سخنی در فضایل حضرت علی (ع)
معرفت و ارادت امام خمینی به امیرالمومنین علی علیه الصلوه والسلام چنان پرتلالو و پرجاذبه است که برای هر عاشق علی علیه السلام درس آموز است این شاگرد بزرگ مکتب قران و عترت، هم در کتابهای عالی عرفانی خود از مقامات ملکوتی امیرالمومنین علیه السلام سخن گفته و پرده هایی از شخصیت الهی آن حضرت را کنار زده و هم در سال‌های اقامت در جوار آن حضرت هر شب به زیارت حضرتش نائل می شده و استغاثه می‌نموده و هم پس از پیروزی انقلاب اسلامی به مناسبت های مختلف از مقامات معنوی و ملکوتی و باطن شخصیت حضرت امیرالمومنین سخن گفته و هم از الگو بودن سیره شخصی و حکومتی آن حضرت فراوان می گفته و همگان را به ویژه مسئولان و مدیران حکومت اسلامی را بدان دعوت و امر می کردند. به مناسبت عید سعید غدیر فرازهایی سخنان آن عاشق و پیر و مخلص امیرالمومنین تقدیم می گردد.
«من عید سعید را به همۀ مسلمین و بر ملت شریف ایران، به شما آقایان تبریک عرض می کنم. عیدی که در آن امامت اُمّت ثبت شد، و پیغمبر اسلام امام را برای امامت اُمّت نصب کرد. چه شخصی را، چه شخصیتی را! شخصیت این مرد بزرگ که امام اُمّت شد، شخصیتی است که [در] اسلام و قبل از اسلام و بعدها هم کسی مثل او نمی تواند سراغ کند. یک موجودی که امور متضاده را در خودش جمع کرده بود. کسی که جنگجوست اهل عبادت نمی شود. کسی که قوۀ بازو می خواهد داشته باشد اهل زهد نمی تواند باشد. کسی که شمشیر می کشد، و اشخاصی را که منحرف اند درو می کند، این نمی تواند عاطفه و اهل عاطفه، آن طور که این شخص داشت، باشد. این شخصیت بزرگ، امور متضاده را در خودش جمع کرده. در عین حالی که روزها روزه، و شب به عبادت مشغول، و گفته شده است که شبی هزار رکعت نماز می خواند. .....آدمی که جنگجوست، به آن طور که جنگجویان بزرگ را، دلاوران بزرگ را، به هزیمت وامی دارد. و می فرماید که اگر تمام عرب یک طرف باشند، به من هجوم کنند، من پشت نمی کنم. این آدم در عطوفت آن طور است که، وقتی که یک خلخال از پای یک زن یهودی ربوده اند می فرماید که مرگ برای انسان آسان است ـ قریب به این معنا ـ آدمی که در عرفان و علم ماورای طبیعت، آن طور است که نهج البلاغه حکایت می کند از مقام عرفانش. در عین حال شمشیر می کشد، و کفّار و اخلالگران را از دم شمشیر می گذراند. ما شیعۀ یک همچو اعجوبۀ معجزه آسا هستیم.
من می گویم اگر چنانچه پیغمبر اسلام ـ صلی الله علیه و آله و سلَّم ـ غیر از این یک موجود تربیت نکرده بود، کافی بود برایش؛ چنانچه پیغمبر اسلام مبعوث شده بود برای اینکه یک همچو موجودی را تحویل جامعه بدهد، این کافی بود. یک همچو موجودی که هیچ سراغ ندارد کسی، و بعدها هم سراغ ندارد کسی، امروز روز نَصْب اوست به امامت اُمّت، یک همچو موجودی امام اُمّت است، البته کس دیگر به پای او نخواهد رسید». (صحیفه امام، ج 11، ص 20-21)