امروز با امام: چهارم فروردین

امروز با امام: چهارم فروردین

ـ نامه به آقای سید مرتضی پسندیده؛ اعلام خبر سلامتی و کسب اطلاع از ایران (1344)

«به عرض عالی می‏رساند، مرقوم محترم که حاکی از سلامت مزاج شریف بوده،

دو- سه روز پیش واصل و موجب تشکر گردید. سلامت و سعادت جنابعالی را از خداوند تعالی خواستار است‏

این جانب بحمداللَّه سلامت هستم و نقاهتی ندارم. امید است خداوند تعالی توفیق دعا برای اسلام و مسلمین عنایت فرماید. بحمد اللَّه تعالی نگرانی ندارم. بی‏اطلاعی از فامیل قدری موجب نگرانی است. همه را به خدای تعالی می‏سپارم. از مساعی جمیله حضرت آیت اللَّه خوانساری‏^[1]- دامت برکاته- متشکرم. سلام این جانب را به معظم له ابلاغ فرمایید. ملتمس دعای خیر برای حُسن عاقبت از ایشان و جنابعالی هستم. راجع به عکس، به جناب آقای علی بیک‏^[2] تذکر می‏دهم، شاید ایشان بتوانند تهیه کنند. کاغذ جوف را در صورت امکان به قم‏^[3] برسانید و اگر جوابی دادند در صورت امکان ایصال فرمایید. از خداوند تعالی صلاح حال مسلمین و عظمت اسلام را خواستار است. مصطفی بحمد اللَّه سالم، و سلام می‏رساند. و السلام علیکم و رحمة اللَّه.» (صحیفه امام، ج‏1، ص: 436)

ـ نامه به خانم خدیجه ثقفی؛ اعلام سلامتی و سفارش به صبر (1344)

«خدمت مخدره محترمه والده مصطفی‏^[4]- ابقاها اللَّه و صبرها- سلام می‏رساند ان شاءاللَّه تعالی شماها به سلامت و سعادت به سر برید. این جانب بحمداللَّه تعالی سالم هستم. هیچ نگرانی نداشته باشید. خداوند تعالی آنچه مقدر فرموده است صلاح است و واقع خواهد شد: عَسی‏ أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئاً وَ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ‏.^[5] مصطفی هم بحمداللَّه سلامت است، جای هیچ نگرانی نیست. فقط از اینکه از شماها بی‏اطلاعم قدری نگران هستم. همه را به خدای تبارک و تعالی می‏سپارم. تمام بچه‏ها و متعلقین آنها را سلام می‏رسانم. اگر این کاغذ رسید، جواب زودتر بنویسید و بفرستید خدمت حضرت حجت الاسلام آقای حاج آقا فضل اللَّه خوانساری،^[6] شاید ایشان بتوانند به وسیله‏ای بفرستند. اگر جواب نوشتید تمام بچه‏ها به خط خودشان یکی- دو کلمه بنویسند. به متعلقه مصطفی‏^[7] سلام برسانید. ایشان هم دو کلمه بنویسند. به حضرتین آقایان اخوان‏^[8] سلام برسانید.» (صحیفه امام، ج‏1، ص: 437)

ـ نامه به خانم فریده مصطفوی؛ خانوادگی (1351)

«دختر عزیزه‏ام‏^[9]

خانم نه برای من مطلب گذاشته و نه جای نوشتن.^[10] ان شاءاللَّه عید به شما و سایرین مبارک و همیشه خوش و خرّم و سلامت باشید. ماها بحمداللَّه تعالی مزاجاً سلامت هستیم. امید است نگرانیهای روحی هم دوام نداشته باشد. از حال خودتان زود به زود مطلعم کنید که به واسطه عادتی که به دریافت کاغذ شما داریم نگران می‏شویم. خدمت جناب آقای اعرابی‏^[11] و خانم فرشته‏^[12] سلام برسانید. ان شاءاللَّه عید به همه سعید باشد. و السلام. پدرت» (صحیفه امام، ج‏2، ص: 427)

ـ نامه به آقای سید احمد خمینی؛ ارسال عیدی برای اعضای خانواده (1351)

«احمد عزیزم‏

ان شاءاللَّه با سلامت و سعادت قرین باشید. ماها بحمداللَّه تعالی سلامت هستیم. امید است به دعای آقایان گرفتاریها رفع شود. برای عیدی بچه‏ها خانم هر یک ده دینار گرفته‏اند و حالا می‏گویند بنویسم به شما، به هر یک دویست تومان آنجا بدهید به جای این ده دینار. شما به هر یک از دخترها و به محترمه خانواده خودتان نفری دویست تومان یا از آقای عمو یا از آقای لواسانی‏^[13] بگیرید و بدهید. ان شاءاللَّه همگی سلامت باشید و باشند. حضور محترم حضرت آقای عمو^[14] سلام برسانید. از تنهایی ایشان نگران هستم؛ ان شاءاللَّه تعالی سلامت باشند. و السلام. پدرت‏

یکصد تومان هم از طرف خانم به خازنجون‏^[15] بدهید.» (صحیفه امام، ج‏2، ص: 428)

ـ نامه به آقای حاج آخوند کرمانشاهی، پیرامون اجتماعات و تبلیغات انحرافی (1352)

«بسمه تعالی‏

خدمت جناب مستطاب عمادالاعلام و ثقةالاسلام آقای حاج آقا مجتبی حاج آخوند- دامت افاضاته‏

مرقوم محترم که حاوی مطالبی راجع به بعض دستجات بود واصل، کراراً در این موضوع مراجعه شده است و این نحو اجتماعات و تبلیغات به صورت مذهبی که ممکن است برای سرگرم کردن مسلمین و انحراف آنها در اجتماع بر ضد اجانب باشد، همیشه بوده و هست و موجب نگرانی است و ضمناً چون با اسمای فریبنده توأم است نمی‏شود به طور صراحت نفی و اثباتی نمود.

از خداوند تعالی بیداری مسلمین و نجات آنها را از شرّ اجانب خواستار است. از جنابعالی امید دعای خیر دارم. ضمناً بسته شیرینی واصل و موجب تشکر گردید. سلامت و توفیق جنابعالی را خواستار است.» (صحیفه امام، ج‏21، ص: 614)

ـ نامه به آقای عطاءاللَّه اشرفی اصفهانی؛ اعلام وصول نامه ارسالی (1353)

«خدمت جناب مستطاب عماد الاعلام و حجت الاسلام آقای حاج آقا عطاءاللَّه اشرفی- دامت افاضاته‏

مرقوم شریف واصل، سلامت و توفیق جنابعالی را از خداوند تعالی خواستار است. از جنابعالی امید دعای خیر دارم. آنچه خدمت جنابعالی است به قم خدمت آقای اخوی‏^[16] ارسال فرمایید. و السلام علیکم و رحمة اللَّه. روح اللَّه الموسوی الخمینی» (صحیفه امام، ج‏3، ص: 29)

ـ پیام به ملت ایران به مناسبت اربعین شهدای تبریز (1357)

«با فرا رسیدن اربعین مقتولین مظلوم تبریز غمهای ملت غیرتمند تجدید می‏شود. ملت مظلوم ایران باید در هر چند صباحی پرچمهای سیاه افراشته کنند و در سوگ بنشینند برای جوانان عزیز و عزیزان اسلام که به دست عمال امریکا و به امر شاه در خاک و خون کشیده شدند. و هنوز چشمها گریان و دلها بریان است برای یک قتل عمومی که دست امریکا و سایر اجانب از آستین شاه بیرون آمده و ملت را به عزای دیگر می‏نشاند. و من نمی‏دانم دنبال این اربعین، قتلهای دیگری و جنایات تازه‏ای است؛ و ضحاک عصر در خونخواری تجدید مَطلع می‏کند یا مأمور جنایت به صورت دیگر می‏شود.

ما از این جنایات پی در پی و کشتار وحشیانه ناراحت و در عین حال امید داریم. ناراحتی برای آنکه جوانان رشید روحانی و دانشگاهی و بازاری و سایر طبقات را که امید برای آتیه کشور هستند از دست داده‏ایم و می‏دهیم؛ و امیدواریم؛ چون می‏بینیم این جنایات شاهانه و این کشتار وحشیانه نتوانست و نمی‏تواند نهضت این ملت بیدار بپاخاسته را به سستی گرایاند؛ هر چه جنایت و قتل افزایش یافت ملت در اراده آهنین خود قویتر و مستحکم تر شد.

کشتار بی‏رحمانه قم، ایران را به هیجان در آورد و تبریز عزیز را به قیام همگانی مردانه در قبال ظلم و بیدادگری کشاند، و کشتار دسته جمعی تبریز، ملت غیور ایران را چنان تکان داد که در آستانه انفجار است. انفجاری که دست اجانب را به خواست خدای متعال برای همیشه قطع کند؛ انفجاری که انتقام مظلومان را از شاه بگیرد و دودمان سیاهروی پهلوی را برای همیشه از تاریخ ایران محو کند و این ننگ را از صفحه آن بزداید. ما کشته دادیم و رنج بردیم لکن هر قطره خون آنها خونهایی را در رگ جوانان غیرتمند ما به جوش آورد و آتشی در دل آنها روشن کرد که به خواست خداوند تعالی خاموش نشود مگر پس از سوزاندن درخت جهنمی استعمار و به آتش کشیدن عمال روسیاه آن.

شما ای ملت بزرگ ایران! از این تلاش مذبوحانه دستگاه جبار و از این قتل و جرح قم و تبریز نهراسید و نمی‏هراسید؛ که خود این جنایات، نشانه وحشتزدگی شاه و از دست دادن اعتدال اعصاب اوست...

مصیبتهای ما تنها کشتارهای وحشیانه پی در پی به امر شاه نیست؛ اخیراً باز در صدد خریدن اسلحه به مقدار سرسام آور و کشتیهای متعدد است، و تا یک قطره نفت داریم و یا مخازنی که مورد احتیاج اجانب است، خرید این آهن پاره‏ها که به هیچ درد ملت نمی‏خورد جریان دارد؛ و تا این کابوس خطرناک بر سر این کشور سایه افکنده، بدبختی دنبال بدبختی برای این ملت مظلوم امری عادی است. و از مصیبتهای بزرگ مسلمین، قضیه اسرائیل تجاوزکار است که اکنون با مسلمین در حال جنگ و مشغول پیشروی در خاک لبنان است؛ و از طرف شاه برخوردار از کمک است و دوَل اسلامی غالباً در این امر مهم حیاتی بی‏تفاوت هستند...

قیام تبریز، چون نهضت همه ایران، اسلامی است؛ برای دفاع از حق و از احکام اسلام است، و نسبت [دادن‏] این قیام را به مارکسیستها یا مارکسیستهای اسلامی- که در تبلیغات شاهانه است- جز خدعه نیست و دلیل بر آن است که این مکتبهای انحرافی پایگاهی در ایران ندارند و الّا شاه از آنها ذکری نمی‏کرد. اکنون باید تمام جناحها از هر طبقه بدانند که جز در سایه اسلام و در زیر پرچم توحید و قرآن، راه پیروزی مسدود است؛ و...» (صحیفه امام، ج‏3، ص: 359)

ـ پیام به ملت ایران؛ حضور فعال در انتخابات (1358)

«خدمت عموم ملت مبارز و شجاع ایران- ایّدهم اللَّه تعالی‏

در این موقع بسیار حساس که سرنوشت کشور و اسلام عزیز تعیین می‏گردد، هموطنان عزیز با شوری بیشتر از گذشته در رفراندم شرکت نمایند. امروز اهمال در شرکت در رفراندم و سردی و سستی در این امر حیاتی، موجب هدر رفتن خون شهیدان و به تباهی کشیدن کشور و اسلام عزیز است. دوستان آگاه من! روز رفراندم موقع نتیجه گرفتن از زحمات چندین ساله است.

آنچه لازم است تذکر دهم شرکت زنان مبارز و شجاع سراسر ایران در رفراندم است. زنانی که در کنار مردان بلکه جلوتر از آنان در پیروزی انقلاب اسلامی نقش اساسی داشته‏اند، توجه داشته باشند که با شرکت فعالانه خود، پیروزی ملت ایران را هر چه بیشتر تضمین کنند. شرکت در این امر برای مرد و زن از وظایف ملی و اسلامی است.

شما همه آزادانه به هر چه می‏خواهید رأی بدهید. من خودم به «جمهوری اسلامی» رأی می‏دهم و تقاضای برادرانه از شما دارم که به من در این امر اسلامی کمک کنید. و لازم است جوانان غیور از توطئه و خیانت در آرای مردم جلوگیری کنند و از صندوقهای آرا با امانت حفاظت کنند. از خداوند تعالی پیروزی اسلام و صیانت کشور اسلامی را خواستارم. و السلام علیکم.» (صحیفه امام، ج‏6، ص: 408)

ـ سخنرانی در جمع پاسداران انقلاب اسلامی؛ سستی ننمودن در استمرار نهضت (1358)

«ما تا حالا بعضِ از راه را رفتیم و بسیارْ مشکلات باقی مانده است. شما خودتان را پیروز حساب نکنید، که کسانی که خود را پیروز حساب می‏کنند سستی می‏کنند. ما نیمه راه هستیم و دشمن در کمین ماست، باید وحدت خودمان را حفظ کنیم، باید با هم همین طور که تا اینجا آمده‏ایم تا آخر برویم. این نهضت را نگذارید سرد بشود، نگذارید سست بشود. سستی و سردی در امروز، احتمال این را دارد که ما را به شکست ببرد و اگر خدای نخواسته شکستی برای ملت حاصل بشود به نابودی اسلام تمام می‏شود. همه با هم باشید، همه با هم دوست باشید، همه‏مان با هم جمهوری اسلامی را می‏خواهیم.

من از خدای تبارک و تعالی سلامت و سعادت همه شما و ملت ایران، و همه ملتهای مسْلم را خواهانم. سلام بر شما و درود بر شما و همه جوانان ملت!» (صحیفه امام، ج‏6، ص: 409)

ـ سخنرانی در جمع مسئولان نظام؛ تجلیل و تکریم از شخصیت حضرت علی «ع» (1365)

«من گاهی فکر می‏کنم که ما با چه شباهتی می‏توانیم دعوی کنیم که شیعه آن بزرگوار هستیم. اگر متفکرین، نویسنده‏ها، کسانی که اطلاعات زیاد دارند، ابعاد معنوی و مادی و جهات دیگرش را ملاحظه کنند، بررسی کنند ابعادی که آن بزرگوار داشته است از اوایل سنین تا وقتی که به شهادت رسید و بررسی کنند که ما چطور می‏توانیم ادعا کنیم که ما شیعه این بزرگوار هستیم، باید همه و همه کسانی که دعوی تشیع می‏کنند- الّا معدود قلیلی که در صدر اسلام مثل ائمه هدی‏ بودند- ما اظهار عجز کنیم که نمی‏توانیم. من نمی‏توانم که در این مجلس حتی یک بعد از ابعاد این بزرگوار را ذکر کنم، لکن برای اینکه یک راهی باز بشود برای آن اشخاصی که اطلاعاتشان زیاد است، معارفشان زیاد است و جهات معنویاتشان زیاد است، راهی باز باشد که آنها فکر کنند و درست بررسی بکنند، بررسی او را و بررسی حال ماها را.

در بُعد معارف، کسی که ادعیه حضرت را ملاحظه کرده باشد و نهج البلاغه را بررسی کرده باشد، می‏داند که پایه‏اش روی چه پایه‏ای هست؛ یعنی، آن که معارف قرآن را فهمیده است این بزرگوار است و کسانی که مورد تعلیم او بودند مثل ائمه هدی‏. دعوی معارف خیلی آسان است که شعری انسان بگوید، نثری بگوید و ادعا کند که ما دارای چه معارفی هستیم، این آسان است، دعوی هم خیلی کرده‏اند. اما واقعیت مطلب چطوری است؟ آنی که به حسب واقع هست و ما بخواهیم وجداناً آن را بیابیم، وقتی درست در حال خودمان دقت بکنیم نمی‏توانیم پیدا کنیم یک شباهتی ما بین خودمان و او. آن عشقی که مولا به خدای تبارک و تعالی داشته است که در دعای کمیل عرض می‏کند که «من فرضاً جهنم را بتوانم تحمل کنم ولی چطور فراق تو را تحمل کنم»، این را می‏شود یک کسی شعر بگوید؛ یکی کسی نثر بگوید، یکی خطابه بخواند و بگوید چه. اما واقعیت این طور است؟ ماها این طور هستیم؟ امثال ماها این بودند که اصلش پیششان فراق از حق تعالی مطرح بوده است؟ فراق به قدری که به آتش جهنم، آتش جهنم غیر از این آتشهاست؛ آتش جهنم قلب را هم می‏سوزاند؛ یعنی، قلب معنوی را می‏سوزاند، علاوه بر اینکه جسم را می‏سوزاند در قلب انسان هم هست، وارد می‏شود، قلب معنوی انسان را هم می‏سوزاند و ایشان می‏گویند «من فرضاً او را تحمل کنم اما فراق تو را چه کنم». این را هر کس پیش وجدان خودش حساب بکند که واقعاً از فراق حق تعالی تا حالا یک لحظه شده است که تأثر پیدا کند که من فراق دارم از حق تعالی؟ اینها، ادعاهایش خیلی آسان است، خیلی از دراویش ادعا کردند، خیلی از کسانی که اهل معرفت‏اند ادعا کردند، اما واقعیت را انسان وقتی حساب بکند، مسأله این نیست.

یکی از چیزهای عادی آنها در نهج البلاغه هست، در روایات دیگر هم از سایر ائمه هست، این یک مقام عادی است نه یک مقام بالایی است که حضرت امیر می‏فرماید، دیگران هم همین طور که عبادت سه جور است: یکی عبادت کسانی است که مثل عبید^[17] می‏ترسند و عبادت می‏کنند. یکی عبادت کسانی است که برای طمع و برای بهشت و این طور چیزها عبادت می‏کنند. این دو تا عبادت یکی‏اش مال اجَرا^[18] هست یکی هم مال عبید، اما عبادت سوم که هست که عبادتش را می‏کنیم، برای محبتی است که به خدا داریم.^[19]...

ما که می‏گوییم که ما شیعه حضرت امیر- سلام اللَّه علیه- هستیم و الآن کشور شیعه در معرض خطر است، الآن کشور شیعه در معرض خطر است، اسلام در معرض خطر است، ما باز کنار بنشینیم و بگوییم که ما چکار به این کارها داریم، ما چه بکنیم، متأثریم از اینکه جوانهای ما چه می‏شوند، ما هم متأثریم. حضرت امیر هم متأثر بوده از اینکه جوانها چه می‏شدند، اما می‏نشسته خانه و بگویند من متأثرم؟! یا می‏رفتند جنگ و خودشان جنگ می‏کردند و در عین حال هم برای آنهایی که شهید شده بودند متأثر بودند. ما هی کنار بنشینیم و هی بگوییم که ما می‏خواهیم چه بکنیم، چه، فلان، از این حرفهایی که خودشان می‏زنند و از مصالح اسلام و مصالح مسلمین و از این چیزی که الآن برای کشور ما پیش آمده است، برای اسلام پیش آمده.

مسأله، مسئله تشیّع نیست، مسئله اسلام است، مسئله مذهب نیست. همه مذاهب الآن در معرض خطرند. الآن که قدرتهای بزرگ احساس این معنا کردند که اسلام یک همچو قدرتی دارد که می‏تواند یک جمعیت چهل و چند میلیونی را در مقابل همه وادار کند و بایستد و بگوید نه این و نه او، حالایی که فهمیدند این قدرت، قدرت اسلام است نه قدرت ملت، قدرت اسلام است که دنیا را دارد به خیال آنها به خطر می‏اندازد، حالا آنها برای اصل اسلام دارند نقشه می‏کشند، ما حالا بنشینیم بگوییم که ما اهل ولایت هستیم...

مسلمانی که می‏خواهد اسلام را از بین ببرد از کافر هم بدتر است. مسلمانی که با اسم اسلام می‏خواهد که حیثیت اسلام را از بین ببرد، این لازمتر است معارضه با او، تا با کسانی که مسلمان نیستند. شما نشستید می‏گویید ما مسلمان با مسلمان! اولًا اینکه این حزب بعث عقیده‏اش اصل این است که قضیه اسلام تو کار نیست. آنهایی هم که دنبال او می‏آیند بسیاریشان همین‏اند. یک عده‏ای هم که- فرضاً- آنها بیایند لکن می‏آیند برای این که کشور اسلامی را از بین ببرند و سیلی در صورت اسلام بزنند. امروز به همه ما واجب است که دفاع کنیم. هر کس می‏تواند جبهه باید برود، هر که نمی‏تواند در پشت جبهه کمک بکند. آنهایی که می‏نشینند و هی صحبت می‏کنند که بیایید چه بکنیم، بیایید چه بکنیم، اینها از اسلام بی‏اطلاع‏اند، نمی‏دانند قضیه اسلام چی هست...» (صحیفه امام، ج‏20، ص: 20 ـ 27)

ـ حکم به آقای محسن رضایی؛ انتصاب فرمانده حفاظت اطلاعات سپاه پاسداران (1366)

[بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏. محضر مبارک رهبر عظیم الشأن، فرمانده معظّم کل قوا، حضرت امام خمینی- روحی فداه- با سلام و عرض ادب، پیرو عریضه قبلی پیرامون مسئله حفاظت اطلاعات ستاد کل سپاه، بدین وسیله برادر احمد وحیدی را که سابقه مدتها کار اطلاعاتی دارد و از عناصر قدیمی سپاه است، خدمت حضرت عالی معرفی می‏نماییم تا ان شاء اللَّه پس از تأیید حضرت عالی در مسئولیت حفاظت اطلاعات ستاد کل سپاه انجام وظیفه نمایند.

با کمال معذرت، ملتمس دعا، محسن رضایی‏].

بسمه تعالی‏

تأیید می‏شود. 4/ 1/ 66 روح اللَّه الموسوی الخمینی» (صحیفه امام، ج‏20، ص: 236)