امروز با امام: بیست ویکم فروردین

امروز با امام: بیست‌ویکم فروردین

ـ سخنرانی در جمع دانشجویان و طلاب؛ مخالفت روحانیت با انقلاب سفید (1343)

«از زندانی بودن آقای طالقانی و مهندس‏^[1] افسرده نباشید؛ تا این چیزها نباشد کارها درست نمی‏شود. تا زندان رفتنها نباشد پیروزی به دست نمی‏آید. هدفْ بزرگتر از آزاد شدن عدّه‏ای است، هدف را باید در نظر داشت. هدفْ اسلام است؛ استقلال مملکت است؛ طرد عمّال اسرائیل است؛ اتّحاد با کشورهای اسلامی است. الآن تمام اقتصاد مملکت در دست اسرائیل است؛ عمّال اسرائیل اقتصاد ایران را قبضه نموده‏اند؛ اکثر کارخانجات در دست آنها اداره می‏شود: تلویزیون، کارخانه ارج، پپسی کولا^[2]

دو هواپیمایی که قرار بود حجّاج را به مکّه ببرند مال اسرائیل بود! بعد دولت عربستان سعودی به این عمل اعتراض کرد و ناچار شدند از این عمل خودداری کنند. امروز حتّی تخم مرغ از اسرائیل وارد می‏کنند. باید صفها را فشرده کنید. اینها عمّال استعمار هستند؛ باید ریشه استعمار را کَنْد.

آقایان سعی کنید در دانشگاه پرچم اسلام را بالا ببرید؛ تبلیغات مذهبی بکنید؛ مسجد بسازید؛ اجتماعاً نماز بخوانید؛ تظاهر به نماز خواندن بکنید. وحدت مذهبی لازم است.

وحدت مذهبی است که این اجتماع عظیم و فشرده را ایجاد می‏کند. اگر علاقه به استقلال ایران دارید، وحدت مذهبی داشته باشید.

بعد از اینکه دستگاه دید بیش از این نمی‏تواند این فضاحت را تحمّل کند و از تمام ممالک اسلامی و غیر اسلامی فشار آوردند و نفرتهای ممالک اسلامی را نسبت به خود احساس نمود، وقتی اوضاع را چه از داخل و چه از خارج تاریک دیدند، اینها شبانه مرا به اینجا آوردند تا به اصطلاح مرا سالم به اینجا برسانند. آنها می‏گفتند ما باید شما را محفوظ نگاه داریم. آنها می‏ترسیدند که مردم به من آسیبی برسانند! آیا ملّت اسلام قصد جان مرا دارند؟! بعد از رسواییها، وقتی دیدند دیگر نمی‏توانند هیچ جای پایی بگذارند و تمام ملتها، دولتهای خارجی با آنها نظر خوشی ندارند، و مخصوصاً دیدند اکنون ایّام حج و محرّم است و معلوم نیست در مراسم حج چه خواهد شد و در ماه محرّم چه خواهد شد، ما را آزاد کردند؛ ولی بعداً به خیال سمپاشی افتادند. فکر کردند با مطبوعات می‏توانند ما را در نظر مردم خوار کنند؛ خیال کردند می‏توانند بین مردم و روحانیت جدایی ایجاد کنند.

چند روز است آزاد شده‏ام. فرصت مطالعه روزنامه نداشتم. در زندان فراغت داشتم و مطالعه می‏کردم تا اینکه روزنامه اطّلاعات، مورّخ سه شنبه 18 فروردین 43، را به من دادند. من از آقایان گله دارم که چرا زودتر به من [اطّلاع‏] ندادند. در این روزنامه کثیف اطّلاعات، تحت عنوان «اتّحاد مقدّس»، در سرمقاله نوشته بودند که با روحانیت تفاهم شده و روحانیون با «انقلاب سفید» شاه و ملّت موافق هستند! کدام انقلاب؟ کدام ملّت؟ این انقلاب مربوط به روحانیت و مردم است؟!

آقایان که در دانشگاه هستید، برسانید به همه که روحانیت با این «انقلاب» موافق نیست. ما که وسیله انتشاراتی نداریم؛ همه چیز را از ما گرفته‏اند. تلویزیون و رادیو را از ما گرفته‏اند. تلویزیون که در دست آن نانجیب‏^[3] است؛ رادیو هم که در دست خودشان هست؛ مطبوعات ما کثیف است. آنها مطلبی را می‏نویسند یا می‏گویند، فوراً به تمام نقاط دور دست می‏رسانند؛ آن وقت مردم بی‏اطّلاع فکر می‏کنند که روحانیون هم با آنها هستند. روحانیون با این مفاسد دوستی ندارند. اگر روزنامه اطّلاعات جبران نکند، با عکس العمل شدید ما مواجه خواهد شد

[یکی از حضّار: تحریمش کنید.]

[امام:] نه. حالا موقعش نیست؛ هر چیزی جایی دارد.

خمینی را اگر دار بزنند تفاهم نخواهد کرد. با سرنیزه نمی‏شود اصلاحات کرد. با نوشتن «خمینیِ خائن» به دیوارهای تهران که مملکت اصلاح نمی‏شود! دیدید غلط کردید؟ دیدید اشتباه کردید؟ خاضع به احکام اسلام شوید ما شما را پشتیبانی می‏کنیم. اگر از آزاد نمودن ما برنامه دیگری دارند، اگر خیال دیگری در سر دارند، اگر می‏خواهند آشوب کنند، بسم اللَّه! بفرمایند

در روزنامه [مورّخ 13/ 5/ 1342] که مرا از زندان قیطریّه آوردند، نوشتند که مفهومش این بود که روحانیت در سیاست مداخله نخواهد کرد. من الآن حقیقت موضوع را برای شما بیان می‏کنم. آمد یک نفر از اشخاصی که میل ندارم اسمش را بیاورم، گفت آقا سیاست عبارت است از دروغ گفتن، خدعه، فریب، نیرنگ، خلاصه پدرسوختگی است! و آن را شما برای ما بگذارید! چون موقعْ مقتضی نبود نخواستم با او بحثی بکنم. گفتم: ما از اوّل وارد این سیاست که شما می‏گویید نبوده‏ایم. امروز چون موقع مقتضی است، می‏گویم اسلام این نیست. واللَّه اسلام تمامش سیاست است. اسلام را بد معرّفی کرده‏اند. سیاست مُدُن از اسلام سرچشمه می‏گیرد. من از آن آخوندها نیستم که در اینجا بنشینم و تسبیح دست بگیرم؛ من پاپ نیستم که فقط روزهای یکشنبه مراسمی انجام دهم و بقیه اوقات برای خودم سلطانی باشم و به امور دیگر کاری نداشته باشم. پایگاه استقلال اسلامی اینجاست. باید این مملکت را از این گرفتاریها نجات داد. نمی‏خواهند این مملکت اصلاح بشود؛ اجانب نمی‏خواهند مملکت آباد شود. اینها حتّی آب هم برای این ملّت تهیه نکرده‏اند! آبی که ما در قم از آن استفاده می‏کنیم، در اروپا حتّی به حیواناتشان هم نمی‏دهند! اگر راست می‏گویند برای بیکاران کار پیدا کنند. این جوان بعد از بیست سال تحصیل، کار می‏خواهد. فردا، که فارغ التّحصیل می‏شود، سرگردان است. اگر معاشش فراهم نشود نمی‏تواند دین خود را حفظ کند. شما خیال می‏کنید آن دزدی که شبها از دیوار، با آن همه مخاطرات، بالا می‏رود و یا زنی که عفت خود را می‏فروشد، تقصیر دارد؟ وضع معیشتْ بد است که این همه جنایات و مفاسد، که شب و روز در روزنامه‏ها می‏خوانید، به وجود می‏آورد.

وقتی که در زندان بودم، خبر آوردند که سرمای همدان به 33 درجه رسیده؛ بعد خبر آوردند که دو هزار نفر از سرما تلف شده‏اند. در آن حالت من دستم بسته بود؛ چه می‏توانستم بکنم؟ این تازه در همدان بود؛ البته در تهران و شهرهای دیگر هم تلفاتی بود. دولت چه اقدامی نمود؟ در یک چنین وضع برای استقبال از اربابان خود، با طیّاره از هلند گل می‏آورند! پول ملّت فقیر را تلف می‏کنند. اجاره هواپیما که از هلند گل می‏آورد سیصد هزار تومان است! جبران کنید غلطهای خود را؛ اسلام را رعایت کنید

در ایّام گرفتاری، در روزنامه اطلاعات، درباره وضع مادّی و بهداشتی مردم جنوب مطلبی خواندم؛ تعجّب کردم! چگونه این مطلب را گذاشته بنویسند. یکی از خبرنگاران،

پس از بازدید از وضع مردم جنوب، چنین نوشته بود که در جنوب ایران در دهات اصلًا از دکتر و دارو خبری نیست؛ آب وجود ندارد. و یک ده، اکثر مردمش کور بودند. خلاصه از کلّیه وسایل و نیازمندی‏های اوّلیه زندگی محروم بودند. آن وقت در کنفرانس «اکافه»،^[4] که نمایندگان دول دنیا جمع شده بودند که فکری برای وضع اقتصاد دول بکنند- اگر بخواهند عمل بکنند- در صورتی که اعضای شرکت‏کننده، چه از کشورهای کوچک و چه بزرگ، همه دم از اشکالات اقتصادی خود می‏زنند، هیئت نمایندگی ایران اظهار می‏کند که وضع اقتصادی ایران کمال مطلوب است و هیچ عیب و نقصی ندارد! آیا وضع اقتصادی انگلستان بد است؛ ایران خوب است؟! وضع اقتصادی هندوستان بعد از آن همه پیشرفت بد است، ایران خوب است؟! همین طور ژاپن وضع اقتصادیش بد است، ایران خوب است؟!

آقایان در کاخهای خود نشسته‏اند می‏گویند «ملّت مترقّی»! «ملّت مترقّی» از گرسنگی می‏میرد؟! امیر اسلام، علی- علیه السّلام- نان جو می‏خورد. برای مهمانیی که به افتخار اربابان خود ترتیب می‏دهند، پانصد هزار تومان، یک میلیون تومان، یا بیشتر خرج کنند و مرتّب دم از برنامه «مترقّی» می‏زنند! می‏گویند کشور ما در ردیف کشورهای طراز اوّل است! مگر با رفتن چند زن به مجلس، مملکتْ مترقّی می‏شود. مملکت با برنامه‏های اسرائیل درست نخواهد شد.

اسلام برای تمام زندگی انسان، از روزی که متولّد می‏شود تا موقعی که وارد در قبر شود، دستور و حکم دارد. صحبتْ نزاع با شخص نیست؛ بعد از اینکه دولت قبلی رفت، یک نفر در زندان آمد پیش من و از دولت گذشته بدگویی کرد و گفت این دولت برنامه‏های «مترقّی» دارد. گفتم ما با کسی غرض شخصی نداریم؛ ما با عمل اشخاص کار داریم؛ ملّت فقیر را نجات دهید. دیروز خانواده‏های شهدای پانزده خرداد اینجا بودند. چیزی که مرا رنج می‏داد این بود که به من این صحبتها نشده بود تا از حبس آمدم بیرون. عصر همان روز- دفعه اوّل- جریان را مطّلع شدم. کشتارِ پانزده خرداد از اعمال یک قشون با ملّت بیگانه بدتر بود. آنها بچه‏ها را نمی‏کشتند، زنها را نمی‏کشتند. امروز جشن معنی ندارد. تا ملّت عمر دارد، غمگین در مصیبت پانزده خرداد است. یکی از اولیای امور، ضمن سخنرانی، گفته بود: پانزده خرداد ننگ ملّت ایران است؛ ولی من صحبت او را تکمیل می‏کنم: پانزده خرداد ننگ ملّت بود؛ زیرا از پول همین ملّت، اسلحه تهیّه شده و با این اسلحه مردم را کشتند!» (صحیفه امام، ج‏1، ص: 267 ـ 272)

ـ سخنرانی در جمع روحانیون و اهالی شیراز؛ رسالت حوزه‏ ها (1343)

«سلام مرا به علمای شیراز خصوصاً حضرت آیت اللَّه محلاتی،^[5] برسانید و از طرف من دست ایشان را ببوسید و بگویید: شما خیلی به رنج بودید؛ زندان رفتن شما و اقدام شما فراموش نمی‏شود؛ سیزده روزی که در جایی، نظیر جای چاقوکشها به سر بردید، مورد نظر ولی عصر- عجل اللَّه تعالی فرجه- خواهد بود. الحال بدانید و به مردم برسانید، به هر وسیله‏ای که می‏شود مردم محترم فارس و سایر جاها را مطلع فرمایید که اینها با سرنیزه، کشتن و زندان کردن و سایر اعمال وحشیانه‏ای که در دنیای امروز، حتی در آفریقا و ملل دیگر، بکلی انجام نمی‏شود، نمی‏توانند پیش ببرند و جلوی احساسات مسلمانها را بگیرند و اسلام را از بین ببرند؛ و شکست می‏خورند. لذا آمدند و نقشه مهمتری کشیدند. ممکن است فعلًا نه کشتن باشد و نه زندان و نه کار زشت دیگری؛ زیرا با اینها پیش نبردند. ای کاش؛ این طور چه عیب داشت؟ همه جا را بگیرند، همه را ببرند و عده‏ای را بکشند؛ دیگران هستند؛ لکن نقشه‏ای که مهمتر است و اینها دارند، این است که می‏خواهند بین علما و ملت اسلام اختلاف بیندازند. اینها می‏خواهند بگویند علما با انقلاب شاه موافقند؛ تا مردم را برگردانند، و سرمایه علما را که مردم هستند، از دستشان بگیرند. به آیت اللَّه العظمی محلاتی و سایر علمای شیراز بگویید که طلاب را تهذیب کنید، مردم را متحد فرمایید. حواستان جمع باشد؛ مواظب باشید. به همه مردم برسانید، اینها دشمن هستند؛ دشمن اسلام هستند؛ دشمن ملت هستند.

پیغمبر اسلام عرب است؛ ما اختلاف نداریم و نباید داشته باشیم. کوچک و بزرگ نداریم؛ بالا و پایین نداریم؛ مُقدم و مؤخر نداریم؛ همه در یک صف هستیم. ما همه برای اسلام و برای خدا قیام می‏کنیم و باید برای خدا باشد؛ نه برای دنیا. هیچ کس بر دیگری فضیلتی ندارد. اختصاص به حوزه ندارد؛ همه موظفند. آنها خیال کردند آیت اللَّه بروجردی فوت کرد، اسلام هم فوت کرد. اشتباه می‏کنند؛ بد خیال می‏کنند. پیغمبر و علی و سایر ائمه- علیهم السلام- و سایر بزرگان از دنیا رفتند و اسلام باقی ماند. خمینی هم می‏میرد. من عمرم به آخر رسیده؛ چند روزی بیش، از عمرم باقی نیست. شما ای طلاب وای فضلا که جوان هستید، کوشش کنید. من می‏میرم، دیگری می‏آید؛ دیگری می‏رود، و دیگری می‏آید. اسلام محفوظ باشد. دست بوسیدن و عکس و تقدم و تأخر اسم، معنی ندارد ... حوزه علمیه باید به کار اسلام بخورد. اگر حوزه علمیه به کار اسلام نخورد، بیهوده است، مبتذل است، واجب است بر همه و همه خطبا و مسلمین که مردم را مطلع کنند؛ زیرا اصل اسلام در خطر است. در اصل که اختلاف نیست؛ مگر فرعی است که اختلاف نظر داشته باشند؟ مگر یقین دارند که اسلام در خطر نیست؟ هیچ کس نباید صلاح را در سکوت بداند، نباید هیچ کس این فکر را بکند.

من از بعضی تعصباتِ بیجا رنج می‏برم. گاهی بعضی مطالب را از طلبه‏های جوان می‏شنوم، سرم درد می‏گیرد. عکس یعنی چه؟ اینها موهومات است. خمینی هم اگر برای خدا کار نکند، مردم از بینش می‏برند؛ نابودش می‏کنند .... [باید] برای رضای خدا، برای دین مردم کار کرد؛ نه برای دنیا. به خدا قسم، آنهایی که ساکت شدند- که دنیا را هم از آنها می‏گیرند- بیچاره می‏شوند، مردم دین می‏خواهند. علما و روحانیت خدمتگزار دین هستند؛ لذا آنها را دوست می‏دارند؛ و الّا اگر فهمیدند که برای دنیاست و برای حبّ ریاست است و امثال آن، هیچ اعتنایی به آنها نمی‏کنند. من نمی‏توانم پول را بگیرم و به طلاب بدهم؛ ولی مردم گرسنه و بیچاره بمانند و دین از بین برود. اما اگر چنین کنم باید نابودم کنند، بیرونم کنند. مردم کاملًا حواسشان جمع است. مردم دیندار، آدم خدمتگزار به دین می‏خواهند؛ هر کس برجسته تر شد، او را دوست می‏دارند. علاقه مردم به ما برای دین است. این ابراز علاقه، برای اظهار علاقه به دین است. اشتباه می‏کنند آنهایی که می‏خواهند بین علما و مردم و دین جدایی بیندازند؛ آنها رسوا شدند سید ضیاء^[6] به شاه گفته است، گرفتن این مرد، اشتباه بوده؛ آزاد کردن او هم اشتباه بوده. آنها مفتضح شدند

اگر مطبوعات ما نمی‏نویسند، خارجیها می‏نویسند؛ به من رسیده و می‏رسد که در خارج چه خبرها شده، چقدر اینها رسوا شده‏اند. انزجار این مردم از آنها بر تمام دنیا، ثابت شد. آنهایی که مردم را به اشتباه می‏اندازند، خیانت می‏کنند. این مطبوعات، خائن هستند. در جواب تلگراف حضرت آیت اللَّه العظمی خویی خیلی اشتباه کاری کرده بودند. در ضمن چند جمله تمام مقاصدشان را گفته و حرفهای ما را رد کرده بودند. گفته بودند: علما حقیقت اسلام را نفهمیدند؛ ما فلسفه احکام را می‏فهمیم. گفته بودند: پیغمبر آرزوی تساوی داشت؛ اینها مرادشان از تساوی حقوق، عدالت اجتماعی نیست؛ ممکن است اگر علما ساکت شوند، کم کم حرف از ارث و طلاق و غیر اینها به میان بیاورند. آنها دشمن هستند؛ باید شما متحد شوید. اختلاف را دور بیندازید، و از گوشه زندان نباید ترسید. از بین رفتن اسلام ... است. باید اسلام بماند، و قرآن هم بماند. خمینی از بین برود، برود؛ دیگری هم از بین برود، برود. هدف ما حفظ اسلام و قرآن است، نه حفظ دنیای خود. همه یک هدف داریم؛ همه شریک هستیم؛ اختلاف نداریم و نباید داشته باشیم. از عموم ملت ایران تشکر می‏کنیم؛ خصوصاً از علما و روحانیون، و همچنین از ملت فارس و روحانیون و علمای آنها بسیار ممنون و متشکرم. خداوند همه را مؤید و منصور بدارد.» (صحیفه امام، ج‏1، ص: 273 ـ 275)

ـ نامه به آقای میرزا محمد ثقفی؛ خانوادگی (1347)

«به عرض عالی می‏رساند، مرقوم مبارک که حاکی از سلامت وجود مسعود و حاوی تفقد از این جانب بود موجب تشکر گردید. سلامت و سعادت حضرت عالی و متعلقین را از خداوند تعالی خواستار است. این جانب و تمام همراهان سلامت هستیم، و الآن در کربلای معلّا به دعاگویی مشغول. و چون وقت بسیار ضیق است و رسیدن نامه ممکن است تعویق بیفتد، لهذا خانم بعداً تصدیع می‏دهد؛ عجالتاً سلامت و سلام می‏رساند. خدمت آقازاده محترم سلام می‏رساند. و السلام علیکم. خمینی» (صحیفه امام، ج‏2، ص: 178)

ـ پیام به ملت ایران؛ افتتاح حساب شماره 100 (1358)

«ملت عزیز! برادران و خواهران دلیر و مبارز- ایّدهم اللَّه تعالی‏

اینک به مرحله حساسی از دوران انقلاب اسلامی خود رسیده‏ایم. دوران سازندگی، دورانی که باید از ثمرات انقلابمان مردم محروم و ستمدیده ایران بهره‏مند شوند؛ دورانی که باید شکوه نظام عدل اسلامی را لمس کنید؛ دورانی که همه باید دست به دست هم بدهیم تا ریشه فقر و استضعاف را برکنیم. شما مردم شریف ایران در جریان مبارزه با استعمار و استثمار پیروزی بزرگی به دست آوردید و توانستید با اتکال به خدای متعال و وحدت کلمه و مشارکت همه قشرها بر طاغوت زمان غلبه کنید و پشت ابرقدرتها را بلرزانید. اکنون نیز با خودیاری و همکاری برای مبارزه علیه فقر و محرومیت بسیج شوید، و با تأیید الهی به نجات مردم مستضعف کمر همت ببندید.

در رژیم منفور پهلوی مسئله مسکن یکی از مصیبت‏بارترین مشکلات اجتماعی مردم ما بود. بسیاری از مردم در اسارت تهیه یک قطعه زمین و داشتن یک لانه بودند، و چه بسا تمام عمرشان را زیر بار بانکها و سودجویان و غارتگران به سر می‏بردند تا بتوانند پناهگاهی را برای خود و فرزندانشان دست و پا کنند. قشر عظیمی از مستضعفان جامعه هم بکلی از داشتن خانه محروم بودند و در زوایای بیغوله‏ها و اتاقکهای تنگ و تاریک و خرابه‏ها به سر می‏بردند؛ و چه بسا قسمت مهمی از درآمد ناچیزشان را بایستی برای اجاره آن بپردازند؛ و این میراث شوم برای ملت ما باقی مانده و اکنون جامعه ما با چنین مصیبتی دست به گریبان است. نظام اسلام چنین ظلم و تبعیضی را تحمل نخواهد کرد؛ و این از حد اقل [حقوق‏] هر فرد است که باید مسکن داشته باشد.

مشکل زمین باید حل شود و همه بندگان محروم خدا باید از این موهبت الهی استفاده کنند.

همه محرومان باید خانه داشته باشند. هیچ کسی در هیچ گوشه مملکت نباید از داشتن خانه محروم باشد. بر دولت اسلامی است که برای این مسئله مهم چاره‏ای بیندیشد، و بر همه مردم است که در این مورد همکاری کنند.

این جانب حسابی به شماره 100 در تمام شعب بانک ملی افتتاح کرده و از همه کسانی که توانایی دارند دعوت می‏کنم که برای کمک به خانه‏سازی برای محرومان به این حساب پول واریز کنند. و در هر محل از بین افراد صالح و مورد اعتماد، گروهی حد اقل مرکب از سه نفر از مهندسان و کارشناسان شهرسازی و خانه‏سازی و یک نفر روحانی و یک نماینده دولت انتخاب شوند تا با صرفه‏جویی و دقت کامل خانه‏های ارزان قیمتی بسازند و در اختیار محرومان قرار بدهند، و در این طرح به هیچ وجه پولی در برابر خرید زمین پرداخت نشود.

من امیدوارم همه کسانی که زمینهای وسیعی در اختیار دارند به این امر مهم اسلامی- انسانی کمک کنند، و زمینها را در مناطق مرغوب قابل سکونت در اختیار این طرح بگذارند. و نیز هر کس که توانایی دارد، در تأمین انواع مصالح ساختمانی به این خدمت اسلامی کمک و نیروی کار و کارگری به طور وسیع به کار افتد، و دولت نیز تصمیمات لازم را در تأمین آب و برق و اسفالت و وسایل ایاب و ذهاب و مدرسه و درمانگاه و دیگر نیازمندیهای عمومی فراهم سازد.

بنیاد مستضعفین نیز باید به کمک این طرح بشتابد و از اموال مصادره‏شده خاندان پهلوی و اطرافیانش در این طرح استفاده شود. و نیز دولت باید در طرحهای اساسی و دراز مدت خود برای حل این مشکل در سطح عموم طرحهایی تهیه کند؛ و اکنون این یک تجربه تازه از بسیج نیروی ایمان جامعه در راه تعاون اسلامی و مبارزه با محرومیت است که ملت با توفیق الهی باید از آن نیز سرفراز درآید.

من با کمال تواضع از ملت عزیز در این امر حیاتی استمداد می‏کنم و سلامت و سعادت همگان را خواستارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.» (صحیفه امام، ج‏6، ص: 518 ـ 520)

ـ سخنرانی در جمع بانوان کاشان؛ سهم بزرگ زنان در پیشبرد انقلاب (1358)

«شما بانوان محترم، دوشیزگان عزیز، خوش آمدید. شما بانوان در ایران ثابت کردید که در پیشاپیش این نهضت قدم برداشتید. شما سهم بزرگی در این نهضت اسلامی ما دارید. شما در آتیه برای مملکت ما پشتوانه هستید. از شماست که مردان و زنان بزرگ تربیت می‏شود. در دامن شما مردان و بانوان بزرگ تربیت می‏شود. شماها عزیز ملت هستید؛ پشتوانه ملت هستید. شماها در تحصیل کوشش کنید که برای فضایل اخلاقی، فضایل اعمالی مجهز شوید. شما برای آتیه مملکت ما جوانان نیرومند تربیت کنید. دامان شما یک مدرسه‏ای است که در آن باید جوانان بزرگ تربیت بشود. شما فضایل تحصیل کنید تا کودکان شما در دامن شما به تربیت برسند.

من از خدای بزرگ سلامت و سعادت شما را خواهانم و امیدوارم که دوشادوش مردان در قضیه مجلس مؤسسان و مجلس شورای ملی رأی بدهید تا اینکه جمهوری اسلامی و قانون جمهوری اسلامی و مجلس شورای جمهوری اسلامی تأسیس و ما به آنچه که خواهان آن هستیم برسیم.» (صحیفه امام، ج‏6، ص: 521)

ـ سخنرانی در جمع عشایر بختیاری ایذه؛ اوضاع ایران در دوران پهلوی (1358)

«شما جوانمردان ایل بختیاری خوش آمدید. یکی از بزرگترین خیانتهایی که سلسله پهلوی بر ایران کردند این بود که عشایر و ایلات ما را از بین بردند. اینها به واسطه اینکه مأمور بودند آن کسانی که پشتوانه این مملکتند^[7] سرکوب کنند. پشتوانه مملکت ما ایلات و عشایر بودند که از آن جمله «ایل بختیاری» که من سوابق با آنها دارم. از مأموریتهایی که رضا شاه داشت این بود که تمام ایلات را در اطراف ایران از بین ببرد و آنها را به اسم اینکه می‏خواهیم شهری کنیم سرکوب کنند. می‏خواستند که ایران پشتوانه نداشته باشد تا بتوانند هر چه خیانت است بکنند. این پشتوانه‏های ما را از بین بردند و سرکوب کردند و به آمال خودشان رسیدند. این همه خیانت کردند بر ما؛ مخازن ما را بردند، نفت ما را بردند، و در ازای آن اسلحه‏هایی آوردند که به درد ایران نمی‏خورد بلکه برای خود آنها برای اینکه پایگاه داشته باشند در ایران، آنها را آوردند، به اسم اینکه پول نفت است. شما تنها ایل بختیاری نیستید که رنج دیدید، در زمان این پدر و پسر؛ تمام ایلات ایران و عشایر محترم ایران بودند بلکه عشایر و ایلات محترم تنها نبودند، تمام اقشار ایران- از مذهبیها و علمای مذهب تا آخرین فرد ایران- در تحت فشار بودند...

من از خدای تبارک و تعالی توفیق تمام ملت ایران را، و خصوصاً عشایر محترم ایران را، و خصوصاً شما عشایر محترم ایل بختیاری را خواهان هستم و امیدوارم همان طور که تا کنون با این نهضت همراه بودید، از این به بعد هم این نهضت را حفظ کنید. برادران من! در سایه اسلام می‏توانید سعادت در دنیا و آخرت پیدا بکنید، در سایه اسلام می‏توانید مفاخر خودتان را برگردانید، در سایه اسلام می‏توانید آزاد و مستقل باشید. این اسلام را حفظ کنید؛ این نهضت اسلامی را حفظ کنید و همان طوری که در رفراندم رأی دادید و موفق شدید، و تقریباً صد در صد رفراندم پیروز شد، همان طور در مجلس مؤسسان نیز جدیت کنید و آرای خودتان را برای اشخاص بیدار، امین، مؤمن مُسْلم، وطنخواه، به صندوقهایی که بعدها ... درست می‏شود بریزید. و بعد از آن نیز که قضیه مجلس شورا پیش می‏آید، باز افراد سالم، افراد وطنخواه، افراد وطندوست، افرادی که نه شرقی باشند نه غربی بلکه در صراط مستقیم انسانیت و اسلامیت باشند، انتخاب کنید و به آنها رأی بدهید.

من از خدای تبارک و تعالی سلامت و سعادت شما را می‏خواهم و متشکرم از اینکه آمده‏اید و از نزدیک تفقد از ما می‏کنید. خداوند همه شما را سعادتمند کند.» (صحیفه امام، ج‏6، ص: 522 ـ 524)

ـ سخنرانی در جمع عشایر لرستان؛ دستاوردهای جمهوری اسلامی (1358)

«من هم «جمهوری اسلامی» را به شما اهالی محترم لرستان و به سایر اقشار ملت تبریک عرض می‏کنم. ان شاء اللَّه «جمهوری اسلامی» بر همه شما مبارک باشد. با جمهوری اسلامی سعادت، خیر، صلاح برای همه ملت است. اگر احکام اسلام پیاده بشود، مستضعفین به حقوق خودشان می‏رسند؛ تمام اقشار ملت به حقوق حقه خودشان می‏رسند؛ ظلم و جور و ستم ریشه کن می‏شود. در جمهوری اسلامی زورگویی نیست، در جمهوری اسلامی ستم نیست، در جمهوری اسلامی آزادی است، استقلال است. همه اقشار ملت در جمهوری اسلامی باید در رفاه باشند. در جمهوری اسلامی برای فقرا فکر رفاه خواهد شد؛ مستمندان به حقوق خودشان می‏رسند. در جمهوری اسلامی عدل اسلامی جریان پیدا می‏کند، عدالت الهی بر تمام ملت، سایه می‏افکند آن چیزهایی که در طاغوت بود در جمهوری اسلامی نیست. من جمهوری اسلامی را به شما تبریک عرض می‏کنم. امیدوارم در زیر سایه اسلام همه ما با رفاه و سعادت به سر ببریم. شما اهالی محترم لرستان متوجه باشید که اگر شیاطین آمدند آنجا و خواستند تبلیغات سوء بکنند آنها را دفع کنید. این شیاطین اشخاصی هستند که تابع «شیاطین بزرگ» اند،^[8] اینها اشخاصی هستند که برای قدرتهای بزرگ خدمتگزارند. آنها را به جمعیتهای خودتان راه ندهید. جلو آنها را و تبلیغات آنها را بگیرید؛ آنها می‏خواهند بر خلاف اسلام تبلیغ کنند؛ شما باید جلوی آنها را بگیرید. من از خدای تبارک و تعالی سعادت و سلامت و عزت و عظمت شما را خواستارم.» (صحیفه امام، ج‏6، ص: 525)

ـ سخنرانی در جمع پرسنل ارتش؛ پشتیبانی از نیروهای نظامی (1358)

«درود بر ملت بزرگ ایران! سلام بر جوانانی که در راه اهداف مقدسه اسلامی مجاهدت کردند! درود بر شهیدانی که در راه اهداف اسلامی جان خود را از دست دادند! من از تمام طبقات ملت تشکر می‏کنم؛ من در خدمت ملت هستم. من از شما جوانانی که در راه اهداف اسلامی جدیت دارید تا اهداف اسلامی به ثمر برسد تشکر می‏کنم. شما لشکر اسلام و قرآن هستید. ملت موظف است به شما احترام بگذارد؛ ملت موظف است از شما پشتیبانی کند. ما و اسلام پشتیبان شما هستیم، شما دلخوش باشید، آزرده نشوید از بعضی اخلالگران که حرفهای بیجا می‏زنند.^[9] ما شما را از خود می‏دانیم و خود را از شما می‏دانیم. ما در همه مراتب با شما هستیم و تا آخر نهضت شما با ما و ما با شما.

اسلام اگر آن طور که هست، موفق بشویم که احکام آن را اجرا بکنیم، برای همه شما سعادت ایجاد می‏شود، برای همه ملت سعادت ایجاد می‏شود. اسلام دین آزادی و استقلال است، اسلام دینی است که همه کس به حقوق خودش می‏رسد و مراعات همه حقوق را می‏کند. ارتش اسلامی در پناه اسلام است؛ ارتش اسلامی برای ملت و برای اسلام است و امروز طاغوت از بین رفت و ان شاء اللَّه دیگر برنخواهد گشت.

شما باید حافظ استقلال مملکت خودتان باشید، حافظ آزادی مملکت خودتان باشید. همه قشرهای ملت موظفند از شما پشتیبانی کنند. شما کسانی هستید که باید استقلال این مملکت را حفظ کنید و ما از شما تشکر می‏کنیم و ما پشتیبان شما هستیم. همه ملت موظفند که از شما پشتیبانی کنند و اگر کسی به شما جسارت کند به لشکر امام زمان جسارت کرده است. من به شما اطمینان می‏دهم که شما در جوار اسلام با طُمَأنینه،^[10] با سلامت، با سعادت زندگی خواهید کرد.» (صحیفه امام، ج‏6، ص: 526 ـ 527)

ـ سخنرانی در جمع قشرهای مختلف مردم؛ بررسی عملکرد رژیم پهلوی (1361)

«این گروههای مختلفی که امروز تشریف آوردند و ما از نزدیک خدمتشان رسیدیم، که همه در ارتباط با این جنگ و در خدمت جبهه بوده‏اند، از همه آنها من تشکر می‏کنم و امیدوارم که همه آنها موفق باشند که همان طور که تا کنون دین خودشان را به اسلام و کشور خودشان ادا کرده‏اند، این خدمت را ادامه بدهند، تا ان شاءاللَّه، کشورشان، کشور عزیزشان، به استقلال تام و آزادی کامل [برسد] و شرّ اشرار را از این کشور از بین ببرند. و ان شاء اللَّه، همه موفق باشند.

من به مناسبت اینکه از عشایر محترم کشور تعدادی اینجا تشریف دارند و از رادیو و تلویزیون هم تعدادی هستند، بعضی مسائلی که در رژیم سابق، در این پنجاه سال با برنامه‏ریزی مسلم تحقق پیدا کرده است عرض کنم، گر چه همه آنها را نمی‏شود. و من امیدوارم که تاریخ‏نویسان ما و آنهایی که اهل مطالعه هستند این پنجاه سال را تحت نظر قرار بدهند و ببینند که در این پنجاه سال، این پدر و پسر چه به روز این کشور آوردند.

ما یک بررسی کوتاه از این ارگانهایی که در این کشور می‏توانستند منشأ اثری باشند و گروههایی که ممکن بود در مقابل قدرتهای بزرگ بایستند، ما یک بررسی مختصر، گذرایی می‏کنیم؛ ببینیم که اینها در همه این گروهها و در همه این ارگانها چطور با این کشور بازی کردند و چطور خدمت خودشان را به ابرقدرتها اثبات کردند. ما یک نظری به مراکز سیاسی این کشور باید بکنیم و یک نظری به مراکز اقتصادی کشور و اجتماعی کشور و یک نظر به قدرت نظامی کشور و یک نظر به گروههای تبلیغاتی و مطبوعاتی کشور و یک نظر به گروههایی که می‏توانستند برای این کشور یک قدرت باشند؛ مثل عشایر، ببینیم که در طول این پنجاه و چند سال، اینها با آن قدرتهایی که ممکن بود در مقابل ابرقدرتها بایستند، چه کردند.

رضاخان که آمد، اوّل با یک صورت ظاهر اسلامی آمد و کم کم قدرت را به دست گرفت و به حسب آن چیزی که انگلستان تصدیق کرد، او را آنها آوردند. آن وقت قدرت مال آنها بود و این مأمور بود به اینکه این کشور را آن مقداری که امکان دارد، در مقابل قدرتهای بزرگ ایستادگی بکنند، آن ارگانها را درهم بشکند با اختلاف رویه‏ها. دنبال آن هم پسرش- که به نظر من، خبیثتر از پدر بود- همان معنا را دنبال کرد با یک وضع دیگری. اوّل هدفی که رضا خان در نظر گرفت کوبیدن روحانیون بود، با اسم اینکه می‏خواهیم اصلاح بکنیم تمام کارهایشان از اول تا آخر به اسم «اصلاح» و به اسم ترقی دادن کشور [بود] اجانب، قدرتهای بزرگ، که مطالعات زیادی در این کشور دارند، ملاحظه کردند که یکی از گروههایی که می‏تواند مردم را بسیج کند در مقابل قدرتهای خارجی روحانیت است. ابتدا شروع کردند با اینها دست و پنجه نرم کردن؛ یعنی، اینها را کوبیدن. اگر شما مطبوعات آن وقت را و رسانه‏های گروهی آن وقت را، نویسندگان و گویندگان آن وقت را در نظر بگیرید یا آن مقداری که از آنها باقی مانده است مطالعه کنید، می‏بینید که تمام رسانه‏های گروهی و تمام مطبوعات کشور و رادیو و سینما و تئاتر و تمام اینهایی که در یک کشوری می‏تواند کار صحیحی بکند؛ همه آنها در خدمت اجانب و در خدمت این رژیم فاسد، به ضدیت با روحانیت برخاسته‏اند. خود او مأمورین را وادار می‏کرد به اینکه اینها را در هر جا هستند، سرکوب کنند با اسماء مختلف. و این مطبوعات و این رسانه‏های گروهی هم در بی‏آبرو کردن اینها و جدا کردن ملت از آنها کوشش داشتند. این خودش یک تاریخ طولانی است. و کسانی که درست نظر بکنند به تاریخ پنجاه سال، می‏توانند بفهمند که چه بود قضیه. و دنبال او هم در شکستن اسلام و شکستن قدرت اسلام کوششهای فراوان کردند. و همه گروههایی که نویسنده بودند و انحراف داشتند، گوینده بودند و انحراف داشتند، و رسانه‏های گروهی؛ همه در خدمت آنها با اسلام مخالفت می‏کردند. در روزنامه‏هایشان، من خودم دیدم که به پیغمبر اسلام سب کردند! این یک دسته که احتمال می‏دادند اینها بتوانند مردم را بسیج کنند در مقابل منافع اجانب و ابرقدرتها.

یک جای دیگری هم، که به طور دیگر با آن مبارزه کردند، دانشگاهها بود.

دانشگاهها هم چنانچه یک دانشگاههای اسلامی- ملی بود، کسانی که از آنها بیرون می‏آمدند، می‏توانستند در مجلس بروند و دولت تشکیل بدهند و امثال اینها و نگذارند نفوذ اجانب در این کشور زیاد بشود. آنجا را هم به یک وضع دیگری کوبیدند؛ یعنی، خود دانشگاهها را نریختند و تعطیل بکنند، برای آنها برنامه‏هایی گذاشتند، معلمهایی درست کردند، استادهایی درست کردند که آنها در خدمت آنان بودند تا دانشگاه را یک دانشگاه وابسته به خارج و وابسته به انگلستان- در یک وقت- به امریکا- در آخر- این طور درست بکنند که افرادی که از اینها بیرون بیایند- الا کمی از آنها- در خدمت اجانب باشند. این هم یک باب مفصلی است که محتاج به بحث زیاد است که دانشگاه ما را به صورتی در آوردند که ولیده‏های آن دانشگاه، و فراورده‏های آن دانشگاه، آنهایی که از دانشگاه خارج می‏شدند و به خارج هم می‏رفتند و از خارج سوغات می‏آوردند، تمامش در خدمت آنها باشد. آنها این طور میل داشتند. البته در بین اینها بعضیها هم بودند که آن طور نبودند، اما در یک اقلیت ناچیز واقع بودند. این هم مراکز تعلیم ما.

مجلس هم یکی از مراکز بود، که مرکز سیاست یک کشور، قانونگذاری یک کشور [است‏]، مجلس را هم با فشار و با طرحهای مختلف، از اشخاصی فراهم کردند و اشخاصی را در مجلس آوردند که همه در خدمت آنها باشند، الّا قلیلی از آنها. کم کم آن کم را هم از بین بردند و اخیراً من دیگر سراغ ندارم که یک نفر وکیلی که در این مجلسهای اخیر بود- بعد از اینکه امثال مدرس را از بین بردند- من دیگر سراغ ندارم که یک کسی آن طوری که اسلام می‏خواهد، باشد. مجلس را هم قبضه کرد؛ یعنی، مجلس را هم به خدمت اجانب وا داشتند. [به‏] تبع او، دولت هم این طور می‏شود. دولتی که این مجلس تعیین بکند و با دستور آن شاه و شاه نما عمل بکند، افرادی را بر سر کار می‏آورد که همه در خدمت آنها باشند. رادیو تلویزیون و دستگاههای تبلیغاتی [هم‏] تمام در خدمت آنها بودند. هر کس روزنامه‏های آن وقت را بخواند یا اگر نوارهایی از آن وقت باقی بود بشنود، می‏فهمد که نقشه این بود که یا در خدمت دولتهای اجانب باشند- و اخیراً خصوصاً امریکا- و یا یک افرادی باشند که بی‏تفاوت باشند. این مراکزی که برای عیش و عشرت جوانها تهیه کردند و این مغازه‏های زیادی که برای فروش عروسکها و فراورده‏های خارجی به وجود آوردند و این دکانهای مشروب فروشی، اینها روی طبع خودش واقع نشد؛ اینها روی برنامه‏ای بود که آن قدری که می‏توانند در دانشگاهها جوانها را از بین ببرند و به خط آنها بکنند. آن قدری که در آنجا نمی‏شود. [در] مراکز فحشا بی‏تفاوتشان کنند و راجع به کشور خودشان بی‏تفاوت باشند. هر کاری می‏خواهند بکنند، بکنند، آنها کاری نداشته باشند. عشرتکده باشد، سینمای موافق میل و شهوات جوانها باشد، دیگر این مملکت هر چه بر آن بگذرد، گذشته است. ذخایرش را دارند می‏برند، برده‏اند؛ نفتش را دارند می‏خورند، خورده‏اند و امثال ذلک.

و یک چیز دیگر هم ارتش بود. ارتشی که دهها هزار نفر از خارج مستشار برایش می‏آید و آقا بالا سر برایش می‏آید، نمی‏تواند یک ارتشی باشد که برای کشور خودش مفید باشد. این برای کشور دیگری مفید است، در خدمت دیگری است. این هم یک باب مفصلی است که دانشمندان باید مطالعه کنند و بنویسند مسائل آن وقت را. این هم راجع به ارتشش بود.

راجع به عشایر، یکی از چیزهایی که آنها احتمال می‏دادند که یک وقتی این عشایری که به دیانت اسلام اعتقاد دارند و می‏خواهند که اسلام تحقق داشته باشد، احتمال می‏دادند که اینها بر خلاف آنها قیام بکنند. رضا خان عشایر را بکلی می‏خواست از بین ببرد- و بسیار هم موفق شد در از بین بردن- و یا افرادی از آنها را تربیت کنند که عشایر را، آنها به طریقی که آنها می‏خواهند منحرف کنند. بسیاری از اینها در خارج بودند و [یا] در ایران بودند و انحراف داشتند و آنها مأمور این بودند که عشایر را منحرف کنند و تضعیف کنند روحیه آنها را. همه اینها دست به هم داد و این کشور ما را این طور که می‏بینید، کرد....» (صحیفه امام، ج‏16، ص: 176 ـ 183)

ـ سخنرانی در جمع پرسنل کمیته‏ های مرکزی انقلاب؛ ضرورت دفاع از کشور (1362)

«من از برادران تشکر می‏کنم که در اینجا تشریف آوردید تا از نزدیک خدمت شماها برسم. زحمات شما برادران و کمیته موجب قدردانی است که در آن وقتی که اول انقلاب بود و پیروزی انقلاب بود و طبع هر انقلاب یک شلوغیهایی و بی‏امنیهایی هست، شماها بحمد اللَّه توانستید شهرها را امن کنید و تسلط پیدا کنید بر شهرها از جهت امنیت؛ و از آن وقت تا کنون هم با برادران سپاهی خودتان، ارتشی خودتان، همه خدمتگزار به اسلام و به کشور عزیز خود بودید. و این امری است که پیش خدای تبارک و تعالی ثبت است، و امیدوارم که تا آخر هم این امر استدامه پیدا بکند و در درگاه خدای تبارک و تعالی نام شما ثبت بشود با نام کسانی که در صدر اسلام برای پیروزی اسلام خدمت کردند.

آنچه که معلوم است و شما همه می‏دانید ما امروز در حال دفاع هستیم، گو که تبلیغات خارجی بر ضد ما هر چه باشد. لکن شما می‏دانید که الآن بعضی از شهرهای ما و بعضی از زمینهای ما در دست دشمن است، و شهرهای مرزی ما هر روز در زیر توپهای دوربرد و موشکهای دشمن است و بر همه ما واجب است که دفاع کنیم از کشور خودمان؛ و دفاع این است که ما دشمن را تا آنجا برسانیم و برانیم که نتواند با موشکهای خودش شهرهای ما را بکوبد. رفتن در خاک عراق نه هجمه به عراق است، دفاع از اسلام و کشور اسلامی است. نظیر اینکه اگر یک کسی در خارج منزل شما بایستد از داخل خانه خودش سنگپرانی کند و موجب خسارت جانی و مالی بشود، اگر شما وارد بشوید در منزل او، شما هجمه نکردید به او، شما می‏خواهید دفاع کنید از خودتان. ما هیچ وقت بنای هجوم به یک کشوری نداریم. ما بنای دفاع داریم از یک متعدی و از یک هجمه‏گر و از یک خدانشناس که در خارج، وقتی نتواند در داخل وارد بشود و کاری بکند، با توپهای دوربردشان و موشکها از خارج، از جاهای دور می‏اندازد و کشور ما را ویران می‏کند و عزیزان ما را می‏کشد. ما در حال دفاع هستیم گو که این تبلیغات خارجی می‏گویند که نه شما وارد شدید در کشور دیگری. از اول جنگ تا حالا که آنها وارد بودند صحبتی نبود، حرفی نبود، اشکالی نبود، نه در سازمانها و نه در رسانه‏های گروهی. امروز که ما برای دفاع از خودمان می‏خواهیم این را تا جایی ببریم که نتواند به ما خسارت وارد کند، ما هجوم کردیم به عراق؟! طبع آنهایی که تبلیغ بر ضد اسلام می‏کنند همین است.

بنا بر این، ما چون مدافع هستیم بر همه ما یک امر واجب است، منتها هر کسی دفاع را به یک نحوی باید بکند.

کمیته‏ها بحمد اللَّه در داخل دفاع می‏کنند و در مرزها هم هستند و در جبهه‏ها هم هستند، پاسدارها هم همین طور، ارتشیها هم همین طور؛ و این برای این است که ما یک ارتش جدای از سپاه و سپاه جدای از کمیته و کمیته جدای از بسیج و همه اینها جدای از عشایر نداریم. ما یک برادرهایی هستیم که اسماءشان مختلف است لکن ارواحشان یکی است. چند تا برادر که هر کدام اسم دارند، اسمشان مختلف است اما گروههای مختلف نیستند، برادرند. گروههای ما اسماءشان مختلف است: بسیج است، سپاه است، ارتشی است، کمیته است و امثال اینها، لکن روح آنها یکی است، وحدت عقیدتی، وحدت ایمانی دارند و این سبب شده است که شماها توانستید این همه قدرتهای بزرگ را بشکنید و در مقابل تمام قدرتها در عالم بایستید، و تا این روح برادری محفوظ است و کمیته نمی‏گوید من در مقابل ارتش، ارتش نمی‏گوید من در مقابل سپاه، سپاه نمی‏گوید من در مقابل دیگران، تا این روح محفوظ است شما هم محفوظید. و من امیدوارم که ان شاء اللَّه این روح وحدت و این روح انسانیت در جامعه ما محفوظ باشد؛ و این کشور از آسیبهایی که در آتیه برای او تهیه دارند می‏بینند محفوظ بماند. و ما ایستاده‏ایم در مقابل دفاع از کشور خودمان و دفاع از اسلام عزیز در مقابل هر مهاجم. مهاجم می‏خواهد ابرقدرت باشد، می‏خواهد قدرت کم، فرقی در نظر ما نیست. ما واجب است برایمان دفاع کنیم از نوامیس اسلام و نوامیس خودمان و دفاع کنیم از کشور اسلامی خودمان و مادامی که در حال دفاع هستیم، با هر قدرتی که بخواهد هجمه بکند بر ما، مقابله می‏کنیم و هیچ هراس نداریم؛ غایت امر این است که ما در راه خدا شهید می‏شویم و این غایت آمال جوانهای ماست. و من امیدوارم که این قدرت محفوظ بماند و شما با همین قوه و قدرت پیش بروید. و چون در حال دفاع هستیم، مادامی که جبهه‏ها احتیاج دارند به اینکه کمک بشود برایشان، بر همه واجب است که در جبهه بروند و دفاع کنند. البته کمیته‏ها چون کارهای داخلی دارند آنها هم در حال دفاع هستند. دفاع داخلی هم مهم است و همین طور آنهایی که در کردستان هستند و در آنجا زحمت می‏کشند، همان طوری که کسانی که در جبهه‏های غرب هستند و جنوب هستند، آنهایی که در کردستان و جاهای دیگر هم زحمت می‏کشند مورد تقدیر همه ملت است. و ما از باب اینکه یک ملت واحد هستیم، یک جمعیت واحد هستیم، همه ما برای همه کسانی که برای این کشور زحمت می‏کشند و برای این ملت جانفشانی می‏کنند و برای اسلام فداکاری می‏کنند، دعا می‏کنیم، و همه ملت شکرگزارند نسبت به همه شماها...

من این را کراراً عرض کرده‏ام و کراراً هم به شما خواهم گفت اگر زنده باشم. که مادامی که شما با هم هستید، کمیته‏ای نمی‏گوید من کمیته باید چه باشم، کمیته‏ای می‏گوید ما مسلمانها باید چه جور باشیم، ارتشی هم نمی‏گوید من ارتشی باید چکاره باشم، این هم می‏گوید که ما قوای مسلحه باید چه جور باشیم، ملت ما باید چه باشد، سپاهی هم همین را می‏گوید، عشایر هم همین را می‏گوید، بازاری هم همین را می‏گوید، کوچه‏ای هم همین را می‏گوید، مادامی که این طور هستید محال است که قدرتی بتواند به شما غلبه بکند. نمی‏شود، برای اینکه این قدرتهای بزرگ دنبال این هستند که یک منافعی پیدا کنند. دنبال این نیستند که یک ضرری بزنند، می‏خواهند منفعت برای خودشان پیدا بکنند منتها اگر عالم هم بر باد رود منفعت برای آنها باشد، خوب است. اما یک کشوری این جوری را می‏بینند که منفعت اینجا ندارند، اینها با آن قدرتشان در افغانستان فهمیدند که ضرر کردند. من هم از آن روز اولی که سفیرشان آمد پیش من و گفت دولت افغانستان از ما خواسته، گفتم نکنید این کار را شما ضرر می‏برید، حالا هم فهمیدند که ضرر بردند.

می‏دانند که نمی‏شود یک مملکتی که وضعش این طوری است نمی‏شود به آن هجمه کرد، منفعت در اینجا نیست، همه‏اش ضرر است. لکن دنبال این هستند که بین شماها اختلاف بیندازند، دنبال این هستند که زمزمه اختلاف ایجاد کنند، یک جا بگویند کمبود هست، یک دسته هی فریاد بزنند که ما کم داریم، کم داریم. اینها خیال می‏کنند که جاهای دیگر زیاد دارند. آقا در جاهای دیگر صفهای طولانی بیشتر از اینجاست. اینجا قحطی نیست که، اینجا فراوانی است منتها گرانی است؛ گرانی هم علاج می‏شود. ما نوامیس خودمان را، اسلام خودمان را، جان خودمان را، جان جوانانمان را به خطر بیندازیم که گوشت گران است! میوه گران است! و اگر بخواهد این شکاف پیدا بشود که یک دسته نِقْ بزنند و یک دسته هم کمک او بکنند و یک دسته هم- نمی‏دانم- تبلیغات سوء بکنند و بین خود ملت، هی داخل هم و خصوصاً بین سپاه و ارتش و کمیته و امثال اینها خدای نخواسته، این وحدتی که هست از بین برود، آن روزی که این وحدت از بین رود مرگ همه ما و به باد رفتن همه نوامیس و به باد رفتن همه زحمتهای انبیا- علیهم السلام- نسبت به این کشور خودمان و نسبت به کشورهای دیگر به باد فنا خواهد رفت.

شما بدانید و باید بدانید اشخاصی که روشنفکرند باصطلاح، اشخاصی که کنار نشسته‏اند و فحش می‏دهند، اشخاصی که بیرون نشسته‏اند و توجه به مسائل داخل ندارند، بدانند که اگر یک سیلی بخورد امروز اسلام در این کشور، تا آخر دیگر باید ملتها تحت این فشارها باشند. امروز اسلام در اینجا سر بلند کرده است و بیرقش بلند شده است و من امیدوارم که این جلوه‏اش به همه جا برسد، و مستضعفین از زیر بار این ظلمها بیرون بروند. آنهایی که نق می‏زنند برای این کشور و به خیال خودشان دلشان برای اسلام می‏سوزد، آنها بدانند که اگر این اسلامی که الآن در اینجا هستش سیلی بخورد اسلام تا آخر سیلی خورده است؛ باید هی بنشینید و حسرت ببرید. باز هم برگردد به آنجایی که یک نفر پاسبان بیاید همه‏تان را وقتی که از بین ببرد به همه‏تان اهانت کند جرأت حرف زدن نداشته باشید. زمان رضا شاه را یادتان هست، زمان اوایل محمد رضا هم یادتان هست، اخیراً البته زورش نمی‏رسید. تا دست به هم ندهید، تا همه با هم نباشید، تا آنهایی که به نوایی نرسند خیال کنند این نواست. و اللَّه خدا می‏داند که اینهایی که الآن گرفتار هستند، این وزیر کشوری که اینجا نشسته گرفتار است الآن، نه اینکه نوا دارد، بینواست.

رئیس جمهورش هم همین طور، مجلسش هم همین طور و دولتش هم همین طور، پاسبانهایش و- نمی‏دانم- قوای مسلحش هم همین طور، اینها جانفشانی دارند برای این مملکت می‏کنند؛ باید اینها را حفظشان کرد. نباید نِقْ زد، باید نگهداری کرد از اینها برای خاطر خدا، برای خاطر نوامیس خودتان، برای خاطر کشور خودتان. اگر دلسوز برای کشور هستید باید که [همت‏] بکنید، هی ننشینید آنجا بگویید ما کشورمان دارد از بین می‏رود؛ شما دارید تبلیغ می‏کنید. با تبلیغ، شماها می‏خواهید کشور را از بین ببرید و الّا عهد و پیمان بستن با- نمی‏دانم- صدام، کشور ما را حفظ می‏کند؟! وادار کردن- نمی‏دانم- دولتهای خارج را به اینکه به اینجا چه بکنند کشور را حفظ می‏کند؟! خوب، یک قدر آدم بشوید، توجه بکنید به مسائل. و من امیدوارم که هر کس هر کاری می‏خواهد بکند، شما جوانهای ما، این ملت ما، این ملت عزیز ما همه‏شان با هم همین طوری که الآن برادر هستند برادر باشند و همین طوری که با هم متحد هستند و من و تو ندارد در کار، این طور باشند تا ان شاء اللَّه کشورشان حفظ بشود و هیچ کس هم نتواند به شما آسیبی برساند. خداوند ان شاء اللَّه همه شما را حفظ کند و موفق باشید و مؤید باشید و به کارهایتان ادامه بدهید و با قدرت به پیش بروید که اسلام را ان شاء اللَّه صادر کنید به جاهای دیگر. و خداوند همه شما را حفظ و موفق نگه دارد.» (صحیفه امام، ج‏17، ص: 400 ـ 415)

ـ پیام تشکر به رئیس جمهور بلغارستان؛ تبریک عید نوروز (1364)

«حضرت آقای تئودور ژیکف، رئیس شورای دولت جمهوری مردم بلغارستان‏

تلگراف تبریک جنابعالی به مناسبت حلول سال جدید شمسی واصل و موجب تشکر گردید. امید است در این سال ملل محروم و مستضعف جهان در سایه وحدت و همبستگی خود بتوانند از سلطه جهانخواران و بخصوص امریکای جنایتکار، نجات یابند.» (صحیفه امام، ج‏19، ص: 219)

ـ پیام تشکر به رئیس دولت امارات؛ تبریک حلول ماه مبارک رمضان (1367)

«حضرت آقای شیخ زاید بن سلطان آل نهیان، رئیس دولت امارات عربی متحده‏

تلگراف تبریک آن جناب به مناسبت حلول ماه مبارک رمضان واصل و موجب تشکر گردید. امید است ملل اسلامی از فیوضات این ماه بزرگ الهی بهره بیشتری گرفته و با اتحاد و انسجام بهتر دست دشمنان اسلام را از کشورهای خود کوتاه کنند و جلوی ستمهای فراوانی را که بر مسلمانان محروم و بی‏دفاع- مانند مردم مظلوم و بی‏پناه حلبچه- رفت و آن چنان بی‏رحمانه قتل عام شدند بگیرند و با کمال تأسف و بر خلاف انتظاری که می‏رفت عموم کشورهای اسلامی بی‏تفاوت از کنار این جنایت هولناک گذشته چنانچه گویا خبر این فاجعه کم نظیر را هم نشنیده‏اند. از خدای تعالی بیداری و استقلال کشورهای اسلامی را مسألت دارم. و السلام علیکم.» (صحیفه امام، ج‏21، ص: 21)‏