امروز با امام: هشتم مهر

امروز با امام: هشتم مهر

ـ نامه به آقای حیدرعلی جلالی خمینی؛ تحقیق درباره مدعی وکالت (1349)

«بسمه تعالی‏

28 رجب 90

خدمت جناب مستطاب عماد الاعلام و ثقة الاسلام آقای جلالی- دامت افاضاته‏

مرقوم شریف واصل شد. توفیق و تأیید جنابعالی را خواستار است. از قرارِ بعض مرقومات، شخصی به نام آقا سید حسین نوری زاده در «عین‏ورزان» و اطراف مازندران به اسم وکالت از این جانب از مردم وجوه می‏گیرد. اسم ایشان در دفتر این جانب نیست؛ شما از ایشان مطالبه اجازه نمایید، و نیز وجوهی که گرفته است نرسانده است؛ شما تحقیق نمایید و این جانب را مطلع نمایید.

راجع به مساعدت به اشخاصی که مرقوم شده بود که مشغول خواندن مَعالم و مُغْنی هستند مجازید. راجع به اینکه شخصی را برای مسجد «عین‏ورزان» به حَسَب پیشنهاد آنها بفرستید، مجازید شخص صالحی را که بتواند تبلیغ کند بفرستید. ان شاء اللَّه تعالی موفق باشید. از جنابعالی امید دعای خیر دارم. و السلام علیکم.

روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏2، ص: 298)

ـ نامه به آقای سید احمد واحدی جهرمی درباره مشکلات طلّاب (1355)

«بسمه تعالی‏

5 شوال 96

خدمت جناب مستطاب سید الاعلام و ثقة الاسلام آقای واحدی- دامت افاضاته‏

مرقوم شریف واصل؛ در موضوع اول کراراً آقایان به عناوین مختلفه این تقاضا را کرده‏اند، و در اول امر هم برای این امر اقدامی شد و در همان مرحله اول طوری رفتار کردند که موجب تعجب گردید، و واسطه نیز ناراحت شد. پس از آن، بعض اعمال از آنها صادر شد که بکلی یأس آور بود؛ و من از کیفیت درس و اخلاق آنها، از کسانی که در آنجا رفت و آمد دارند، پرسیده‏ام. گفته شد بیش از ده- پانزده نفر محصل به درد بخور نیست. و اخیراً بعض اطلاعات این جانب را ناراحت نموده؛ مِن جمله عبارت مخبر- تقریباً- این است که رفتن سینما در بین آنها امر عادی است.

در هر صورت جنابعالی با آنها از نوشته من چیزی در میان نگذارید. و می‏دانید درسخوان صحیح در بین این جمع نادر است؛ چنانچه در اینجا هم که بودند چنین بود. در قسمت ثانی مرقوم، تأسیس مسجد و حسینیه و امثال آن محتاج به بودجه زیادی است که با وضعی که دولت ایران برای وکلای این جانب پیش آورده، و هر روز رو به افزایش است، و بسیاری از وکلا و دوستان این جانب از کار کناره گرفته‏اند، و جزئی وجهی که به طور غیر عادی می‏رسد کفاف دو حوزه- آن هم مثل حوزه چندین هزار نفری قم- را نمی‏دهد. امید است به دعای امثال جنابعالی رفع گرفتاریها بشود تا بتوانم خدمتی بکنم. و السلام علیکم. از جنابعالی امید دعای خیر برای حسن عاقبت دارم.

روح اللَّه الموسوی الخمینی» (صحیفه امام، ج‏3، ص: 173)

ـ حکم انتصاب آقای مصطفی چمران به سمت وزیر دفاع ملی (1358)

«بسمه تعالی‏

جناب آقای دکتر مصطفی چمران‏

طبق پیشنهاد نخست وزیر دولت موقت و تصویب کلی شورای انقلاب نسبت به هیأت وزیران، جنابعالی به سمت وزیر دفاع ملی منصوب می‏شوید. از خداوند متعال توفیق دولت موقت و جنابعالی را در ایفای وظایفی که عهده دار شده‏اید و جلب رضای ذات مقدسش را خواهانم.

روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 163)

ـ حکم انتصاب آقای یداللَّه سحابی به سمت وزیر مشاور در امور تحقیقات (1358)

«بسمه تعالی‏

جناب آقای دکتر یداللَّه سحابی‏

طبق پیشنهاد نخست وزیر دولت موقت و تصویب کلی شورای انقلاب نسبت به هیأت وزیران، جنابعالی به سمت وزیر مشاور در امور تعلیمات و تحقیقات منصوب می‏شوید. از خداوند متعال توفیق دولت موقت و جنابعالی را در ایفای وظایفی که عهده دار شده‏اید و جلب رضای ذات مقدسش را خواهانم. روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 164)

ـ حکم انتصاب آقای عزت اللَّه سحابی به سمت سرپرست سازمان برنامه و بودجه (1358)

«بسمه تعالی‏

جناب آقای مهندس عزت اللَّه سحابی‏

طبق پیشنهاد نخست وزیر دولت موقت و تصویب کلی شورای انقلاب نسبت به هیأت وزیران، جنابعالی به سمت وزیر مشاور و سرپرست سازمان برنامه و بودجه منصوب می‏شوید. از خداوند متعال توفیق دولت موقت و جنابعالی را در ایفای وظایفی که عهده دار شده‏اید و جلب رضای ذات مقدسش را خواهانم. روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 165)

ـ حکم انتصاب آقای داریوش فروهر به سمت وزیر مشاور (1358)

«بسمه تعالی‏

جناب آقای داریوش فروهر

طبق پیشنهاد نخست وزیر دولت موقت و تصویب کلی شورای انقلاب نسبت به هیأت وزیران، جنابعالی به سمت وزیر مشاور منصوب می‏شوید. از خداوند متعال توفیق دولت موقت و جنابعالی را در ایفای وظایفی که عهده دار شده‏اید و جلب رضای ذات مقدسش را خواهانم.

روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 166)

ـ حکم انتصاب آقای علی اکبر معین فر به سمت وزیر نفت (1358)

«بسمه تعالی‏

جناب آقای مهندس علی اکبر معین فر

طبق پیشنهاد نخست وزیر دولت موقت و تصویب کلی شورای انقلاب نسبت به هیأت وزیران، جنابعالی به سمت وزیر نفت منصوب می‏شوید. از خداوند متعال توفیق دولت موقت و جنابعالی را در ایفای وظایفی که عهده دار شده‏اید و جلب رضای ذات مقدسش را خواهانم.

روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 167)

ـ حکم انتصاب آقای حسین بنی اسدی به سمت وزیر مشاور در امور اجرایی (1358)

«بسمه تعالی‏

جناب آقای مهندس حسین بنی اسدی‏

طبق پیشنهاد نخست وزیر دولت موقت و تصویب کلی شورای انقلاب نسبت به هیأت وزیران، جنابعالی به سمت وزیر مشاور در امور اجرایی منصوب می‏شوید. از خداوند متعال توفیق دولت موقت و جنابعالی را در ایفای وظایفی که عهده دار شده‏اید و جلب رضای ذات مقدسش را خواهانم. روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 168)

ـ حکم انتصاب آقای عبدالعلی اسپهبدی به سمت وزیر کار و امور اجتماعی (1358)

«بسمه تعالی‏

جناب آقای دکتر عبدالعلی اسپهبدی‏

طبق پیشنهاد نخست وزیر دولت موقت و تصویب کلی شورای انقلاب نسبت به هیأت وزیران، جنابعالی به سمت وزیر کار و امور اجتماعی منصوب می‏شوید. از خداوند متعال توفیق دولت موقت و جنابعالی را در ایفای وظایفی که عهده دار شده‏اید و جلب رضای ذات مقدسش را خواهانم. روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 169)

ـ حکم انتصاب آقای احمد مطهری به سمت قاضی شرع دادگاه انقلاب کرج (1358)

«بسمه تعالی‏

8 ذی القعدة 99

جناب مستطاب ثقة الاسلام و المسلمین آقای حاج شیخ احمد مطهری- دامت افاضاته‏

بدین وسیله جنابعالی به سمت قاضی شرع در دادگاه انقلاب اسلامی کرج منصوب می‏شوید که در دادگاههای انقلاب حضور به هم رسانده و با توجه به فرمان عفو مورخه نیمه شعبان 99 حکم شرع را در مورد متهمان صادر و اجرا نمایید. از خدای تعالی موفقیت جنابعالی را خواستارم.

روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 170)

ـ حکم انتصاب آقای اسماعیل فردوسی‏پور به سمت قاضی شرع دادگاه انقلاب مشهد (1358)

«بسمه تعالی‏

جناب مستطاب حجت الاسلام آقای حاج شیخ اسماعیل فردوسی- دامت افاضاته‏

بدین وسیله جنابعالی به سمت قاضی شرع در دادگاههای انقلاب اسلامی مشهد مقدس منصوب می‏شوید که در دادگاههای مزبور حضور به هم رسانده و به پرونده‏ها رسیدگی نموده و با توجه به فرمان عفو مورخه نیمه شعبان 99 احکام را صادر و بر طبق موازین شرع انور اجرا نمایید. از خدای تعالی موفقیت جنابعالی را خواستارم. به تاریخ 8 ذی قعده 99

روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 171)

ـ نامه به آقای ممیّز؛ پرداخت سهم سادات- اعزام مبلّغ به شهرضا (1358)

«بسمه تعالی‏

8 ذی قعده 99

جناب مستطاب حجت الاسلام و المسلمین آقای ممیز- دامت افاضاته‏

مرقوم محترم واصل، و از مضمون آن اطلاع حاصل گردید. در مورد سهم سادات که مرقوم داشته‏اید، مؤمنین محترم مُجازند خودشان به سادات مستحق بپردازند و در مورد اعزام مبلّغ به منطقه شهرضا با هیأت اعزام مبلّغ مکاتبه نمایید. از خدای تعالی ادامه توفیقات آن جناب را خواستارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه.

روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 172)

ـ حکم انتصاب آقای محمدعلی رجایی به سمت کفالت وزارت آموزش و پرورش (1358)

«بسمه تعالی‏

جناب آقای محمدعلی رجایی‏

طبق پیشنهاد نخست وزیر دولت موقت و تصویب کلی شورای انقلاب نسبت به هیأت وزیران، جنابعالی به سمت کفیل وزارت آموزش و پرورش منصوب می‏شوید. از خداوند متعال توفیق دولت موقت و جنابعالی را در ایفای وظایفی که عهده دار شده‏اید و جلب رضای ذات مقدسش را خواهانم. روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 173)

ـ سخنرانی در جمع مدیران کاروانهای حج کل کشور؛ اهمیت حج و رسالت حجاج (1358)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

من به طور اختصار چند کلمه به آقایان روحانیونی که در کاروانها هستند و به رؤسای کاروانها عرض می‏کنم و مطلب راجع به همه حُجّاج بیت اللَّه الحرام هم هست. و او این است که باید آقایان متذکر باشند که حج امسال غیر از حج سالهای سابق است. سالهای سابق، در این سنَوات اخیره، حجی بود که با کاروانهای طاغوتی و با منتخبین از طرف طاغوت می‏رفتند؛ و در خدمت طاغوت بسیاری از آنها بودند. و اگر چنانچه در آنجا چه از معمَّمین و چه از رؤسای کاروان خطایی سر می‏زد، این خطای طاغوت بود؛ به اسلام لطمه‏ای وارد نمی‏کرد، بلکه تحکیم اسلام بود. تحکیم احکام اسلام بود.

امسال همان طوری که همه دستگاهها متحول به دستگاه اسلامی باید بشود، یکی از چیزهایی که بسیار مهم است همین کاروانهای حج است. در این سال چشمها دوخته شده است که ببینند فرق امسال و سالهای سابق چیست؟ آیا اینها که ادّعا می‏کنند که رژیم طاغوت رفته است و جمهوری اسلامی پیدا شده است، آیا اینهایی که الآن نمایندگان دولت هستند، منتخبین دولت اسلامی هستند، منتخبین علمای بلاد هستند، آیا اینها همان طوری که اسمشان اقتضا می‏کند، واقعشان هم این طورند؟ اعمالشان هم مطابق با ادّعاست؟ یا همان ادعاست که جمهوری اسلامی و کاروانهای حج منتخب از جمهوری اسلامی؟

امروز یک امری است که شما باید از عهده یک مسئولیت بزرگی برآیید؛ مسئولیت حیثیت اسلام. اگر در زمان طاغوت یک معمَّم یک کاری انجام می‏داد، می‏گفتند که طاغوتی است. امروز نمی‏گویند طاغوتی است؛ می‏گویند اسلامی است.

اگر خدای نخواسته شما در این حجی که مشرَّف می‏شوید و در این مواقفی که در حضور مسلمین، همه مسلمین دارید، اگر وضع شما با وضع سابق و زمان طاغوت فرق نکند، در عالم منعکس می‏شود که اسم جمهوری اسلامی است، و معنا رژیم طاغوتی. آبروی اسلام را ممکن است که شما از بین ببرید؛ و آبروی اسلام را ممکن است ان شاء اللَّه حفظ کنید.

توجه داشته باشید که سفر حج، سفر کسب نیست؛ سفر تحصیل دنیا نیست. سفر الی اللَّه است. شما دارید به طرف خانه خدا می‏روید. تمام اموری که دارید انجام می‏دهید به طور الهیت باید انجام بدهید. سفرتان از اینجا که شروع می‏شود وَفْد الی اللَّه‏^[1] است. سفر به سوی خدای تبارک و تعالی است. باید همان طور که مسافرین الی اللَّه، مثل انبیا علیهم السلام و بزرگان از دین ما، مسافرتشان الی اللَّه در تمام زمان حیاتشان بوده است و یک قدم، تخلُّف نمی‏کردند از آن چیزی که برنامه وصول الی اللَّه بوده است، شما هم الآن «وفود» الی اللَّه دارید می‏گویید.

شما در آنجا که می‏روید، در میقات که می‏روید، «لَبَّیک» به خدا می‏گویید؛ یعنی تو دعوت کردی، و ما اجابت. مبادا یک عملی انجام بدهید که خدای تبارک و تعالی بفرماید که خیر، شما را من قبول ندارم برای اینکه شما اسلامی نیستید. مبادا این سفر را سفر تجارت قرار بدهید و امور تجارتی در این سفر مطرح باشد پیشتان، امور معنوی مطرح باشد. چه آقایان اهل علم، و چه کاروانها و رؤسای کاروانها، و چه سایر حُجّاج. سفر، سفر الی اللَّه است؛ نه سفر به سوی دنیا. آلوده به دنیا نکنید.

این سفر الهی را شما می‏روید رَجْم‏^[2] شیطان می‏کنید؛ اگر چنانچه خدای نخواسته خودتان از جنود شیطان باشید، رجم خودتان را هم می‏کنید! شما باید رحمانی بشوید تا رَجْمتان رَجْمِ رحمان و جنود رحمان به شیطان باشد. شما «وقوف» می‏کنید در این مواقف کریمه؛ وقوف در این مواقف کریمه. مبادا آلوده بشوید به یک معصیتی، به یک خلافی؛ به یک چیزی که علاوه بر اینکه پیش خدا آبرو از دست برود، پیش دنیا آبروی اسلام از دست برود.

امروز آبروی اسلام بسته به وجود شماست که می‏روید دستجمعی در این مواقف کریمه و سایر مسلمین، شما را مشاهده می‏کنند. شما باید الگو باشید برای جمهوری اسلامی- چه روحانیون، و چه رؤسای کاروانها، و چه سایر حُجّاج- امسال حج نمونه است؛ حج جمهوری اسلامی است؛ نه حج رژیم طاغوتی. شَرف زیاد، و مسئولیتْ زیادتر است. مسئولیت همه داریم در مقابل اسلام. امروز نه شما تنها، همه قشرهای ملت، دولت، ملت، همه مسئولند در مقابل خدای تبارک و تعالی و در مقابل اسلام. ما که مدّعی هستیم جمهوری اسلامی، و رژیم طاغوتی رفت و به جای او جمهوری اسلامی آمد، ما باید اثبات کنیم این مطلب را که تغییر کرده است، تحول حاصل شده است، در همه چیز.

اگر بنا باشد که در دولت که می‏رویم تحول نشده باشد، پیش ملت که می‏رویم تحول نشده باشد، شما که کاروانها هستید تحول نشده باشد، شما که روحانی کاروان هستید تحول پیدا نکرده باشید، اگر این طور باشد، همان رژیم است و همان مسائل طاغوتی، منتها اسم را ما عوض کردیم. ما می‏خواهیم ان شاء اللَّه مسمَّی‏ عوض بشود. تغییر [داده‏] بشود، رژیم طاغوتی به همه محتوا به رژیم انسانی- اسلامی به همه محتوا. بسیار باید متوجه باشید. بسیار باید خودتان بسیار پاسبانی از خودتان بکنید. پاسداری از خودتان بکنید.

و این سفر را سفر الی اللَّه حساب بکنید. و بدانید که با این سفر ممکن است که شما یک آبروی بسیار زیاد پیش خدای تبارک و تعالی پیدا کنید؛ و ممکن است خدای نخواسته سقوط پیدا کنید. از خدای تبارک و تعالی سلامت و سعادت و عزّت همه شما را می‏خواهم. و از خدای تبارک و تعالی عظمت اسلام و عزّت اسلام و قدرت اسلام را می‏خواهم.

و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 174 ـ 177)

ـ سخنرانی در جمع کارکنان بنیاد مستضعفان تهران؛ گسترش حاکمیت اسلام (1358)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

خیلی باید در نظرتان باشد، شمایی که سر و کارتان با یک اموال زیادی است و از آن طرف هم با مستضعفین است و از آن طرف هم چشمهایی دوخته شده است که این نهضت را هر طوری هست هی آلوده‏اش بکنند. یک وقت انسانْ سر و کارش با یک عدّه اشخاصی بوده است که یا آن طرف بودند، و یا اشخاص مؤمن بودند، آنجا اگر یک وقت اشتباهی می‏شد، اشخاص بیطرف و اشخاص مؤمن تنبّه می‏کردند^[3] که یک همچو اشتباهی واقع شده. یک وقت سر و کار شما با یک اشخاص اشکالتراش است. اشخاصی هستند که می‏خواهند یک نقطه ضعفی پیدا بکنند، آن نقطه ضعف را دامن‏بزنند و زیاد جلوه بدهند. و آن هم نظر به شما ندارند؛ نظر به اشخاص ندارند؛ نظر به مکتب دارند. اینها الآن اشخاصی هستند در ایران، از خارج هم هدایت می‏شوند که نمی‏خواهند این نهضت، این مکتب اسلامی، نمی‏خواهند آن طوری که هست در خارج تحقق پیدا بکند؛ برای اینکه با تحقق او همه آمال و آرزوی چپاولگرها نقش به آب می‏شود. اینها در صددند که از هر چیز اشکال بکنند. یک وقت رفراندم پیدا می‏شود، همه ملت می‏روند رأی می‏دهند، مع ذلک اینها اشکال می‏کنند آن مثلًا به زور بوده. و [حال آنکه‏] همه مردم در مَرئی‏ و مَنْظَر بوده که زوری در کار نبوده؛ مردم با اختیار خودشان بوده. حالا که مجلس خبرگان است، و مردم با علم و اختیار خودشان اشخاصی را تعیین کردند، دیدیم که دائماً مشغول‏اند به اینکه اشکال بکنند و مجلس را مجلس درستی ندانند. و این [کسانی‏] که دائماً کتابچه می‏نویسند و گاهی مقاله می‏نویسند. و فردا هم که مجلس شورا را، ملت ما ان شاء اللَّه با آزادی تمام، تمام اشخاص صحیح را، اشخاص اسلامی را، انتخاب می‏کنند، باز اینهایی که با اصل اسلام موافق نیستند و با اسلامی‏اش موافق نیستند باز مناقشه خواهند کرد. فردایش هم که مثلًا رئیس جمهور تعیین بشود، به آن هم اشکال خواهند کرد. همه اینها در این مشترک‏اند که نمی‏خواهند یک نهضت اسلامی به ثمر برسد، از اسلام می‏ترسند، اینها همه در این معنا مشترک‏اند.

شما دیدید که وقتی اعلام شد «جمهوری اسلامی»، صدا درآمد که ای وای، اسلامیش را می‏خواهید چه کنید! همین «جمهوری» نخیر، «جمهوری دمکراتیک». اینها از اسلامیش می‏ترسند. از جمهوریش نمی‏ترسند. خیلی جاها هست. از جمهوری دمکراتیکش هم نمی‏ترسند. دمکراسی غربی که واردات است. اینها از اسلامش می‏ترسند. حالا یا واقعاً اسلام را نشناخته‏اند و آن طوری که غربیها با نقشه‏های شیطانی خودشان اسلام را بد معرفی کرده‏اند، و مع الأسف بسیاری از جوانهای ما و غیر جوانها گول خورده‏اند، یا خودشان اشخاصی هستند که گول نخورده‏اند؛ جزء همان تیپی هستند که نقشه می‏کشند برای اینکه اسلام را کنار بگذارند.

امروز که یافتند که یک قدرتی هست در مملکت آن قدرت اسلام است، اینها آن را بِالعَیان یافتند یک مملکتی که با هیچ بر همه قدرتها غلبه کرد، منتها بین راه است، می‏خواهند نگذارند این قدرت به ثمر برسد. حالا دیگر بدتر از اول است؛ برای اینکه یک مار زخم خورده هستند. فهمیدند که یک قدرتی در ایران هست که با آن قدرت، ملت ایران می‏توانند ابَرقدرتها را کنار بزنند و قدرتهای شیطانی را عقب بزنند. حالا بیشتر در صدد این هستند که بشکنند. و لهذا ما همه‏مان الآن مسئولیت بزرگی به عهده‏مان است. من که طلبه‏ام اینجا مسئولیت دارم. شماها هم که مشغول به این فعالیت [هستید] خصوصاً این فعالیت حساسی که سر و کارش با مالیات است، این مردم بیشتر توجه به آن دارند، و زودتر می‏توانند تهمت بزنند.

همه ما در این بُرهه‏ای از زمانی که امر دایر بین پیروزی نهضت، و خدای نخواسته شکست که تا آخر دیگر شکست باشد؛ نه شکست محدود. الآن ما واقع هستیم در یک دوراهی که یا پیروزی تا آخر ان شاء اللَّه و یا خدای نخواسته شکست تا آخر. و لهذا هر کس در هر کاری که دارد، هر کسی هر کار، هر شخص و هر گروه هر کاری که دارند، باید خودشان را متوجه این معنا بکنند که سر و کارشان با حیثیت اسلام است. نه قضیه قضیه مستضعفین است. نه قضیه قضیه بنیاد است؛ قضیه قضیه اسلام است. سر و کار با حیثیت اسلام است که الآن به دست این ملت است. اگر این ملت توانست این حیثیت را حفظش بکند و این ادعایی که همه کرده‏اند که جمهوری اسلامی بتواند این ادعا را به ثبوت برساند به ثبت برساند که یک جمهوری اسلامی است با محتوای اسلامی، پیروزی است ان شاء اللَّه تا آخر.

و اگر چنانچه اسلام به آن معنایی که هست در ایران تحقق پیدا بکند، مطمئن باشید که کشورها یکی بعد از دیگری همین رویّه را پیدا می‏کنند. الآن هم نمونه‏هایش هست. الآن هم همان کارهای خلافی که در ایران واقع می‏شد در بعضی کشورهای دیگر شروع کرده‏اند و مشغول‏اند؛ از خوف اینکه مبادا از ایران به آنجا سرایت بکند، و بیخود دست و پا می‏زنند؛ ناچار سرایت می‏کند. یعنی الآن هر طایفه‏ای که می‏آیند اینجا از ملتشان وقتی ذکر می‏کنند، می‏گویند توجه دارند به ایران و همین معنا را می‏خواهند تحقق بدهند، در عراق، در کویت، در مصر، همه جا. اگر ما خوب این نقش را بازی بکنیم و اسلام را به آن طوری که هست در ایران پیاده‏اش بکنیم، علاوه بر اینکه خودمان- ان شاء اللَّه- پیروز هستیم و تا آخر هم پیروز هستیم ان شاء اللَّه از ما به سایر بلاد [سرایت می‏کند] که نظر ما به این است که همه بلاد مسلمین اسلامی باشد، حکومت در دنیا حکومت اسلامی باشد، یا عدل اسلامی در همه جا باشد. اگر ما با هوشیاری و با امانت و با علاقه [باشیم‏] همان طوری که علاقه ما را به اینجا رسانده. علاقه قشرهای مختلف ملت به این نظام اسلامی یک علاقه الهی بود که در قلب مردم تحقق پیدا کرد. و با دست غیبی این علاقه در قلوب مردم پیدا شد، به طوری که از بچه‏هایی که تازه زبان باز می‏کردند تا پیرمردهایی که نزدیک مُردنشان بود، آنها همه با هم همصدا بودند و اسلام را می‏خواستند.

این علاقه به اسلام ما را پیروز کرد. الآن ما مکلّفیم که حفظ کنیم این حیثیت را. آن علاقه را حفظ بکنیم، و در خودمان تقویت کنیم. بدانیم این معنا را که سر و کار با خداست، سر و کار ما با خدای تبارک و تعالی است، و امور در دست اوست، همه چیز به دست او اجرا می‏شود. این معنا را در قلب خودمان وارد کنیم؛ و تلقین کنیم به خودمان که غیر از اراده او چیز دیگری نمی‏تواند کارگر باشد، و اراده او بود که ما را به پیروزی نیمه کاره رساند. و اگر چنانچه ما حفظ بکنیم این جهاتی را که باید حفظ بکنیم ان شاء اللَّه- آن اراده محفوظ خواهد ماند، و ما را به پیروزی نهایی خواهد رساند. و پیروزی نهایی این است که همه بلاد همه مستضعفین بر مستکبرین پیروز بشوند ان شاء اللَّه.

البته راجع به کیفیت کار شما، راجع به وضعیت و چگونگی آن، این چیزی نیست که من بتوانم در آن نظری بدهم. و خود شما که مشغول کار هستید [عمل‏] می‏کنید. و اگر مشکلاتی هم پیدا شد، همان شورای انقلاب هست. و من هم دعاگوی شما هستم؛ و خدمتگزار همه شما و همه ملت هستم. و امیدوارم که ان شاء اللَّه همه موفق و مؤید باشید. و این خدمت ارزنده را بدانید یک ارزندگی زیادی پیش خدا دارد. خدای تبارک و تعالی به مخلوق مستضعف نظر دارد. و شما که الآن در خدمت یک همچو مخلوقی هستید، یک همچو طایفه‏ای هستید، به شما نظر دارد. و این را به طور شایسته، به طور دقیق، عمل بکنید؛ و اجرش را هم از خدا بخواهید. هیچ در نظرتان نباشد که یک کسی به شما بگوید چه خوب عمل کردی؛ یا یک کسی به شما بگوید بد عمل کردی. نظر به این باشد که این پیش خدای تبارک و تعالی مقبول باشد. که یک عبادتی است، عبادت پیش خدا مقبول باشد.

ان شاء اللَّه خداوند همه شما را حفظ کند؛ و همه موفق باشید و این راه را ادامه بدهید، راه انسانی است، راه اسلامی است. و من از همه‏تان متشکرم به اینکه یک همچو زحمتی را متحمّل می‏شوید. لکن زحمتی است که برای اسلام است؛ برای خداست. و ان شاء اللَّه خداوند همه‏تان را تأیید کند.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 178 ـ 182)

ـ سخنرانی در جمع بانوان معلم و دانش‏آموزان؛ نقش زنان در تاریخ ایران- آزادی (1358)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

من از این خانم کوچکها اوّل باید تشکر کنم؛ و از چیزی که خواند تقدیر کنم. و از همه خواهران که از اطراف آمدند، از خراسان آمدند، از آمل آمدند، از آبادان آمدند، تشکر می‏کنم؛ و دعاگوی همه ان شاء اللَّه هستم.

ما باید حساب این مطلب را بکنیم که آزادی که اینها- شاه سابق- و اشخاصی که الآن هم در مسیر او هستند می‏خواهند چه است؛ و زنها در غیر زمان این آدم چه نقشی داشتند؛ و بعد از او چه نقشی؛ و در زمان او چه. کسی که تاریخ این صد ساله را مطالعه کرده است می‏داند که در جنبشهایی که در ایران بوده است جنبشهای اصیلی که در ایران بوده است قبل از این دوره رژیم پهلوی، جنبش تنباکو، جنبش مشروطیت، زنها همدوش با مردها فعالیت می‏کردند. زنها در جامعه بودند و با مردها راجع به امور سیاسی و امور اجتماعی و گرفتاریهای مملکت خودشان فعالیت می‏کردند. همان طوری که مردها آن وقت قیام می‏کردند و قیام کردند برای اینکه قضیه تنباکو را- که همه چیز ما را به باد داده بود- جلوگیری از آن قرارداد بکنند. زنها هم در آن وقت شریک بودند، و در جنبش مشروطیت هم همان طور که مردها فعالیت می‏کردند، زنها هم فعالیت می‏کردند، این مال قبل از رژیم.

بعد از سقوط این و در حال سقوط و در نهضتی که مسلمین کردند، ملت ما کردند، همه‏تان ملاحظه کردید که زنها پیشقدم بودند. بلکه فعالیت زنها در این باب ارزشش بیشتر از فعالیت مردها بود؛ برای اینکه همین خواهرها که ریختند در خیابانها و در مقابل توپ و تانک تظاهر کردند و مشت گره کردند، اینها مردها را، قدرتشان را دو چندان کرد. وقتی مردها ببینند که خانمها آمدند در مقابل توپ و تانک، آنها بیشتر اقدام می‏کنند. و ما دیدیم که این خواهرها در این نهضت یک سهم بسیار بزرگ داشتند. و در طول این نهضت تا حالا، که در غیاب رژیم سابق است، می‏بینیم که خانمها در همه مسائل شرکت دارند. در قضیه پاکسازی، قضیه جهاد سازندگی، در همه این امور، فعالانه شرکت می‏کنند و آزادانه. این مال آن زمان، و این زمان که تفصیلش را شما می‏دانید و محتاج به بیان نیست.

خوب، در زمان این رژیم که فریاد می‏کردند که «آزادزنان و آزادمردان» چه فعالیتی زنها داشتند؟ فعالیتی که ما از زنها می‏دیدیم این بود که چند تایشان جمع بشوند، با آن وضع فضیح، بروند سر قبر رضا خان، آنجا تشکر کنند از اینکه ما را آزاد کردید! چه جور آزاد کرد؟ چه کرد؟ فکر این نیستند که چه آزادی اینها به آنها اعطا کردند، و تا چه اندازه اینها می‏خواستند زنها یا مردها آزاد باشند. بله، آنها یک آزادی را می‏خواستند- حالا هم این اشخاصی که قلم دستشان است و بر ضد اسلام و بر ضد روحانیت چیز می‏نویسند همین آزادی را می‏خواهند- و آن آزادی است که دیکته شده است از غرب برای به فساد کشیدن جوانهای ما. زن و مردشان را اینها می‏خواهند که آزاد باشند! زنها برای اینکه در مجالس آن طوری که تشکیل می‏دادند و داشتند بروند آنجا و با آن وضع در حضور چشمهای ناپاک مردها آن وضع را درست کنند. این نحو آزادی می‏خواهند که هم خواهرهای ما را به فساد و تباهی بکشند؛ و هم جوانهای ما، مردهای ما را به تباهی بکشند. اینها می‏خواهند که همه فحشا آزاد باشد. آزادی زمان ایشان، که آزاد زن و آزاد [مرد، کی‏] توانست راجع به مسائل روز یک کلمه بگوید؟ و کدام مرد توانست که راجع به گرفتاریهایی که ملت ما از دست اجانب و از دست داخلیها داشتند یک کلمه بنویسد؟ کدام مطبوعات ما آزاد بودند؟ کجا رادیو- تلویزیون آزاد بود؟ و مردم، جوانها، دانشگاهیها، و طُلّاب علوم دینی، کجا آزاد بودند؟ در این پنجاه سال، که من شاهد قضایا بودم، آزادی واقعیِ مفید برای جامعه مسلوب بود. هیچ نداشتیم؛ یعنی زنها آزاد نبودند که راجع به مسائل جامعه فعالیت بکنند، یا حرف بزنند راجع به گرفتاریهای ملت. راجع به گرفتاریهای ملت به دست شرق و غرب هیچ آزادی نبود. راجع به گرفتاری این ملت از دست دولتهای دست نشانده یک کلمه آزاد نبودند که صحبت کنند.

پس ما سه قطعه از زمان را، که خیلی از آن را، بعضی از آن را شما [می‏دانید] و همه‏اش را در تاریخ ثبت شده و می‏شود. این صد سال اخیر سه قطعه دارد. از اول، صد سال تا زمان مشروطه. و بعد از مشروطه تا زمان محمد رضا خان یک قطعه حساب بکنید؛ و وضع آن وقت و آزادی زنها در آن وقت و آزادی مردم در آن وقت. با اینکه آن وقت هم حکومتش فاسد بود، آن را حساب کنید. یک قطعه هم از بعد از رفتن این رژیم، یا در حال شکست این رژیم که دیگر نمی‏توانست کاری بکند، تا حالا هم یک قطعه حساب بکنید. یک قطعه هم در زمان رژیم؛ از زمانی که رضا خان کودتا کرد، تا زمانی که رژیم از بین رفت؛ قدرتش از بین رفت. این سه حال را ما ملاحظه می‏کنیم؛ و عَرضه می‏کنیم به اینهایی که حالا هم برای این رژیم یا نظیر آن رژیم اشک می‏ریزند و با اسم «آزادی» و با اسم «دمکراسی» معارضه با اسلام و مسلمین می‏کنند. ما عَرضه می‏کنیم این سه قطعه از زمان را. با اینکه قطعه سابقش هم، که در زمان قاجاریه بود و آنها، آن وقت هم مَرضیّ اسلام نبود؛ لکن آن وقت قدرت مسلمین زیادتر بود؛ و حکومتْ آن قدرت و غلبه را بر روحانیین و اسلام نداشت؛ ضعیف بود قدرتش در مقابل روحانیون و در مقابل ملت. با آن زمانی که رضا خان آمد و قدرت به او دادند و قدرت پیدا کرد و سرکوب کرد هم روحانیون و هم سایر ملت را؛ تا وقتی که این آدم رو به ضعف رفت. زمان قدرت این را با قدرت او، تا آن وقتی که این رفت رو به ضعف و رو به شکست. این هم یک قطعه‏ای از زمان. قطعه سومش از بعد از شکست این و رو به شکست رفتن این تا حالا. ما حساب بکنیم که آن آزادی که زنها و مردها در آن دو قطعه جلو و عقب داشتند آن آزادی بود؛ یا این قطعه‏ای که از زمان کودتای رضا خان تا زمان رو به شکست رفتن پسرش بود، این آزادی بود.

آزادی که در سابق بر او و حالا دارند یک آزادی است که نافع برای کشور خودشان، برای اسلام، برای مسلمین، برای ملت خودشان، است. یعنی اینها آزادند که در اجتماعات داخل بشوند، داخل هم شدند و می‏بینید، آزادند که خدمت کنند به مملکت، خدمت کردند و می‏کنند، و دارید می‏بینید. آزادند که در مصالح مملکت حرف بزنند؛ اشکال بکنند به دولت؛ اشکال بکنند به مقامات دولتی و غیر دولتی. چنانچه دیدید الآن اشکال کردند. آزادند در این مسائل اجتماعی، در مسائل اساسی که مربوط به مصلحت کشور خودتان و ملت خودتان است، هیچ قید و بندی در کار نیست. می‏بینید. شما یک جا بیاورید که بخواهید یک صحبتی بکنید که راجع به مصلحت مملکت است- نه توطئه باشد که بعضی می‏کردند- یک عملی بکنید که مربوط به مصالح خودتان و مصالح کشور است، و آمدند دستتان را گرفتند کنار زدند و سرنیزه آمده حکومت کرده، همچو چیزی پیدا نمی‏کنید. سابق هم فعالیتی که زنها داشتند، فعالیتی که در هر گرفتاری- که حالا من دوتایش را اسم بردم که قضیه «تنباکو» و «مشروطیت» که بیشتر از چیزهای دیگر بود- لکن در همه گرفتاریها زنها جلو می‏افتادند و همراه با مردها و مسائلی را که مربوط به مملکت خودشان بود می‏گفتند و فریاد می‏زدند، و انجام می‏دادند مسائلشان را. شما هم دیدید که در این قطعه سوم، که شما حاضر قضیه بودید و فاعل بودید، فعّال بودید، هیچ گرفتاری و جلوگیری در کار نبود که شما را جلوگیری کنند از اینکه اجتماع نکنید. جلوگیری کنند که، عرض می‏کنم که بیرون نروید؛ در بین مردم نروید؛ فریاد نزنید؛ مظالم را نگویید. با همین فعالیت شما و آزادی شما بود که این پیروزی برای ملت ما نصیب شد.

اما آن آزادی که آنها می‏خواستند و زمان رضا خان و پسرش می‏خواستند، و خصوصاً زمان دومی، آن آزادی نبود، آن تباه کردن ملت بود. آنجا هم شما آزادی را دو قسم کنید؛ یک آزادی مطبوعات و رادیو و تلویزیون و عرض می‏کنم که، قلمها و گفتارها و خطابه‏ها، و اینها که در راه مصلحت ملت و در راه مصلحت کشور انجام می‏گرفت، تمام آنها سانسور بود، هیچ آزادی نبود. برای اینکه گرفتاری ما از ناحیه خود دولت بود و اربابهایش و اگر شما می‏خواستید یک صحبتی بکنید، اول باید بگویید که رضا خان چه کرد و مسائلی که او و خیانتهایی که او کرده بود و جنایتهایی که او کرده بود و خیانتهایی که پسرش کرد، باید این را بگویید. یک کلمه آزاد نبودید که از این مسائل بگویید. به پلیس هم شما نمی‏توانستید که یک کلمه انتقاد کنید. یک کلمه انتقاد از دولت بکنید، یک کلمه مطبوعات ما انتقاد از- فرض کنید که- ارتش بکند، هیچ همچو چیزی نبود. آزادی که نافع برای مصلحت مملکت ما و کشور ما بود بکلی مسلوب بود، قلمها را شکسته بودند، زبانها را قطع کرده بودند. و کسی حق اینکه یک کلمه صحبت بکند نداشت. و باید هر چه بگویند، هر چه در مطبوعات باشد، هر چه در رادیو- تلویزیون باشد، هر چه قلمها به کار بیفتد، در مدّاحی یک نفر آدمی که همه چیز ما را به باد داد.

هیچ آزادی در زمان ایشان، آزادی سالم نبود. ولی یک قسم از آزادیها بود؛ در سینماها را باز کرده بودند، با آن وضعی که سینماها داشت که اگر جوانهای ما چند روز می‏رفتند در آنجا، تباه می‏شدند و از فکر اینکه یک کاری برای کشور خودشان بکنند بکُلّی می‏افتادند. و درِ اینها باز بود، درِ قمارخانه‏ها هم باز بود به [روی‏] همه جوانها. در فحشا هم باز بود به همه جوانها.

و از تهران تا شمیران و اواخر شمیران می‏گویند آن قدر مراکز فساد بود که قابل حصر مثلًا نبود! اینها را آزاد قرار دادند. بلکه دامن‏زدند به آن بلکه قلمها، بیانها، دامن‏زد به اینکه این نحو آزادیهایی که مضرّ به حال کشور است، مضرّ به حال ملت است [لکن‏] اینها را آزاد گذاشتند. از بعد از زمان ایشان تا حالا، باز برگشت به دوره سابق و بهتر. برای اینکه دوره سابق هم دوره قَجَر بود و آنها هم فاسد بودند، اما نه به فساد اینها. این قدر که اینها- این پدر و پسر- اینها رکورد فساد را شکستند! این آزادی که الآن برای ملت ما هست، برای زن، برای مرد، برای نویسنده‏ها، این آزادی آزادی است در کلیه اموری که این امور به نفع خود شما هست. شما آزادید بیایید بیرون مطالبتان را بگویید؛ انتقاد از دولت بکنید؛ انتقاد از هر کس که پایش را کج گذاشت بکنید. هیچ کس نیست که به شما بگوید چرا. بروید در جهاد سازندگی؛ با ملت خودتان بروید و همراهی کنید آزادید، می‏روید می‏کنید. تمام چیزهایی که در رشد انسان، در رشد خواهرها و برادرها، و این کودکهای عزیز، دخالت دارد، اینها همه آزاد هستند.

آنی که اسلام جلویش را گرفته و آزاد نیست؛ قماربازی است که تباه می‏کند ملت را؛ شرابخواری است که تباه می‏کند ملت را؛ انواع فحشایی که در زمان این مرد جنایتکار بود و فراهم کرده بودند اسبابش را. اینهاست که در اسلام ممنوع است پس ما دو قسم آزادی داریم که یک قسم مفیدش در غیر زمان این دو جنایتکار بود، و در زمان اینها این قسم از آزادی بکلی ممنوع بود. و آن آزادی آنها می‏خواستند که زنها آزاد باشند که هر جوری بَزَک بکنند و بیایند توی خیابانها و با جوانها خدای نخواسته چه بکنند! آن را آزادی قرار داده بودند. و حالا هم الآن آنهایی که می‏خواهند اسلام نباشد، دلشان برای این آزادی می‏سوزد. این آزادی مطرح نیست پیششان اصلًا. اینهایی که این همه حرف می‏زدند از اینکه مملکت ما چه طور، ملت ما چه طور، کذا و اینها، اگر شما در تمام اینجاهایی که رفتید، کسانی که رفتند برای کمک کردن به برادرها و خواهرهای خودشان در جهاد سازندگی، اگر شما از اینها کسی پیدا کردید آنجا!

اینهایی که داد می‏زنند خلق خلق و خلق، آنهایی هستند که خرمنها را می‏روند آتش می‏زنند؛ نه اینهایند که می‏روند خرمن جمع می‏کنند. شما می‏روید زحمت می‏کشید و با برادرهای خودتان، خواهرهای خودتان، کمک می‏کنید خرمن درست می‏کنید، برای آنها وجین می‏کنید، درو می‏کنید؛ آنهایی که داد از خلق می‏زنند و داد از اینکه ما طرفدار توده‏ها و خلق هستیم می‏آیند آتش می‏زنند! همین که شما زحمت کشیدید، دستشان برسد می‏آیند آتش می‏زنند. و همینها هستند که لوله‏های نفت را با تفنگ منفجر می‏کنند. همینهایی که برای خلق، به قول خودشان دارند، چه می‏کنند. همین دمکراتها و دُمِ دمکراتها که در کردستان بودند، و الآن هم هستند. همینها بودند که نفت را می‏خواستند به تباهی بکشند، و دهقانها را به تباهی بکشند، و صنعت ما را، زراعت ما را، همه را به تباهی بکشد که مبادا یک جمهوری اسلامی پیدا بشود و دُمِ اینها را بگیرند بیرون کنند. اینهایی که بر خلاف مسیر ملت هستند، اینها از این می‏ترسیدند. پس، فریاد آزادی آنها آزادی نبود؛ تباه کردن ملت بود. حالا آزادی است؛ می‏بینید که چه طور است، اگر بگذارند. این تتمه رژیم سابق و نوکرهای آنها [اگر] بگذارند و نوکرهای اجانب.

خداوند ان شاء اللَّه همه شما را، خواهرها، برادرها، و این اطفال، نوباوگان، همه شما را ان شاء اللَّه حفظ کند. و همه موفق باشید، خدمت بکنید به این مملکت و تربیت بکنید این کودکها را. شماها، معلّمها، تربیت بکنید اینها را به تربیتهای اسلامی- انسانی که هم برای مملکت و کشورتان مفید است؛ و هم برای روحیه خود آنها مفید است؛ و هم خیر دنیا و آخرت در آن هست. سلام بر همه شما خانمها، برادرها.» (صحیفه امام، ج‏10، ص: 183 ـ 189)

ـ نامه تشکر به آقای مرعشی نجفی به جهت اعلام پشتیبانی از نیروهای مسلح (1359)

«بسمه تعالی‏

حضرت آیت اللَّه آقای حاج سید شهاب الدین مرعشی- دامت برکاته- قم‏

تلگراف شریف در مورد پشتیبانی مبارزات قهرمانانه نیروهای مسلح عزیز و مردم مبارز و تبریک پیروزیهای ارزشمند آنان واصل گردید. این پیروزیها در گرو ایمان به خدای تعالی و فداکاریهای بیدریغ آنان و پشتیبانیهای صمیمانه تمام اقشار محترم ملت از این رزمندگان جان بر کف می‏باشد و امید است تا پیروزی کامل بر همه ابرقدرتهای اشغالگر جهان و دشمنان اسلام ادامه داشته و این همبستگی و وحدت همچنان استمرار یابد. از خدای تعالی سلامت و توفیق جنابعالی را مسألت دارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.

روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏13، ص: 245)

ـ سخنرانی در جمع گروهی از مردم مرزنشین کشور؛ فداکاری و پایداری مردم در جنگ (1359)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

بعضی قضایاست که انسان گمان می‏کند که این شرّ است، لکن به حسب واقع، خیر است. در این قضایای اخیر، که دولت جابر عراق تحمیل کرد بر ایران، باید بگویم: «الخَیْرُ فی ما وَقَعَ»^[4] برای اینکه چند مطلب را ثابت کرد: یکی اینکه ضد انقلاب در ایران شایعه می‏کردند که ارتش ایران ارتشی است که از بین رفته و دیگر نمی‏تواند در مقابل دشمنها مقاومت کند و شایعه افکنی می‏کردند، بلکه ابتداءً می‏گفتند که اصلًا ارتش لازم نیست، ارتش باید به هم بخورد و بعد از سر، یک مسائلی شروع بشود. در این جنگ تحمیلی، ثابت شد که ارتش نیرومند است و ارتش با سایر قوای مسلّحه با هم هستند؛ تفاهم دارند؛ با هم می‏جنگند و همه کسانی که در ارتش هستند، در رأس ارتش هستند، وفا دارند. این خود یک خیری بود که جلوی شایعات را گرفت.

یک جهت دیگر اینکه این اشخاصی که ادعا می‏کنند و ادعا می‏کردند که ما طرفدار مظلومین هستیم، طرفدار خلق هستیم، فدایی خلق هستیم، مجاهده برای مردم می‏کنیم، ثابت شد به اینکه همه این حرفها، صحبتهای خلاف واقع بوده است و الآن که کشور ایران با حزب بعث منحط در جنگ هستند، الآن از آنها هیچ خبری نیست و آنها باز به فسادهایی که اندیشه می‏کردند، ادامه دارند می‏دهند. لکن بر آنها هم ثابت شد که اگر یک روزی دولت ایران بخواهد شرّ آنها را بکَند، با یک یورش همه آنها را از بین می‏برد. این هم یکی از خیراتی بود که برای ما در این جنگ، در این جنگ تحمیلی حاصل شد.

یکی دیگر اینکه منتشر می‏کردند و دائماً می‏گفتند که انقلاب در اول یک چیزی داشت: مردم با هم بودند و حالا دیگر نیستند با هم، با هم مختلف هستند. از این حرفهای نامربوط که هی دائماً می‏گفتند. باز در این جنگ ثابت شد که سرتاسر کشور با هم هستند و مردم به همان روح انقلابی باقی هستند و الآن از همه جاهایی که جوانهای ما هستند، از همه اقطار کشور، پیشنهاد می‏کنند که به جنگ بروند، لکن احتیاجی نیست الآن به جنگ آنها و اگر- خدای نخواسته- یک وقت احتیاج شد، آن وقت معلوم می‏شود که چه خواهد شد. اینها از اموری بود که خیر بود برای ما.

علاوه اصل جنگ، که واقع می‏شود، و لو تحمیلی است این جنگ، لکن جنگ وقتی که واقع می‏شود، انسان را از آن خستگی و از آن چیزهایی که سست می‏کند انسان را، از آن سستیها و خستگیها بیرون می‏آید و فعالیت می‏کند و جوهره انسان، که باید همیشه متحرک و فعال باشد، بروز می‏کند. در استراحت و در راحت و در این امور، انسان هی کسل می‏شود، هی خمود می‏شود، قوای انسان خمود می‏شود، خصوصاً آنهایی که به عیّاشی عادت دارند یا به رفاه عادت دارند، آنها دیگر بدتر خواهند شد. لکن وقتی که جنگی در کار می‏آید و حماسه‏ای وجود پیدا می‏کند و تاریک می‏شود شب و روشن می‏شود روز و توپ انداخته می‏شود و اینها، انسان را از آن حال خمودی و از آن حال سستی بیرون می‏کند و انسان آن واقع خودش را، که فعال است و متحرک، آن واقع را بروز می‏دهد.

یکی از امور که باز خیر بود برای ما اینکه دولت عراق فهمید که با کی طرف است.

اینها دائماً هی پیش خودشان می‏گفتند که ما اگر- همچو خیالات می‏بافتند که اگر ما- حمله به ایران بکنیم، در همان حمله اول، دیگر کار تمام است و ما می‏رویم برای مرکز ایران و همه جا. حالا فهمیدند که نه، مسأله این طور نیست. در عین حالی که ما باز به مردم اجازه ندادیم و آن بسیج عمومی را اجازه ندادیم، الآن مع ذلک، فهمیدند اینها که خیر، کاری از آنها بر نمی‏آید و اگر دولت ایران بخواهد، آنها را ان شاء اللَّه، بزودی از بین می‏برد.

عمده حرف این است که فرق است ما بین قوای مسلّح ایران با قوای مسلّح عراق، فرق است ما بین فرماندهان قوای مسلّح ایران با فرماندهان قوای مسلّح عراق و آن این است که اینها به اسلام فکر می‏کنند و روی قواعد اسلام می‏خواهند عمل بکنند، و لهذا، به شهرهایی که دفاع ندارند، به مردم بازار و به مردم و فقرای جاهای دیگر کاری ندارند و فقط اگر الزام پیدا کردند که یک مثلًا، توپی بیندازند، یک بمبی بیندازند، به همان مراکزی که مراکز قدرت شیطانی است، اینها هجوم می‏کنند. لکن فرماندهان عراق از خدا بی‏خبرند، اعتقادی به این مسائل ندارند. لهذا، توی شهرها می‏اندازند بمبهایشان را، در خرمشهر، در اهواز، در این جاها، شهرها را هدف قرار می‏دهند و ما دستمان بسته است از این جهت که نمی‏خواهیم مردم عادی و مردم بی‏گناه تلف بشوند و آنها دستشان باز است از باب اینکه اعتقاد به آن چیزهایی که در اسلام مطرح است، آن چیزهایی که «انسان بما أنّه انسان»^[5] می‏فهمد، آن چیزهایی که شرف انسان اقتضا می‏کند، آنها این مسائل پیششان مطرح نیست. آنها همان پیش بردن و رفتن و زدن و این طور چیزها، لکن این طور نیست که مملکت ایران نتواند اینها را از بین ببرد، لکن می‏خواهد قدم به قدم پیش برود که مبادا بی‏گناهها- خدای ناخواسته- زیر پا بروند. ما باید روی قواعد اسلامی عمل بکنیم. قدم قدم پیش رفتیم، تکه تکه جلو رفتیم و آنها خیال کردند قدرتی در کار نیست.

حالا فهمیدند آنها که نه، قدرت هست، لکن قدرتمندان اینجا روی یک قواعد عمل می‏کنند و قدرتمندان اشرار روی یک قواعد دیگر عمل می‏کنند. لهذا، آنها مراکز جمعیت را هر جا پر جمعیت است آنها به توپ می‏بندند یا نارنجک می‏اندازند. اینها می‏خواهند همان هدفهایی که مربوط به قوای مسلّحه آنهاست [سقوط] بکند.

بنا بر این، در این جنگ- یک، خیلی از امور، که بعضی دیگرش هم هست البته- خیلی از امور معلوم شد. باز خوب شد که صدام حسین را به ظواهر اسلام کشانده؛ برای اینکه این روزها می‏گویند نماز هم می‏خواند! توی مسجد هم می‏رود! این همان کارهایی بود که محمد رضا می‏کرد، عیناً همان. اینها از یک آخور ارتزاق می‏کنند. آن هم یکوقتی که پیش می‏آمد، بدترین فحشها را به علمای اسلام می‏داد و به اسلام هیچ کار نداشت، ضربه می‏زد. یکوقت که ضعیف و بیچاره می‏شد، می‏رفت نماز می‏خواند و در حرم حضرت رضا می‏رفت و نماز می‏خواند و از این بساط درمی‏آورد. حالا ایشان هم که همه ملت عراق می‏شناسند او را کی هست، نمی‏دانند که ایشان که حالا هم می‏خواهد نماز بخواند و در مسجد برود، کی را می‏خواهد بازی بدهد. ملت عراق را می‏خواهد بازی بدهد. ملت عراق ایشان را ماهیتش را می‏شناسد. ماها را هم می‏خواهد بازی بدهد. ماها هم ماهیتش را می‏شناسیم. کسانی که آن ور دنیا هستند، در امریکا و اروپا هستند، اگر بعضی اشخاص پیدا بشوند نشناسند این را، ممکن است. اما آنجاهایی که ایشان هستند مثل بغداد و- عرض بکنم که- عراق، مردم ایشان را می‏شناسند. مردم سالهای دراز با این حزب بعث زندگی کردند و از این حزب بعث، اینها صدمه‏ها دیدند. این آدمی که حالا دارد می‏گوید من مسلمان هستم و ما در مقابل کفّار داریم جنگ می‏کنیم، این آدم همان آدمی است که برای اربعین، وقتی که زوّار حضرت سید الشهدا حرکت کردند، آنها را به توپ و تفنگ بستند و آن قدر جنایت کردند. دیگر ملت عراق با اینکه این جنایات را از شما دیده، باور می‏کند که شما یک آدم دینی باشید؟

در هر صورت، جنگ خیلی خوب است از یک جهت و آن این است که انسان را، شجاعتی که در باطن انسان است بروز می‏دهد و تحرک برای انسان حاصل می‏شود.

انسان از آن خمودی بیرون می‏آید. ملت ایران باید توجه داشته باشند که برای اسلام دارند خدمت می‏کنند. فرق ما بین ما و آنها این است که ما انگیزه‏مان اسلام است.

اشخاصی که در اسلام خدمت کردند و جنگ کردند و فداکاری کردند، از صدر اسلام تا حالا تاریخشان محفوظ است. پیغمبر اکرم از همه این گرفتاریهایی که ما داشتیم بیشتر گرفتاری داشت. چندین ماه یا چند سال در حبس بود ایشان. در شعب ابو طالب‏^[6] محصور بود و مع ذلک، مقاومت کرد و باید مقاومت کند. و ملت ایران مقاومت می‏کند و باید مقاومت کند. ارتش ایران و پاسدارها و سایر قوای مسلّحه باید قدرتمندی خودشان را نشان بدهند و باید اینها [را] سرکوب کنند، این قدرت پوشالی امثال صدام حسین و اینها [را].

باز معلوم شد به اینکه این عروسک چه عروسکی است که هر جوری می‏خواهند حرکتش می‏دهند، هر روزی حرکتش می‏دهند، به یک جور حرکت می‏دهند. این هم باز معلوم شد و بسیاری از چیزهای دیگر در این جنگ معلوم شد.

حالا آنچه من به ملت خودمان می‏خواهم بگویم این است که ملت ما باید متوجه باشد که اسلام است و قضایای اسلام در کار است و ما تبع اسلام داریم جنگ می‏کنیم، دفاع می‏کنیم و به واسطه اسلام داریم دفاع می‏کنیم. ملت ما باید مجهّز باشند. جوانهای ما باید تدریب کنند^[7]، مجهز باشند؛ برای اینکه ما ممکن است در آتیه یک جنگهای طولانی تری داشته باشیم و برای اسلام باید جنگ بکنیم، برای اسلام باید فداکاری بکنیم. ما باز هم در این مواردی که کشته دادیم به قدری که در صدر اسلام کشته دادند ما باز کشته ندادیم. ما باید فداکاری بکنیم. ما باید همه عزیزانمان را فدای اسلام بکنیم.

باید این کار انجام بگیرد و بلااشکال، باید همه افرادی که قدرتمند هستند، چه آنهایی که در سرحدّات هستند، آنهایی که در مثل خرمشهر و مثل اهواز و مثل آبادان و اینها هستند، پافشاری کنند، نگذارند از شهر خودشان بیرون بروند. این ضعف است. اسلام گفته است شما باید پایداری بکنید.

در هر صورت، من به آنها هم سفارش می‏کنم که با قدرتمندی و با شجاعت و با عزّت نفْس پایداری کنند و هیچ گاه از مسائلی که گفته می‏شود و آن ضد انقلابیها منتشر می‏کنند، نترسند. ما پیروز هستیم. صدام حسین دستش را دراز کرده برای اینکه با ما مصالحه کند.

ما با او مصالحه نداریم. یک آدمی است که کافر است، یک آدمی است که فاسد است، مفسد است و مفسد را ما نمی‏توانیم با او مصالحه کنیم. ما تا آخر با آنها جنگ خواهیم کرد و ان شاء اللَّه تعالی، پیروز خواهیم شد. و هر یک از دُوَل هم که با او همراهی بکند، ما هیچ ابداً اعتنایی نداریم به این؛ برای اینکه ما هدفمان این است که تکلیفمان را عمل بکنیم. تکلیف ما این است که از اسلام صیانت کنیم و حفظ کنیم اسلام را. کشته بشویم تکلیف را عمل کرده‏ایم، بکشیم هم تکلیف را عمل کرده‏ایم. این همان منطقی است که ما در اول هم، که با این رژیم فاسد پهلوی مخالفت می‏کردیم، منطق ما همین بود. منطق این نبود که ما حتماً باید پیش ببریم، منطق این بود که برای اسلام مشکلات پیدا شده است. احکام اسلام دارد از بین می‏رود، مظاهر اسلام دارد از بین می‏رود و ما مکلّفیم که به واسطه قدرتی که هر چه قدرت داریم، مکلّفیم که با آنها مقابله کنیم. کشته هم بشویم اهمیتی ندارد، بکشیم هم، که ان شاء اللَّه، موفق خواهیم شد، به جنّت و به بهشت ان شاء اللَّه.

شما هیچ وقت از هیچ چیز هراس نداشته باشید. شما برای حفظ اسلام دارید جنگ می‏کنید و او برای نابودی اسلام. الآن اسلام به تمامه در مقابل کفر واقع شده است و شما باید از اسلام پایداری کنید و حمایت کنید و دفاع کنید. دفاع یک امر واجبی است بر همه کس. بر هر کس که هر مقدار قدرت دارد، باید دفاع بکند از اسلام. الآن اینها هجوم کردند بر اسلام و ما باید دفاع بکنیم. ابداً قضیه صلح و قضیه سازش در کار نیست. ما اصلًا مذاکرات نمی‏کنیم با اینها. اینها برای اینکه فاسد و مفسد هستند و ما با این اشخاص مذاکره نمی‏کنیم. بله، اگر اینها بروند کنار و از همه جا بروند و بیرون بروند از همه جا و تسلیم بشوند، ما آن وقت ممکن است که به واسطه اینکه بین مسلمین خیلی [تفرقه‏] نشود، ما هم یک سکوتی بکنیم و الّا مادامی که اینها اسلحه دستشان است، ما هم اسلحه‏مان ایمان است، سلاحمان اسلام است. ما با آن سلاح ایمان و اسلام پیش می‏بریم و خواهیم پیش برد و همه اینها را سرکوب خواهیم کرد، چنانچه تا کنون ما با همان اسلحه ابرقدرتها را از بین برده‏ایم و دستشان را از این مملکت قطع کرده‏ایم. حالا آنها می‏خواهند باز با این طور مسائل، باز یک دست درازی به کشور اسلامی بکنند. ما مکلّفیم که جلوی آنها را بگیریم. چه پیروز بشویم و چه نشویم، دفاع باید بکنیم. باید حتماً دفاع بکنیم و همه ملت در وقتی که اجازه داده شد، همه باید بروند و دفاع بکنند. ان شاء اللَّه، امیدوارم که به آنجاها نرسد و مسائل آن قدر ریشه‏دار نباشد و اینها بفهمند که با چه مملکتی و با چه ملتی طرف هستند و دست از شیطنت و فضولیهای خود بردارند.

و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.» (صحیفه امام، ج‏13، ص: 246 ـ 252)

ـ پیام به ملت ایران؛ شهادت جمعی از فرماندهان نظامی در سانحه هوایی (1360)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ‏

با کمال تأثر و تأسف خبر دلخراش سانحه هوایی یک فروند هواپیمای نیروی هوایی که حامل شهدا و مجروحین جنگ اخیر بود و منجر به شهادت جمعی از خدمتگزاران به اسلام و ملت شهیدپرور ایران گردید، که در بین آنان تیمسار سر لشکر ولی اللَّه فلاحی، تیمسار سرتیپ نامجو، تیمسار سرتیپ فکوری و آقای کلاهدوز بودند واصل گردید.^[8] اینان خدمتگزاران رشید و متعهدی بودند که در انقلاب و پس از پیروزی با سرافرازی و شجاعت در راه هدف و در حال خدمت به میهن اسلامی به جوار رحمت حق تعالی شتافتند.

امید است که پس از پیروزی شرافت‏آفرین برای ملت و پس از زحمات طاقتفرسا در راه هدف و عقیده، روسفید و سرافراز به پیشگاه مقدس ربوبی وارد و مورد رحمت خاصه واقع شوند. شک نیست که همه باید این راه را برویم و به سوی حق و سرنوشت خویش بشتابیم؛ پس چه سعادتی بالاتر از آنکه در حال جهاد با دشمنان اسلام و خدمت به حق و خلق و مجاهدت در راه هدف و شرف این راه طی شود. و چه سعادتمند بودند این شهیدان که دیْن خود را به اسلام و ملت شریف ایران ادا نموده و به جایگاه مجاهدین و شهدای اسلام شتافتند. اکنون بر ملت ایران و خصوص قوای مسلح است که با شجاعت و قدرت و مجاهدت و افزودن پشتکار، یاد آنان را زنده و به جهاد چون آنان ادامه دهند. و در جبهه و پشت جبهه پیروزی‏آفرینند و به پیش روند، و دل دشمنان کوردل را که با شهادت هر یک از رزمندگان ما وعده شیطانی به خود می‏دهند لرزنده‏تر کنند و به آنان بفهمانند کسانی که برای هدف و عقیده جهاد می‏کنند و از میهن عزیز خود دفاع می‏نمایند، از شهادت این عزیزان سستی و هراسی به خود راه نمی‏دهند. جوانان رزمنده و شجاع ارتش و سپاه و سایر قوای مسلح پیروان شهید جاویدی‏^[9] هستند که تاریخ می‏گوید هر یک از جوانان و یاران او که به شهادت می‏رسیدند، رخسار مبارکش افروخته‏تر و آثار شجاعت و تصمیم در او بارزتر می‏گردید، و یادگار شجاعان صدر اسلام هستند که پرچم از دست هر یک از فرماندهان می‏افتاد دیگری پرچم را می‏گرفت و به رزم در راه هدف ادامه می‏داد. ما گر چه عزیزان ارزشمندی را از دست دادیم، لکن هدف به قوت خود باقی و فرزندان اسلام با اراده آهنین و تصمیم قاطع از اسلام و میهن عزیز خود دفاع می‏کنند، و هر چه بیشتر برای خود و میهن خود افتخار می‏آفرینند تا کوردلان و منافقان و پناهندگان در دامن غرب بدانند تا ملت ایران و قوای مسلح شجاع زنده است برای غرب و شرق و غربزده و شرق‏زده در کشور بقیة اللَّه اعظم جایی نیست. این جانب این ضایعه اسفناک را به ملت ایران و ارتش و سپاه و سایر قوای مسلح و فرماندهان شریف آنها و به خانواده محترم شهدا تسلیت و تبریک عرض می‏کنم. این شهدا و شهدای عزیز ما که در راه هدف و آرمان اسلامی به شهادت رسیدند موجب سرافرازی و افتخار هم میهنان و قوای مسلح و خانواده‏های عزیز خود شدند. از خداوند متعال برای آنان رحمت و برای ملت و بازماندگان شهدای عزیز سعادت و صبر می‏طلبم. و السلام علی عباد اللَّه الصالحین. روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏15، ص: 263 ـ 265)

ـ سخنرانی در جمع سرپرستان کمیته ها (لزوم حفظ نظم در نیروهای مسلح (1361)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

یکی از اموری که در اخلاق توجه به آن مهم است اینکه مسائل تکرار شود و این تکرار و تذکر، هم در خود انسان و هم در دیگران تأثیر می‏کند. از این جهت، من بعضی از مسائل را تذکر می‏دهم. شما می‏دانید آن چیزی که این نهضت و این انقلاب را به ثمر رساند ایمان بود و مؤمنین، همان طور که قرآن شریف فرموده است، برادر یکدیگر بوده و فرقی بین آنها نیست.^[10] هوای نفس انسان می‏خواهد هر چه بشود، بگوید من کرده‏ام، و این آثار خودخواهی است و اختلافاتی هم که مشاهده می‏شود، از ضعف ایمان است.

آنها که می‏خواهند برای خدا کار کنند، چه خودشان و چه برادرانشان و چه افرادی دیگر انجام بدهند، برای آنها فرقی نمی‏کند. و من امیدوارم همه ما بتوانیم در جمهوری اسلامی این قدم را، که بالاترین قدمهاست، برداریم. آن روزی که شما احساس کردید محبت و برادری بین شما و سایر قشرهای خدمتگزار زیادتر می‏شود، بدانید که ایمانتان زیادتر گردیده است. شما می‏دانید که الآن کشور ما محتاج این است که قوای مسلح با هم باشند و اگر- خدای نخواسته- بین کمیته‏ها و سپاه پاسداران تفاهم نباشد، به مقصدی که آن اسلام است. نخواهید رسید. و هرگز در این فکر نباشید که من کمیته‏ای هستم و باید تنها کمیته کارش بهتر باشد و سپاه هم همین را بگوید در این فکر باشید که با برادری کارها را انجام دهید و این اصل قرآنی را، که مؤمنین با هم برادر هستند، بپذیرید و با هم دوست و به یکدیگر محبت داشته باشید و خیر همدیگر را بخواهید و آن خواطر نفسانی و باطنی، که عبارت از جدایی سپاه از کمیته‏ها باشد، را دور بیندازید. این رمز موفقیت جامعه است.

رمز دوم اینکه گرچه کشور ایران بالا و پایین ندارد و آن «دوله» ها و «سلطنه» ها رفته‏اند و ما خودمان هستیم، لکن باید نظم و نظام باشد. شما باید برای خدا مراتب و سلسله مراتب را حفظ کنید. و اگر بنا باشد هر کسی خودش رأی بدهد و علی حده عمل بکند، آن وقت است که معنویات و موفقیتهای عادی هم از بین می‏رود. و شما می‏دانید با آنکه پیغمبر اکرم در مسجد می‏نشست و کسی که وارد می‏شد نمی‏دانست که کدام یک از آنها پیغمبر است، با این حال، همه مأمور اطاعت از او بودند. ما همه با هم برادر هستیم، لکن اگر نظام نباشد، برادری هم به هم می‏خورد؛ مثلًا، اگر در جنگ بنا باشد از فرماندهی اطاعت نشود، مسلماً شکست خواهیم خورد. در جنگ، آن وقتی شکست نیست که همه گوش به فرمان کسی باشند که وقتی نقشه و فرمان می‏دهند همگی به آن عمل کنند: وَ ذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْری‏ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ‏.^[11] پس با اتکال به خداوند تعالی روحیه خودمان را تقویت کنیم و با هم برادر باشیم و بدانیم آنها که با هم اختلاف دارند، موفقیت هم ندارند. و شما نمی‏خواهید با زور موفقیت پیدا کنید؛ شما می‏خواهید با اخلاق خوب و کردار خوب با مردم رفتار کنید تا پیش خدا و خلق آبرومند باشید و مردم را از خودتان بدانید. و اگر تفنگ و اسلحه هم در دست شماست، با اخلاق مردم را خاضع کنید و خضوع قلبی میزان است. و اگر بتوانید قلب مردم را همراه خود کنید، این چیزی است که پیش خداوند دوام و ثبات دارد. من دعاگوی شما هستم و امیدوارم ان شاء اللَّه، به وظایف دینی، اسلامی و کشوری خودتان عمل کنید.

و السلام علیکم و رحمة اللَّه.» (صحیفه امام، ج‏17، ص: 14 ـ 15)

ـ پیام تشکر به رئیس جمهور لیبی؛ تبریک عید سعید قربان (1362)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

22 ذی حجة الحرام 1403

حضرت آقای سرهنگ معمر القذافی، رهبر انقلاب جماهیر عربی لیبی‏

نامه تبریک آن حضرت به مناسبت حلول عید سعید اضحی واصل و موجب تشکر گردید. متقابلًا این عید بزرگ اسلامی را به جنابعالی تبریک گفته، سعادت و عظمت ملل اسلامی را از خدای تعالی مسألت دارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه.

روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏18، ص: 165)

ـ پیام تشکر به رئیس جمهور اندونزی؛ تبریک عید سعید قربان (1363)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

حضرت آقای سوهارتو، رئیس جمهور کشور اندونزی‏

پیام تبریک آن حضرت به مناسبت عید سعید قربان روز گذشته واصل و موجب تشکر گردید. متقابلًا این عید بزرگ اسلامی را به حضرت عالی و ملت برادر و مسلمان کشورتان تبریک گفته، سعادت و عظمت همه مسلمانان جهان را از خدای تعالی مسألت دارم.

و السلام علیکم و رحمة اللَّه. 4 محرّم الحرام 1405

روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏19، ص: 81)

ـ پیام تشکر به رئیس جمهور مالدیو؛ تبریک سال جدید قمری (1363)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

حضرت آقای مأمون عبد القیوم، رئیس جمهور کشور مالدیو

تلگراف تبریک آن حضرت به مناسبت حلول سال جدید هجری واصل و موجب تشکر گردید. از خدای تعالی می‏خواهم در این سال جدید همه مسلمانان جهان را از شرّ دشمنان اسلام نگهداری کرده، و عظمت و شوکت از دست رفته آنها را به ایشان بازگرداند. و السلام علیکم و رحمة اللَّه. 4 محرّم الحرام 1405

روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏19، ص: 82)