکت را نجات بدهیم. و این اشخاصی که حالا هم باز یک فسادهای دزدکی می‏کنند، مثل دزدها که می‏روند و یک چیزی برمی‏دارند و فرار می‏کنند، این جوری نباشد.

ان شاء اللَّه، امیدوارم موفق بشوید خدمت بکنیم به این جامعه. و من واقعاً متأسفم از اینکه این مسائل پیش آمد و من در مدتهای طولانی زحمت کشیدم که این کارها پیش نیاید و نشود این طور، لکن شد و «الْخَیرُ فی ما وَقَعَ»^[14]. خداوند ان شاء اللَّه، همه شما را حفظ کند، مؤید کند، موفق باشید همه.

و من سفارش می‏کنم به همه اشخاصی که در کنار رفتند و دارند کارهای خلاف می‏کنند، ما علاقه داریم که شما بیایید خدمت کنید به مملکت خودتان. ما میل داریم که همه خدمتگزار به این کشور باشند، کشوری که از اطراف به آن هجوم آورده‏اند و دهانهای ابرقدرتها باز است برای بلعیدن او. شمایی که می‏گویید ما علاقه داریم به این مملکت و علاقه داریم به این کشور، خوب دست به دست هم بدهید، با هم بسازید این کشور را. چرا با هم جنگ و دعوا می‏کنید؟ خوب، کشتن یک دسته مردمی که دارند خدمت می‏کنند به این مملکت، خدمت می‏کنند به این کشور، این طریقی است که خدمت به خلق است؟ این آقای محترم که حالا با زحمت تشریف آوردند و من خیلی خوشحال شدم از اینکه آقای خامنه‏ای- سلمه اللَّه- آمدند و حاضرند، ایشان آخر چه کرده بود؟ خوب بگویید آخر، یک کاری، یک کار خلافی، چه کرده بود ایشان که می‏خواستید ایشان را بکُشید و موفق نشدید بحمد اللَّه. دیگرانی که شما کشتید و از بین بردید، اینها چه کرده بودند، جز یک هو و جنجالی شما می‏کردید که چه و چه و چه، انحصار طلب، و انحصار طلب. و مسأله این طورها نبوده، ما هم ریشه‏هایش را می‏دانیم، لکن از خدای تبارک و تعالی می‏خواهیم که همه را خدا هدایت کند و همه برگردند به دامن اسلام و همه خدمتگزار باشند. و من میل ندارم اینهایی که از ایران رفتند، بیشتر از این خودشان را مفتضح کنند. آنها هم نروند با آن انگلهایی که رفتند و فرار کردند بروند با هم بنشینند و صحبت کنند، آنها هم بفهمند که وظیفه این است که به این کشور خدمت بکنند، وظیفه این است که این مملکت را حفظ بکنند.

شاید بعد از ده- بیست سال دیگر شما برگشتید به ایران، یک راهی داشته باشید، همچو جدا نشوید از ملت و بروید سراغ کارتان، حالا بروید با بختیار و نمی‏دانم چه. گرچه بختیار گفته من نمی‏پذیرم، اما لازم نیست شما بروید.

شما همه‏تان خدمتگزار باشید و برگردید به این مملکت، مملکت شما را قبول می‏کند.

من از خدای تبارک و تعالی خواهانم که همه ما را به راه راست و به صراط مستقیم هدایت بفرماید، و این جمهوری اسلامی را به ثمر برساند و ما را خدمتگزار این کشور قرار بدهد.

و همه‏مان نسبت به هم محبت داشته باشیم و در محیط دوستی، خدمت به این مملکت بکنیم. دشمنی برای چه؟ چرا دشمن باشیم با هم؟ با هم دوست باشیم در ساختن کشور.

و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.» (صحیفه امام، ج‏15، ص: 69 ـ 78)

ـ سخنرانی در جمع کارکنان وزارتخانه ‏های راه، نیرو و...؛ حکومت محرومان (1362)

بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

قبلًا باید از شما آقایان تشکر کنم که زحمت کشیدید و با زحمت به اینجا آمدید تا با هم ملاقات کنیم و بعض مسائل را عرض کنم. مسائلی که آقا فرمودند راجع به خدمت‏هایی که هم وزارت راه و هم وزارت نیرو انجام داده‏اند و همین طور خدمت‏هایی که وزارت فرهنگ انجام داده است و سایر وزارتخانه‏ها، اینها از آثار حکومت مستضعفین است. در طول تاریخ، اسکلت حکومت، چه اصل حکومت و چه مجلس‏ها از وقتی که مجلس تحقق پیدا کرد الّا کمی در دوره اول و همین طور ارتش و سایر نهادها، اینها چون از طبقه مرفه بودند و اسکلت حکومت را به اصطلاح اشراف و اعیان تشکیل می‏دادند از این جهت، اطلاع از اینکه به قشر مستمند چه می‏گذرد نداشتند، نمی‏توانستند بفهمند که مستمند یعنی چه؛ فکرشان اصلًا در این قضیه هیچ وقت وارد نمی‏شد. کسانی که از اول کودکی تا آن وقتی که به حکومت رسیدند در مهد آرامش و رفاه بارآمدند، اینها ادراک این مطلب را که قشر دیگری هم ما داریم که قشر مستمند است نمی‏کردند. اگر هم یک وقتی هم در ذهنشان می‏آمد، عبور می‏کرد. فکر این نبودند که این طبقه هم یک موجودیتی دارد و باید برای موجودیت اینها هم فکری کرد. و لهذا در طول تاریخ، این قشر مستمند و مستضعف و محروم در طول تاریخ شاهنشاهی و در این تاریخی که شماها هم ادراک کردید زمان محمد رضا و بعضی‏تان هم زمان رضا خان را ادراک کردید، می‏بینید که حکومت، حکومت اشراف بود. اگر در یک مجلسی یک نفر، دو نفر هم از طبقه محرومین پیدا می‏شد، دریک اقلیت بسیار ضعیف بودند که در مقابل آن جمعیت کثیر نمی‏توانستند کاری انجام بدهند. اصل جنس اسکلت حکومت اشرافی این است که به مردم نرسند. و لهذا تمام این روستاهای ایران تقریباً از همه مواهبی که باید به دست حکومتها تحقق پیدا کند برای این روستاها و این دهات دور افتاده هیچ تحققی پیدا نکرد؛ کمی بوده است، آن هم روی یک مطالبی که باز پای مالکین و اشراف تو کار بود. اگر روستایی بود که یکی از اشراف مالک او نبود یا یکی از- حکومت- افراد حکومت مالک او نبود، او از تمام مواهب محروم بود. برق یک مطلبی بود که الآن هم در اکثر روستاهای ما کمی رفته است و مشغول‏اند که برود، بهداری ابداً نبود، راه نبود، به طوری که اگر یکی مریض می‏شد، یک زنی می‏خواست وضع حمل بکند، در آنجا اسبابش فراهم نبود، می‏خواستند بیاورند به یک شهرستانی، از باب اینکه راه نبود، بین راه، مریض یا آن زن بدبخت تلف می‏شد یا کمی‏اش می‏رسید به معالجه. این وضع حکومت اشرافی در جهان است.

یکی از نعمتهای بزرگی که خدای تبارک و تعالی به این ملت عنایت فرمود اینکه حکومت، حکومت مستضعفین است، حکومت محرومین است. یعنی، آنهایی که در رأس حکومت واقع شدند وقتی که ملاحظه می‏کنید رئیس جمهورش از مدرسه پا شده است آمده است رئیس جمهور شده، طلبه مدرسه بوده. رئیس مجلسش از مدرسه آمده است و رئیس مجلس شده است. رئیس دولتش یک بازاری است که پدرش الآن هم بازاری است ظاهراً، از بازار آمده است و رئیس دولت شده، و وزرای دیگرش هم همین طور، وکلای دیگرش هم، وکلا هم همین طور. الآن شما در تمام قشر دست‏اندرکاران، چه در مجلس و چه در حکومت یک نفر از آن اشخاصی که در آن وقتها، در زمان شاهنشاهی کفیل امر بود یک نفر از اشباه آنها را شما نمی‏بینید. و خاصیت یک حکومت محرومین، مستضعفین و حکومت مردمی این است که هم مجلسش می‏فهمد مستضعفین و محرومین یعنی چه، هم حکومت و وزرا می‏فهمند که یعنی چه، هم رئیس جمهور و رئیس مجلس‏اش می‏دانند که این محرومیت یعنی چه؛ برای اینکه خودشان لمس کرده‏اند، خودشان لمس محرومیت را کرده‏اند؛ اینها می‏فهمند که ناداری یعنی چه و محرومیت یعنی چه. و لهذا خاصیتی که حکومت محرومین دارد چند چیز است که حالا من بعضی‏اش را عرض می‏کنم. یکی اینکه چون احساس کرده‏اند محرومیت را، به فکر محرومین می‏توانند باشند. می‏توانند که بفهمند که راه اگر نباشد و این مریض در یک دهکده‏ای مریض بشود و بخواهند بیاورندش به شهر، چه مصیبت‏هایی هست، برای اینکه، راه نیست باید با الاغ مثلًا با اسب بیاورند. اینها می‏فهمند این یعنی چه، در ذهنشان این معنا می‏آید. اینها می‏فهمند که محرومیت از حیث بهداری و درمانگاه یعنی چه. اینها می‏فهمند که محرومیت از حیث آب و برق یعنی چه. اینها از باب اینکه خودشان لمس کرده‏اند این مسائل را، می‏توانند بفهمند. به خلاف آن قشری که سابق متکفل این امور بود نمی‏توانستند بفهمند. یعنی یک کسی که در مهد اشرافیت به اصطلاح آن وقت بزرگ شده است و از اولی که چشمش را باز کرده است با نوکر و کلفت و حشم و اینها روبرو بوده، این وقتی بزرگ شد خیال می‏کند همه چیز همین است. نمی‏تواند ادراک کند که یک طبقه‏ای هستند که نان ندارند، یک طبقه‏ای هستند که نمی‏توانند زندگی کنند. این یکی از خاصیت‏های حکومت محرومین و مستضعفین است.

یکی از خاصیت‏های بزرگش این است که اینها دیگر از قدرت‏ها نمی‏ترسند.

خاصیت اعیانیت و اشرافیت به اصطلاح و رفاه این است که چون همیشه خوف این مطلب که نبادا از این مقام، پایین بیایم و نبادا یک لطمه‏ای به اشرافیت من بخورد، این خوف، اسباب این می‏شد که نسبت به زیر دست‏ها ظالم و نسبت به بالا دست‏ها توسری خور باشد. یک نفر که نخست وزیر بود، وزیر بود و در تاریخ، در طول تاریخ از کسانی بود که متکفل امور کشور بود، نسبت به زیردستان با تمام معنا ظلم می‏کرد- به حسب نوع البته- ولی وقتی مواجه می‏شد با یک سفارتخانه خارجی، کمال ذلّت را داشت. این خاصیت اشرافیت، به اصطلاح اشرافیت آن معناست که آنها داشتند، و خاصیت حکومت رفاه طلبان است که در مقابل سفارتخانه‏های خارجی ذلیل بودند و در مقابل رعیت خودشان و قشر محرومین با کمال قلدری رفتار می‏کردند. از قراری که من شنیدم همین محمدرضا در اواخر سال جنایاتش وقتی که ایران قیام کرد و آن بساط را و آن نهضت را، انقلاب را بپا کرد و دیدند خارجی‏ها که نمی‏توانند این را دیگر اینجا نگه دارند، دیگر این عروسک به درد نمی‏خورد، گفتند- از بعضی اشخاصی که نقل کردند که از خود آنها بودند و حاضر قضیه بودند- که وقتی از طرف امریکا با او آمدند و گفتند که شما باید دیگر بروید، او که نشسته بود یک قلم دستش بود لرزید و قلم از دستش افتاد، این قدر عاجز بود؛ اما نسبت به ملت دیدید که چه کرد، حکومت محرومان این خاصیت را دارد که امروز اگر رئیس جمهور امریکا بیاید اینجا بخواهد به یک نفر از کارمندهای اداره، دولت ما یک درشتی بکند یک سیلی می‏خورد. در حکومت، حکومت‏های سابق تعقل نمی‏کردند که می‏شود یک سفارتخانه امریکایی با یک سفارتخانه شوروی را باهاش این رفتاری بکنند که در حکومت محرومین شد، تعقل این مطلب را برای آنها امکان نداشت. امروز خاصیت حکومت محرومین این است که خوف به دلشان راه نمی‏دهند.

امریکا از آن طرف دریاها نشسته و فرمان می‏دهد بر حکومت‏های قلدری، همه فرمان می‏برند، حکومت ایران که حکومت مستضعفین است هیچ اعتنا به او نمی‏کند. در این قضیه‏ای که راجع به نفت ایران صدام یا یکی از وزرای او گفته بودند که ما نفت ایران را می‏زنیم و طیاره‏هایی از فرانسه مثلًا می‏گیریم و نفت ایران را می‏زنیم، ایران و کارفرمایان ایران ایستادند و گفتند اگر یک همچو غلطی بکنید ما نفت را به روی همه کشورهای خارجی می‏بندیم، و این یک واقعیت است. امریکا از آن طرف دنیا نشسته می‏گوید که ما حفظ امنیت این خلیج را می‏کنیم، تا آمده او تخیل بکند، این کار شده است در ایران. باید امریکا فکر این معنا باشد که امثال نوکرهای خودش مثل صدام و امثال اینها را به جای خودشان بنشانند، به فکر این نباشد که به ایران می‏توانند یک ضرب شستی وارد کنند.

ایران حکومت مردم است، حکومت مردمی دیگر نمی‏تواند بترسد از اینکه امریکا چی می‏گوید. حکومت مستمندان است، حکومت مستضعفان است. اینها در دلشان خوف نیست به اینکه اگر چه بشود ما مقام‏مان را از دست می‏دهیم. مقام نیست تو کار، هیچ یک از اینها به فکر این نیستند که ما الآن یک مقامی داریم و مقام فروشی بکنند. و هیچ کدام هم یک زندگی اشرافی ندارند که بترسند از دستشان گرفته بشود. و چون حکومت ایمان است، خوف از شهادت هم ندارند. بنا بر این، امریکا و امثال امریکا تصور نکنند که با یک کلمه‏ای که در سابق، زمان شاه و زمان رضا خان و محمد رضا خان می‏گفتند در اینجا اطاعت می‏شد، حالا هم آن هست. نخیر، حالا آن نیست. حالا اگر یک سفیری از شما نسبت به یک نفر از کارمندهای ما بخواهد یک جسارتی بکند غایت امر این است که او را بیرونش می‏کنند.- اگر در همین جا تربیتش نکنند-. حکومت، حکومت محرومین است، محرومین ترس ندارند از این امور، آن حکومت اشراف بود که تشر می‏زدید و آنها جا می‏خوردند. اینها حکومت توده است، توده مردم است، محرومین است، بازار است، خیابان است و کارگرانند و کشاورزان، حکومت مال اینهاست. یک همچو حکومتی، یک همچو بافتی که در حکومت ایران است امروز، این بافت جوری است که خوف تویش نیست. از چی بترسند؟ بترسند شهید می‏شوند؟ بسیارند، بسیاری هستند که آرزوی این کار را می‏کنند. بترسند مقام از آنها گرفته بشود؟ مقامی تو کار نیست تا گرفته بشود. بترسند- نمی‏دانم- پارک‏ها و نمی‏دانم دهات از آنها گرفته بشود؟ نه پارکی دارند، نه دهی دارند، این از خاصیت حکومت محرومین است که نه از این ابرقدرت می‏ترسد و نه از آن ابرقدرت می‏ترسد و از جنگ هم نمی‏ترسند. شما خیال می‏کنید که اگر در زمان سابق یک همچو جنگی پیش می‏آمد، وضع ایران این نحو بود که مردم بایستند و در جبهه و پشت جبهه بایستند و این طور توی دهنی بزنند به امریکا؟ صدام که قابل آدم نیست، این تو دهنی به امریکاست که قلاده را از سر این برداشت و اغوا کرد این بدبخت را و او را به این حال رساند. امروز روزی است که مردم ما از جنگ نمی‏ترسند، برای اینکه از جنگ برای چه بترسند؟ از جنگ می‏ترسند که بیاید کسی در بین بلادشان چه بکند؟ خوب اینها بیرونشان کردند و کسی نمی‏تواند وارد بشود در اینجا. از کودتا بترسند؟ کی کودتا بکند؟ کی می‏تواند در این کشور کودتا بکند؟ کشوری که همه افرادش مجهز هستند برای مقابله، حتی خانم‏های پشت پرده. این هم یکی از خاصیت‏هایی است که حکومت مستضعفین دارد که خوف ندارند اینها. دیگر سفارتخانه‏ها نمی‏توانند بزرگی بفروشند به حکومت ایران. پیش‏تر حکومت مال سفارتخانه‏ها بود، یک وقت سفارت انگلیس بود که همه چیز دستش بود و بعدش هم سفارت امریکا شد. حالا یک سفارتخانه در اینجا نمی‏تواند یک حرفی بزند که به یکی از کارمندهای ما بر بخورد، چه سفارت شوروی باشد چه سفارت امریکا باشد و چه سایرین. حکومت مردم این است خاصیت‏اش در مقابل حکومت اشرافی، حکومت مردمی یکی از خاصیات بزرگش این است که خوف در دلشان نیست.

یکی از خاصیت‏اش که همین معنا را دنبال دارد این است که مردم پشتیبان حکومت هستند. اگر مردم، نصف مردم پشتیبان محمد رضا بودند، این مصیبت‏ها به سر او می‏آمد؟

مردم یکپارچه پشتیبان این حکومت هستند. اگر حکومت یک گرفتاری پیدا بکند این مردم‏اند که رفع می‏کنند گرفتاری را. اگر جنگ برای دولت پیش آید، این مردم‏اند که جبهه‏ها را پر می‏کنند و پشت جبهه‏ها را هم خدمت می‏کنند در پشت جبهه‏ها، این خاصیت حکومت مردمی است. امروز مجلس چون مجلس مردمی است، این مجلس مردمی می‏تواند به فکر محرومین باشد و مجلس دیروز نمی‏توانست که به فکر محرومین باشد برای اینکه محروم تویش نبود، اگر هم بود یکی دوتا بود که کاری از او نمی‏آمد. اما امروز مجلس، مجلسی است که محرومیت کشیده‏اند اهل این مجلس، و در آنها از اشراف و اعیان و امثال ذلک دیگر وجود ندارد؛ و لو بعض منحرفین هستند اما از اشراف و اعیان دیگر خبری نیست. یک همچو مجلسی می‏تواند خدمت کند به این کشور و یک همچو مجلسی پشتیبانش همین مردم کوچه و بازار هستند. این هم یکی از خاصیت‏های بزرگ حکومت مردمی است که خوف اینکه چه بشود ندارند. و قدرت‏های بزرگ توجه به این معنا بکنند که نمی‏توانند امروز آن فرمانفرمایی که در زمان محمد رضا یا زمان رضا خان می‏کردند امروز هم بکنند.

امروز دیگر خریدار ندارد آن حرف‏ها، پوچ است آن حرف‏ها. شیوخ خلیج و اینهایی که حکومت‏هایی در کشورهای اسلامی دارند توجه بکنند به اینکه ما برای چندمین بار به آنها سفارش می‏کنیم که با کشور ما این طور نکنند. یک روز اینها بیدار می‏شوند که وقت گذشته است. یک روز دولت حجاز به خود می‏آید که مسأله دیگر گذشته. از همین حالا به فکر باشد که کارهایش را تعدیل کند. قضیه جلوگیری از حجاج ایران یک مسئله‏ای نیست که بتواند حکومت حجاز یک همچو امری را انجام بدهد.

حکومت حجاز کوچکتر از این است که جلوی حجاج را بگیرد؛ لکن اشکالتراشی می‏کنند و این اشکالتراشی یک روزی بیدار می‏شوند که وقت گذشته است و دیگر نمی‏توانند عذرخواهی کنند. از همین حالا درست توجه بکنند که شمایی که می‏گویید ما خدمتگزار بیت هستیم و شمایی که در یک کشوری واقع شدید که خانه خدا در آن کشور است، خیال نکنید که خانه خدا مال شماست و شما کلیددار خانه خدا هستید. خانه خدا مال مسلمین است. مستشارهای امریکا در حجاز به طور رفاه زندگی می‏کنند و از آن پول محرومین و نفت محرومین به آنها هر چه خواستند می‏دهند، لکن حجاج ایران مضر است برای آنها. معلوم است چرا مضر است، برای اینکه وقتی یک حکومتی سرسپرده یک دولتی شد ناچار است که حفظ بکند منافع آن دولت را. ما می‏گوییم چرا سرسپرده باشید. ما می‏خواهیم که حکومت‏های اسلامی سربلند باشند، آقا باشند بر دنیا، همان طوری که حکومت ایران امروز هست. چرا باید شما خودتان را این طور ذلیل کنید در مقابل امریکا که جرأت اینکه یک کس دیگری در مکه نسبت به امریکا یک کلمه‏ای بگوید یا نسبت به اسرائیل یک کلمه‏ای بگوید، این جرأت را نداشته باشید و بخواهید که کشور ایران حجاج، صد هزار نفر حجاج خودش را نفرستد آنجا؟- حجاج- ایران تمام حجاجش را می‏فرستد یا اصلًا نمی‏فرستد. من به حکومت حجاز نصیحت می‏کنم که این طور با مسلمین رفتار نکنند و این طور طرفدار دشمن‏های اسلام و دشمن‏های بیت اللَّه الحرام نباشند. من نصیحت می‏کنم که تا دیر نشده به خود آیند. نگذارند یک وقت که وقت گذشته است آن وقت عذرخواهی کنند؛ حال صدام را مشاهده کنند. صدام- از همه حکومت عراق- از همه حکومت‏های منطقه قویتر بود، و امروز همچو ذلیل شده است که نمی‏داند چه بکند و دست گدایی به این ور و آن ور دراز می‏کند و فایده ندارد.

من به حکومت‏های اطراف خلیج و به حکومت‏های منطقه هشدار می‏دهم که دست از مخالفت با ایران و مساعدت با صدام بردارند. دست بردارند که این حزب بعث از بین برود و حکومت عراق به دست مسلمانها اداره بشود و ایران همان طوری که به دست خود مردم اداره می‏شود عراق هم این طور باشد، و حکومت اسلامی برای همه شیوخ منطقه بهتر است از یک قدرت پوشالی امریکا.

باید تجدید نظر بکنند در حرفهای خودشان. ننشینند در کاخ‏های بزرگ خودشان و خیال کنند که حالا که در کاخ هستیم پس به ایران هم می‏توانیم چه بکنیم. خدا نکند که امسال حجاج ایرانی نروند به مکه، و خدا نکند که این اسباب این بشود که اسلام و مسلمین انفجار در آنها حاصل بشود، و دیگر نه از شیخی وجود پیدا بشود و نه از بستگان امریکا. به خود آیید و توجه کنید که این قضیه، قضیه اسلام است، مخالفت صریح با قرآن است.^[15] آن که مخالفت صریح با قرآن بکند چطور می‏تواند حکومت اسلامی داشته باشد و کلیددار مکه باشد؟ بنا بر این، من باز هم از باب اینکه می‏خواهیم با همه مسلمین، با همه دولت‏ها به طور مدارا رفتار کنیم و هیچ وقت میل نداریم که با خشونت رفتار کنیم، از آنها می‏خواهم که تجدید نظر بکنند در افکار خودشان. آن روزی که شما گرفتار بشوید امریکا به دردتان نمی‏خورد؛ همان طوری که امروز صدام امریکا به دردش نمی‏خورد، هی می‏گوید ما بیطرفیم. نمی‏تواند بگوید من هم طرفم. اصلًا اینها می‏خواهند یک دسته‏ای را به جان هم بریزند و استفاده‏اش را آنها بکنند. آنها حاضر نیستند که سربازهای خودشان را به کشتن بدهند برای خاطر صدام و برای خاطر دیگران. سایر حکومت‏های منطقه بیدار بشوند و گرفتاری صدام برای آنها عبرت باشد. و خدای تبارک و تعالی اگر چنانچه، آنها برگردند و به طریق اسلامی برگردند، خدای تبارک و تعالی بخشنده است و ما هم تابع احکام خدا هستیم.

امیدوارم ان شاء اللَّه این قشر مؤمن ایران را خداوند سلامت نگه دارد و حکومت را، حکومت اسلامی را توفیق بدهد که خدمت بکنند، به این قشر مستمند، خدمت بکنند. چه آنهایی که در وزارتخانه‏ها هستند و چه آنهایی که در مجلس هستند، خودشان را خدمتگزار این ملت بدانند. ان شاء اللَّه همه موفق و مؤید باشید. و السلام علیکم و رحمة اللَّه.» (صحیفه امام، ج‏18، ص: 27 ـ 35)

ـ حکم انتصاب آقای حسین حسنی سعدی به سمت فرمانده نیروی زمینی ارتش (1365)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

با تقدیر از زحمتهای طاقتفرسای سرکار سرهنگ صیاد شیرازی که با تعهد کامل به اسلام و جمهوری اسلامی در طول دفاع مقدس از هیچ گونه خدمتی به کشور اسلامی خودداری نکرده و امید است در آتیه نیز در هر مقامی باشد موفق به ادامه خدمتهای ارزنده خود باشد، با پیشنهاد مذکور موافقت نموده و سرکار سرهنگ حسین حسنی سعدی را به فرماندهی نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران منصوب می‏نمایم.

امید است خدای تعالی به ایشان توفیق خدمت به اسلام و ایران و جمهوری اسلامی را مرحمت فرماید. روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏20، ص: 85)