امروز با امام: پانزدهم تیر

امروز با امام: پانزدهم تیر

ـ سخنرانی در جمع صاحبان صنایع و بازاریان؛ تغییر شیوه کارِ صاحبان کارخانه ها (1358)

«من یک کلمه به طور موعظه با شما صحبت می‏کنم، یک کلمه هم راجع به اساس قضایا که شما می‏گویید. اینکه به طور موعظه عرض می‏کنم این است که آقایانِ صاحبِ کارخانه‏ها باید وضعشان را یک قدری از آن رژیم سابق تغییر بدهند؛ برای اینکه در رژیم سابق، که مردم او را رژیم اسلامی نمی‏دانستند و طاغوتی می‏دانستند، اگر کاری می‏شد می‏گفتند که در رژیم طاغوتی شده است، و اگر یک ناراحتی‏هایی برای کارگرها پیدا می‏شد، یا یک تحریکاتی می‏شد که اینها اعتصاب کنند، شورش کنند، آنها با فشار؛ و اگر- چنانچه- نوبت به روحانیین هم می‏رسید با موعظه. اما الآن با آن وقت فرق دارد. الآن همه ما این ادعا را داریم که یک مملکت اسلامی است و روی احکام اسلام باید عمل بشود. اگر خدای نخواسته در یک مملکت اسلامی طوری بشود که در کارخانه‏ها و کارگرها به واسطه اینکه درست به آنها رسیدگی نمی‏شود انفجار حاصل بشود، این انفجار از محیط یک مملکتی است که مدّعی اسلام است؛ نه روحانی می‏تواند این را خاموشش کند، نه کس دیگر. برای اینکه روحانی آن وقت می‏تواند [کاری‏] بکند که بگوید خوب یک اشخاصی غیر اسلامی این کارها را کرده‏اند؛ اما اگر مملکت اسلامی به اینکه اسلامی است یک طوری بشود که انفجار در کارگرها حاصل بشود، این انفجار دیگر قابل کنترل نیست؛ و این یک خطری است که بر همه شماها و بر همه ما هست و ما را تهدید می‏کند. از این جهت باید صاحبان کارخانه‏ها توجه به این داشته باشند که با کارگرها نظیر سابق عمل نکنند. با اینها برادر و دوست باشند، و تا آن حدودی که آنها می‏خواهند- کارگرها همچو نیست که خیلی بلندپرواز باشند؛ اینها یک زندگی می‏خواهند- آقایان کاری بکنند که یک زندگی برای اینها حاصل بشود؛ و جلوگیری بشود از یک انفجاری که قابل کنترل نیست. عرض کردم «انفجار»، اگر یأس از حکومت اسلامی باشد و انفجار پیدا بشود، هیچ چیز نمی‏تواند جلویش را بگیرد؛ به خلاف آنجایی که انفجار حاصل بشود و پناه به اسلام بخواهند بیاورند. آن قابل کنترل است. اما اگر یک مملکتی اسلامی شد و باز بساط، همان بساط سابق باشد که لفظْ لفظِ اسلامی، عملْ عملِ طاغوتی باشد و خدای نخواسته انفجار حاصل بشود، با این همه تحریکاتی که می‏بینید الآن هست، توطئه‏هایی که الآن هست، اگر انفجار بشود، انفجار بر ضد اسلام است. یک همچو انفجاری، انفجاری است که از باطن یک مملکتی که مدّعی اسلامی است پیدا شده و مأیوس از اسلام شده‏اند، مأیوس از برنامه‏های اسلام شده‏اند؛ یک همچو انفجاری را هیچ کس نمی‏تواند جلویش را بگیرد. دیگران هم که دامن‏می‏زنند و همان مسائل را دارند طرح می‏کنند که «تغییری نکرده است، یک اسمی تغییر کرده، آن وقت گفتیم حکومت شاهنشاهی، حالا می‏گویید جمهوری اسلامی. واقع مسائلْ همان مسائل است؛ کارگرها همان کارگرها هستند، کارمندها همان کارمندها هستند، مردم همان مردم، رباخوارها همان رباخوارها هستند، زورگوها همان زورگوها هستند». اگر در یک همچو محیطی خدای نخواسته انفجار حاصل بشود، غیر از انفجارهای دیگر است. دیگر چیزی برای کسی باقی نخواهند گذاشت؛ و لهذا باید خود آقایان در فکر این معنا باشند که یک همچو چیزی نشود. و او به این است که شماها یک قدری پایین تر بیایید، کارگرها را یک قدری بالاتر ببرید. آنها نمی‏خواهند در عرض شما باشند؛ آنها یک زندگانی می‏خواهند. شماها که- الحمد للَّه- دارا هستید و دارای کارخانه‏ها هستید و دارای کارمندان زیاد هستید، یک قدری برای مصلحت خودتان و برای اینکه خدای ناخواسته یک وقت انفجاری نشود که همه چیز به باد برود، همه چیز یک کشوری به باد برود، شماها یک مقداری خودتان با دست خودتان به اینها یک کمکهایی بکنید. یک کارهایی بکنید که آنها ببینند که در این وضعی که حالا شده است به آنها رسیدگی می‏شود. البته دولت هم رسیدگی می‏کند، ما هم موعظه‏شان می‏کنیم و رسیدگی می‏کنیم، اما مسأله این است که اینها ببینند که در یک جمهوری اسلامی، این کارگرها ببینند که این اشخاصی که در رأس هستند- و آن وقت کارفرما به آنها می‏گفتند- اینها بنا دارند که با اینها یک جور دیگری رفتار کنند. آنی که کمونیست‏ها یا اشخاص منحرف تبلیغ می‏کنند، این جور نیست. بنا بر این است که با اینها یک طرز بهتری رفتار بشود، به زندگی آنها رسیدگی بشود، به احتیاجات آنها رسیدگی بشود.

این معنا در امروز دیگر عملی نیست که یک دسته‏ای آن بالاها باشند و همه چیزهایی را که بخواهند، به طور اعلی تحقق پیدا بکند؛ پارکها و اتومبیل‏ها و بساط. یک دسته هم این زاغه‏نشین‏ها باشند که اطراف تهران‏اند، و می‏بینید آنها را. این نمی‏شود، این نه منطق اسلامی دارد، نه منطق انصافی دارد، نه صحیح است. و اگر خدای نخواسته اینها صدایشان درآید، دیگر قابل خاموشی نیست. شماها باید یک فکری بکنید برای اینها. شما برای حفظ خودتان، حفظ خانواده‏تان، حفظ ثروتتان، حفظ حیثیتتان، خودتان بنشینید با هم تفاهم کنید. دسته‏های دیگر هم که [پیش‏] من آمدند- از اصفهان یک دسته‏ای آمده بودند- من همین حرفهایی که به نظرم می‏آید به آنها گفتم، که باید یک فکری خودتان بکنید که این تفاوت طبقاتی به این طور نباشد؛ یک تعدیلی بشود. اسلام تعدیل می‏خواهد؛ نه جلو سرمایه را می‏گیرد، و نه می‏گذارد سرمایه آن طور بشود که یکی صدها میلیارد دلار داشته باشد و برای سگش هم اتومبیل داشته باشد و شوفر داشته باشد و امثال ذلک؛ و یکی شب برود پیش بچه‏هایش نان نداشته باشد. نمی‏شود این؛ این عملی نیست. نه اسلام با این موافق است، نه هیچ انسانی با این موافق است.

این با دست شماها نصفش حل می‏شود؛ نصفش. اگر نگویم همه‏اش، نصفش با دست شما حل می‏شود. یک قسمت دیگرش هم با دولت است که برای اینها خانه درست بکند، بسازد- عرض می‏کنم که- یک زندگی؛ همان قدری که آن بیچاره‏ها می‏خواهند.

شما خیال نکنید آن کارگرها می‏گویند ما اتومبیل می‏خواهیم، ما پارک می‏خواهیم. این حرفها نیست. آنها یک زندگی می‏خواهند. می‏خواهند وقتی بروند منزلشان اگر بچه‏اش بگوید من کفش ندارم بتواند کفش بخرد برایش. بشرند آنها. ناراحت می‏شوند. خود شما فکر کنید که خودتان بروید منزل، یک بچه عزیز داشته باشید از شما یک چیز بخواهد نداشته باشید، یک وقت ندهید، ناراحتی ندارد؟ یک وقت بخواهید و نداشته باشید به او بدهید، فضلًا از اینکه یک وقت برود منزل، و ببیند که پدرش برایش نان نیاورده! خوب شما فکر این را بکنید. این منطق دیگر درست نمی‏شود که بگویید که ما اختیار داریم و همه اختیارات را داریم، و ما باید چه باشیم و چه باشیم، و دیگران هیچ! نمی‏شود این. این من حالا که عرض می‏کنم از نظرِ جهت سیاسی‏اش می‏گویم که جهت سیاسی برای خود کارخانه دارها و برای خود کارفرماها، جهت سیاسی اقتضا می‏کند که خودشان فکر بکنند و این مسائل را بین خودشان حل کنند. من به آن اصفهانی‏ها هم که آمدند گفتم شما خودتان یک چیزی تشکیل بدهید، یک مجلسی تشکیل بدهید، با هم صحبت بکنید، با هم قرار بدهید که یک کمکهایی بکنید به اینها؛ که اینها دلخوش بشوند به شما، هم کار خوب بکنند برایتان و هم آن انفجاری که احتمال هست، و من ترس از او دارم، آن حاصل نشود. این آن مطلبی است که عرض کردم که به طور موعظه می‏گویم. و مسأله اساسی است و سبک نگیرید این را. شما حالا ممکن است که خیلی توجه به مسائل نکنید اما یک وقت از دست بگذرد، وقتش بگذرد، و علاج برای هیچ کس ممکن نباشد. نه ما بتوانیم مهارش کنیم و نه شما بتوانید. این یک فکر می‏خواهد.

اما آنکه راجع به قضایاست. آنی که مربوط به من است، باید صحبت کنم. البته یک چیزهاییش مربوط به دولت است- یکی مربوط به وزارت کار است، یکی مربوط به - عرض می‏کنم- جهات دیگر است. و او این است که ما اجازه نخواهیم داد که یک قدم خلاف اسلام بردارند. اسلام، مالکیت را به طور مالکیت مشروع تثبیت کرده، اجازه داده است و کسانی که دارای کارخانه‏ای هستند، صنعتی هستند، آنها اگر به غیر مشروع نباشد، آنها باید باشند سر جایشان. و طرح دولت هم این نیست که صنایع خاص مردم را چه بکنند. دولت هم آن طرحی که حالا داده‏اند- که من باز درست تمامش را همچو با دقت نگاه نکردم- این است که گفتند یک دسته‏ای هستند که اموالشان اموالی بوده است که چه کرده‏اند و برده‏اند و خورده‏اند و از بین برده‏اند و اموال غیر است و کذا؛ و صاحب کارخانه‏هایی که آن طور هستند، آنها ملی می‏شود، و این حق است. یک دسته هم آنها هستند که بدهکار به دولت هستند، بیشتر از آن اندازه‏ای که دارند در آنجا. یک دسته اشخاص هستند که به اندازه‏ای نه، بدهکار نیستند؛ خودشان شریک‏اند. آن شریک‏شان عبارت از کسی بوده است که مثلًا شاه و امثال اینها بوده‏اند. یکی هم شریک خاصی داشته‏اند. اینها بیایند، شرکتشان محفوظ است. یک دسته هم هستند که خودشان می‏توانند اداره کنند، خودشان اداره کنند.

اینجا مملکت کمونیست نیست که دولت، هر چی هست کمونیستی که نیست؛ اینجا دولت اسلامی است. آن قدری که اسلام می‏شناسد مالکیت را، دولت نمی‏تواند تخطّی بکند. بخواهد تخطّی بکند کنارش می‏گذارند. این طور نیست که شما خیال کنید که بخواهند هر کس هر کارخانه‏ای دارد بگیرند. چنانچه در زمینها گفته بودند که خوب، زمینها را می‏خواهند بگیرند. مسأله این نبود. زمینْ موات بود؛ زمینِ موات این است که هیچ کسی در این زمین [آبادانی‏] نکرده. آن وقت این موات را فروخته بودند. همه فروش غلط بود. زمین موات را نمی‏تواند کسی بفروشد. یا یک خطکشی کرده بودند و فروخته بودند. آن هم غلط است. آن موات را می‏گیرند بلکه ارفاق هم می‏کنند که اگر خودش بتواند، برود چه بکند. اما زمینی که کسی احیا کرده و مالک هست کی می‏گیرد او را؟ کی می‏تواند بگیرد او را؟ این مسائل مطرح نیست. این مسائل یک مسائل اسلامی است، یک برنامه اسلامی است. و تا کنون هم هر چه اینها گفته‏اند و طرح داده‏اند من ندیدم یک چیزی باشد که خلاف اسلام باشد و بخواهند این را؛ ولی شایعات زیاد است. یک کلمه که گفته می‏شود که اراضی موات گرفته می‏شود؛ یکدفعه شایع می‏شود به اینکه می‏خواهند خانه‏های مردم و زمینها را بگیرند از مردم! اما اشخاص غیر مسئول اگر یک حرفی، نطقی بکنند، توی روزنامه یک چیزی بنویسند، اینها میزان نیست. هر وقت خود دولت صحبت کرد، سخنگوی دولت صحبت کرد، او میزان است. روزنامه‏ها خیلی چیزها همین طوری می‏نویسند یا یک اشخاصی که غیر مسئول‏اند یک حرفهایی می‏زنند. این مربوط به دولت و مربوط به اسلام نیست. ما روی خط اسلام باید عمل کنیم. من تا زنده هستم از خط اسلام نمی‏گذارم دولت خارج بشود. و من امیدوارم خودمان هم خارج نشویم.

و شماها سرگرم کارتان باشید. لکن آن مطلبی را که به شما گفتم خیلی در نظر داشته باشید، خیلی توجه داشته باشید. شما فکر بکنید اینها فرزندان خودتان هستند. شما فکر کنید که یک فرزندی دارید، برود منزل برای بچه‏اش نان نداشته باشد به شما چه می‏گذرد، فکر این را بکنید. یک قدری افکارتان را بیاورید توی این جمعیتی که زیر دست‏تان هست؛ توی این جمعیتی که زاغه‏نشین هستند؛ توی این جمعیتی که هیچی ندارند. البته دولت هم مشغول است لکن بی‏انصاف‏ها این قدر خرابی کرده‏اند و رفته‏اند که به این زودی نمی‏شود اصلاحش کرد. هر جا شما دست بگذارید خرابی است. هر چی توانستند بانک‏ها را چاپیدند و رفتند، به عنوان قرض. الآن این چیزهایی که اینها گذاشته‏اند، از قبیل عمارات و این طور چیزهایی که گذاشته‏اند، همه‏اش را قرض کرده‏اند و برده‏اند؛ که باید قرض آنها را بدهند. این طور نیست که این ثروتها را ما- ابتداءً خیال می‏کردیم خوب، برای اصلاح حال فقرا همینی که اینها گذاشتند کافی است. ما همینها را «بنیاد مستضعفین» درست کردیم ... بعد که رسیدگی کردند دیدند چی! آن قدری که اینها چاپیدند و رفتند- و این اخیراً قرض کردند، و همچو که فهمیدند امکان دارد که بروند، قرض کردند از همه بانک‏ها با هر طوری که توانستند و چاپیدند و بردند- این بنیاد مستضعفین هم آن قدرها سرمایه دیگر ندارد. معلوم شد این طورها نیست که ما خیال می‏کردیم که کافی است برای ما. ما باید دستمان را باز پیش ملت دراز کنیم؛ برای اینکه این مستضعفین و این بیچاره‏ها و این زاغه‏نشین‏ها را نجاتشان بدهیم، باید به ملت رجوع کنیم و ملت این کارها را بکند.

همه‏مان یعنی با هم، همه‏مان روی هم رفته دست به هم بدهیم که یک وضع متوسطی برای اینها حاصل بشود، که نه بی‏انصافی باشد نسبت به برادرهای هم نوع شما. اینها را برادر خودتان حساب کنید. کارگرها، کارگردان‏ها را نوکر حساب نکنید؛ برادر حساب کنید، فرزند حساب بکنید. حوایجشان را ببینید چه [است‏]، برای اولادتان حوایجی اگر داشته باشد، هر چه بتوانید برمی‏آورید. اینها آن قدرها نمی‏خواهند. آن قدری که یک زندگی متوسطی، همچو نباشد که هر چه را دست بگذارد نداشته باشد! این اسباب این می‏شود که خدای نخواسته یک وقت غیر آن طوری که ما فکر می‏کنیم بشود.

خداوند ان شاء اللَّه همه شما را حفظ کند و همه‏تان در فکر این باشید که این مملکت را راهش بیندازید. شما خیال کنید دولت تنها بتواند، نمی‏تواند. مسأله این نیست که دولت بتواند کار بکند؛ یک قشر از مردم بتوانند؛ نمی‏توانند. باید هر کس در هر جا هست مشغول بشود به خدمت تا اینکه بشود این کار را انجام بدهیم. من که اینجا نشسته‏ام و یک طلبه هستم به اندازه طلبه‏ای به مردم سفارش کنم، چه بکنم و شما که صاحب کارخانه هستید، و خداوند به شما عنایت کرده است شما هم به اندازه خودتان کار را انجام بدهید؛ کشاورزان هم به اندازه خود. هر کس در آن محیطی که هست آنجا را درست بکند.

ان شاء اللَّه بلکه ایران به دست همه درست بشود، و دوباره چپاولگران نیایند همه چیز شما را ببرند؛ هر چه نتیجه عملتان است چپاولگران به صورتهای مختلف و به جهات مختلف ببرند. این بسته به این است که خود ما قیام کنیم، و گمان نکنیم که مطلبْ دیگر تمام است. نخیر، مطلب تمام نیست. الآن ساختن بدتر از سابق است. سابق برای بیرون کردن آنها خیلی مئونه نمی‏خواست؛ یعنی جز مئونه مشت و فریاد! اما حالا محتاج به عمل است و همه عمل بکنند. و همه برای خدا عمل بکنند. خداوند ان شاء اللَّه همه شما را موفق کند.» (صحیفه امام، ج‏8، ص: 468 ـ 475)

ـ سخنرانی در جمع اقشار مختلف مردم؛ وحدت کلمه (1358)

«من باید به یک واقعیتی ملت ایران را تذکر دهم، واقعیتی که شاید باز هم تذکر داده باشم؛ لکن اهمیت موضوع موجب می‏شود که من باز به ملت ایران تذکر دهم.

کوششهای زیادی در ظرف قریب بیست سال شد تا گروههای مختلف ملت را به هم پیوست. کوششهایی شد تا آنکه تبلیغات اجنبیها، آنهایی که می‏خواستند ما را غارت کنند و عقب نگه دارند، خنثی شد. کوششها شد تا گروههای مختلف ملت را به هم پیوست. جوانان دانشگاهی را با جوانان روحانی پیوند داد. کارمندان دولت را با بازاری و روحانی و دانشگاهی به هم پیوست. این قشرها، قشرهای مختلف، از کارگر تا دهقان تا کشاورز، بازاری، روحانی، دانشگاهی، تمام قشرها، به هم پیوستند و به هم جوش خوردند. زحمتهای زیاد، کوششهای فراوانی شد تا این متفرقات مجتمع شدند؛ تا این قطره‏ها دریا شدند؛ تا این قطره‏های جدای از هم به شکل یک سیل بنیانکن در آمدند، و بنیان ظلم و جور و دستهای اجنبی را از بیخ و بن کندند و قطع کردند و شما ملت بزرگ ایران، از شهرستانیها گرفته تا دهات و قَصَبات. بانوان محترم و برادران عزیز! بدون توجه به گرفتاریهای خودتان، هم صدا با هم این سد بزرگ انسانیت را شکستید.

من می‏ترسم که در این نیمه راه زحمتهایی که تا کنون کشیده شده است به واسطه نادانی یک عده و غرض‏ورزی عده دیگر از بین برود و خون جوانان ما هدر رود. شما می‏بینید که در ظرف دو ماه، سه ماه که از پیروزی شما گذشته است، و همه دیدید در پناه وحدت کلمه و در پناه قدرت اسلام این پیروزی را تحصیل کردید و رمز پیروزی شما ایمان و وحدت کلمه بود، در ظرف یکی- دو ماه قریب صد گروه با اسمهای مختلف اظهار وجود کردند. یعنی آن انسجامی که ملت به هم پیدا کرد و آن وحدتی که ملت پیدا کرد، و اجانب احساس کردند که با وحدت کلمه ملت و با قدرت ایمان، هیچ قدرتی نمی‏تواند مقابله کند با این قدرت، در صدد برآمدند این قدرت را تضعیف کنند؛ هم قدرت اسلامی را؛ و هم وحدت کلمه را. زحمتهای چندین ساله‏ای که برای انسجام گروههای مختلف و برای وحدت کلمه بود، اجانب در صدد بر آمدند که به هدر بدهند این زحمتها را و با دستهای ناپاک خودشان و با بی‏توجهی به بسیاری از اشخاصی که ادعای همه چیز می‏کنند، این زحمتها نزدیک است به هدر برود. ما گروههای مختلف را مجتمع کردیم و این سد را شکستیم و الآن گروههای مختلف، حدود صد گروه، تا کنون اظهار وجود کرده‏اند! و این اظهار وجود منتهی به معدومیت همه خواهد شد.

ای احزاب مختلف، ای گروههای مختلف! اگر شما برای کشور خودتان دلسوز هستید و برای ملتتان دلسوز هستید، باید بدانید که این ایجاد گروههای مختلف برای ملت سم قاتل است و کشور شما را باز به حال اول خدای نخواسته برمی‏گرداند. ای اشخاصی که داد از ملیت می‏زنید، داد از دوستی با ملت می‏زنید، داد از دوستی با مستضعفین می‏زنید، این اظهار وجودها، این گروه گروه کردن ملت، موجب این می‏شود که ملت شما باز به حال اول برگردند. شما دارید رمز پیروزی ملت را از دست می‏دهید. شماها که حسن نیت دارید در تحت تأثیر شیاطینی که سوء نیت دارند واقع شده‏اید. خدای تبارک و تعالی می‏فرماید وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا^[1] امر به اجتماع و نهی از تفرق. شماها اجتماع مسلمین را به هم می‏زنید و موجب تفرقه می‏شوید. هواهای نفس را کنار بگذارید! با ملت در یک مسیر بروید. این ملت جوانهای خودش را از دست داد، این دانشگاه زحمت کشید، این مدرسه‏ها زحمت کشیدند، این مدرسه فیضیه کشته داد، قرآنها را در این مدرسه فیضیه بی‏احترامی کردند، بلکه گفته شد آتش زدند! ما زحمت کشیدیم و روحانیون را با دانشگاه آشتی دادیم، و تبلیغات سوء اجانب را خنثی کردیم، و شما در این وقت، در وقتی که ما احتیاجمان به وحدت کلمه بیشتر است، موجب تفرق دارید می‏شوید. این خدمت به خلق است؟ این خدمت به کشور است؟ این گروه گروه شدن خدمت به انسانیت است؟ خدمت به مستضعفین است؟ یک قدری تأمل کنید. و یک قدری در کارهای خودتان تجدید نظر کنید. گروه گروه می‏شوید و هر گروهی مخالف گروه دیگر. اگر همه در یک مسیر می‏رفتید، باز مضایقه نبود که گروههایی همه در مسیر واحد. لکن دستهای خبیث اجانب در کار است که شما را ندانسته گروه گروه کند و مخالف با هم. آنهایی که می‏خواهند ما را بچاپند و ذخایر ما را ببرند و ما را به اسارت بکشند، مشاهده عینی کردند که دو چیز پیروزی برای ما آورده است و به این دو چیز حمله کردند: یکی ایمان، اسلام؛ یکی وحدت کلمه. با دست عمال خودشان این رمز پیروزی، که دارای دو جهت بود، به هر دو حمله کردند. در سطح وسیعی در ایران مشغول تفرقه افکندن شدند. تفرقه در همه اطراف ایران. احزاب مختلفه؛ گروههای مختلف؛ جبهه‏های مختلفه و مع الأسف همه با هم مخالف. این وحدت کلمه را دارند از ما می‏گیرند. قدرت ایمان بود که شما را به این پیروزی رساند. و آنها مشاهده عینی کردند که ایمان منشأ شکست آنها شده است، این را هم دارند در آن خدشه می‏کنند. آنهایی که با اسلام مخالفند، امروز اگر چنانچه عقل دارند، مخالفت نکنند؛ که اسلام پیروز می‏کند آنها را. آنها که نوکر اجنبی هستند حسابشان معلوم است. این یک نگرانی است برای من که زحمتهای چندین ساله اشخاصی که دنبال این بودند بین قشرهای مختلف آشتی بیندازند و تبلیغات باطل اجانب را خنثی کنند، و بحمد اللَّه کردند و پیروز شدند، این اجتماع به هم بخورد و تفرقه حاصل بشود.

یک نگرانی دیگری که ما داریم این است که دوستهایی که نادان هستند توجه به مسائل ندارند موجب این بشوند که اسلام را طور دیگری نشان بدهند. ما امروز رژیم جمهوری اسلامی داریم؛ ما امروز تمام قشرهایمان مدعی هستند که جمهوری اسلامی هستیم، که رژیم ما جمهوری اسلامی است؛ دادگاههای ما دادگاههای اسلامی است، کمیته‏های ما کمیته‏های اسلامی، پاسدارهای ما پاسدار اسلامی، ارتش ما، ژاندارمری ما، شهربانی ما، قوای انتظامی ما، اسلامی؛ دولت ما اسلامی؛ ادارات ما اسلامی؛ ما همچو ادعا داریم؛ من خوف آن دارم که به واسطه قشرهایی که غرض ندارند لکن نادان هستند کارهایی صورت بگیرد که مکتب ما را آلوده کند و بد معرفی کند؛ ما شکست بخوریم در مکتب؛ اسلام دفن بشود. اگر کمیته‏ها، چه آنهایی که در آنها بعض معممین هست و چه آنهایی که نیست، اگر خدای نخواسته بر خلاف موازین اسلامی عمل کنند، مکتب ما را شکست می‏دهند و این مسئولیت بزرگی است برای معممین.

اگر خدای نخواسته در شهرستانها، در جاهایی که علما و روحانیون هستند، یک اختلاف نظری باشد که منتهی به اختلاف ظاهر بشود، مکتب ما خدشه دار می‏شود و این مسئولیت بزرگی است متوجه به روحانیین. اگر دادگاههای ما بر خلاف موازین اسلامی، بر خلاف عدالت، رفتار کنند، مکتب ما خدشه دار می‏شود. اگر پاسدارهای ما، که پاسدار جمهوری اسلامی هستند، پاسدار انقلاب اسلامی هستند، کاری بکنند که بر خلاف موازین پاسداری باشد، مکتب ما خدشه دار می‏شود و این مسئولیت بزرگی است. ما اگر در رژیم سابق شکست می‏خوردیم و کشته می‏شدیم لکن مکتبمان محفوظ بود، غم نداشتیم؛ نگرانی نداشتیم. ما اگر در رژیم سابق بعض کارهای خلاف- فرض کنید- می‏کردیم، به مکتبمان مربوط نبود.

امروز اگر کار خلاف بکنیم مکتب شکست می‏خورد. مصیبت آن است که مکتب شکست بخورد. سید الشهداء- سلام اللَّه علیه- شهید شد با همه اصحاب و عشیره، لکن مکتب جلو رفت. شهادت او مکتب را جلو برد. ما هم اگر در آن رژیم شهید می‏شدیم و شما هم اگر شهید می‏شدید، مکتب جلو می‏رفت، لکن با اعمال ما، با کردار ما، با گفتار ما، با قلمهای ما، با قدمهای ما، اگر امروز کارهای خلاف واقع بشود، مکتب متزلزل می‏شود. مصیبت بزرگ این است که مکتب از دست برود. مکتبی که انبیا برای او کشته شده‏اند؛ مکتبی که اولیا برای او کشته شده‏اند.

ملت ایران، بانوان محترم، برادران محترم، به داد اسلام برسید! اسلام امروز امانت است در دست شما؛ خیانت نکنید به این امانت. روحانی، دانشگاهی، بازرگان، دهقان، کارگر، شهری، دهاتی، عشایر، اسلام امروز در خطر است؛ نه ما. خطر برای ما بود، اشکال نبود.

اسلام را دریابید. کارهای خلاف ما اسلام را بد جلوه می‏دهد؛ اسلام را دفن می‏کند که تا آخر به آن توجه نشود. قلمهای ناپاک، چشمهای ناپاک در صددند که از شما خرده‏گیری کنند و مکتب شما را بد جلوه دهند و بگویند این هم جمهوری اسلامی. چنانچه در کارخانه‏ها می‏روند و می‏گویند؛ چنانچه قلمهای خائن می‏نویسد.^[2]

ما امروز از دوستان می‏ترسیم! دیروز از دشمنها می‏ترسیدیم. آن ترس خیلی زیاد نبود؛ اشکالی نبود. امروز از دوستها می‏ترسیم که این دوستهای بی‏توجه به عمق مسائل، بی‏توجه به موقعیتی که الآن ما در آن واقع هستیم، کاری بکنند که مکتب ما در دنیا مکتب فاسد قلمداد شود؛ مکتب عقب افتاده قلمداد شود. این است که ما را رنج می‏دهد، این است که ما را نگران کرده. امروز بر همه ما، بر همه ملت، بر بانوان، بر برادران، بر علما، بر دانشگاهیها، بر وکلا، بر وزرا، بر همه قشرهای ملت است که احتراز کنند از اختلاف، و احتراز کنند از کارهایی که مخالف با نهضت اسلامی است؛ مخالف با جمهوری اسلامی است. دست از اختلافات بردارید. در یک امور جزئی با هم اختلاف نکنید. امروز روز اختلاف نیست. دست از هواهای نفسانی بردارید! برای ریاست کمیته و پاسداری و اینها خدای ناخواسته خلاف نکنید. امروز روز هوای نفس نیست. امروز روزی است که سرنوشت شما، سرنوشت اسلام، سرنوشت قرآن، باید معلوم شود. با هم برادر باشید. دانشگاهیها با ما برادرند؛ ما خدمتگزار آنها هستیم.

برادرهای دانشگاهی، توجه کنید که شما را جدا نکنند از روحانیون. برادران روحانی، توجه کنید که شما را جدا نکنند از دانشگاهیها. همین چند روز در اصفهان، در مشهد، در تهران، اساس یک خلاف را دارند طرح‏ریزی می‏کنند که دانشگاه را از روحانی جدا کنند. بعض منبریهای نادان و بعضی دانشگاهیهای نادان می‏خواهند این دو قشر را از هم جدا کنند. طرحش را ریخته‏اند در یک موقعی که موقع طرح قانون اساسی است. در یک موقعی که موقع نتیجه‏گیری است. در یک موقعی که نزدیک به ماه مبارک رمضان است و اجتماعات شما برای آنهایی که می‏خواهند ایران را از بین ببرند، اسلام را از بین ببرند؛ خطر دارد. ماه مبارک، ماه اجتماع است، ماه وحدت است؛ ماه خداست؛ در یک همچو موقعی قبل از ماه رمضان و موقع نتیجه‏گیری از این خونها، از این زحمتها، از این رنجها، طرح یک اختلاف بزرگ بین روحانیون و دانشگاهی ریخته شد. یکی جزوه می‏دهد لعن می‏کند یک کسی را؛ یکی جزوه می‏دهد تعریف می‏کند از کسی! هر دویش خلاف است. هر دویش امروز غلط است. دست بردارید از نادانی! شما را تحریک نکنند آنهایی که با اسلام دشمنند. خیانت به اسلام نکنید! این تفرقه امروز خیانت به اسلام است، با هر اسمی که باشد. امروز سر ولایت امیر المؤمنین اختلاف کردن خیانت به اسلام است. امروز این حرفها را طرح نکنید. همه توجه به این معنا داشته باشید که این سرنوشتی که بناست برای ایران تحقق پیدا کند خوب باشد. با اعمال شما نبادا اسلام فراموش بشود. با اعمال شما نبادا اسلام دفن بشود. اگر دلسوز به اسلام هستید، دست از تفرق بردارید. اگر دلسوز به ملت هستید، دست از تفرق بردارید. اگر دلسوز به کشورتان هستید، دست از این تفرقات بردارید.

این طرح شیطانی که در اصفهان ظهور کرده، و در مشهد و در تهران هم، این طرح شیطانی را خنثی کنید. سر یک نفر آدم که آیا کافر است یا مُسْلم، تو سر هم نزنید! توجه به مسائل کنید. شما را می‏خواهند به جان هم بریزند، و آنها نتیجه بگیرند.

خداوند ان شاء اللَّه ما را از غفلتها بیدار کند. خداوند ان شاء اللَّه اجتماع ما را حفظ کند. خداوند ان شاء اللَّه تفرقه‏اندازها را هدایت کند. خداوند ان شاء اللَّه اسلام را پیروز کند. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.» (صحیفه امام، ج‏8، ص: 476 ـ 482)

ـ سخنرانی در جمع روحانیون، پرسنل کمیته و سپاه؛ وظایف روحانیون و پاسداران (1358)

«من باید با آقایان روحانیون و پاسدارهای محترم و سایر آقایان محترم که تشریف دارند، خطرهایی که حالا به ما متوجه است و اشکالاتی که در حال حاضر ما داریم و موضعی که ما در این وقت داریم فی الجمله عرض کنم، و من در مجامع دیگر هم مطلب را چون اهمیت دارد گفته‏ام و باز هم تکرار می‏کنم.

موضع ما الآن از دو جهت حساستر از اوقات دیگر است. در رژیم سابق و آن وقتی که همه شما و همه قشرها مشغول مبارزه بودند با رژیم سابق، آن وقت رژیم طاغوتی بود، و شما هم بر ضد طاغوت قیام کرده بودید. اگر ما در آن روز شکست می‏خوردیم، کشته می‏شدیم، خیلی اشکال نداشت؛ برای اینکه یک لشکر اسلامی، یک لشکر الهی، با لشکر طاغوتی مقابله کردند و شکست خوردند. یک شکستی که اولیای خدا هم در مقابل طاغوت گاهی شکست می‏خوردند و این شکست در آن حال به ضرر اسلام تمام نمی‏شود؛ به نفع اسلام بود و قدرت اسلام و صحت مکتب ما بیشتر ثابت می‏شد. به وجهی، نظیر مبارزه حضرت سید الشهدا- سلام اللَّه علیه- با دولت وقت که دولت طاغوتی بود. شهادت سید الشهدا به اسلام هیچ لطمه‏ای وارد نیاورد، اسلام را جلو برد. اگر نبود شهادت ایشان، معاویه و پسرش اسلام را یک جور دیگری در دنیا جلوه داده بودند، به اسم خلیفه رسول اللَّه؛ با رفتن در مسجد؛ اقامه جمعه و امام جمعه بودن؛ اقامه جماعت و امام جماعت بودن. اسم، اسم خلافت رسول اللَّه و حکومت، حکومت اسلام؛ لکن محتوا بر خلاف، نه حکومت، حکومت اسلامی بود به حسب محتوا؛ و نه حاکم حاکم اسلامی. سید الشهدا- سلام اللَّه علیه- این نقشی که اینها داشتند برای برگرداندن اسلام به جاهلیت و نمایش دادن اسلام به اینکه این هم نظیر همان چیزهای سابق است، آن را باطل کرد. و اگر ما هم در این مبارزه‏ای که می‏کردیم شکست می‏خوردیم، کشته می‏شدیم، اسلام از او ضرری نمی‏دید؛ بلکه اسلام نفع می‏دید؛ برای اینکه یک جبهه مجاهد اسلامی با یک عدّه طاغوت مبارزه کردند، مبارزه‏شان هم بین حق و باطل بود، منتها باطل قوّه‏اش زیاد بود، و آنهایی که اهل حق بودند شهید شدند. لکن حالا وضع چه جور است؟ آن وقت رژیم، رژیم طاغوتی بود و حکومت وقت، حکومت طاغوتی بود و همه دستگاهها دستگاههای طاغوتی بودند. و لکن حالا که حکومت ما می‏گوییم اسلامی، همه‏تان رأی دادید به جمهوری اسلامی و رژیم تغییر کرد از رژیم سلطنتی به حکومت جمهوری اسلامی، الآن ما که معمّم هستیم و شما که پاسدار هستید و سایر قشرهایی که در این مملکت هستند، همه در حکومت اسلامی هستید، همه ما در جمهوری اسلامی واقعیم، الآن رژیم ما جمهوری اسلامی است، آن خطری که الآن متوجه به ماست خطر کشته شدن نیست؛ خطر شکست یک جمعیت اسلامی در مقابل طاغوت نیست؛ آنها اصلًا خطر نیست. آن خطری که الآن برای ماست این است که مکتب ما شکست بخورد؛ اسلام شکست بخورد. این خطر بزرگترین خطری است که الآن متوجه به ماست. و آنکه ما را تا اینجا رساند و پیروز کرد این بود که قشرها با هم اختلاف نداشتند. همه با هم فریاد می‏کردند که جمهوری اسلامی می‏خواهیم؛ فرقی ما بین شهر و ده نبود؛ مرکز و سرحدّات نبود. همه دست به هم دادند و فریاد کردند که ما جمهوری اسلامی می‏خواهیم. و این دو جهت، که یکی وحدت کلمه همه بود، اکثراً با هم بودند، و یکی هم مقصد؛ مقصد اسلامی بود، شما را پیروز کرد. شما الآن یک لشکر فاتح هستید. اما لشکرهای فاتح در سابق هم غالباً این طور بود که بعد از فتح، طوری می‏شد که شکست می‏خوردند. امروز من برای یک جمع دیگر که صحبت کردم هیتلر را مثال زدم که حرکت کرد و نهضت کرد و زد و کُشت و فرانسه را فتح کرد و سایر کشورها را فتح کرد و حمله کرد به شوروی، با آن قدرتی که شوروی داشت، فتح کرد بسیاری از جاها را، لکن نتوانست نگه دارد. آن فتح و پیروزی که کرده است نتوانست نگه دارد. چون نتوانست نگه دارد، شکست خورد و منتهی شد به آنجایی که خودکشی می‏گویند کرد. فاتحها همیشه تقریباً این طوری بودند که بعد از اینکه فتح می‏کردند، یک عواملی پیدا می‏شد که اینها را به شکست منتهی می‏کرد.

من خوف این را دارم که شما که یک لشکر اسلامی [و] ملت اسلامیِ فاتح هستید الآن، و فتحی هم کردید که همه دنیا را به اعجاب آورد، عواملی حالا پیدا بشود که شکست بخورید؛ و شکست هم از ناحیه خودتان باشد؛ نه از ناحیه دشمن. من خوف این را دارم که ما، چه طبقه روحانیون و چه سایر طبقات، که مهمش اینهایی است که مستقیماً اسم اسلامی رویشان هست؛ دولت اسلامی، وزارتخانه‏های اسلامی، کمیته‏های اسلامی، پاسداران اسلامی و دادگاههای اسلامی، اینهایی که الآن به اسم اسلام و لباس اسلامی دارند، در حکومت اسلامی پاسداران اسلامی داریم و دادگاه اسلامی و همین طور کمیته، و همه اینها، اگر در یک همچو موقعی ماها که ادعا می‏کنیم که هم پاسدار هستیم و شماها که پاسدار هستید، در یک همچو موقعی، یک کارهایی انجام بدهیم که آنهایی که با ما مخالفند و دشمن‏اند، آنها مراقب هستند و با کمال مراقبت به کارهای ما چشم دوخته‏اند، ما یک کارهایی انجام بدهیم که این کارها با محتوای جمهوری اسلامی موافق نباشد. آن شکست مُسْلِم در مقابل کافر نیست؛ شکست سید الشهدا در مقابل یزید نیست؛ این شکست اسلام است. ما ادعا کردیم که جمهوری اسلامی داریم، و ادعا کردیم که حکومت اسلامی تنها حکومت عادلانه است، تنها حکومتی است که از رئیس جمهورش تا پاسبانش تابع اسلام است، نه رئیس جمهورش می‏خواهد بزرگی بفروشد به پایین ترها، نه پایین ترها می‏خواهند مردم را از باب اینکه مثلًا نظامی است، پاسدار است، مردم را آزار بدهند؛ این چیزی است که ما ادعایش داریم می‏کنیم جمهوری اسلامی یعنی یک حکومت عادلانه اسلامی؛ چنانچه مملکتی که اسلامی است و جمهوری [آن‏] در تحت لوای اسلام دارد اداره می‏شود، این مملکت هم باید اجزایش اسلامی باشد؛ اگر چنانچه در این مقطعی که از زمان ما هستیم و در این وقتی که ما ادعای تبدیل طاغوت به اسلام، همچو ادعایی را داریم، اگر چنانچه ما که معمّم هستیم و شما که پاسدار هستید بر خلاف آن طوری که باید پاسدارهای اسلامی، روحانیون که پاسدارند، شماها که پاسدارید، بر خلاف او اگر یک وقت یک عملی صادر بشود، و لو از یک مصداق، یک فرد صادر بشود و دیگران جلویش را نگیرند، آنهایی که الآن متوجه‏اند که به ما اشکال کنند، یکی را هزار می‏کنند و در بوقهای تبلیغاتی در خارج و در داخل. منتها در داخل به یک طرز دیگر، و در خارج با صراحت که اسلام هم همان است! تغییری حاصل نیست. اسلام اصلش همین طوری است! اسلام هم مثل رژیم شاهنشاهی است! منتها اینها حالا یک اسمی جای یک اسمی گذاشته‏اند. رأی داده‏اند فقط به یک چیزی اما محتوا محتوای دیگری است؛ یک چیز دیگری است. اسلام این جوری است! آن وقت «سازمان امنیت» مردم را آزار می‏کرد؛ حالا پاسداران اسلامی! آن وقت رؤسای طاغوتی به مردم تعدّی می‏کردند؛ حالا رؤسای جمهوری اسلامی. آن وقت روحانیون در زمان طاغوت بودند؛ اگر یک کاری از آنها از بعضیشان صادر می‏شد، مردم می‏گفتند که اینها ساواکی هستند. یکی کار خلاف می‏کرد، نمی‏گفتند که اینها نوکر اسلام‏اند و این کار را می‏کنند؛ می‏گفتند اینها جزء ساواک‏اند. امروز اگر از یک روحانی صادر بشود، کی می‏گوید ساواکی است؟ کی می‏گوید که الزام دارد به این کار؟ ... اگر امروز یک خطایی از یک نفر معمّم صادر بشود و سایرین جلویش را نگیرند و اعتراض نکنند- جنگ لازم نیست. اعتراض، گفتن «، نهی از منکر»- در خارج آنهایی که دشمن شماها هستند منعکس می‏کنند که جمهوری اسلامی با رژیم شاهنشاهی هیچ فرقی ندارد. فقط یک اسمی تغییر کرده؛ و الّا واقع همان واقع است. دلیلش هم این است که این پاسدارها ببینید مثل ساواکیها عمل می‏کنند! این کمیته‏ها ببینید مثلًا چه عمل می‏کنند. این دادگاهها را ببینید مثل همان دادگاههای طاغوتی است. و هکذا و هکذا. آنکه امروز نگرانی دارد، آنکه امروز مصیبت است برای ما، این است که مکتبمان، یعنی اسلاممان، در معرض این است که دنیا به آن پشت بکنند، و با اعمال ما دفنش کنند. فکری برای این باید کرد.

تا ما خودمان را اصلاح نکنیم نمی‏توانیم بگوییم که ما یک اشخاصی هستیم که برای خدا داریم کار می‏کنیم؛ می‏خواهیم اصلاح کنیم مردم را. تا آقا خودشان صالح نباشند نمی‏توانند دعوت به صلاح بکنند. کسی که خودش خدای نخواسته پایش را کج می‏گذارد اگر به مردم بگوید پایت را راست بگذار مسخره‏اش می‏کنند می‏گویند اگر پا راست گذاشتن صحیح بود خودت بگذار! اگر شما، که پاسدارید و مدعی هستید که ما برای پاسداری خدمت می‏کنیم به اسلام می‏خواهیم خدمت کنیم، اگر خدای نخواسته همان طور که در رژیم سابق گاهی می‏ریختند منزل یک کسی و اثاثش را می‏بردند، زن و بچه‏اش را به زحمت می‏انداختند، اگر حالا هم از یکی از شما خدای نخواسته یک همچو چیزی صادر بشود، و دیگران جلویش را نگیرند و تربیتش نکنند، نهیش نکنند، این حربه را دست دشمن ما می‏دهد و می‏گوید پاسدارها این جوری‏اند. نمی‏گوید آن یک [چنین‏] آدمی بود؛ نمی‏گویند این یک روحانی ملبَّس به این لباس این طوری است؛ می‏گویند آخوندها این طورند و پاسدارها! این خطر را چه جور باید رفع کرد؟ ما الآن مواجهیم با این. الآن مکلّفیم ما، مسئولیم همه‏مان، همه‏مان مسئولیم، نه مسئول برای کار خودمان؛ مسئول کارهای دیگران هم هستیم‏ «کلکم راع و کلکم مسئول عن رعیته»^[3]

همه باید نسبت به همه رعایت بکنند. همه باید نسبت به دیگران. مسئولیت من هم گردن شماست؛ شما هم گردن من است. اگر من پایم را کج گذاشتم، شما مسئولید اگر نگویید چرا پایت را کج گذاشتی؟ باید هجوم کنید، نهی کنید که چرا؟ اگر خدای نخواسته یک معمّم در یک جا پایش را کج گذاشت، همه روحانیون باید به او هجوم کنند که چرا بر خلاف موازین؟ سایر مردم هم باید بکنند. نهی از منکر اختصاص به روحانی ندارد؛ مال همه است. امت باید نهی از منکر بکند؛ امر به معروف بکند.

اگر ما ملت، که الآن مدّعی هستیم که رژیم ما اسلام است، حکومت حکومت عدل است، و امثال ذلک، و به دنیا هم اعلام کردیم و دنیا هم شناخته مملکت ما را به اسم جمهوری اسلامی، ممالک دیگر شناختند اکثراً و الآن ما را یک رژیم اسلامی می‏دانند، اگر چنانچه ما محتوای این رژیممان اسلامی نباشد و کارهایی که می‏کنیم منطبق نباشد با قوانین اسلام، سر یک قضایای جزئیه‏ای با هم معارضه بکنیم، سر یک قضایای جزئیه‏ای با هم دشمنی بکنیم، سر یک قضایای جزئیه‏ای با هم معارضه بکنیم، که همه اینها مخالف با قواعد اسلام است، اگر یک همچو چیزی بشود و دنیا بگوید که اسلام هم همین است، همین رژیم است، دیگر همه سر [و ته‏] یک کرباس هستید. قضیه این نیست که ما در یک جنگی شکست خوردیم.

سید الشهدا- سلام اللَّه علیه- از یزید شکست خورد، همه را کشتند؛ لکن همچو شکستی به رژیم معاویه داد که تا ابد دفنشان کرد. ما اگر کشته می‏شدیم در این نهضت، شاید ما هم دفن می‏کردیم رژیم را. اما حالا که ما پیروز شدیم و رسیدیم به این مرتبه، اگر اختلافات بین خودمان حالا شروع بشود، اگر نزاعهای شخصی بین خودمان حالا شروع بشود، اگر سر یک کارهایی جزئی با هم اختلاف بکنیم، اگر دادگاهی رأی بر خلاف اسلام بدهد، اگر کمیته‏ای بر خلاف موازین اسلامی عمل بکند، این دیگر پای این حساب نمی‏شود که در رژیم طاغوتی دارد این کارها می‏شود. در رژیم اسلامی دارد این کار می‏شود؛ در حکومت اسلامی دارد این کار می‏شود؛ این پای اسلام حساب می‏شود. دشمنهای ما این را پای اسلام حساب می‏کنند. یکدفعه می‏بینیم که در همه روزنامه‏های خارج صریحاً نوشتند به اینکه اینها همان است فرقی ندارد. اینجا هم که جرأت نمی‏کنند به طور صریح بنویسند، به طور کنایه می‏نویسند.

الآن خوف از این دشمن‏ها بیشتر از خوف از محمدرضا [است، با] محمد رضا جنگ بود و نزاع بود و زدوخورد بود، و- بحمد اللَّه- زدید و بیرونش کردید؛ حالا جنگ نیست. الآن جنگ قلم است. الآن جنگ اعصاب است. آن جنگ نیست که آسان است. الآن یک همچو جنگی هست که در خارج و داخل قلمها را برداشته‏اند و می‏خواهند بر ضد اسلام چیزی بنویسند؛ نه بر ضد من و شما و زید و بکر؛ بر ضد اسلام! اینها از اسلام می‏ترسند؛ از من و تو نمی‏ترسند، اینها از اسلام می‏ترسند. اسلام بود که جوانهای ما را غلبه داد بر توپ و تانک و همه چیزها؛ بر همه قدرتها ملت ما را غلبه داد، اگر این پاسبانهای ما بعد از این غلبه، یک کاری بکنند که اسباب شکست اسلام بشود، این مسئولیتش غیر مسئولیت آدمکشی است؛ غیر مسئولیت گناههاست، این یک گناهی است که قابل بخشیدن نیست.

عرضه غلط اسلام، شکست اسلام‏

اگر ما اسلام را بر خلاف آن طوری که هست نمایش بدهیم به خارج، عرضه کنیم به خارج، این شکست اسلام است، نه یک معصیت، قضیه معصیت نیست، این آنی است که انبیا سرش کشته شدند، آنی است که اولیا سرش کشته شدند. دینِ حق، دینی است که انبیا و اولیا کشته شدند سرش؛ اگر کسی یکی از انبیا را بکشد، یا اسلام را کاری بکند، این گناهش بالاتر از او هست. انبیا برای اسلام کشته شدند؛ این از نبی‏کشی بالاتر است! این از سید الشهدا کشتن بدتر است! سید الشهدا برای اسلام خودش را به کشتن داد. همان اسلامی که حالا دست ما افتاده، و مع الأسف بعضی از ما بازی می‏کنند با او!

باید اصلاح کنید، مسئولیت زیاد است آقا! خیال نکنید که مسئول نیستیم، من مسئول هستم؛ آن مسئول است، من عمّامه‏ای مسئولم، شمای غیر عمّامه‏ای هم همه مسئول‏اند، بازاری مسئول است، دانشگاهی مسئول است، همه مسئول هستیم. همه باید مراقب این باشیم که این مکتب محفوظ باشد، دشمنها الآن دنبال این هستند که مکتب ما را به تباهی بکشند؛ برای اینکه آنی که از آن می‏ترسند این است. دشمنهای ما از من و شما نمی‏ترسند، از مکتب ما می‏ترسند. آنها که خودشان را شکست خورده می‏دانند، شکست خورده از من و شما نمی‏دانند؛ شکست خورده از ایمان شما می‏دانند. آنها فهمیدند، لمس کردند که یک دسته‏ای با قدرت «اللَّه اکبر»، بر آنها غلبه کردند، اینها این قدرت را می‏خواهند از شما بگیرند، و شما حفظش کنید. حفظش به این است که من معمّم و هر کس که معمّم هست از حدود الهی یک کلمه، یک قدم [اضافه‏] برندارید. شما پاسدارهای معظَّم- که خداوند حفظتان کند- از حدود پاسداری اسلام قدمی تجاوز نکنید. آن طبقه بازاری و آن طبقه اداری و آن دولت و آن ملت همه در رژیم اسلامی الآن واقع هستیم، همه در دولت اسلام الآن هستیم، وظیفه دولت اسلامی را از دست ندهید.

اختلافات را در یک اموری که نباید هم در آن اختلاف کرد، این اختلافات را کنار بگذارید همه. این «حزب» بازی و نمی‏دانم گروه گروه که صد گروه، به حسب آن طوری که در روزنامه‏ها بود، قریب صد گروه در این چند هفته، اظهار وجود کرده‏اند! یعنی صد گروه کاری دارند می‏کنند که این انسجامی که پیدا شد و رمز قدرت شما بود به هم بزنند. صد گروه دشمن دارید شما؛ منتها یک عده می‏فهمند، و شاید اکثراً توجه ندارند. این گروه گروه شدن همین طوری نیست که خیال کنید من باب اتفاق اظهار وجود می‏کنند. هر روز در روزنامه‏ها می‏خوانید که گروه کذا هم اظهار وجود کرد، بسیارشان به اسم اسلام است، و خیلیشان هم به غیر. هم آنکه به اسم اسلام است حالا اشتباه دارد می‏کند، هم آنکه به اسم غیر اسلام است اشتباه می‏کند. همه باید تحت لوای‏ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ* باشیم، همه یکی باشیم.

خطر، بزرگ است و مسئولیت بزرگ، مسئولیت من و آقایان زیادتر از شماست مسئولیت شما هم بزرگ است، از تحت این مسئولیت باید صحیح بیرون بیاییم. اصلًا امتحان است، خداوند یک نعمت بزرگی به شما داده است، و الآن تحت امتحان هستید.

نعمت آزادی بالاترین نعمتی است که بشر دارد، شما فاقد بودید این نعمت را، نمی‏توانستید یک کلمه حرف بزنید. نمی‏توانستید اینجا با هم مجتمع بشوید، امکان داشت برای شما؟ قبلًا امکان داشت که ماها بنشینیم با هم صحبت کنیم؟ نمی‏گذاشتند کسی از این در داخل بشود، اگر یک وقتی قاچاقی داخل می‏شدید، وقتی بیرون می‏رفتید توی سازمان امنیت باید بروید! خدا به شما نعمت آزادی را داده. شما را در امتحان این آزادی قرار داده که ببیند که شما با این آزادی چه می‏کنید. آیا این نعمت خدا را کفران می‏کنید و با آزادی خودتان مردم را رنج می‏دهید؛ یا این نعمت را تشکر از آن می‏کنید و این آزادی را حسن استفاده از آن می‏کنید؟

این چیزی است که من خودم را موظّف می‏دانم در این زمان هر گروهی که می‏آیند همین مسائل را بگویم. برای اینکه درد این است. درد این است که الآن اختلافات زیاد، گروه گروهها زیاد. آنها دارند با هم مجتمع می‏شوند؛ ماها داریم از هم متفرق می‏شویم!

باید همه بیدار بشویم، همه توجه بکنیم، هم اصلاح کنیم خودمان را که خدای نخواسته تخلّف نکنیم؛ و هم توجه کنیم به اینکه اگر یکی تخلف کرد جلویش را بگیریم، نه با داد و دعوا؛ گفتن با ملایمت. اگر یک کسی یک کار خلافی کرد و صد نفر آدم با ملایمت سلام کرد، تعارف کرد، ... آن کار خوب نبوده، تأثیر می‏کند در انسان و نمی‏تواند تخلف بکند.

خداوند ان شاء اللَّه شما پاسدارها را برای اسلام حفظ کند. و شما آذربایجانی‏ها را- که همیشه عزت اسلام بودید- باز هم عزت اسلام قرار بدهد؛ و همه ما را موفق کند به خدمت به اسلام و به مسلمین و به سایر کشورهایی که مستضعف هستند.» (صحیفه امام، ج‏8، ص: 483 ـ 491)

ـ سخنرانی در جمع درجه داران نیروی دریایی؛ حکومت در ادیان توحیدی و غیر توحیدی (1359)

«اولًا از آقایانی که زحمت کشیدند و تشریف آوردند در این محل تنگ و زحمتزا، تشکر می‏کنم و توفیق و سعادت همه را از خدای تبارک و تعالی مسألت دارم. وضع اسلام در همه ابعادی که دارد با وضع حکومتهای دیگر بلکه با وضع ادیان دیگر، آنچه که الآن در دست است مغایرت دارد. در تمام دوران بشریّت آن قدر که تاریخ به ما اطلاع می‏دهد، هیچ حکومتی و هیچ دیانتی مثل دیانت اسلام و حکومت اسلام نبوده است و بعدها هم نخواهد بود.

اسلام یک حقیقتی است که انسان را در تمام ابعادی که دارد، چه از بعدهای مادی و چه بعدهای معنوی تا برسد به آنجایی که «آنچه در وهم تو ناید آن شود» در همه این ابعاد نظر دارد و طرح تربیتی. شما به حکومتهای دنیا- غیر ادیان- وقتی که نظر بکنید، چه حکومتهای شرق و غرب و چه حکومتهایی که در بین شرق و غرب هستند، هیچ حکومتی را نمی‏بینید که با کیفیت بارداری زنها کار داشته باشد، با بچه‏های شیرخوار کار داشته باشد، با کیفیت ازدواج که چه وقت باشد، چه وقت نباشد کار داشته باشد، با بچه‏های کوچکی که در دامن مادرشان هست و تکلیف پدر و مادر، با آنها کار داشته باشد؛ بلکه هیچ حکومتی با اخلاق افراد هم کار ندارد، الّا آن چیزی که به حکومت ضرر بزند. نظر حکومتهای دنیایی این است که یک کسی مخالفت با نظم نکند، مخالفت با حکومت آنها نکند، بیرون نیاید و عربده بکشد و بخواهد نظم را به هم بزند. تا این حدود کار دارند آنها. اما در باطن منزلها چه می‏گذرد غیر از توطئه‏ها، که این هم مربوط به نظام است، این آدم در خانه خودش چه می‏کند، ابداً کاری به این ندارد. هر کاری می‏خواهد بکند. آزادی که حکومتهای مادی به مردم می‏دهند غیر از آن آزادی است که حکومتهای معنوی و خصوصاً اسلام به جامعه می‏دهد. طرز حکومت اسلام با سایر حکومتها در تشکیلات، طرز نیروهای مسلح اسلامی با سایر نیروهایی که غیر اسلامی هستند، همه اینها فرق دارند. اسلام از قبل از اینکه شما ازدواج بکنید، با ازدواج شما سر و کار دارد. می‏خواهد نتیجه این ازدواج یک انسان سالم باشد. مثل حیوانات نباشد که به طور هرج و مرج هر کاری می‏خواهند می‏کنند. از قبل از ازدواج قوانین اسلام هست که چه شخصی را زن قبول کند به ازدواج و چه زنی را مرد قبول کند برای ازدواج. اوصاف مرد، اوصاف زن، اینها مطرح هست در اسلام. در هیچ حکومتی این مطرح نیست که مرد اوصافش چه باشد، زن اوصافش چه باشد. در اسلام این مطرح است، وقت ازدواج چه وقت باشد، بعد از ازدواج چه روابطی بین زن و مرد باشد. وضع زندگی زن و مرد با هم چه جور باشد. وقتی که زن و مرد با هم خلوت می‏کنند وقت این خلوت چه وقت باشد.

همه اینها برای این است که می‏خواهد مقصد عالی اسلام و همه مکتبهای توحیدی این است که انسان درست بشود. این انسان اگر سرخود باشد و مهار نداشته باشد، از همه حیوانات درنده‏تر و موذیتر است.

شما می‏بینید که این جنایاتی که الآن بر بشر واقع می‏شود از طرف این قدرتهای بزرگ، که به خیال خودشان اینها تربیت شده هم هستند، [می‏باشد]. این جنایاتی که از طرف این دولتها بر بشر و بر همجنس خودشان وارد می‏شود در طول تاریخ از هیچ حیوانی، درنده‏ای واقع نشده است. حیوان درنده هم طعمه می‏خواهد، آن طعمه که دستش آمد و شکمش سیر شد دیگر نمی‏خواهد یک عده از حیوانات را استثمار کند و تحت سلطه در آورد.

این انسان است که سیر نمی‏شود؛ این انسانی است که هواهای نفسانیه‏اش آخر ندارد، چنانچه یک مملکت را به او بدهند، دنبال یک مملکت دیگر است، آن مملکت را هم که گرفت دنبال یکی دیگر است. این طور نیست که حدود داشته باشد آمال انسان. هر چه که یافت دنبال اینی است که آنی که نیافته او را هم بیابد. انسان اگر به حال خودش باشد در شهوت غیر متناهی است آمالش و در غضب هم غیر متناهی است و در حس سلطه‏جویی هم غیر متناهی است. شما گمان نکنید که اگر منظومه شمسی را تمامش را یک انسانی به دست بیاورد باز بنشیند که خوب بس است، می‏گوید یک منظومه دیگری برویم ببینیم چه خبر است. شما می‏بینید که الآن دنبال این هستند که به مناطق دیگری که غیر زمین است؛ به سیارات دیگر هم دست بیابند. این طور نیست که اگر دست یافتند به یک سیاره‏ای، دنبال سیاره دیگر نباشند. این طوری انسان خلق شده است؛ غیر متناهی در غضب، غیر متناهی در شهوت، غیر متناهی در خودخواهی.

هیچ چیز انسان را سیر نمی‏کند مگر اینکه تربیت بشود که با این تربیت به منتها سیری که در این سِیر آن منتها تمام چیزهایی است که انسان می‏خواهد، و آن رسیدن به کمال مطلق [است‏]. به کمال مطلق اگر رسید این طمأنینه برایش حاصل می‏شود.

اطمینان قلوب به رسیدن به خداست، به غیر او هیچ آرام نیست قلوب. خودشان هم ملتفت نیستند که این نفس توجه به کمال مطلق دارد، منتها کمال را گم می‏کنند. نفس انسان متوجه به این است که برسد به کمال مطلق. تشخیص اینکه این کمال است، آن کمال است، آن کمال است، این اشتباه در اینجاهاست. یک کسی علم را کمال می‏داند، دنبال علم می‏رود.

یک کسی قدرت را کمال می‏داند، دنبال قدرت می‏رود. همه اینهایی که دست و پا می‏زنند در دنیا، دنبال اینند که کمال مطلق را پیدا کنند؛ یعنی، همه دنبال اینند که خدا را پیدا کنند، متوجه نیستند خودشان.

اسلام آمده است راه را نشان می‏دهد، سرگردانیها را از بین می‏برد و راه را نشان می‏دهد که این راه باید رفت. اسلام نیامده است که سلطه پیدا کند بر این مملکت و آن مملکت و آن مملکت. اصلًا مطرح نیست پیش اسلام سلطه‏جویی. مطرح نیست پیش اسلام غلبه به یک قومی و زیر بار قرار دادن و به استعمار کشیدن آنها، هیچ مطرح نیست پیش اسلام.

اسلام اگر ارتش دارد برای این دارد که این ارتش مردم را بیاورد برای هدایت، نه ارتش برود یک جایی را بگیرد. ارتش می‏خواهد قلوب را جلب کند. اسلام آمده است که قلوب یک انسان را، قلبهای انسانها را که سرگردان هستند و کمال مطلق [را] دنبالش هستند و نمی‏دانند کجاست، این سرگردانها را می‏خواهد هدایت کند؛ راهنمایی کند به آن راهی که به آنجا می‏رسند. در قرآن و در نماز می‏خوانید: اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیمَ‏.^[4] یک راه مستقیمی هست که این راهی است که انسان را به کمال مطلق می‏رساند و آن سرگردانی که از برای انسان است از بین می‏رود و بشر این راه مستقیم را اگر خودش بخواهد طی کند نمی‏تواند، اطلاع بر آن ندارد؛ خداست که اطلاع دارد بر این راه مستقیم؛ یعنی، آن راهی که انسان را از این آشفتگیها و از این حیرتها بیرون می‏آورد و می‏فرستش طرف یک راهی که منتهی الیهش خداست.

ما از خدا در نمازهایمان می‏خواهیم که خدا هدایت کند ما را به راه مستقیم، نه راه کج و نه راه از این طرف کج، راست و چپ؛ غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَ لَا الضَّالِّینَ‏.^[5] اینها راههایشان علی حده است و هر چه جلو بروند دور می‏شوند از آن مقصد. ارتش اسلام، ارتش هدایت است. سردارهای صدر اسلام اساتید اخلاق بودند، کسانی بودند که مردم را در همان حالی هم که جنگ می‏کردند، هدایت می‏کردند، با اسم خدا شروع می‏کردند، دستور بود که تا آنها، تا آن مقابلهای ما شروع نکنند، شما بایستید؛ شروع هم این طور نبود که همان طور که آنها می‏خواستند اینها را مغلوب کنند و یک غنیمتی به دست بیاورند و یک کشوری را بگیرند اینها هم آن طور باشند. خیر، اینها می‏خواستند قلوب را به دست بیاورند. ارتش اسلام هر جا رفته است و سردارهای اسلام هر جا پا گذاشتند، همان جایی که پا گذاشتند اول مسجد درست کردند. وقتی به قاهره رسیدند اول خط کشیدند برای مسجد و همه جا این طور بود؛ مسجد مطرح بود، معبد مطرح بود و ارتش اسلام برای آباد کردن مساجد و محرابها کوشش می‏کردند.

و پیغمبرها برای همین آمده بودند که مردم را هدایت کنند به آن راهی که می‏رسند، به آن کمال مطلق و از این حیرتها و از این سرگشتگیها نجات پیدا می‏کنند، برای نجات انسان است از این ظلمت طبیعت به نور، بلکه از حجابهای نور و ظلمت برای ماورای اینها. در دعای شعبانیه می‏خوانید: الهِی هَبْ لی کَمالَ الانْقِطاعِ الَیْکَ وَ انِرْ ابْصارَ قُلُوبِنا بِضِیاءِ نَظَرِها الَیْکَ حَتّی تَخْرِقَ ابصارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّور؛^[6]

ما را هدایت کن به آنجایی که دیدگان قلوب ما، چشمهای قلب ما، حجابهای نورانی [را] هم از بین بردارد، به تو برسد. اسلام آمده است که انسان را از این ضلالتی که دارد، از این حجابهایی که دارد، حجابهایی که بالاتر از همه حجاب خودبینی است، خود گنده‏بینی، [خارج کند]. تا انسان یک چیزی دستش می‏آید یک غروری در او پیدا می‏شود، خودش را بزرگ می‏بیند، اسلام آمده است که سرکوب کند این غرور را. مادامی که انسان خودش را می‏بیند نمی‏تواند به آن راهی که راه هدایت است دست پیدا بکند، باید پا بگذارد روی این؛ اول امر این است که پا بگذارد روی این شهواتی که دارد، هواهای نفسانیه‏ای که دارد.

و ارتش اسلام برای این آمده است که مردم را صید کند و قلوب آنها را به دست بگیرد، نه مردم را بخواهد [که‏] جهات مادی به دست بیاورد. هیچ جنگی در دنیا که بین انبیا بوده و غیرشان، نبوده است الّا اینکه می‏خواستند این سرکشها را آرام کنند، انانیّتها را بکوبند. خدای تبارک و تعالی وقتی به حضرت موسی و هارون امر می‏فرمایند، می‏فرمایند: بروید این فرعون را نصیحت کنید شاید به راه بیاید. مطرح این است که فرعونها، آنهایی که همه‏شان نفس فرعونی دارند، خیال نکنید که هم یک شخصی یا یک اشخاصی بودند، فرعون بودند. انسان تا تربیت اسلامی یا تربیت مکاتب توحیدی پیدا نکند، این فرعونیت در باطنش است، شیطنت هم در باطنش هست، خودخواه است و اسلام برای این آمده بود که این خودخواهیهایی که مانع از وصولند، مانع از رسیدن به آن هدایت مطلقند، از پیش پای مردم بردارند. در نقل است که پیغمبر اسلام دید یک عده‏ای را گرفته‏اند، اسیر کرده‏اند دارند می‏آورند، فرمود: که ما باید با زنجیر اینها را به بهشت ببریم. آن قدر پیغمبر غصه می‏خورد به اینکه این مردم هدایت نمی‏شوند، که خدا به او تسلیت می‏فرماید که‏ فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلی‏ آثارِهِمْ إِنْ لَمْ یُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدِیثِ أَسَفاً.^[7] قضیه، قضیه ایمان است نه قضیه گرفتن یک جایی و سلطه پیدا کردن به یک کشور است، قضیه این است که ایمان بیاورند.

جمهوری اسلامی باید مشی‏اش این باشد که هدایت کند مردم را. خدا ان شاء اللَّه این منحرفینی که الآن در کشور ما و سایر کشورهای اسلامی هستند هدایت کند که اینها به راه بیایند. اسلام می‏خواهد که مردم بیایند در تحت لوای او و آنها را از این گرفتاریهایی که دارند و سرگشته‏اند و حیرانند و این ور و آن ور می‏زند برای پیدا کردن کمال و خودشان هم ملتفت نیستند کمال مطلق چی هست، آمده است اینها را از این سرگردانیها بیرون بیاورد؛ همه را به یک راه مستقیم هدایت کند و تا آخر برساند. چرا از این اسلام فرار می‏کنند؟ در اسلام هر چه هست برای صلاح حال ملتهاست، برای صلاح حال بشر است.

اسلام می‏خواهد اینهایی که منحرف هستند اینها را برگرداند به یک راه راستی، به یک راه سلامتی، همه با هم برادر باشند، همه با هم دوست باشند، محبت داشته باشند، مثل اهل بهشت باشند که‏ إِخْواناً عَلی‏ سُرُرٍ مُتَقابِلِینَ‏؛^[8] برادرند همه، هیچ حقد و حسدی آنجا دیگر نیست، شستشو شده‏اند؛ اگر- خدای نخواسته- هم جهنمی باشیم در جهنم شستشو می‏شود، جهنم راه بهشت است. اسلام آمده است که همه این گرفتاریهایی که در بشر هست زایل کند و همه را به راه راست و با برادری، با برابری، با خوشی اینها را ببرد، راه ببرد همان طوری که چوپان گوسفندهای خودش را راه می‏برد، همان طور که چوپان علاقه دارد که این گوسفند در یک جای خوبی چَرا بکند. می‏گویند پیغمبرها غالباً یا همه چوپانی هم کرده‏اند.

چرا این گروههای منحرف از آغوش اسلام کنار می‏روند؟ بیایند ببینند که اسلام چه می‏گوید. و از اوّلی که بشر می‏خواهد ازدواج کند همراهش هست که این بچه‏ای که می‏خواهد از این بشر تولید بشود، یک بچه خوبی باشد، بعد هم در دامن مادرش این طور، بعد هم در دبستانش این طور، بالا و پایین تا آخر. اسلام می‏خواهد شما را هدایت کند به یک راه راستی. اسلام این طور نیست که بخواهد به شما یک سلطه‏ای پیدا کند و یک آقایی بفروشد، خیر. پیغمبر اکرم که شخص اول بود و بنیانگذار اسلام و بنیانگذار هدایت مردم، سیره‏اش را بروید ببینید چه جور بوده. آیا هیچ وقت سلطه جو بوده؟ وقتی با همین اشخاصی که رفقایش بودند، دوستانش بودند، دیگر سیاه و سفید و اینها مطرح نبود، نشسته بودند همه با هم، دور هم می‏نشستند؛ یکی آنجا بنشیند یکی پهلویش، بالا و پایین باشد، این هم نبوده. از اول بنا بوده است که یک اخلاق صحیح انسانی، آنکه برای انسان صالح است، آن را تربیت کنند به آن اخلاق، و تربیت کنند به آن عقاید و تمام اعمالی که دستور داده‏اند همه‏اش برای این است که، این را تربیت کنند که به آن مقصدی که به حسب فطرت دارد؛ فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها.^[9] این فطرت توحید است، فطرت خداجویی است که در همه هست؛ کافر هم که دارد می‏رود دنبال اینکه یک چیزی پیدا بکند، خودش ملتفت نیست، این دنبال کمال مطلق است، این را کمال خیال کرده است.

هر کس هر عملی انجام می‏دهد برای این [است‏] که آن را یک چیز خوبی می‏داند، یک کمالی می‏داند. این دزدهای سرِ گردنه هم این را یک کمالی می‏دانند که بروند دزدی بکنند، به هم فخر می‏کنند. همه دنبال کمالند، همه دنبال خدایند، ملتفت نیستند. بشر خداخواه هست، لکن اعوجاجات نمی‏گذارد، فطرتها را خاموش می‏کند.

شما برادران ارتشی، نیروهای دریایی که امروز اینجا تشریف آوردید، بعضیهایتان توجه داشته باشید که شما امروز لشکر پیغمبر اسلام هستید. لشکر امام زمان- ارواحنا فداه- هستید. الآن نظر دارد او به شماها، نامه اعمال شما به او عرضه می‏شود به حسب روایات، طوری باشد که نامه‏ها وقتی عرضه می‏شود ایشان را متأثر نکند. نیروهای ما نیروهایی باشند که مردم را بخواهند هدایت کنند به انسانیت. فرق ما بین نیروی توحیدی و نیروی طاغوتی همین است؛ نیروی طاغوتی می‏خواست تو سر مردم بزند، از مردم فاصله می‏گرفت. توجه داشته باشید که هر چه قدرت پیدا کنید شما، به اندازه محمد رضا پیدا نمی‏کنید و حالا او در یک بستری خوابیده است که مرگ برای او عروسی است. دنیا این است! و آنهایی که اهل معرفت خدا هستند هر چه نزدیکتر به آن عالَم بشوند ابتهاجشان زیادتر می‏شود، کمالشان زیادتر می‏شود. کوشش کنید که ارتش اسلامی باشید، نیروی اسلامی باشید، نیرویی باشید که بخواهید با این نیروی خودتان اشخاصی هم که خلاف می‏کنند اینها را تربیت کنید، ضربه، ضربه تربیتی باشد؛ ضَرْبَةُ عَلِیٍّ یَوْمَ الْخَنْدَقِ افْضَلُ مِنْ عِبَادَةِ الثَّقَلَیْنِ،^[10]

این روایتی است از رسول اکرم. ضربه، یک ضربه بود، یک دست بالا بردن و فرود آوردن و یک نفر آدم را در «یوم الخندق» کشتن. البته از جهت سیاسی این ضربه، ضربه‏ای بود که اسلام را از شرّ کفار نجات داد. ولی [مهمتر] از آن جهت، جهت معنوی‏اش است. این دست بالا می‏رود و پایین می‏آید. یکوقت آدم خیال می‏کند منم که این کار را می‏کنم، من بودم که این کردم، من بودم که این جور کردم، این شیطان است.

یکوقت این را قدرت خدا می‏داند، خودش را هیچ می‏داند، برای خودش چیزی قائل نیست، این دست را از خدا می‏داند، شمشیر را هم از خدا می‏داند.

هیچی ما نداشتیم، ما قبل از چند سال پیش از این هیچ بودیم. آنی که ما را هست کرد و همه چیز به ما داد و همه قدرتها [را] داد و زمین را به این وسعت در اختیار ما گذاشت و آسمان و زمین را در اختیار ما و برای منافع ما گذاشت خدا بود. ما خودمان که چیزی نبودیم، چیزی نداشتیم، حالا هم هیچ هستیم. بفهمیم این را که ما چیزی نیستیم، هر چه هست اوست. هی نگویید که فلان این کار را کرد، خیر، اینها حرف است، مبدأ مطلب را پیدا بکنید. آنکه انجام داده کارها را، آنکه شما ملت ضعیف را غلبه داد بر یک همچو قدرتهای بزرگی، آن او بود. تا تمسک به او دارید از هیچ چیز، از هیچ آسیبی نترسید.

کسی که به خدا متمسک است از هیچ چیز نمی‏ترسد؛ برای اینکه، آخرش این است که انسان را بکشند، آخرش شهادت است، از این ترسی ندارد.

جوانهای ما از باب اینکه از شهادت دیگر ترسی نداشتند، بلکه اقبال می‏کردند، استقبال می‏کردند از شهادت، این قدرت را پیدا کردند که همه به هم دست دادند و این مملکت را نجات دادند. می‏خواهیم مملکت نجات پیدا بکند از شرک، نجات پیدا کند از این الحادها، همه بیایند، همه با هم وارد بشوند در این مکتبی که برای خداست و شما را هدایت به روی خدا، به طرف خدا می‏کند. نروید این طرف و آن طرف، هیچ جا بهتر از قرآن نیست.

هیچ مکتبی بالاتر از قرآن نیست. این قرآن است که هدایت می‏کند ما را به مقاصد عالیه‏ای که در باطن ذاتمان توجه به او هست و خودمان نمی‏دانیم. شما ارتش عزیز ایران، شما نیروهای انتظامی ایران، از هر طبقه‏ای که هستید شما امروز، تمام نیروهای شما امروز نیروی امام زمان- سلام اللَّه علیه- است. کوشش کنید که رضای او را به دست بیاورید.

توجه کنید به اینکه شما الآن مستخدم او هستید و همه هستیم. کوشش کنیم همه که رضای او به دست بیاید که رضای او رضای خداست و اگر آن به دست آمد ما آسیب دیگر نمی‏بینیم و خوفی از چیزی نداریم.

ان شاء اللَّه خداوند به همه شما سلامت، عزت، قدرت عنایت کند و شماها را غلبه بدهد بر شیاطینی که در باطن خودتان و خودمان هست. غلبه بدهد بر همه اشخاصی که بر ضد اسلام، بر ضد این هدایت که هدایت خودشان هم هست بر همه غلبه بدهد. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.» (صحیفه امام، ج‏12، ص: 503 ـ 512)

ـ حکم انتصاب آقای روح اللَّه خاتمی به سمت امامت جمعه یزد (1361)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

جناب مستطاب حجت الاسلام و المسلمین آقای روح اللَّه خاتمی- دامت افاضاته‏

به دنبال شهادت جانگداز سومین شهید محراب، صدوقی عزیز، و اتفاق نظر علمای بزرگ یزد، و محبوبیت در نزد اهالی محترم، جنابعالی را که موصوف به علم و تقوا می‏باشید به سمت نماینده و امام جمعه یزد منصوب می‏نمایم. ان شاء اللَّه ضمن انجام این فریضه بزرگ مردم را به کلیه وظایف خود در رابطه با اسلام عزیز و مسلمین، و انقلاب خونین و مستحکمِ ملت شریف ایران آشنا فرمایید. ان شاء اللَّه جنابعالی در تمشیت امور و رسیدگی به احتیاجات مردم قاطعانه عمل می‏نمایید. امید است اهالی محترم و متدین یزد عموماً و حضرات علمای اعلام خصوصاً و نهادهای انقلابی فرصت را مغتنم شمرده، همکاریهای لازمه را در انجام هر چه باشکوهتر نماز وحدت‏آفرین و دشمن‏شکن جمعه با جنابعالی داشته باشند. موفقیت همگان را از خداوند متعال مسألت دارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته. روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏16، ص: 373)

ـ حکم به آقای محسن رضایی؛ بررسی وضعیت محافظین شخصیتها (1361)

«بسمه تعالی‏

آقای محسن رضایی، فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران‏

انجام گرفتن ترورهای مشابهی نسبت به روحانیین معظم و مؤثر همچون شهید مدنی‏^[11] و شهید دستغیب‏^[12] و شهید هاشمی نژاد^[13] و حمله به آقای احسان‏بخش‏^[14] و اخیراً شهادت شهید معظم مرحوم صدوقی‏^[15] ایجاد نگرانی و تردید و سؤال کرده است، و نسبت به پاسداران محافظ آنان بویژه محافظان شهید صدوقی سوء ظن ایجاد شده است و بسیار سؤال‏انگیز گردیده است، و مثل این سرمایه‏های بزرگ جمهوری اسلامی نباید با این وضع اسفبار از دست ملت بروند. و چون مسئول این امور سپاه است، شما مأمور هستید با دقت و بررسی اطراف قضیه، و بررسی از سوابق پاسداران محافظ گزارشی بفرستید، و لازم است برای این امر مهم از پاسداران آزموده و با سابقه و متعهد استفاده شود که مثل این خسارات واقع نشود.^[16]- 15 تیر 61 روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏16، ص: 374)

ـ نامه به آقای خامنه ای؛ تسلیت ارتحال والد ایشان (1365)

«بسمه تعالی‏

جناب حجت الاسلام آقای حاج سید علی خامنه‏ای، رئیس محترم جمهور- دامت افاضاته‏

رحلت والد معظم جنابعالی که عمری با علم و تعهد و تقوا به سر بردند، موجب تأسف گردید. این مصیبت را به جنابعالی و اخوان محترم و خاندان جلیل تسلیت گفته، سلامت و موفقیت آن جناب را از خدای تعالی مسألت دارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه.» (صحیفه امام، ج‏20، ص: 71)