امروز با امام: بیست وهفتم آذر

امروز با امام؛ بیست‌وهفتم آذر

ـ پیام به ملت ایران به مناسبت شهادت آقای مفتح (1358)

امام خمینی در پیامی به‌مناسبت شهادت آقای محمد مفتح، ضمن محکومیت عمل ترور فرمودند:

«آن‌گاه که منطق قرآن، آن است که ما از خداییم و به سوی او می‏رویم و مسیر اسلام، بر شهادت در راه هدف است، و اولیای خدا- علیهم السلام- شهادت را یکی از دیگری به ارث می‏بردند، و جوانان متعهد ما برای نیل شهادت در راه خدا درخواست دعا می‏کرده و می‏کنند، بدخواهان ما که از همه جا وامانده دست به ترور وحشیانه می‏زنند، ما را از چه می‏ترسانند؟...

جناب حجت الاسلام دانشمند محترم آقای مفتح و دو نفر پاسداران عزیز اسلام- رحمة اللَّه علیهم- به فیض شهادت رسیدند و به بارگاه ابدیت بار یافتند، و در دل ملت و جوانان آگاه ما حماسه آفریدند و آتش نهضت اسلامی را افروخته‏تر و جنبش قیام ملت را متحرکتر کردند. خدایشان در جوار رحمت واسعه خود بپذیرد و از نور عظمت خود بهره دهد.» (صحیفه امام، ج‏11، ص: 320)

ـ سخنرانی در جمع خانواده شهدای اصفهان (1359)

امام خمینی در این دیدار ضمن تقدیر و تبریک به خانواده‏های شهدا که جوانانی برومند و فداکار تربیت کرده‏اند، فرمودند:

«من این تحول عظیمی که در ایران پیدا شده است که در عین حالی که پدرها با عکس جوان خودشان آمده‏اند، و مادرها چند نفر از فرزندانشان را از دست داده‏اند، لکن روحیه آنها روحیه بسیار بلندی است، و این تحول مبارک است بر ملت ایران...

برادران و عزیزان که فرزندان خودتان را از دست داده‏اید تسلیت و تبریک عرض می‏کنم. تبریک برای اینکه شما خانواده‏هایی بودید که در دامن شما این جوانهای برومند تربیت شده‏اند که فداکاری کردند برای اسلام. اسلام بر ما حق بزرگ دارد؛ حق حیات دارد. و ما هر چه در راه اسلام بدهیم آن حقی که اسلام به ما دارد ادا نکردیم.» (صحیفه امام، ج‏13، ص: 410)

ـ سخنرانی در جمع طلاب و دانشجویان به مناسبت روز وحدت حوزه و دانشگاه (1359)

امام خمینی ضمن تأکید بر اهمیت نقش حوزه و دانشگاه و بیان وظایف این دو نهاد علمی‏، بر‏ وحدت حوزه و دانشگاه گوش‌زد کرده و فرمودند:

«چه مجلس شورانگیزی است و چه اجتماع مبارکی! یک روز بود که دانشگاه و حوزه‏های علمیه نه آنکه از هم جدا بودند، جَوّی به وجود آورده بودند که با هم شاید دشمن بودند. نه دانشگاهی تحمل روحانی را داشت و نه روحانی تحمل دانشگاهی. اساس هم این بود که دو قشری را که با اتحادشان تمام ملت متحد می‏شوند از هم جدا نگه دارند، و با هم مخالفشان کنند تا ملت اتحاد پیدا نکند. بحمداللَّه در این نهضت اسلامی، این انقلاب اسلامی، این تحول بزرگ حاصل شد که هیچ یک از این دو طایفه خودشان را از دیگری ان شاء اللَّه جدا نمی‏دانند...

دانشگاه و حوزه‏های علمیه و روحانیون می‏توانند دو مرکز باشند برای تمام ترقیات و تمام پیشرفتهای کشور. و می‏توانند دو مرکز باشند برای تمام انحرافات و تمام انحطاطات...

اگر حوزه‏های علمیه مُهذَّب باشند و متعهد باشند، یک کشور را می‏توانند نجات بدهند. علمِ تنها اگر ضرر نداشته باشد، فایده ندارد... دانشگاهی که در کنار او اخلاق نبوده است، در کنار او تهذیب نبوده است. و تمام فسادهایی که در یک ملتی یا ملت‏ها پیدا شده است از حوزه‏های علمیه‏ای بوده است که متعهد به دستورات اسلامی نبوده‏اند...

این فاجعه است که ابزار علم در دست اشخاصی باشد که متعهد نیستند و اخلاق اسلامی ندارند. فرق بین دانشگاه و حوزه‏های علمیه نیست در اینکه اگر همراه با علم، تعهد باشد، تزکیه باشد، با این دو بال علم و اخلاق و عمل، مملکت خودشان را، کشور خودشان را نجات می‏دهند...

اما عالِم اگر فاسد بشود، یک شهر را، یک مملکت را به فساد می‏کشد، چه عالِم دانشگاه باشد و چه عالِم فیضیه، فرقی نمی‏کند.» (صحیفه امام، ج‏13، ص: 412ـ 422)