یکی از پیام های معروف و ماندگار امام خمینی منشور روحانیت است که در سوم اسفند 1367 (32 سال) پیش صادر شد. پیامی که بعدها به مانیفست حرکت حوزه و روحانیت در انقلاب اسلامی تعبیر شد و به نوعی باید آن را فصل الخطاب آسیب شناسی حوزه های علمیه دینی دانست.
در این پیام که تحلیلی از نقش روحانیت در تاریخ تشیع و انقلاب است، امام راحل مرز بین روحانی واقعی و انقلابی با «روحانی نماها» و «مقدس مآب ها» را تشریح و به نسل های آینده معرفی می کنند.
مخاطبان امام در این منشور را می توان به دو دسته تقسیم کرد: کسانی که امام آنها را مذمت می کنند و نسبت به حضور آنها در آینده انقلاب هشدار می دهند؛ و گروه دوم، کسانی که امام زبان به تعریف و تجلیل آنها می گشایند. حضرت در این نامه برای نخستین بار از رنج ها و ملالت های جریاناتی در حوزه های علمیه سخن می گوید که از ابتدای شروع نهضت به مقابله با او پرداختند.
در راستای بازخوانی این پیام که همچون وصیتنامۀ اختصاصی برای روحانیت و طلاب و حوزه های علمیه می باشد، نشستی با حضور اساتید و پژوهشگران حوزوی در موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی ـ دفتر قم انجام گرفت که خلاصۀ آن در چند بخش تقدیم می گردد.
سخنان استاد محسن غرویان
بخش اول
بخش دوم
بخش سوم
سخنان استاد هادی سروش
بخش اول
بخش دوم
بخش سوم
سخنان استاد عبدالرحیم اباذری
بخش اول
بخش دوم
سخنان استاد محمد کاظم تقوی
بخش اول
بخش دوم
.
انتهای پیام /*