الف) یقین یا گمان به ضرر
1ـ کسی که میداند روزه برای او ضرر ندارد، باید روزه بگیرد، اگر چه پزشک بگوید ضرر دارد.
2ـ کسی که یقین یا گمان دارد که روزه برای او ضرر دارد، باید روزه نگیرد؛ اگر چه پزشک بگوید ضرر ندارد و اگر روزه بگیرد، صحیح نیست، مگر آن که به قصد قربت بگیرد و بعد معلوم شود ضرر نداشته است. (رساله، م 1743)
ب) احتمال ضرر
اگر انسان احتمال بدهد که روزه برای او ضرر دارد و از آن احتمال، ترس برای او پیدا شود، چنانچه احتمال او در نظر مردم بجا باشد، نباید روزه بگیرد و اگر روزه بگیرد، صحیح نیست، مگر آن که به قصد قربت بگیرد و بعد معلوم شود ضرر نداشته است. (رساله، م 1744)
ج) انکشاف ضرر بعد از غروب
کسی که عقیده اش این است که روزه برای او ضرر ندارد، اگر روزه بگیرد و بعد از مغرب بفهمد که روزه برای او ضرر داشته، باید قضای آنرا بجا آورد. (رساله، م 1745)
.
انتهای پیام /*