امروز با امام: دهم شهریور

امروز با امام: دهم شهریور

ـ حکم اعزام آقای عبدالمجید معادیخواه؛ رسیدگی به وضع عمرانی کردستان (1358)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

جناب حجت الاسلام آقای معادیخواه- دامت افاضاته‏

جنابعالی به اتفاق نماینده وزارت کشور و نماینده جهاد سازندگی و گروهی که انتخاب شده‏اند، برای رسیدگی به وضع عمرانی کردستان، به آن منطقه بروید و از احتیاجات برادران عزیز کُرد اطلاع پیدا کرده و گزارش تفصیلی از کار این گروه را بدهید.

تاریخ 10 شهریور 58/ 9 شوال 99 /روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏9، ص: 374)

ـ سخنرانی در جمع اعضای نیروی هوایی؛ تبلیغ اسلام و رهایی از غرب (1358)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

قبلا از این آقا تشکر کنم که هم ما را مستفیض کردند امروز به آیات شریفه، و هم آبروی ما را در جاهای دیگر. خداوند ان شاء اللَّه شما را بپذیرد. من امیدوارم که انجمن اسلامی شما و سایر انجمنهای اسلامی که هست، بتواند اسلام را آن طور که هست عرضه کند. اسلام یک متاعی است که اگر عرضه بشود، معلوم نیست که کسی که ذرّه‏ای انصاف داشته باشد این متاع را نپذیرد و دلخواه نباشد. منتها ما در طول تاریخ بعد از غیبت امام سلام اللَّه علیه- نتوانستیم آن طور که باید، عرضه کنیم اسلام را، عرضه نتوانستیم بکنیم. و این در این تقریباً دویست- سیصد سال به این طرف، برای خاطر عوامل خارجی که اینجاها کم کم آمدند و مطالعات کردند و همه چیزهای ما را مطالعه کردند و ثبت کردند و بردند و کارشناسهایشان در اطرافش فکر کردند، اینها همچو یافتند که چنانچه- این طور محتمل است- اسلام در محیط اسلام آن طور که هست عرضه بشود، برای آنها مجالی نخواهد بود. از این جهت، با عوامل مختلفه‏ای که داشتند، از داخل و خارج درصدد برآمدند که این متاع را نگذارند نمایش پیدا بکند. این را در تحت پوششهایی مخفی نگه دارند.

و مع الأسف ما خودمان هم به آنها کمک کردیم و زیاد هم کمک کردیم. ما از مسائل اسلام، بعض مسائلی که روابط بین فرد و خدای تبارک و تعالی بود گرفتیم؛ و ما بقی مسائل- که اکثر کتب فقهی ماست- در کتابها مدفون شد، همان توی کتابها محفوظ بود و در خارج نیامد. مباحثی که بحث شد در حوزه‏های ما همین مباحث، محدود به همین مباحث بود و آن همه اخبار و آن همه آیات و آن همه کتب فقهی ما نمایش خارجی پیدا نکرد. نتوانستیم ما عرضه کنیم امور اجتماعی را، امور سیاسی را. این اموری که مال زندگی است، اینها را نتوانستیم ما عرضه بکنیم. از این جهت، آنها از آن طرف دامن‏زدند؛ ما هم از این طرف غافل.

آنها [با] قلمهای مسموم- که حتی حالا هم بعض از آن انگلها در ایران هستند- اسلام را معرفی کردند به اینکه این یک ترتیبی است که مال سابق بود کهنه است حالا دیگر؛ این مال هزار و چهار صد سال پیش از این است، و باید حالا فکر نویی کرد! آنها از آن طرف هر چه توانستند راجع به اسلام گفتند. و حالا هم می‏گویند و مهمّش این است که از اسلام می‏ترسند. اینهایی که قلمهای مسمومشان یا قدمهای بسیار کثیفشان بر ضد اسلام و جمهوری اسلام و اینها برداشته می‏شود، اینها بعضیهایشان، یا خیلیهایشان، اصلًا نمی‏دانند چیست اسلام! غافل هستند، اصلًا نمی‏فهمند. یک چیزی از یک مقاله‏ای در اروپا منتشر شده است خوانده‏اند، همان را میزان فهم خودشان [قرار داده‏اند]. و همان طوری که- غربزده‏اند دیگر- هر چه آنها بگویند اینها بی‏دلیل می‏پذیرند. هیچ دلیلی دیگر نمی‏خواهند! هر چه آنها در مقالاتشان بنویسند، این دلیلشان این است که او نوشته! شما در کتابهایی که این قرنها از نویسندگان ما، از به اصطلاح «محققین» ما، نوشته‏اند- الّا بعضی- ملاحظه کنید که اینها هر مطلبی را که می‏گویند، آخرش دلیلشان این است که فلان پروفسور در کجا این را گفته! فلان کس در کجا این را گفته. تمام استشهادشان به قول آنها نظیر استشهاد ما به قول خداست! ما هم استشهاد می‏کنیم به قول پیغمبر و خدا در حرفهایمان؛ آنها هم استشهادشان همین نحو است که هر چه که فلان پروفسور گفت همین تمام است! مارکس هر چه گفت درست است دیگر؛ دیگر لازم نیست! مارکسی که در خارج الآن شکست خورده و مکتبش دفن شده است، حالا تازه آمده است توی جوانهای ما و بچه‏های ما! تازه حالا اینجا. آنها کنارش زده‏اند، اینها گرفته‏اند او را! و نمی‏دانند اصلًا او چه می‏گوید، و نمی‏دانند که برنامه‏اش چی هست، و نمی‏دانند برنامه‏های اسلام چی هست. اصلًا نمی‏دانند اینها را و یک دسته‏هایی هم هستند که اینها می‏دانند، اما اجیرند؛ برای اینکه چنانچه اسلام آن طور که هست در خارج بیاید و عرضه بشود، کلاه آنها پس معرکه است؛ نمی‏توانند اجانب در اینجا حکومت کنند. از این جهت این یک دسته‏ای از اینها هم اجیر آنها هستند، برای همین که نگذارند یک مطلبی درست بشود، از آن جمله، آن نویسنده‏هایی بودند که اطراف شاه مخلوع بودند. این کتابها کتابهایی نیست که با قلم او باشد. او اهل قلم نبوده است و اهل فهم این چیزها نبوده، برای اینها می‏نوشتند. در سابق هم برای ناصر الدین شاه شعر می‏گفتند و می‏گفتند خودش گفته است! اینها هم حالا کتاب نوشتند و آنهایی که باید بنویسند و آنهایی که اجیرند از آن طرف، کتاب نوشتند و به اسم «اعلیحضرت» منتشر کردند.

اینها با قلمهای خودشان نخواستند که اسلام معلوم بشود چیست. و اینها دیگر یک دسته‏اند، البته اینها در اقلیت‏اند، اما مؤثرند. اینها یک دسته‏ای هستند که با علم به مطلب، برای انحراف اذهان، مطالب را می‏گویند، مطلع‏اند، نه اینکه نمی‏دانند، لکن اگر آنچه را می‏دانند بگویند، کلاه خودشان هم پس معرکه است! کلاه اربابها هم پس معرکه است. از این جهت، آنها هم نمی‏گذارند که بشود و در این مدتی که اینها رفت و آمدشان زیاد شده است در شرق، آن چیزی را که توفیق زیاد پیدا کرده‏اند تهی کردن جامعه ماست از محتوای خودش، در این توفیق پیدا کردند. بی‏جهت نیست که هر قصه‏ای پیش می‏آید راجع به- فرض کنید که- اطبا، راجع به سایر طبقات، هر قصه‏ای پیش می‏آید، قبله‏شان غرب است. آتاتورک- من گمان می‏کنم دیده باشم این مجسمه را- به من هم گفتند که اینکه ایستاده دستش را این طور کرده و یک مجسمه‏ای هست رو به غرب- یعنی همه چیز از آنجا است. یکی از نویسنده‏های اینجا هم، که حالا مرده است‏^[1] او هم می‏گفته است که ما همه چیزمان باید از انگلستان باشد! همه چیزمان. این برای این است که تبلیغات آنها، مغز آنها را تهی کرده است؛ و از خودشان بیگانه شدند. شرقی‏های ما از مَآثِر^[2] شرق [غافل شده‏اند] که اروپا گرفته است. کتابهای شیخ الرئیس حالا هم در اروپا مورد استفاده است، مآثر شرق را از دست ما گرفته‏اند. و ما را همچو تهی کردند که هر چه صحبت می‏شود ما حرفمان آنجاست. تا یک کسی زکام می‏شود، باید برود اروپا! می‏خواهد لُوزَتَیْنَش را عمل کند، این باید اروپا برود، یا اگر متمکن است، یک طبیبی از اروپا بیاورد. من یک وقت- اطبا بعضیشان بودند- گفتم که خوب، یک همچو مسئله‏ای است که شما معلوم می‏شود هیچی بلد نیستید که این طوری گفتند ما بلد هستیم؛ همانها که ما بلد هستیم در آنجا هم الآن اطبای ما کار می‏کنند؛ اینها هم که بروند آنجا شاید بسیاریشان پیش اطبای ایرانی [بروند]، اما وضع جوری شده است که این مطلب در همه جا گسترش پیدا کرده. هر که هر چه بخواهد بفهمد، باید اروپا برود. ایران اصلًا جای فهمی نیست! مسئله‏ای نیست در ایران. این طور نیست که ایران خودش بتواند خودش باشد! این برای این است که این تبلیغات ما را از آن محتوایی که خودمان داشتیم تهی کرده. یعنی شرقی را از شرقیت خودش تهی کرده؛ مغز غربی برایِ او گذاشته؛ و مغز غربی انگل. این دیگر در همه قشرها هست، همه قشرها یک همچو غربزدگی در آنها هست، منتها کم و زیاد دارد. بعضی زیادتر، بعضی کمتر.

و ما اگر بخواهیم واقعاً مملکتمان نجات پیدا کند، مقدّم بر همه این است که از این غربزدگی نجات پیدا کنیم. شما ملاحظه کنید، حتی اسم خیابانهای ما «روزولت «،» چرچیل»، چه! خوب چرا؟ برای اینکه ما برای خودمان شخصیتی قائل نیستیم؛ الّا شخصیت اروپایی باید باشد. اصلًا مملکت ما تزیین باید بشود به اسماء اینها! این مسأله است. آنها همچو کردند مغز ما را و این طور بار آوردند که اگر بخواهیم یک چیزی بشویم، کتاب می‏نویسیم، اولش هم اسم یکی از آنها باید باشد تا کتابمان را بخرند! جوانهای ما بخواهند کتاب بخرند، اگر چنانچه به اسم مارکس باشد و لنین باشد، مشتری زیاد است. اگر به اسم شیخ الرئیس باشد نه! با اینکه تمام اینها یک صفحه از کتب شیخ الرئیس را نمی‏توانند بفهمند! ولی مع ذلک چون شرقی است، از این جهت.] ... [ملّا صدرا را اسمش را نشنیده‏اند، ملّا صدرا اصلًا اسمش را نشنیدند، ملّاهای ما را اسمش را نشنیدند، اما رجال آنها همه. کتابهای ما را نمی‏دانند چه است، می‏گویند «اسلامشناس»! «اسلامشناس»، ما اسلامشناسیم. اسلام را نمی‏دانند چیست تا اسلام‏شناس باشند! دو تا جنگ اسلام را می‏دانند! دو سه تا جنگهایی که واقع شده است. مگر اسلام جنگ است؟ مگر معارف اسلام جنگ است؟ از معارف اسلام بی‏اطلاع‏اند. اسلام هم وقتی می‏خواهند بشناسند، با حرفهای اروپاییها می‏شناسند. حرفهای غربیها را می‏آورند. فلان غربی اسلامشناس! اسلامی که غربی‏ها برای ما معرفی می‏کنند! این برای این است که ما خودمان را باخته‏ایم در مقابل غرب، شرق خودش را باخته است. تا از این باختگی بیرون نیاید، تا محتوای خودش را پیدا نکند، نمی‏تواند مستقل باشد.

استقلال نظامی یک مسأله است؛ استقلال فکری، استقلال روحی، مغز خود آدم مال خودش باشد، همه‏اش توی آن غرب نباشد، هر چه می‏خواهد بگوید: غرب، کی گفته، فلان فیلسوف گفته، فلان چه گفته، این تا شرقیها آن حیثیتی که خودشان داشتند- و یک وقتی قبله همه جا بودند. آن وقتی که آنها وحشی بودند، اینها قبله بودند برای آنها- تا اینها آن محتوای خودشان را پیدا نکنند و نشوند یک موجود شرقی و خودشان را نشناسند نمی‏توانند مستقل باشند. شما هر چه هم زحمت بکشید، تا دانشگاه ما آن مغز غربیش را کنار نگذارد و یک مغز شرقی پیدا نکند، نمی‏تواند مستقل باشد. دائماً حرف، حرف آنهاست. فوج فوج از اینجا باید بروند اروپا برای تحصیل. اگر هم اروپا نروند، اینجا نمی‏پذیرند آنها را. کلام سَر این است که ملت هم این طور شده! مردم هم این طور شده‏اند، دولت هم همین طور است، همه همین طور، همه این جورند دیگر که تا این نرود یک مدتی در- فرض کنید که- فرانسه، و لو آنجا برود و کاری دیگر نداشته باشد- اکثراً هم شاید این طوری باشند. آنجا می‏روند یک کارهای دیگری می‏کنند- ... وقتی که آمد اینجا، آنها هم زود به اینها ورقه می‏دهند! برای اینکه نمی‏خواهند که یک آدم دانشمند بفرستند؛ می‏خواهند یک آدم ورقه دار بفرستند! اصلًا برنامه این است که این اشخاصی که می‏روند در آنجا و صاحب دیپلم می‏شوند و [صاحب‏] تصدیق می‏شوند، این طور نیست که آنها تصدیق کرده باشند اینها را، این تصدیق استعماری است! تصدیق استعماری. بنای آنها بر این است که خودشان یک جور تصدیق می‏کنند- به این زودیها به [خودشان‏] تصدیق نمی‏دهند- به ما هم یک جور، به ما زود تصدیق می‏دهند! برای چه؟ برای اینکه نمی‏خواهند که ما یک چیزی داشته باشیم. نه، آنها نه! همیشه ما محتاج به آنها باشیم و همیشه انگل باشیم. تا ما از آن غربزدگی در نیاییم و مغزمان را عوض نکنیم و خودمان را نشناسیم، نمی‏توانیم مستقل باشیم؛ نمی‏توانیم هیچ داشته باشیم.

کوشش کنید اسلام را بشناسانید به مردم. این انجمنهای اسلامی کوشش کنند که این متاعی که ما داریم و هیچ کس ندارد، این قرآنی که ما داریم، این سنتی که ما داریم و هیچ کس ندارد در دنیا، این را معرفی کنید. کارشناسها را پیش خودتان ببرید از آنها استفاده کنید و این را توسعه بدهید که یک وقت ان شاء اللَّه ایران بشود انجمن اسلامی ایران، نه فقط فرض کنید در نیروی هوایی یا در نیروی زمینی یک انجمن اسلامی؛ همه انجمن اسلامی.

خداوند ان شاء اللَّه همه شما را توفیق بدهد. موفق باشید و از خدمتگزاران اسلام باشیم و باشید ان شاء اللَّه با قصد خالص و نیّت الهی، ان شاء اللَّه.» (صحیفه امام، ج‏9، ص: 375 ـ 380)

ـ پیام تشکر به رئیس جمهور پاکستان؛ تسلیت شهادت آقایان رجایی و باهنر (1360)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

حضرت آقای ژنرال محمد ضیاء الحق، رئیس جمهور اسلامی پاکستان‏

پیام تسلیت حضرت عالی در مورد فاجعه جانگداز شهادت رئیس جمهور محبوب و نخست وزیر عزیز کشور ایران‏^[3] واصل گردید. از اظهار محبت و همدردی جنابعالی متشکرم. و از خدای تعالی نابودی توطئه گران و دشمنان اسلام را مسألت دارم. و السلام علیکم.

2 ذی القعدة 1401 / روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏15، ص: 141)

ـ پیام تشکر به رئیس مجلس وزرای لبنان؛ تسلیت شهادت آقایان رجایی و باهنر (1360)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

جناب آقای شفیق الوزان، رئیس مجلس وزرای کشور لبنان‏

پیام همدردی و تسلیت جنابعالی در مورد فاجعه بمب گذاری که به دست عمال امپریالیسم و دشمنان اسلام انجام و منجر به شهادت رئیس جمهور محبوب و نخست وزیر عزیز ما گردید واصل شد. از اظهار محبت شما متشکرم. و السلام علیکم.

10 شهریور ماه 1360 / روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏15، ص: 142)

ـ پیام تشکر به نایب رئیس دولت امارات؛ تسلیت شهادت آقایان رجایی و باهنر (1360)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

جناب آقای رشید بن سعید آل مکتوم، نایب رئیس امارات عربی متحده‏

تلگراف تسلیت جنابعالی به مناسبت شهادت جانگداز رئیس جمهور و نخست وزیر محبوب جمهوری اسلامی ایران واصل و موجب تشکر گردید. از خدای تعالی علوّ درجه شهیدان و نابودی و رسوایی توطئه گران را مسألت دارم. و السلام علیکم.

به تاریخ 2 ذی القعدة الحرام 1401 / روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏15، ص: 143)

ـ پیام تشکر به رئیس جمهور لبنان؛ تسلیت شهادت آقایان رجایی و باهنر (1360)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

حضرت آقای الیاس سرکیس، رئیس جمهور کشور لبنان‏

پیام تسلیت آن جناب در مورد فاجعه دلخراش اخیر واصل گردید. از اظهار محبت و همدردی شما متشکرم و نابودی دشمنان اسلام و توطئه گران علیه مستضعفان جهان را از خدای تعالی مسألت دارم. ما ضمن محکوم کردن بمباران اخیر لبنان که به دست عمال صهیونیست و امریکای جنایتکار انجام شد، امیدواریم این توطئه‏های ننگین و این اعمال شرم‏آور که در کشورهای مسلمان، و بخصوص ایران و لبنان، انجام می‏شود، مارا از دفاع اتهامات بی‏اساسی که به ما می‏زنند، تا جایی که بیشرمانه ما را به ایجاد رابطه و خرید اسلحه از اسرائیل غاصب و خون‏آشام متهم می‏سازند بی‏نیاز سازد، و مشت این یاوه سرایان دروغزن را برای همه ملل آزاد جهان- و بخصوص برادران عرب زبان- باز نموده، و آنها را رسوا نماید.

10 شهریور 1360 / روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏15، ص: 144)

ـ سخنرانی در جمع اقشار مختلف مردم؛ حفظ وحدت- لزوم هوشیاری ملت (1360)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

من به ملت ایران و سایر ملتهای مستضعف جهان در این قضایایی که مخالفین اسلام برای اسلام می‏خواهند پیش بیاورند هشدار می‏دهم که باید هر چه این قضایا و این خرابکاریها حجمش زیاد می‏شود، حجم انسجام ملتهای مستضعف و مستضعفان جهان بیشتر بشود. اساس این است که مستکبران جهان، کسانی که از این ممالک اسلامی و از ممالک مستضعف بهره‏برداری می‏کردند و می‏کنند احساس خطر کرده‏اند و چون که ایران را احساس کردند که مبدأ قیام عمومی مسلمین و مستضعفان است تمام قوای خودشان را چه در تبلیغات و چه در خرابکاری متمرکز کردند در ایران. و باید تمام برادرهای ما در همه اقطار عالم- که از قراری که گفته شد بعضی از برادرهای پاکستانی اینجا آمده‏اند- تمام برادرهای ایمانی که خداوند تعالی در قرآن کریم آنها را برادر خوانده است توجه کنند به اینکه اگر این نقطه بُروز مخالفت با همه ابرقدرتها- خدای نخواسته- آسیب ببیند، اسلام تا سالهای طولانی منزوی خواهد شد. و چون همه برادرهای ایمانی ما، در همه جا علاقه به اسلام دارند و اسلام را برای زندگی در این عالم و در آن عالم مفید و تنها پایگاه می‏دانند، توجه کنند به اینکه تمام قدرتهای عالم چه در سطح تبلیغاتی و چه در سطح خرابکاری و هجوم نظامی قدرتشان را روی هم گذاشته‏اند که این نقطه‏ای که از اینجا شروع شد برای قطع ایادی مستکبران جهان شرقی و غربی، این را در همین جا خفه کنند و نگذارند جاهای دیگر توجه به اینجا داشته باشد. از خوف اینکه همان طور که در ایران دستشان قطع شد از سلطه‏های همه جانبه و از ذخایر ایران، در جاهای دیگر هم بشود.

همان طور که آنها مجهز شدند برای سرکوبی این انقلاب اسلامی در ایران از این خوفی که دارند، باید همه برادران اسلامی ما در هر جا که هستند و در هر کشوری که هستند، بلکه تمام مستضعفان جهان که در زیر سلطه قدرتهای شیطانی و زیر چکمه نظامیان قدرتهای شیطانی سرکوب شده‏اند باید تمام آنها متوجه باشند و توجه به این معنا داشته باشند که این نقطه بُروز مخالفت را حفظ کنند. اگر- خدای نخواسته- این نقطه‏ای که از اینجا شروع شده است مخالفت با تمام ابرقدرتها و با تمام شیاطین عالم، اگر این نقطه- خدای نخواسته- رکود پیدا بکند یا شکست بخورد، شکست همه مستضعفین جهان و همه مسلمین جهان و شکست اسلام در تمام ممالک اسلامی خواهد شد. و اگر این قدرتی که از ناحیه خدا به این ملت اعطا شد و توانایی آن را پیدا کرد که تمام قدرتهای مجهز بر ضد ملت را خنثی کند و همه دستها را از ذخائر خودش و از ملت خودش قطع بکند، اگر این محفوظ بماند امید این است که این مطلب در همه ممالک اسلامی و در همه جایی که مستضعفین جهان تحت سلطه مستکبرین بودند، در همه جا این مسأله انجام بگیرد.

در ایران چنانچه بینندگان خارج و داخل توجه کنند، ایران یک کاری انجام داد که در تاریخ نظیر ندارد. تمام انقلاباتی که واقع شده است یک وابستگی به شرق و غرب داشته است و تمام انقلاباتی که واقع شده است در بین راه مشکلات بسیار بزرگ داشته‏اند و دارند، لکن انقلاب ایران، انقلاب غیر وابسته است؛ یک انقلاب دولتی نیست، یک انقلاب ارتشی نیست، یک انقلاب حزبی نیست، یک انقلاب ملّی است، لکن بر اساس اسلام. انقلاب، اسلامی است، نظیر انقلاباتی که در طول تاریخ به دست انبیا انجام می‏گرفت که وابستگی در کار نبود، الّا یک وابستگی و آن وابستگی به مبدأ وحی و وابستگی به خدای تبارک و تعالی.

ایران از همان بدو انقلاب و از قبل از بدو انقلاب که شالوده انقلاب ریخته می‏شد، مسیر، مسیر انبیا بوده، مسیر، مسیر راه مستقیم نه شرقی و نه غربی بود و جمهوری اسلامی بود و تا کنون هم ملت ما به همان مسیر باقی است و هر چه امور ناگوار، بلکه هر چه چیزهایی که تلخ است در ذایقه‏ها واقع می‏شود، این مسیر اسلامی محفوظ است و این مسیر به جلو می‏رود و قدرتمندتر به جلو می‏رود. و هر وقت احتمال این داده می‏شود که در بین ملت یک ضعف و فتوری حاصل شده باشد خدای تبارک و تعالی یک مسئله‏ای پیش می‏آورد و یک امری را به خواست خودش ایجاد می‏کند که ملت را بیدارتر و قویتر و منسجم‏تر می‏کند.

البته این قضایایی که واقع شده است در طول این انقلاب و خصوصاً، این ماههای آخر، این قضایا برای ما ناگوار و برای ملت ما سوگ‏آور است؛ برای اینکه اشخاصی که ما از دست می‏دهیم هر یک از آنها یک ذخایری است و یک ذخیره‏ای است برای کشور ما و برای اسلام ما. هر یک اینها، مردانی هستند که بتنهایی نظیر یک جمعیت هستند، متعهد و متوجه به خدا. اینها که در آن هفتم تیر شهید شدند و اینها که در این زمان اخیر شهید شدند اینها هر کدام برای ملت ما بسیار ارزنده بودند و خدمتگزارانی بودند که هر کدام آنها یک جمعیت بودند و متعهد بودند و به اسلام معتقد بودند.

لکن در عین حال هر یک از آنها که از بین رفت، چه فردی و چه اجتماعی، ملت ما قویتر شد و انسجام ملت بیشتر شد و بیداری آنها زیادتر شد و اطلاع آنها بر مقاصد شوم آن قدرتهای بزرگ و مقاصد شوم این انگلهایی که برای آنها کار می‏کنند بیشتر واضح شد.

آنهایی که دعوی خدمت به خلق می‏کردند و فدایی بودند و مجاهد برای خلق، ملت ما دید که اینها یک جنایتکارانی هستند که بر ضد خلق هستند، به نفع قدرتهای بزرگ تا کنون کار کرده‏اند و لهذا، می‏بینیم که بعض سران اینها وقتی که محکوم به مرگ می‏شوند در رژیم سابق، قدرتهای بزرگ جلوگیری از مرگ آنها می‏کنند و وقتی که در اینجا شکست می‏خورند و به خارج فرار می‏کنند، دولتها و ابرقدرتها و دستگاههای تبلیغاتی همه جانبه عالم از آنها حمایت می‏کنند و بر ضد ایران آنها را ترویج می‏کنند و از آنها نگهداری می‏کنند. و این به ملت ما درست روشن کرد که اینهایی که ادعای این می‏کردند که برای آزادی ایران و برای رفع گرفتاریهای ایران و برای استقلال ایران می‏خواهند خدمت بکنند، تمام این ادعاها، ادعاهای پوچ بود و مشت آنها در بین راه باز شد و همه صحبتهایی که تا کنون کرده بودند، خود آنها به دست خودشان بر باد دادند. و تمام ادعاهایی که در سالهای طولانی و اخیراً بیشتر می‏کردند خودشان آن ادعاها را باطل کردند و وسیله این شد که قبر خودشان را، خودشان کندند و در بین ملت دیگر نه آبرویی دارند و نه حیثیت. و هر چه که تبلیغات خارجی برای ترویج آنها زیادتر می‏شود، آبروی آنها بیشتر ریخته می‏شود و هر چه خرابکاری می‏کنند در داخل کشور و عزیزان این ملت را ترور می‏کنند یا آتش می‏زنند یا خراب می‏کنند سقف‏ها را بر روی آنها، مشت آنها پیش ملت ما بازتر می‏شود و ملت ما آگاهتر می‏شود.

ملت ما یک ملت آگاه متعهد اسلامی هستند که دیگر امکان ندارد از تبلیغات سوئی که در همه کشورهای خارجی و مخالف با اسلام انجام می‏گیرد در این ملت اثر بکند. و من امیدوارم که در ملتهای دیگر هم این تبلیغات سوء اثر نکند و این بوقهایی که بر ضد کشور ما و بر ضد انقلاب اسلامی ما به راه افتاده است و از ترس اینکه مبادا این انقلاب به جای دیگر هم سرایت بکند در دست و پا افتاده‏اند، من امیدوارم که ملتها بیدار بشوند و توجه داشته باشند که تمام این تبلیغات برای این است که اسلام را در همین جا خفه کنند و نگذارند اسلام به آن معنایی که هست، به آن معنای «لا شرقیه و لا غربیه» در جاهای دیگر هم پیاده بشود. و لهذا، ملت ما عازم و جازم و مستقیم و مدافع ایستاده است و از منافع اسلام دفاع می‏کند و چنانچه، هر کس و هر شخصیتی هم شهید بشود در این ملت اثری جز اینکه منسجمتر بشود و بیشتر تقویت روحی بشود ندارد. همان طوری که در صدر اسلام اگر آن اشخاص متعهد کشته می‏شدند، مردم و لشکر اسلام قویتر می‏شدند و به پیش می‏رفتند و ملت ما از باب اینکه به غیر اسلام نظر ندارد و خودش را متوجه به خدا کرده است و در راه خدا به پیش می‏رود، از این امور مادی که اسباب سستی در افراد می‏شود، آنها از این امور بری هستند. و ان شاء اللَّه تعالی، تمام این کثافتکاریها و خرابکاریهایی که در ایران می‏شود، به دست خود مردم و ملت با ترتیب قانونی اینها از بین خواهند رفت.

و من یک کلمه می‏خواهم عرض کنم و آن اینکه به تمام محاکمی که هستند و تمام دست‏اندرکارانی که هستند این مطلب را توجه بدهم که مبادا یک وقت این طور شرارتهایی که در ایران می‏شود مثل یک همچو قصه ناگواری که برای ما پیش آمد و دو نفر از بهترین جوانان و بهترین کارکنان ایران از بین رفت،^[4] مبادا یک وقت کنترل خودشان را از دست بدهند و زاید بر آنچه حکم خداست و قانون اسلام است عمل کنند.

مبادا این اسباب این بشود که خشونت زیاد با اسیرها بکنند و با زندانیها بکنند و بدون دقت، بدون توجه یک وقت افرادی را بگیرند که- خدای نخواسته- گناهکار نبوده‏اند و گرفتار شده‏اند.

اسلام و مسلمین باید، مسلمین باید همان طوری که در اسلام هست با تأنی، با طمأنینه، بدون اینکه دست و پای خودشان را گم بکنند، به کار خودشان ادامه بدهند و با اسرا رفتار خوب بکنند و آنچه که قانون اسلامی اقتضا می‏کند با آنها عمل بکنند و هر گز با عصبانیت و با دستپاچگی کاری را انجام ندهند و به طور متانت و طمأنینه بر موازین قانونی و بر موازین اسلامی با آنها عمل بکنند. مبادا یک وقت شهادت عزیزان ما اسباب این بشود که با شدت عمل بیشتر از آن مقداری که باید با آنها عمل بشود، عمل بکنند. با زندانیان رفتار خوب می‏کنند و بیشتر کنند و با اسرا رفتار خوب می‏کردند و می‏کنند و بیشتر کنند.

و محاکم با قدرت هر چه تمامتر به کار خودشان ادامه بدهند. و مردم و ملت با قدرت تمام، و هر چه بیشتر توجه کنند و به این کسانی که توطئه‏گر هستند توجه کنند و به محاکم صالحه و به مقامات انتظامی اطلاع بدهند. آنها هم با موازین قانونی و اسلامی عمل بکنند و مفسدین را به جزای خودشان برسانند و کسانی که بیگناه هستند از حبس خارج بکنند و علی‏ ایّ حال، رفتارها، رفتارهای اسلامی باشد. جمهوری، جمهوری اسلامی است، رفتارها حتی با کسانی که قاتل شناخته شدند، رفتار اسلامی باشد و لو اینکه با شدت عمل و شدت دید آنها را به جزای خودشان برسانند، اما فقط همان رساندن به جزا باشد و تعدی زیادتر نشود.

من امیدوارم که خداوند تبارک و تعالی عنایت خودش را بر این ملتی که مظلوم بوده است در طول تاریخ و می‏خواهد از زیر بار ظلم و ستم خارج بشود و می‏خواهد از زیر بار ستم ابرقدرتها خارج بشود و مورد هجمه ابرقدرتها و انگلهای دیگر هستند، خداوند آنها را از شرّ دشمنان و دشمنان بشریت و اسلام نجات بدهد. همه را موفق کند و همه مسلمین را موفق کند که به احکام اسلام مو به مو عمل کنند و مخالفین اسلام را از صحنه بیرون کنند.

و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.» (صحیفه امام، ج‏15، ص: 145 ـ 150)

ـ پیام به رزمندگان و خانواده های شهدا؛ پنجمین سالگرد جنگ تحمیلی (1364)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

اکنون که با عنایات حضرت رب الارباب و ادعیه حضرت بقیة اللَّه- ارواحنا لمقدمه الفداء- و با فدا کاری و جانبازی ملت بزرگ ایران و قدرت ایمان و ایثار سلحشوران عزیز در راه اهداف مقدس اسلام بزرگ و قرآن مجید، نظام جمهوری اسلامی ایران با سرفرازی و قدرت راه خود را یافته و با استواری به پیش می‏رود، بر ماست که، با اعتراف به عجز خویش، از رزمندگان عزیزی که با شهادت طلبیها و رشادتهاشان از میهن اسلامی خود دفاع نموده و با خون پاک خود چراغهایی فرا راه آزادی تمام ملتهای دربند برافروختند قدردانی نماییم.

و نیز از مادران و پدران و خواهران و همسران و برادران بزرگواری که در پشت جبهه‏ها با جدیت تمام در دفاع مقدس از اسلام و کشور اسلامی به پشتیبانی از مجاهدان عزیز برخاسته و از هیچ چیز کوتاهی نمی‏کنند، و از تمام ملت بزرگ و متعهد که در تمامی صحنه‏ها حاضرند، تشکر نماییم.

قلم و بیان من کوچکتر از آن است که از عهده تشکر این همه فداکاری برآید. خداوند تبارک و تعالی به همه آنان جزای خیر خواهد داد. و همان گونه که آنان روی اسلام را سفید کردند، آنان را در بارگاه قدسش روسفید خواهد گرداند.

بارالها، اینان بندگان صالح تواند که در مجاهده راه تو از خود و عزیزان خود گذشتند و به آن افتخار می‏کنند. تو خود شهدای ما را در جوار رحمت خود جایگزین، و معلولانمان را شفا، و مفقودان و اسیرانمان را به دامان خانواده‏هاشان برگردان. و به همه ما صبر و توفیق عنایت فرما. إنَّکَ قَریبٌ مُجیبٌ.^[5]- 10/ 6/ 64 / روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏19، ص: 359 ـ 360)

ـ سخنرانی در جمع مسئولان روزنامه هاغ انتقاد از نحوه چاپ اخبار (1364)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

البته، من نسبت به همه مسائل مربوط به مطبوعات نمی‏توانم نظر بدهم. الآن آنچه مربوط به مسائل آخر است، این است که رادیو- تلویزیون و مطبوعات مال عموم است- چنانچه شما هم همین اعتقاد را دارید که عموم بر آنها حق دارند- از این جهت، من به سهم خود خیال دارم که راجع به من کم باشد، مگر در مواقع حساسی که لازم است که آن هم باید از ما سؤال شود که آیا مطلبی را باید نقل بکنند یا خیر. و الّا آنچه خوب است در رادیو- تلویزیون و مطبوعات باشد، آن است که برای کشور اثری داشته باشد. مثلًا اگر زارعی خوب زراعت کرد و زراعتش خوب بود، شما این شخص را به جای مقامات کشور در صفحه اول بگذارید و زیرش بنویسید این زارع چگونه بوده است، این منتشر بشود. و یا کارمندی خوب کار کرد، و یا اگر طبیبی عمل خوبی انجام داد، عکس او را در صفحه اول چاپ کنید و بنویسید که این عملش چطور بوده است. این باعث تشویق اطبا می‏شود و بیشتر دنبال کار می‏روند. یا مثلًا اگر کسی کشفی کرد، باید مفصل با عکس و مطلب باشد، یا اگر کسی سارقی را دستگیر نمود، و یا یک کشاورز و یا هنرمند و یا جراح، که متأسفانه نه اسمشان است و نه عکسشان، در حالی که اینها لایق‏اند تا در روزنامه‏ها مطرح شوند، خلاصه، باید اساس تشویق اشخاصی باشد [که‏] در این کشور فعالیت می‏کنند؛ اینها به این کشور حق دارند، به این روزنامه‏ها حق دارند، به رادیو- تلویزیون حق دارند، ولی ماها نسبت به آنها حقمان کم است. البته، آنچه من می‏گویم راجع به خودم است، به دیگران هیچ کاری ندارم، آنها اختیارش با شما و با خود آنهاست. من میل ندارم رادیو هر وقت باز می‏شود اسم من باشد، مدت‏هاست که از این جهت متنفرم، این کار غلطی است، به اندازه متعارف نسبت به همه خوب است، زیادی‏اش مضر است، این به ضرر مطبوعات است و مطبوعات را سبک می‏کند. اشخاص، شخصیت‏هایشان با خودشان است، این طور نیست که اگر اسمشان زیاد یا کم مطرح گردد، شخصیتشان زیاد یا کم شود. در ایران هر کس معلوم است چه جوری است. بنا بر این، آنچه راجع به خودم می‏گویم این است که اگر قرار است عکس مرا بگذارید، به جای آن، عکس یک رعیت را بگذارید و زیرش بنویسید این رعیت چه کار مهمی کرده است.

مسئله دیگر، عمده این است که تکرار نباشد. به عقیده من این سه روزنامه با هم تفاهم کنند و مسائل را مختصرتر بنویسند، مفیدتر و کمتر بنویسند، طولانی و تکراری نباشد.

مردم وقتی می‏خوانند استفاده کنند، احساس کنند مطلبی است. اینکه بگویند من هر روز به کی، چی گفتم، این تکراری است. آخر هر روز من یک مسئله‏ای را می‏گویم، و هی تکرار می‏کنند که فلانی چه گفت. این چه فایده‏ای دارد. اما در هر گوشه کشور اگر اتفاقی افتاده باشد، این خبر است و اخبار را برای مردم گفتن مفید است.

مسئله دیگر راجع به انتقاد، البته روزنامه‏ها باید مسائلی که پیش می‏آید را نظر کنند، یک وقت انتقاد است؛ یعنی انتقاد سالم است، این مفید است. یک وقت انتقام است، نه انتقاد، این نباید باشد، این با موازین جور در نمی‏آید. انسان چون با یکی خوب نیست، در مطبوعات او را بکوبد، کار درستی نیست. اما اگر کسی خلاف کرده است، باید او را نصیحت کرد، پرده دری نباشد، ولی انتقاد خوب است. باید در این امور خیلی ملاحظه بفرمایید تا مطبوعات مرکزی باشد برای استفاده عموم، و اینکه مردم بفهمند باید چه بکنند و باید چه بشود.

در مورد اخبار؛ اخبار روزنامه‏ها تکراری نباشد، آخر کی با کی ملاقات کرده، این چه خبر مهمی است؟ این اصلًا قابل نیست بگوییم خبر، تا بگوییم مهم! اینکه بگویید من هر روز با کی ملاقات و به او چه گفتم، این تکراری است. آخر هر روز من یک مسأله را می‏گویم، و هی تکرار می‏کنند که فلانی چه گفت، این چه فایده‏ای دارد؟ من راجع به خودم می‏گویم که عکس من مطلقاً در صفحه اول نباشد، همان طور که گفتم. گاهی لازم است که گفته شود، مثلًا فرض کنید بناست ریاست جمهوری معرفی شود، خوب، این مسئله مهمی است و یا مثلًا هیأت دولت آمده است، خود این مسئله‏ای است، ولی هر چند وقت یک بار از این مسائل پیدا می‏شود. اما هر روز کی آمد این جا و من چی گفتم و چی شد و یا کی با کی ملاقات کرد، این چه اثر و فایده‏ای دارد؟

باید با اخبار مردم را تعلیم کرد و باید اخبار به صورتی باشد که مفید باشد، باید کاری شده باشد تا اخبار باشد. آن اشخاصی که در اطراف ایران زحمت می‏کشند، وقتی خبرشان را دادید تشویق می‏شوند. این طور نیست که همه للَّهِ کار کنند و چه بنویسید و چه ننویسید، فرقی نکند. ما مکلفیم تا افراد را در هر رشته تشویق کنیم تا امثالشان زیاد شود.

اگر مطلبی از این طبقه‏ها در روزنامه‏ها آمد، روزنامه‏ها آبروی خوبی پیدا می‏کنند.

روزنامه‏ها مال طبقه سوم است، مال طبقه اول نیست و این هم نیست که همه‏اش مال حکومت باشد و از چیزهای حکومتی بنویسید، این صحیح نیست. به نظر من روزنامه‏ها برای همه مردم است و همه مردم در آن حق دارند و می‏شود گفت که گاهی جای دیگران غصب می‏شود،- البته بدان معنای غصب نه! ولی نظیر آن- این عرض من است.

البته از آقایان هم تشکر می‏کنم که مشغول کار ارزنده‏ای هستند. و امیدوارم که موفق باشند و کارها را با شایستگی عمل کنند و اغراض را کنار بگذارند و روی مصالح مملکت صحبت کنند. یک وقت این است که انسان می‏بیند افرادی خلاف می‏کنند، به او تنبه می‏دهد، آن هم با ملایمت و بدون اینکه آبروریزی باشد. انتقاد صحیح از دولت مانع ندارد، ولی انتقام و تضعیف نباید باشد ان شاء اللَّه!.» (صحیفه امام، ج‏19، ص: 361 ـ 363)