امروز با امام: بیست وششم دی

امروز با امام: بیست‌وششم دی

ـ نامه در بیان حکم شرعی ذبح با دستگاه (1347)

«به عرض عالی می‏رساند، مرقوم محترم که حاکی از سلامت وجود مسعود بود واصل و موجب تشکر گردید. سلامت و سعادت جنابعالی را خواستار است.

راجع به «ذبیحه» به نحوی که مرقوم شده است هیچ اشکالی در حرمت نیست.^[1] از وجوهی:

یکی آنکه معتبر است در «ذابح» اسلام، و این امر مسلّم است و دلالت بر آن دارد صحیحه محمد بن مسلم در باب پانزده کتاب ذبایح، حدیث دوم. و معلوم است ذابحْ مباشرِ ذبح است، و آن در این مورد تیغه خودکار است به قوه برق، هر چند قتل تسبیباً به او منتسب است. نظیر انداختن شخصی را در مسبعه که قاتل ملقی است لکن آکل سبُع است.

دیگر آنکه ذابح مسلم باید در حال ذبح تسمیه بگوید و تسمیه در این مورد که از نوار است نه تسمیه مسلم است و نه ذکر اللَّه است، بلکه انعکاس ذکری است که شخص نموده است، و اگر ذکر آن شخص باشد باید در نماز کافی باشد، و به این شرط دلالت دارد جمله‏ای از روایات مثل صحیحه حلبی ششم باب سابق و روایت پنجم بلکه ظاهر آیه شریفه؛ علی‏ تأمل.

دیگر آنکه ذبح از قفا موجب حرمت است و دلالت بر آن دارد: صحیحه محمد بن مسلم باب چهار و دیگر روایات، و ظاهر روایات آن است که مبدأ شروع به ذبح باید حلق باشد یا سایر اوداج که مذبح هستند، و پشت گردن مذبح نیست.

در هر صورت حرمت آن بی‏اشکال است. در ایران نیز از قرار مذکور عمل شده است. منتها اول بعضی آقایان را گول زدند و اظهار کردند که ذبح به طور شرعی می‏شود و سایر کارها را مکینه می‏کند. لکن از قراری که یک نفر معمم اظهار می‏کرد همان نحو که در سؤال ذکر شده است عمل می‏شود و از «تسمیه» حتی در نوار هم خبری نیست- و العهدة علیه. از جنابعالی امید دعای خیر دارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه.» (صحیفه امام، ج‏2، ص: 217 ـ 218)

ـ فرار شاه و پیام امام خمینی به خبرگزاری‌های خارجی درباره فرار شاه (1357)

26 دی 1357، ساعتی پس از بیرون رفتن شاه از کشور، امام خمینی طی پیامی بسیار کوتاه فرمود:

«الف: خروج شاه از ایران اولین مرحله پایان یافتن سلطه جنایت بار پنجاه ساله رژیم پهلوی می‏باشد، که به دنبال مبارزات قهرمانانه ملت ایران صورت گرفته است. من این پیروزی مرحله‏ای را به ملت تبریک می‏گویم و بیانیه‏ای خطاب به ملت صادر خواهم کرد؛

ب: ما بزودی دولت موقت انتقالی را برای اجرای انتخابات مجلس مؤسسان و تصویب قانون اساسی جدید معرفی می‏کنیم؛

ج: بازگشت من به ایران در اولین فرصت مناسب انجام خواهد شد.» (صحیفه امام، ج‏5، ص: 481)

 ـ مصاحبه با مجله «اشترن» آلمانی دربارۀ آزادی احزاب در جمهوری اسلامی (1357)

سؤال: [حضرت آیت‌اللَّه! شما بنیادگذاری یک دولت اسلامی را در ایران اعلام فرموده‏اید که ریاست آن را عهده‌دار خواهید شد. آیا این دولت اسلامی بر اساس یک رژیم پارلمانی و از نوع رژیم‌های پارلمانی دنیای غرب خواهد بود یا یک نوع حکومت روحانی؟ و آیا می‏خواهید نقش ریاست خود را با انتخابات و یا با مراجعه به آرای عمومی به تصویب برسانید؟ در این دولت اسلامی آیا احزاب سیاسی، روزنامه‏ها و همچنین غیر معتقدین به دین می‏توانند آزادانه- احتمالًا- عدم موافقت را با آن حضرت و سیاستتان اظهار دارند؟]

جواب: من نمی‏خواهم ریاست دولت را داشته باشم. و طرز حکومت، حکومت جمهوری است و تکیه به آرای ملت؛ و قانون، قوانین اسلام است. و احزاب آزادند که مخالفت با ما یا با هر چیزی بکنند، مادامی که اقداماتشان مضر به کشور نباشد.

[قدرت حضرت عالی بر روی چه نیروی سیاسی یا بر چه تشکیلات بنیادی دیگر اتکا خواهد داشت؟ تکیه شما مثلًا بر روی «جبهه ملی» است یا بر روی روحانیون؟ قبلًا اظهار فرموده بودید که اینها فقها و اشخاص دیگری هستند که باید به امور حکومت اشتغال یابند و آیا این اصل به همان سان که قبلًا فرموده‏اید عمل خواهد شد؟]

- من چنین چیزی نگفته‏ام که روحانیون متکفل حکومت خواهند شد. روحانیون شغلشان چیز دیگری است. نظارت بر قوانین البته به عهده روحانیون است و اتکای روحانیون هم به ملت است نه به حزبی. و من هم به ملت اتکا دارم و به حزبی وابسته نیستم....

(صحیفه امام، ج‏5، ص: 482)

 ـ مصاحبه با خبرنگاران خارجی درباره فرار شاه‏ (1357)

سؤال: [اولین قدم سیاسی حضرت آیت‌اللَّه بعد از خروج شاه چیست؟]

جواب: خروج شاه اولین مرحله پیروزی ملت ماست، و ما مشکلات زیادی در پیش داریم؛ و ملت ما باید بداند که مجرد رفتن شاه، پیروزی نیست بلکه طلیعه پیروزی است. و البته این طلیعه را من به ملت ایران تبریک عرض می‏کنم. و باید توجه داشته باشند که همان طوری که طلیعه پیروزی است، طلیعه خلع سلطه اجانب است؛ و این تبریک، بیشتر از تبریک رفتن شاه است. و ما الآن مسائل بسیار مشکل در پیش داریم و وارث یک مملکت از هم پاشیده‏ای هستیم که این خرابیها در ظرف پنجاه سال سلطنت پهلوی و بیشتر از سی سال سلطنت محمدرضاخان به وجود آمده است که ما باید برای ترمیم آن با همت جمیع طبقات ملت قیام کنیم. اولین قدمی که ما باید برداریم ترمیم این خرابیهایی است که به وسیله شاه که از عمال خارجی بود حاصل شده است؛ و این میسّر نیست الّا به کمک کردن جمیع طبقات. من از جمیع طبقات ملت با کمال تواضع تقاضا دارم که در این مشروع اسلامی و در این مشروع ملی همه با هم کمک کنند، همه دست به دست هم بدهند، اختلافات حزبی و مسلکی را کنار بگذارند، اختلافات قدیمی و جدیدی را کنار بگذارند، اختلافاتی که مربوط به احزاب است کنار بگذارند و همه با هم- با صدای واحد، با یَدِ واحد- قیام کنند؛ قیام به امر مهمی که نجات دادن کشور است، نجات دادن این کشتی متزلزل است. و من از خدای تبارک و تعالی می‏خواهم که ملت ما را بیشتر از این هوشیار و بیدار کند. من از ملت می‏خواهم که خودشان مواظب نظم مملکت باشند، و جوانان غیور ما کنترل شهرستانها و دهات و قرا را به دست گیرند و نگذارند کسانی که آشوب طلبند در این قرا و قصبات و شهرستانها- خدای نخواسته- دست به خرابکاری بزنند. و من اخطار می‏کنم به آن اشخاصی که شلوغ می‏کنند و تبلیغات سوء در این زمینه‏ها می‏کنند و می‏خواهند با فرصت طلبی آشوب به پا کنند و بر ضد ملت ایران یک تبلیغاتی بکنند و بر نفع اشخاص خارج و دولتهای ابرقدرت یک کارهایی بکنند، من اخطار به آنها می‏کنم که اگر یک همچه کاری بکنند سرنوشت سختی خواهند داشت و مجازات بزرگی خواهند داشت ولی اگر چنانچه توبه کنند، خداوند تبارک و تعالی توبه همه را قبول می‏کند؛ و باید اینها برگردند به آغوش ملت و ملت آنها را خواهند پذیرفت.

[آیا حضرت آیت‌اللَّه تصور نمی‏فرمایند که اگر با دولت بختیار همکاری نفرمایند احتمال یک دیکتاتوری نظامی و خونریزیهای جدید خواهد بود؟]

- دیکتاتوری نظامی وقتش گذشت. اگر چنانچه کسی دست به دیکتاتوری یا کودتای نظامی بزند خواهد فهمید که موفق به هیچ چیز نخواهد شد و برای خودش و برای کسانی که مربوط به خودش است ذلت بار خواهد آورد. باید همه اشخاصی که می‏خواهند در ایران برای منفعت طلبی دست به اعمال ضد مردمی بزنند، باید همه بدانند که وقت اینها گذشته است. ملت ایران دیگر آن ملت سابق نیست و تبلیغات سوء اثر خود را از دست داده است. باید ملت راه خودش را ادامه دهد تا به آنچه که می‏خواهد برسد و آن قطع دیکتاتوری است و ایجاد یک مملکت آزاد، که همه طبقات و اقشارش آزاد [باشند] و یک مملکت مستقل که هیچ قدرتی در آن نتواند دخالت بکند. ان شاء اللَّه در آینده بسیار نزدیک این آرزو تحقق پیدا می‏کند و ما دولت را به همین زودی معرفی خواهیم کرد.

[موقعیت و نقش زنان در دولت آینده شما چگونه خواهد بود؟]

- موقعیت یک انسان صحیح و یک شخصیت آزاد؛ بر خلاف این زمانها که بر ما گذشت که نه زنهایمان آزاد بودند و نه مردانمان. ملتی که زن و مردش آزاد نبود و در خفقان بود از زیر این بار بیرون آمدند و از این به بعد زنها و مردها آزادند. ولی اگر چنانچه بخواهند کارهای خلاف عفت بکنند و یا خلاف مصلحت مملکت بکنند، البته از آنها جلوگیری خواهد شد.» (صحیفه امام، ج‏5، ص: 484)

ـ پیام به ملت ایران؛ سوءاستفاده از عکس امام در تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری (1358)

«به اطلاع هموطنان عزیز برسانید که: عکس این جانب دلیل بر تأیید کسی نبوده؛ چنانچه دلیل بر عدم تأیید هم نمی‏باشد.» (صحیفه امام، ج‏12، ص: 118)

ـ سخنرانی در جمع فرماندهان سپاه در جنوب کشور؛ منزلت پاسداری (1360)

«ای کاش من هم یک پاسدار بودم، اینها چه می‏کنند و من چه کار. آنها می‏روند با دشمن اسلام می‏جنگند و من در اینجا هستم و نمی‏توانم. شما قدر خودتان را بدانید...

روی تدبیر و فکر عمل کنید، دیگر نه از کشتن بترسید و نه از کشته شدن. عمده این است که قصدتان خالص باشد که بحمداللَّه هست. روحیه قوی این جوانان بیست ساله از اموری است که انسان را به تعجب وامی‏دارد. مقصد امروز ما این است که این کشور آفت زده، غربزده و سلطنت زده را به اسلام برگردانیم و غرضی غیر از این نداریم.

از مسائلی که می‏خواستم تذکر دهم این است که نظم را کاملًا رعایت کنید. شجاعت غیر از تهور است؛ شجاعت در جنگ حرکتی است قهرمانانه روی نقشه و نظم و حساب، و حال آنکه تهور بی‏حساب و نظم بر دشمن تاختن است. کارها باید روی نظم و قاعده صورت گیرد. تکرار می‏کنم کار وقتی روی نظم و قاعده و برای خدا بود دیگر خوفی نیست چه کسی کشته شد و چه کسی کشت. ان شاءاللَّه، شما مؤید به «جنداللَّه» باشید و پیش بروید...» (صحیفه امام، ج‏15، ص: 496 ـ 497)

ـ سخنرانی در جمع کارکنان صنایع دفاع؛ خدمت به اسلام و کشور (1361)

«امروز روزی است که همه قشرهایی که در این کشور هستند مسئول هستند. هیچ فردی از افراد این کشور، چه از نویسنده و روشنفکر و چه روحانی و دانشگاهی و چه ارتش و سپاهی و بسیج و عشایر و چه مردم بازار و مردم خیابانها نمی‏توانند عذری پیدا بکنند به اینکه ما برای فلان عذر نتوانستیم به این کشور اسلامی خدمت کنیم. تمام عذرها را خدای تبارک و تعالی راهش را بسته و حجت را بر همه ما تمام کرده است. و امروز ایران میدان کار است، میدان نبرد است با شیاطین، و میدان سازندگی جوانان است، و میدان خدمت به اسلام و خدمت به مسلمین و خدمت به مستضعفان جهان. هر کس در هر شغلی که به او پیشنهاد می‏شود، اگر شایستگی ندارد برای آن شغل، برای او صحیح نیست و جایز نیست که در آن شغل وارد بشود، و اگر شایستگی دارد برای آن، برای او صحیح نیست که شانه خالی کند. امروز ما احتیاج به همه گروههایی که در کشور هستند داریم، و همه ملت ایران احتیاج به گروههای مختلف دارند، و اسلام عزیز هم احتیاج به فعالیت همه شماها دارد...

هر کاری را که انسان عهده‏دار شد، مسئول آن کار است. مسئول است در اینکه به راستی و امانت عمل کند، و مسئول است در اینکه با جدیت و فعالیت عمل کند و با خلوص برای خدای تبارک و تعالی. شمایی که در ارتش سازمان ایدئولوژی را دارید و سازمان سیاسی را دارید، الآن مسئول این امر هستید. همه جمعیت دنیا احتیاج به تعلیم و تربیت دارند. هیچ کس نمی‏تواند ادعا کند که من دیگر احتیاج ندارم به اینکه تعلیم بشوم و تربیت بشوم. رسول خدا هم تا آخر احتیاج داشت، منتها احتیاج او را خدا رفع می‏کرد...

ما همه احتیاج داریم. ارتش از آن ارگانهایی هست که احتیاجش بیشتر است به این امور، و شما که متکفل این امر سیاسی و این امر تبلیغاتی و این امر ایدئولوژی هستید باید بدانید که مسئولیت بزرگی به عهده‏تان است و عمل ارزشمندی هم هست...

و هر کس در هر جا هست و هرجا خدمت می‏کند، یکی از اموری که بسیار برای او لازم است امانت است، امین باید باشد. اگر خدای نخواسته، در یک گروهی اشخاص غیر امین و اشخاص خائن پیدا بشود، یک وقت می‏فهمیم که تمام آن گروه را اینها به بدنامی کشیدند یا به فساد. از امور لازم، امانت است در امور. برای بازرسها امانت از امور بسیار لازم است. آنهایی که در شغل بازرسی هستند، آنها باید امین باشند، و مطلبی که دست آنها می‏آید به احدی غیر از آنجایی که باید گفته بشود نگویند. عِرض‏^[1] مردم، حیثیت مردم از اموری است که خدای تبارک و تعالی درباره او بسیار تأکید کرده است، و اسلام درباره او بسیار پافشاری کرده است...

برادرها! امروز روز کار است. هر کس در هر جا هست باید کار بکند. ما می‏خواهیم خودکفا باشیم؛ خودکفایی را با تبلیغات نمی‏شود کرد، با کار می‏شود کرد...» (صحیفه امام، ج‏17، ص: 235 ـ 241)