امروز با امام: چهارم تیر

امروز با امام: چهارم تیر

ـ بیانات خطاب به آقای ماسالی؛ توسعه مبارزه دانشجویی (1345)

[دبیر امور بین المللی کنفدراسیون در مراجعت از سمینار کنفرانس بین المللی دانشجویان فیلیپین مسافرتی به عراق کرده و به حضور حضرت آیت اللَّه خمینی شرفیاب گردید و مراتب پشتیبانی دانشجویان ایرانی را از مبارزات روحانیون مترقی و شخص حضرت آیت اللَّه اعلام داشت.

مذاکرات حضرت آیت اللَّه با دبیر کنفدراسیون جهانی در روز 25 ژوئن برابر با چهار تیر ماه در نجف اشرف پیرامون نحوه همکاریهای آینده روحانیون با دانشجویان صورت گرفت و ... از طرف دبیر کنفدراسیون، اطلاعات لازم درباره کنفدراسیون و فعالیتهای آن در جنبه‏های مختلف در اختیار حضرت آیت اللَّه گذاشته شد. حضرت آیت اللَّه خمینی ضمن اظهار تأسف از وضع میهن و ... اشاره به زندانی شدن عده کثیری از میهن‏پرستان کردند و فرمودند که:]

این مبارزات را باید توسعه داد و تمام ملت را در آن شرکت داد.

دانشجویان باید متحداً به مبارزات خود ادامه دهند و مردم ستمدیده ایران و آنچه بر آنان می‏گذرد را فراموش نکنند. آینده مملکت به دست جوانان سپرده می‏شود و در حفظ و حراست آن نباید غفلت کنند. ما روحانیون با شما در این راه همراه هستیم و بر اساس احکام اسلام با شما همکاری می‏کنیم.

[حضرت آیت اللَّه فرمودند که در آینده در موقعیتی مناسب مطالبی برای دانشجویان از طریق کنفدراسیون مرقوم خواهند داشت.^[1]] (صحیفه امام، ج‏2، ص: 87)

ـ نامه به آقای محمدصادق تهرانی؛ مصرف وجوهات شرعیه (1352)

«خدمت جناب مستطاب حجت الاسلام آقای تهرانی- دامت افاضاته‏

مرقوم شریف واصل، راجع به مطالبی که مرقوم شده بود باید عرض کنم، نه آنکه چنین مبالغی را تصدیق کرده‏ام، بلکه چون مؤسسات مذکوره اداره می‏شوند و محتاج به اجازه جنابعالی نیست خواستم تذکر دهم اجازه ندهید.^[2] بعضی نوشته بودند که مبالغ زیادی اجازه داده‏اید لکن نه این قدر که شما مرقوم داشته‏اید؛ این جانب هم تصدیق و تکذیبی نکرده‏ام و جنابعالی مورد اطمینان و وثوق این جانب هستید. در هر صورت مقصود، تنبه و تذکر بوده است. از جنابعالی امید دعای خیر دارم. و السلام علیکم.» (صحیفه امام، ج‏2، ص: 509)

ـ بیانات خطاب به سفیر جمهوری دمکراتیک خلق کره؛ محکومیت دخالت ابرقدرتها (1358)

«ما هر گز به کشورهای بیگانه اجازه دخالت در امور ایران را نداده و نخواهیم داد. و همان گونه که بیگانگان را از ایران خارج کردیم، قادر هستیم جلو دخالت آنان را نیز بگیریم.

[سفیر جمهوری دمکراتیک خلق کره اظهار کرد: امروز بیست و نهمین سالگرد تجاوز سربازان امریکا به ملت مستضعف کره است.

امام خمینی این تجاوز را محکوم کرد و خواستار قطع دست امریکا و ابرقدرتها از کشورهای مستضعف شد.

سفیر جمهوری دمکراتیک خلق کره اظهار داشت: اکنون پنجاه هزار نفر از ارتش امریکا در کره جنوبی مستقرند و رژیم کره جنوبی وابسته به امریکا و صهیونیستهای بین المللی است.

در پایان این دیدار، امام خمینی خواستار اخراج کلیه سربازان امریکا از کره جنوبی شد و از پیام ملت و دولت خلق کره تشکر کرد.] (صحیفه امام، ج‏8، ص: 277)

ـ سخنرانی در جمع پرسنل سپاه پاسداران همدان؛ وظیفه پاسداران (1358)

«از شما پاسداران از دو جهت تشکر می‏کنم: یکی اینکه از راه دور آمدید برای ملاقات و حرفهای خودتان را بزنید، ما هم اگر حرفی داریم بزنیم به شما؛ یکی هم برای اینکه پاسدار هستید، پاسدار اسلام هستید. و من امیدوارم که همه ما پاسدار اسلام و قرآن مجید باشیم.

پاسداری از اسلام یکی‏اش همین است که الآن در سطح کشور بحمد اللَّه جمعیت کثیری مشغول هستند. و نظم مملکت الآن در دست آنهاست. و اگر آنها نبودند، این انتظامات نبود. و یک پاسداری بالاتر از این است و آن، پاسداری از اسلام، از احکام اسلام؛ و پاسداری انسان از خودش. همان طوری که برای یک کشور دزدهایی هست، خیانتکارهایی هست، جنایتکارهایی هست، و باید با پاسداری جلوی این خیانتها و جنایتها را گرفت- و بحمد اللَّه پاسدارهای اسلامی جلو می‏گیرند- همین طور در خود انسان از این جنود شیطانی زیاد است که انسان اگر پاسداری نکند، انسان را به هلاکت می‏رساند. اگر پاسدارهای اسلامی ما پاسداری از خودشان هم بکنند که در این خدمتی که هستند یک خدمت صادقانه، یک خدمت عاشقانه برای اسلام و یک خدمتی که مستقیم در راه اسلام باشد اگر بکنند، اینها پاسداری را حقش را عمل کردند.

و اگر خدای نخواسته یک انحرافی حاصل بشود، یک تعدی از طرف آنهایی که می‏گویند ما پاسدار اسلام هستیم به برادرانشان بشود، حالایی که قدرتمند هستند و قوی هستند و آزاد هستند، از این قدرت و قوه و آزادی سوء استفاده کنند، به برادرهای خودشان خدای نخواسته تعدی کنند، به منازل مردم تعدی خدای نخواسته بکنند، آن وقت نه اینکه یک آدم عادی این کار را کرده است- آن آدم عادی هم مجرم است- لکن یک جمعیتی که به اسم پاسدارهای جمهوری اسلامی هستند و ملبس به لباس پاسداران جمهوری اسلامی هستند، اگر خدای نخواسته از پاسدارهای جنود اسلامی، پاسدارهای جمهوری اسلامی، یک اشتباه و خطایی حاصل بشود، این فرق دارد تا اینکه از یک آدم عادی حاصل بشود. برای اینکه اینها خودشان را معرفی می‏کنند که ما جنود اسلام هستیم، ما پاسدار اسلام هستیم؛ و همه توقع از پاسدارهای اسلام دارند که روی خط اسلام مشی کنند، کارهایشان کارهای اسلامی باشد.

همان طوری که در طبقه روحانیون، که آنها پاسدار اسلام و احکام اسلام هستند، اگر خدای نخواسته یک ملبس به لباس روحانیون یک کار خلاف بکند، این فرق دارد با اشخاص عادی؛ برای اینکه اینها پاسدار اسلام هستند، ملبس به لباس روحانیت هستند، به لباس پاسداری از قرآن و سنت هستند. اگر خدای نخواسته از اینها یکوقت اشتباه، خطایی حاصل بشود، فرق دارد تا اینکه از یک آدم عادی حاصل بشود. و لهذا شما جوانها که پاسدار جمهوری اسلامی هستید و روحانیون که پاسدار احکام اسلام و قرآن هستند وظیفه‏تان زیاد و شغلتان شریف. شغل شغل شریف؛ برای اینکه پاسداری از اسلام یک شغل بسیار شریفی است؛ و مسئولیتش هم زیاد است. باید حفظ کنید این حدود و ثغور اسلامی را. فقط این نباشد که ما پاسدار هستیم، ما هم بگوییم ما روحانی هستیم، شما هم بگویید ما پاسدار، و خدای نخواسته به وظایفی که پاسداران و روحانیون باید عمل بکنند ما یکوقت خدای نخواسته نکنیم. باید همان طوری که مدعی هستیم ما که ما پاسدار هستیم و پاسدار جمهوری اسلام و پاسدار احکام اسلام هستیم، باید خودمان ابتداءً مرزمان همان مرز اسلام باشد، راهمان همان راه مستقیم اسلام باشد؛ تا این ادعای ما پیش خدا قبول بشود. اگر فرض بفرمایید که مردم هم مطلع نشوند که ما بر خلاف داریم عمل می‏کنیم، خدا که می‏داند؛ در محضر خداست. در پیشگاه خدا ما نمی‏توانیم آن وقت ادعا کنیم که ما پاسدار هستیم. برای اینکه ما که خودمان بر خلاف موازین اسلام خدای نخواسته عمل بکنیم، بعد بخواهیم ادعا کنیم که ما نگهبان اسلام هستیم، کسی که خودش بر خلاف اسلام عمل می‏کند نمی‏تواند بگوید من نگهبان هستم؛ یک کسی که خودش دزد است نمی‏تواند بگوید من نگهبان هستم، من پاسبان هستم. پاسبان وقتی دزد باشد پاسبان نیست؛ دزد است. پاسدار خدای نخواسته اگر بر خلاف موازین اسلام باشد، پاسدار نیست. این یک آدمی است که بر خلاف اسلام است.

کوشش کنید برادرها که خودتان را اصلاح کنید و پاسداری از خودتان بکنید. پاسداری از خودتان که کردید، پاسداری‏تان از جمهوری اسلامی پیش خدای تبارک و تعالی مقبول است و ارزشمند؛ بسیار ارزشمند. در یک همچو زمانی که احتیاج دارد اسلام به اینکه پاسدار داشته باشد، و مردمی که بر خلاف هستند و آنهایی که بر خلاف جمهوری اسلامی هستند در توطئه هستند، مشغولند آنها به عمل در سرحدات ما، در خود شهرهای ما مشغول به توطئه هستند، دریک همچو موقعی احتیاج به پاسدارها هست. هم پاسداری از خودتان بکنید و هم پاسداری از جمهوری اسلامی. ان شاء اللَّه خداوند همه شما را توفیق بدهد، و مؤید و موفق باشید. آقای مدنی‏^[3] هم ان شاء اللَّه بعد از اینکه در تبریز کارهایشان را یک مقداری رو به راه کردند، ان شاء اللَّه می‏آیند به همدان. موفق باشید ان شاء اللَّه.» (صحیفه امام، ج‏8، ص: 278 ـ 280)

ـ سخنرانی در جمع پرسنل سپاه پاسداران قرچک ورامین؛ حاکمیت قانون (1358)

«ما موظفیم حالا که جمهوری اسلامی رژیم رسمی ما شده است، همه بر طبق جمهوری اسلامی عمل کنیم. جمهوری اسلامی یعنی رژیم به خواست مردم، و احکامْ احکام اسلام. رژیم به خواست مردم تحقق پیدا کرد و از صد، 99 رأی دادند؛ و الآن رژیم رسمی ما جمهوری اسلامی است. مانده است اینکه احکام، احکام اسلامی بشود. مجردِ بودنِ رژیم اسلامی، این، مقصد نیست. مقصد این است که در حکومت اسلامی اسلام حکومت کند، قانون حکومت کند، اشخاص به رأی خودشان به فکر خودشان حکومت نکنند. رأی ندهند کسانی که خودشان را خیال می‏کنند صاحب رأی هستند، خودشان را متفکر می‏دانند، خودشان را روشنفکر می‏دانند؛ اینها رأی ندهند؛ برای اینکه آرای مردم در مقابل حکم خدا رأی نیست؛ ضلالت است. ما می‏خواهیم که احکام اسلام در همه جا جریان پیدا بکند و احکام خدای تبارک و تعالی حکومت کند. در اسلام حکومت حکومت قانون است. حتی حکومت رسول اللَّه، حکومت امیر المؤمنین- سلام اللَّه علیه- حکومت قانون است. یعنی قانون آنها را سرِ کار آورده است. أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ‏^[4] حکم خداست. آنها به حکم قانون، واجب الاطاعه هستند. پس حکم مال قانون است؛ قانون حکومت می‏کند در مملکت اسلامی؛ غیر قانون هیچ حکومتی ندارد.

اگر رئیس جمهور در مملکت اسلامی وجود پیدا بکند، باز قانون آن را رئیس جمهور می‏کند با رأی عموم؛ که در رأی عموم رأی فقیه هم هست. و یا نصب فقیه، که همان نصبِ اللَّه است، قانون است که حکمفرماست در همه جا. هیچ جا در حکومت اسلامی نمی‏بینید که یک خودسری باشد، یک اعمال رأی باشد. حتی رسول اکرم- صلی اللَّه علیه و آله- رأیی نداشتند. رأی، رأی قرآن بوده است، وحی بوده است. هر چه می‏فرموده است از وحی سرچشمه می‏گرفته است: وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوی‏. إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحی‏. عَلَّمَهُ شَدِیدُ الْقُوی‏^[5] و همین طور حکومتهایی که حکومت اسلامی هستند آنها تابع قانونند، رأی آنها قانون است. حکومت، حکومت اللَّه است، حکومت قانون است.

ما جمهوری اسلامی لفظی نخواستیم؛ اینکه ما دائماً راجع به این معنا سفارش می‏کنیم که باید حالا که رژیم رژیم اسلامی شده است محتوا محتوای اسلامی باشد، برای این است که یک مملکتی مدعی است من مسْلم هستم، افرادش ادعا می‏کنند که ما مسْلم هستیم لکن در بسیاری جاها دیده می‏شود که پایبند احکام اسلام نیستند. بسیاری از اشخاص ادعای اسلام می‏کنند، همان ادعاست؛ دیگر در عمل وقتی که مشاهده بکنید می‏بینید که خبری از اسلام نیست. ما که می‏گوییم حکومت همان طور که اسلامی است، محتوایش هم اسلامی باشد، یعنی هرجا که شما بروید، در هر وزارتخانه که شما بروید، در هر اداره که شما بروید، در هر کوچه و برزن که شما بروید، در هر بازار که شما بروید، در هر مدرسه و دانشگاه که شما بروید، آنجا اسلام را ببینید؛ احکام اسلام را ببینید. این برای این است که ما حکومت اسلامی خواستیم. ما جمهوری اسلامیِ لفظی نخواستیم. ما خواستیم که حکومت اللَّه در مملکتمان- و ان شاء اللَّه در سایر ممالک هم- اجرا بشود.

آزادی در حدود قانون است بنا بر این، این توهّم که خوب حالا جمهوری اسلامی شده است و حالا هر کسی خودش هر کاری می‏خواهد بکند، آزادی شده است و آزاد هر کاری بخواهد بکند، اینها نیست. آزادی در حدود قانون است. یعنی آن مقداری که خدای تبارک و تعالی به ما آزادی داده است در آن مقدار آزاد هستیم. آزاد نیستیم که فساد بکنیم، آزاد نیستیم که کارهای خلاف عفت بکنیم. هیچ انسانی آزاد نیست که کار خلاف عفت بکند. هیچ انسانی آزاد نیست که ایذا کند برادر خودش را. آزادی در حدود قانون است. آن مقداری است که خدای تبارک و تعالی به مردم آزادی داده است. و این مقدار آزادی که خدای تبارک و تعالی به مردم داده است بیش از آن آزادیهایی است که دیگران داده‏اند. آنها آزادی غیر منطقی داده‏اند، و اینجا آزادی منطقی است. آنهایی که آنها داده‏اند آزادی نیست؛ آزادی باید منطقی باشد، روی قانون باشد. بنا بر این ما آن چیزی را که می‏خواهیم، حکومت اللَّه را می‏خواهیم؛ حکومت خدا را می‏خواهیم. ما می‏خواهیم قرآن حکومت کند بر ما. ما می‏خواهیم قوانین اسلام بر ما حکومت کند. ما هیچ حکومتی را جز حکومت اللَّه نمی‏توانیم بپذیریم؛ و هیچ دستگاهی را که بر خلاف قوانین اسلام باشد نمی‏توانیم بپذیریم. و هیچ رأیی را که بر خلاف رأی اسلام باشد و رأی شخصی باشد. رأی گروهی باشد، رأی حزبی باشد، ما نمی‏توانیم بپذیریم. ما آن را می‏توانیم بپذیریم که قانونِ اسلام حکمفرمایی کند. ما تابع اسلام هستیم؛ ما تابع قانون اسلام هستیم. و جوانهای ما خونشان را برای اسلام داده‏اند. جوانهای ما آن قدر جدیت کردند، می‏گفتند ما اسلام را می‏خواهیم، ما احکام اسلام را می‏خواهیم.

الآن وظیفه ما این است که هر کداممان، در هر جا که هستیم و در حدی که هستیم، ما جدیت کنیم که قوانین اسلام را از خودمان شروع کنیم. اگر چنانچه ما خودمان خودمان را اصلاح نکنیم و قوانین اسلام را در خودمان اجرا نکنیم، نمی‏توانیم یک حکومت اسلامی تشکیل بدهیم. اگر آن کسی که در رأس حکومت است، مثلِ مثلًا رئیس جمهور یا نخست وزیر، اگر خودش اصلاح نکند خودش را و اگر خودش تابع قوانین اسلام نباشد، قوانین اسلام را در مملکت وجود خودش اجرا نکند، این نمی‏تواند حکومت اسلامی باشد و حاکم اسلام باشد. و هر یک از آن قدرتها، صاحب قدرتها کسانی که در رأس قدرتها واقع شده‏اند، مثلِ مثلًا رئیس ستاد، مثل رئیس کل ژاندارمری، مثل سایر رؤسا، تا قوانین اسلام را در وجود خودشان اجرا نکنند، اینها نمی‏توانند ریاست اسلامی داشته باشند. اسلام نمی‏پذیرد یک رئیسی را که بر خلاف قوانین اسلام عمل بکند. لشکر اسلام نمی‏پذیرد یک کسی را که در رأس باشد و عمل به اسلام نکند. نمی‏پذیرد یک اداره‏ای را که احکام اسلام در آن جاری نباشد. ما الآن ناقص داریم؛ و بسیار ناقص داریم ما الآن مملکتمان باز اسلامی نیست. هر جا که دست بگذاریم، باز می‏بینیم که یک آثاری از طاغوت هست؛ یک افرادی هست؛ یک افراد توطئه‏گر هست. نمی‏توانیم ما بپذیریم که در وزارتخانه‏ها، در ادارات، افراد توطئه‏گر باشند. باید اصلاح بشوند اینها. مملکت باید اسلامی بشود. و الّا یک مملکتی باشد که یک مهره‏هایی را برداشتند یک مهره‏هایی دیگر جایش گذاشتند، و همان کارها را بکنند، ما همچه چیزی نمی‏خواستیم. مردم خون ندادند که محمد رضا برود، یک کسی دیگری بیاید و همان اعمال او را بکند؛ همان کارهای او را بکند.

بنا بر این، شماها که پاسدار هستید اول باید خودتان را اصلاح کنید. خیال نکنید که ما حالا آزاد هستیم، تفنگ هم داریم، حالا باید به مردم اذیت بکنیم. شما الآن تکلیف دارید. شما الآن تحت نظر هستید. تحت نظر خدا هستید. تحت نظر امام زمان- سلام اللَّه علیه- هستید. شما را مراقبت می‏کنند. نامه اعمال شما را به امام زمان عرضه می‏دارند، هفته‏ای دو دفعه- به حسب بعضی روایات- عرضه می‏دارند نامه اعمال ما را. باید متوجه باشید مبادا از این اختیاراتی که حالا پیدا کردید، از این قدرتی که حالا پیدا کردید، از زیر بار آن قدرت ظالم بیرون رفتید، خودتان یک قدرت ظالمه باشید. مبادا به برادران خودتان تعدی کنید. مبادا یک کسی را بیجا بگیرید. به واسطه اغراض شخصی که دارید یک کسی را بیجا محاکمه کنید. یک کسی را بیجا محکوم کنید. اینها تحت مراقبت است. خدای تبارک و تعالی از ما سؤال خواهد کرد. ان شاء اللَّه خداوند همه شما را توفیق بدهد و همه ما را توفیق بدهد که انسان بشویم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.» (صحیفه امام، ج‏8، ص: 281 ـ 285)

ـ سخنرانی در جمع کارکنان کارخانه اتمسفر ایران؛ تلاش بیشتر کارگران و کشاورزان (1358)

«در هر کشور کارگر و کشاورز اساس آن کشور است. اساس اقتصاد یک کشور بسته به کار کارگر و کار کشاورز است؛ و مع الأسف این دو جبهه اقتصادی، که اساس اقتصاد بر آن بود، در زمان رژیم سابق شکست خورد. کشاورزی را دیدید که به اسم «اصلاحات ارضی» بکلی از بین بردند. ایران که باید صادرات داشته باشد، در کشاورزی صادرات داشته باشد، یک استان ایران مثل استان آذربایجان یا استان خراسان به قدر کفاف، قوت ایران را دارد، اینها کاری کردند که ایران شد بازار برای امریکا. هر چه ما بخواهیم باید محتاج باشیم؛ باید از امریکا یا کشورهای دیگر وارد کنیم. کارگرهای ما هم طوری کردند که زندگی آنها زندگی اختلالی شد؛ و کار آنها هم در خدمت غیر بود.

شما کارگران محترم و کشاورزان محترم، برادران! شما که اساس اقتصاد ایران در دست شماست، همان طوری که در سابق در تحت نظارت طاغوت بودید و کارهای شما نادیده گرفته می‏شد، امروز ان شاء اللَّه در رژیم اسلامی هستید، و اسلام به کارگر و کشاورز بسیار اهمیت می‏دهد. دولت در فکر شما هست. ما دعاگوی شما و در فکر شما هستیم. لکن خرابیها به اندازه‏ای است که به این زودی ترمیم نمی‏شود. گرفتاریها به اندازه‏ای است که به این زودی از چنگال آن نمی‏توانیم خودمان را نجات بدهیم. قدری صبر لازم دارد.

شما که پنجاه سال در تحت فشار طاغوت صبر کردید، مقداری هم باید صبر کنید تا ان شاء اللَّه یک دولت مستقری پیدا بشود، یک جمهوری اسلامی مستقری پیدا بشود که بتواند در فکر همه باشد. و حالا هم چنانچه می‏بینید در فکر هستند؛ برنامه‏هایی ریخته شده است هم برای کارگرها، هم برای کشاورزها، هم برای مستمندان. اینها همه برنامه‏هایی هست و در دست اجراست لکن البته محتاج به وقت است.

آنچه که الآن لازم است من به شما برادرها، به شما جوانهای برومند تذکر بدهم این است که شما دیدید که رژیم را با فریاد مردانه خودتان که از حلقوم همه ملت بلند شد، شکست دادید؛ در عین حالی که این قدرت بزرگ شیطانی بود و دنبال او و پشتیبان او همه قدرتهای ممالک دیگر بودند، خصوصاً ابرقدرتها، نتوانستند او را نگه دارند؛ و به همت والای شما جوانها و با ایمانی که داشتید به اسلام، آن رژیم را شکست دادید و بحمد اللَّه از زیر بار ظلم و اختناق بیرون آمدید؛ تا اینجا همه با هم بودید و از زیر اختناق بیرون آمدید؛ از اینجا به بعد هم باید با قدرت شما، با قوه شما، این نهضت به آخر برسد. شما جوانهای برومند، شما جوانهای کارگر، که اساس یک مملکت هستید، باید از این به بعد هم شما این مملکت را اداره کنید و اقتصاد ایران را به ثمر برسانید.

گاهی شنیده می‏شود که در ادارات، در کارخانه‏ها، کم کاری می‏شود؛ بلکه همین امروز کسی گفت که در این کارگرها، در این ادارات، گاهی هم بیکاری هست، و بسیار هم کم کاری هست! در کارخانه‏ها هم یک همچو مطلبی شنیده می‏شود. در صورتی که الآن وقت این است که همه کار بکنیم؛ و همه با هم، این آشفتگیهایی که به جا گذاشته‏اند اینها، این خرابیهایی که اینها به جا گذاشته‏اند، با همت شما باید ترمیم بشود. الآن مملکت مال خود شماست؛ منافع مملکت هم مال خود شما باید باشد. و ان شاء اللَّه اگر اسلام تحقق پیدا بکند، احکام اسلام تحقق پیدا بکند، خواهید دید که عدالت اسلامی چیست. غیر آن ادعاهایی است که در زمان سابق و در رژیم سابق و از حلقوم محمد رضا پهلوی بیرون می‏آمد. همه ادعا بود، و برای هیچ کس هیچ کاری نکرد. بلکه زاغه‏نشین‏ها را زیاد کرد، و به اسم اینکه صنعت می‏خواهیم باشد، مملکت صنعتی باشد، زراعت را به هم زدند و صنعتی هم در کار نبود. الآن هم که بعض از کارخانه‏های صنعتی را به اصطلاح خودشان آوردند، باز به نفع خارجیها هست، باز برای ما نفعی ندارد بلکه ضرر دارد؛ مثل ذوب آهن که الآن برای ایران ضررهای زیاد دارد و نمی‏توانند ترکش بکنند؛ ادامه‏اش هم بدهند، ضررهای زیاد دارد. کارها همه از روی خیانت بود و جنایت. و مملکت ما را به تباهی کشیدند.

و حالا باید با همت شماها، با همت همه، من که طلبه‏ای هستم آن قدری که می‏توانم، شماها که بحمد اللَّه قدرتمند هستید، آن قدری که در قدرتتان هست، کم کاری نکنید. بیکار نباشید، کار بکنید که مملکتتان که الآن برای خودتان است و از دست غیر نجات پیدا کرده است، مبادا یکوقتی کم کاری بشود و ما نتوانیم، شما نتوانید مملکتتان را اداره بکنید. بعد بگویند اینها احتیاج به قیّم دارند؛ احتیاج به این دارند که یک کسی دیگر بیاید اداره کند مملکتشان را. باید همه دست به هم بدهید این مملکت را اداره بکنید، و همه دست به هم بدهید و این اقتصاد را سالم کنید و این چرخها را به راه بیندازید. کارخانه‏ها به همت شما باید به راه بیفتند. وقتی که به راه بیفتند، منفعتش هم مال مملکت خودتان و خودتان است. و امید است ظلمهایی که سابق می‏شد تکرار نشود؛ دیگر به شماها ظلم نشود. من می‏دانم که ظلمها شده است. نه به شما تنها، به همه. به همه قشرهای ملت ظلم شده است لکن شاید کارگرها بیشتر مورد ظلم واقع شده‏اند.

امیدوارم که خداوند قدرت به شما عنایت کند و سعادت عنایت کند. و شما ان شاء اللَّه ستونهای این مملکت باشید و اقتصاد این مملکت را به راه بیندازید؛ و همه شما سعادتمند باشید. و برادرانتان هم به قدرت شما و خودشان سعادتمند باشند. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.» (صحیفه امام، ج‏8، ص: 286 ـ 288)

ـ سخنرانی در جمع کارکنان شیلات جنوب و یک زوج مسیحی؛ اجتناب از اختلاف (1358)

«من از آقایانی که به اینجا آمده‏اند تشکر می‏کنم ... خداوند شماها را سعادتمند کند در دنیا و در آخرت. شما می‏دانید که امروز ایران احتیاج دارد به کار و کارگر و زیاد کارکردن. روز سازندگی است. اینها^[6] رفتند و مملکت خرابی گذاشتند که در همه چیز احتیاج به سازندگی دارد. و این سازندگی باید به دست همه- همه جمعیت ایران- واقع بشود. دولتِ تنها نمی‏تواند، روحانیون نمی‏توانند، قشر واحد نمی‏تواند؛ همه با هم باید دست به هم بدهند و این خرابه را بسازند.

الآن شما در یک شرکتی واقع شدید که در آن شرکت هم باید به طور امانت، به طور دیانت عمل کنید. و همان طوری که در این نهضت پیشبرد کردید، در نهضت مقابل جنود ابلیس هم پیشبرد کنید؛ جنودی که ما را می‏خواهد به فساد بکشاند، جنودی که ما را می‏خواهد به ظلم و به تاریکی بکشاند؛ در مقابل آنها هم باید نهضت کرد، قیام کرد. هر کس مکلف است که خودش را اصلاح کند قبل از اینکه دیگران را اصلاح بکند. همه موظفیم که خودمان را اصلاح کنیم. امروز ایران محتاج است به اینکه مردهای صالح در کارها دخالت کنند. هر جا هستید باید با صلاح و با سداد و با امانت و با دیانت مشغول کار باشید.

خداوند همه شما را تأیید کند؛ و خداوند مملکت شما را مستقل کند و از شرّ شیاطین حفظ کند. البته می‏دانید که الآن هم شیاطین در کارند که بین کارگران، کارمندان- همه اقشار- فساد ایجاد کنند، تفرقه ایجاد کنند. شما برادرها بیدار باشید که مبادا در بین شما بیایند و موجب تفرقه بشوند. اینها گمان کردند که می‏توانند با تفرقه آن حالات سابق را برگردانند، آن رژیمهای فاسد را برگردانند. ولی بحمد اللَّه دیگر دیر شده است و نخواهند توانست؛ لکن آنها کوشش می‏کنند که تفرقه، نفاق بین شماها بیندازند و زحمت ایجاد کنند؛ و شما توجه داشته باشید که اگر یک همچو اشخاصی در بین شماها آمدند، آنها را از بین خودتان دور کنید. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.» (صحیفه امام، ج‏8، ص: 289 ـ 290)

ـ سخنرانی در جمع اعضای شورای اسلامی کارگران و پرسنل ارتش؛ هوشیاری ملت (1359)

«از آقایانی که زحمت کشیده‏اند و آمده‏اند اینجا با من مواجه باشند، چه آن آقایان کارگران و چه آن آقایان ارتشیان و چه اشخاص متفرقه، تشکر می‏کنم.

اگر به من خدمتگزار بگویند، بهتر از این است که رهبر. من امیدوارم که همه ما، چه شما آقایان کارگر و سایر رفقایتان و چه آن آقایان ارتشی و سایر رفقایشان و چه سایر قشرهای این ملت، توجه به یک مسئله قابل اهمیت داشته باشید و آن اینکه شما می‏دانید و خصوصاً شما کارگرها، می‏دانید که از اول انقلاب تا حالا چه اشخاصی و چه قشرهایی بوده‏اند که مبارزه با انقلاب کرده‏اند با شکلهای مختلف و مرامهای مختلف که روی هم رفته، همه شکلها و مرامها بر ضد این انقلاب و ضد اسلام بوده است. این گروههایی که بعد از انقلاب هی جوشیدند و بیرون آمدند و گاهی ادعای اسلامیت می‏کنند و از شما مسلمانتر می‏شوند و گاهی ادعای انقلابی بودن می‏کنند و از شما انقلابی‏تر می‏شوند و گاهی خودشان را مؤسّس انقلاب می‏دانند و انقلاب را که این توده محروم ملت ما از کارگر و کشاورز و دانشجو و شما، همه انقلاب را به پایان رساندید- یعنی، تا اینجا- و آنها یا در خارج بودند و تماشاگر و یا در داخل بودند و تماشا می‏کردند که ببینند کی غالب می‏شود، اگر شاه- شاه مخلوع- و آن تیپ غالب شدند، اینها بروند آنجا و از آنها طلبکاری کنند و اگر شما غالب شدید و ملت، اینها بیایند و با اسمهای مختلف طلبکار بشوند و بخواهند خودشان همه چیزها را داشته باشند، حتی با اسم شما، با اسم کارگر کارگر را به حساب نیاورند، با اسمهای مختلف مشغول بشوند به اینکه نگذارند این انقلاب به ثمر برسد؛ یعنی، این ثمر آخری که اسلام می‏خواهد و پیغمبر اسلام می‏خواسته است. اینها چون از اسلام لطمه دیده‏اند و اربابهای اینها از اسلام سیلی خورده‏اند، با اسلام اگر سابق کم مخالف بودند، حالا دیگر صد در صد مخالفند.

این گروههای مختلفی که مثل قارچ از زمین جوشیدند و آمدند و از اطراف کشورهای دیگری که متفرق در آنجا بودند و منتظر فرصت بودند، حالا آمدند به ایران و می‏خواهند نگذارند این انقلاب تحقق پیدا بکند.

این یک خطری است از برای انقلاب ما. نه به آن معنا که اینها عُرضه این را داشته باشند که یک کار مثبتی بکنند و این انقلاب را برگردانند، لکن به آن معنا که ایجاد زحمت بکنند. شما ملاحظه کردید که در کردستان ایجاد زحمت کردند، نه اینکه توانستند غلبه بکنند، لکن مدتها ایجاد زحمت کردند. در تهران ایجاد زحمت کردند. نمی‏توانند کاری بکنند، لکن غائله می‏توانند درست بکنند. در هر موقعی که یک اساسی می‏خواهد روی کار بیاید، این جمعیتهای مختلفی که الآن در ایران هستند، در همان موقع، یک غائله‏ای درست می‏کنند.

از اولی که جمهوری اسلامی را بنا بود که شماها و ملت ما رأی به آن بدهند، آن وقت یک غائله‏هایی در اطراف درست کردند. این قدم که برداشته شد، در هر مرحله‏ای که شما یک قدم پیش رفتید، آنها هم در همان جا باز غائله درست کردند. در همان وقتی که مجلس شورای اسلامی تأسیس شد و مشغول به کار شدند، باز غائله درست کردند. غائله درست می‏کنند، خودشان غائله درست می‏کنند و فریاد می‏زنند. خودشان دیگران را کتک می‏زنند، باز خودشان فریاد می‏کنند. این یک جهتی است که در اینها هست؛ یعنی، روی این ترتیب، اینها عمل می‏کنند که نگذارند شما کار بکنید، نگذارند خرمنهای کشاورزها درست جمع بشود و در عین حال، فریاد بزنند که ما برای ملت داریم فداکاری می‏کنیم.

اینهایی که در کنار جمهوری اسلامی هستند و می‏خواهند به اسم جمهوری اسلامی، به اسم اسلام، به اسم خلق، به اسم ملت کار بکنند، اینها را ببینید چه می‏کنند. ممکن است من هی بگویم «اسلام» و هی بگویم «فدایی اسلام» و «فدایی خلق» و هی بگویم «مجاهد اسلام» و «مجاهد خلق»، این حرفها را بزنم، لکن وقتی به اعمال من شما ملاحظه کنید، ببینید که از اول، من مخالفت کرده‏ام. در هرجا تفنگ کشیده‏ام و مخالفت کرده‏ام؛ هرجا بنا بود که یک اصلاحی بشود، شما دیدید که من آمدم و مقابلش ایستادم و مشتم را گره کردم و تفنگم را هم کشیدم. می‏خواستند که دانشگاههایی که در خدمت استعمار بود- و جزء مهمّات این مملکت است که باید دانشگاهش اصلاح بشود- همچو که طرح اصلاح دانشگاه شد، سنگربندی شد در دانشگاه که نگذارند این کار بشود. حالا هم باز پشت همان سنگرها، نه آنجا در دانشگاه، اما در خارج دنبال اینند که نگذارند این اصلاح فرهنگی بشود؛ انقلاب فرهنگی بشود. اینها می‏خواهند که فرهنگ، همان فرهنگ باشد که از تویش امثال این اشخاصی که وزیر و وکیل سابق بودند، از تویش اینها درآیند و همینها این کشور ما را به باد فنا بدهند، چنانکه دادند همان وکلایی که در سابق بودند و همان وزرایی که در سابق بودند و همان سردمدارهای سابق؛ همان تحصیلکرده‏ها و روشنفکرهای دانشگاه داخل و خارج بودند و همان مصیبتهایی که به این ملت وارد شد، به دست همین اشخاصی [بود] که با اسم «ملت» و با اسم «مجاهدت» و با اسم «فدایی» و با اسم چه وارد شدند و نگذاشتند که این ملت به حال خودش باشد و هر چه شما داشتید به جیب دیگران کردند و یک قدری‏اش [را] هم خوردند دار و دسته شاه مخلوع. همین جمعیتها بودند که الآن بر خلاف این نهضت دارند فعالیت می‏کنند.

هر روزی که بخواهد این نهضت یک قدم بردارد، مجلس شورا می‏خواهد مفتوح بشود، می‏بینیم که یک بساطی در امجدیه پیش می‏آید؛ یک غائله درست می‏شود و مع الأسف، جوانهای ما مطلع نیستند که اینها چه دارند می‏کنند؛ این اشخاص چه دارند می‏کنند و بعضی از اشخاصی که با من هم مربوط هستند، اینها هم ملتفت نیستند که مسائل عمقش چی هست. خیال می‏کنند که مسئله چماقدار است و تظاهرکننده، مسأله این است؟ نه، مسأله این نیست. این یک ظاهری است برای آشوب درست کردن. مسأله عمق دارد. مسأله امریکاست. مسأله این است که باید امریکا بیاید اینجا و مقدّرات کشور ما را به دست بگیرد. نه مسأله، مسأله این است که یکی می‏خواهد تظاهر کند، یکی می‏خواهد ضد تظاهر. اینها مسأله نیست، اینها غائله ایجاد کردن است برای اینکه نگذارند این مملکت به حال خودش باشد و روی میزانی که دارد حرکت می‏کند، حرکت بکند.

شما آقایان کارگر، که عضو مؤثر این کشور هستید، برای اینکه دست دیگران را از آن کوتاه بکنید، دیدید که در این یک سال و چند ماه آمدند هی در بین شماها هی یا نطق کردند یا وسوسه کردند، یا یک دسته‏ای را وادار کردند به اعتصاب و امثال ذلک، به اسم اینکه ما طرفدار شما هستیم. اگر کارگر در یک کشوری کار نکند و اعتصاب کند، این کشور به هلاکت می‏رسد. اینها که با اسم اینکه ما با شما موافقیم و مثلًا، [می‏گویند] شما چه جور و آنها چه جور، نمی‏خواهند برای شما دلسوزی- به حسب- واقع داشته باشند. با اسم دلسوزی می‏آیند و فلج می‏کنند کارخانه‏های مملکت را و با اسم دلسوزی می‏روند و فلج می‏کنند کشاورزی را. همینها هستند که وقتی کشاورزها خرمنهایشان را جمع می‏کنند، آتش می‏زنند. الآن هم بازدارند آتش می‏زنند و اگر محافظت نشود، محافظت صحیح نشود، همه‏اش را آتش می‏زنند.

ما دشمن نهضت و انقلاب را از این می‏فهمیم که آنهایی که با این انقلاب راه دارند می‏روند، با این ملت راه دارند می‏روند، با این کشاورز و کارگر دارند راه می‏روند و می‏خواهند کشور را از قید و بند خارجیها آزاد کنند. آزاد کردن هم به کار کردن است و کشاورزی کردن است و کار در کارخانه‏ها کردن است و کار در سایر جاها کردن. کشور ما اگر بخواهد آزاد باشد، اگر بخواهد مستقل باشد، وابسته به خارج نباشد، باید خودش کار کند. آنهایی که می‏آیند در بین شماها و مانع از کارتان می‏شوند یا یک دسته‏ای درست می‏کنند مانع از کارتان می‏شود یا اینکه پولها را از خارج به ایشان می‏دهند که بیایند بدهند به بعضی از این کارگرهای غافل تا اعتصاب بکنند و آنهایی که در کشاورزی می‏روند ایجاد زحمت می‏کنند یا آنهایی که می‏افتند در کشور، سر تا ته کشور و شلوغ می‏کنند کشور را به اسم اینکه مثلًا، این آدم خانه دارد، این آدم مِلک دارد، بدون یک میزان شرعی الهی می‏ریزند و خانه‏اش را غارت می‏کنند و خانه‏اش را از او می‏گیرند، اینها ریشه همان رژیم سابق است و ما غافل هستیم از آن. آنها نمی‏توانند به این زودی دست از ما بردارند. آنها منافعشان، منافع عظیمشان، چه منافع مادی‏شان و چه منافع [غیر مادی‏شان، به دلیل‏] اینکه کشور ما در یک حالی است و در یک جایی هست که همه محتاج به آن هستند. کشور ما آن است که پل پیروزی شد برای اشرار، برای اجانب. اینها به این زودی دست از ما برنمی‏دارند.

ما نباید غافل بشویم حالایی که آزاد شدیم خودمان هم کمک کنیم برای شلوغ کردن، برای اعتصاب کردن، برای مخالفت کردنها. ما باید متوجه باشیم به اینکه یک مملکتی که انقلاب در آن پیدا می‏شود، دنبال انقلاب خیلی آشفتگیها هست. شما آقایان متوجه هستید که لا اقل، در این پنجاه سال و پنجاه و چند سال که همه‏اش را من یادم است و کمی از شماست که تمامش را یادتان باشد و این کارهای اخیر شاه مخلوع را هم شماها یادتان است که با اسم تمدن بزرگ، با اسم اینکه من می‏خواهم این مملکت را در دو سال، سه سال دیگر، مثل ژاپن، بلکه مثل امریکا کنم، با این اسم، تمام حیثیت این مملکت را از دست داد و تقدیم آنهایی که باید بخورند، کرد.

البته آنکه می‏خواهد خرابکاری کند، نمی‏آید اعلام کند که من خرابکارم. او می‏آید اعلام می‏کند که من دوست شما هستم. ما فدایی شما هستیم و این آخوندها ارتجاعی هستند و اینها حرفهای بی‏خودی می‏زنند و اینها طرفدار- مثلًا- سرمایه داری هستند. اگر یک کسی واقع مطلب را بیاید به ایشان بگوید که کارش پیش نمی‏رود. اینها باید بگویند که آخوندها مرتجعند و آخوندها چه‏اند و ماییم که برای شما می‏خواهیم خدمت کنیم.

همان حالی که دارند می‏گویند: ماییم که می‏خواهیم که خدمت کنیم. کردستان را درست می‏کنند. یکوقت می‏بینید که از همه اطراف، این گروهها، همه این گروههایی که این مفسده‏ها و این میتینگ‏ها را درست می‏کنند، جمع می‏شوند در کردستان و آنجا فساد می‏کنند. همچو که کردستان یک قدری رو به آرامش می‏شود و می‏بینند آنجا نمی‏توانند، از آنجا جمع می‏شوند و می‏روند به بلوچستان، آنجا را خراب می‏کنند. اگر بلوچستان هم درست بشود، می‏آیند مرکز. مرکز، بهتر مرکز فعالیت است؛ برای اینکه یک جای بزرگی است. در مرکز می‏آیند با اسم اسلام و با اسم قرآن و با اسم کذا و کذا غائله ایجاد می‏کنند که نگذارند این مملکت یک آرامشی پیدا کند.

این یک سالی که، یک سال و چند ماهی که انقلاب اسلامی شما با دست توانای شما ملت اسلام به پیش رفت و تمام چیزهایی که مربوط به دستگاه دولتی و جریان امور مملکتی است درست کردید، از جمهوری اسلامی‏اش تا مجلس شورایش، چندین دفعه رفتید به صندوقها و رأی دادید و آزاد، آزاد رأی دادید، این یک تیری است در چشم این اشخاصی که اسلام را نمی‏خواهند ببینند، اینها می‏دانند که اگر این نهضت اسلامی نبود، نمی‏شد به این زودی این کارها انجام بگیرد. این کارها را قدرت اسلام است که پیش می‏برد.

شما می‏بینید که بیشتر از بیست سال است که در عراق، که نزدیک ماست- به اصطلاح خودشان- انقلاب کردند و حالا امسال برای تقلید از ایران، برای اینکه بگویند ما هم بله، آدمی هستیم، امسال شروع کردند به انتخابات. آن هم بلااشکال، بدانید که آن انتخابات بدتر از انتخابات زمان شاه است. نه این است که مردم می‏روند آنجا رأی می‏دهند؛ همان طوری که زمان شاه مخلوع یک دسته‏ای را راه می‏انداختند یک جایی و فشار می‏آوردند یا با زور یا با تطمیع می‏بردند پای صندوقها برای خودشان رأی درست می‏کردند آنها بدتر از اینهایند. اینها می‏بینند که در ایران، در ظرف یک سال و چند ماه، تمام اصولی که باید در یک کشوری برای جریان امور باشد، تحقق پیدا کرد و خودشان بعد از بیست و چند سال نتوانستند یکی از این کارها را بکنند، حتی با سرنیزه و با زحمت و با کتک زدن، با حبس و با کشتار.

اینها نمی‏توانند ببینند این انقلاب اسلامی شما را. وقتی تحلیل می‏کنند که خوب، چه شد، آدمِ اینجا با آدمِ جاهای دیگر که هر دو آدمند، همه جا هم یکی دعوی رهبری می‏کند و می‏گوید من رهبر، همه جا هم یک حزبی پیدا می‏شود و می‏گوید من حزب، لکن ایران چه چیز بود که به این سرعت، به این سرعت معجزه‏آسا پیشبرد کرد؟ وقتی تحلیل می‏کنند، همه چیزها را می‏بینند که مکتب بود که این کار را کرد. این مکتب اسلام است که این کار را [کرد.] مردم برای خدا این کار را کردند. وقتی خدا آمد در بین مردم؛ یعنی، مردم شدند دست خدا، وقتی برای خدا کار کردند و مشتها گره شد برای خدا و الآن هم همین طور ان شاء اللَّه، هست و تا آخر باشد، خوب، آن [را] که باید هدف قرار بدهند، باید اسلام باشد و آنهایی که به اسلام نزدیکترند، آنهایی که احکام اسلام را می‏خواهند برای مردم بگویند، آنها را باید هدف قرار بدهند تا کم کم این محتوایی که انقلاب دارد، از آن بگیرند. وقتی محتوا از آن گرفتند و یک ظاهری بی‏محتوا شد، ضربه آخر را بزنند.

ضربه آخر اینکه برگردانند مطلب را به همان مسائل اول، با یک صورت دیگری. البته با برگشت- مثلًا- شاه و اینها نیست؛ این مطرح نیست پیش آنها. مطرح این است که اسلام نباشد، هر چه می‏خواهد باشد.

الآن هم همین قشرهای بعض از این روشنفکرها می‏گویند این مجلس، ملّی باشد، مجلس شورای ملّی؛ چون اسمش توی قانون، «ملّی» بوده. از اسلام می‏ترسند. مجلس اسلامی نباشد، شورای اسلامی نباشد. اینها نه اینکه ملّی‏اش را می‏خواهند، اسلامی‏اش را می‏خواهند نباشد، در صورتی که در قانون همچو ماده‏ای ندارد که «مجلس شورای ملّی»، همچو چیزی هیچ در قانون نیست. بله، گفته‏اند از باب اینکه اسم باید ببرند یک چیزی را، «مجلس شورای ملّی» گفته‏اند. اما نه اینکه قرار دادند که اسم این «مجلس شورای ملّی» [باشد.] در ضمن مَثَل، اینکه بگویند- مثلًا- در مجلس شورا بگویند که در «کاخ سنا» چطور شده، این معنایش این نیست که الآن قانون اسلامی ما «کاخ سنا» خواسته درست کند. این اسمی بوده آن وقت گفتند، حالا باید مجلس شورای اسلامی باشد. اینها حتی از اسم «اسلام» هم می‏ترسند؛ هی نق می‏زنند که نه، ملّی، ملّی.

اینها نه این است که مِن باب اتفاق، این جور شده است، [بلکه‏] هر وقت شما خواستید یک مطلبی را درست کنید، یک اجتماعی درست کردند و به هم ریختند همه چیز را. اذهان را از یک جایی برده‏اند به یک جای دیگری. اینها می‏خواهند اذهان ملت را از این مسیری که خودش دارد، برگردانند به یک مسیر دیگری، به یک راه دیگری. هر جا، هر راهی می‏خواهد باشد. یک غائله یک جایی درست می‏کنند که مردم متوجه بشوند، و لو حالا یک ماه متوجه بشوند. یک غائله‏ای درست می‏کنند که و لو یک ماه مردم متوجه به آن غائله بشوند، لعَلّ بشود در این یک ماه، یک کاری کرد.

باید متوجه باشید. باید شما دشمنتان را بشناسید. اگر نشناسید، نمی‏توانید دفعش بکنید. دشمن شما آنهایند که از روز اوّلی که جمهوری اسلامی آمد توی کار یا تحریم کردند رأی دادن را یا رفتند صندوقها را آتش زدند؛ بعضی از صندوقها را که توانستند، آتش زدند یا شکستند. آنهایی که تحریم کردند جمهوری اسلامی را، حالا آمده‏اند جمهوری اسلامی شده‏اند. آنهایی که آتش می‏زدند صندوقهای آرای مردم را، برای جمهوری اسلامی حالا آمده‏اند طرفدار شده‏اند. این طرفداری نیست، این یک حقه بازی است به صورت طرفداری. اگر بخواهند بگویند من به اسلام کار ندارم و من ضد اسلامم، خوب، می‏دانند که مملکت ایران اسلام است و نمی‏گذارد که اینها یک کاری بکنند. چاره ندارند، جز اینکه بگویند که ما هم اسلامی هستیم. لکن ما اعمالشان را باید ببینیم چطوری است. غائله‏هایی که بپا می‏کنند باید ببینیم چه جوری است. از اول تا حالا غائله بپا کردند، این گروههای مخالفی که هر کدام یک اسمی برای خودشان درست کرده‏اند هی غائله بپا کردند که نگذارند شما آن مسیری را که باید، بروید، آن صراط مستقیمی را که باید، بروید، آن چیزی را که خدای تبارک و تعالی پیش پای شما گذاشته است، باید، بروید؛ نگذارند این کار بشود.

آنهایی که وقتی محمد رضا در اینجا بود در دربارش خدمتگزار بودند، حالا ضد محمد رضا شده‏اند. این ضدیت نیست، این ضدیت برای این است که شما خیال کنید، بازی بدهند من و شما را که ما خیال کنیم اینها اسلامی هستند و یا بی‏طرف بشویم نسبت به آنها یا طرفدار بشویم. توانستند که جوانهای پاک وصاف و صحیح ما را گول بزنند با تبلیغاتی که بلدند و خوب هم بلدند. باید توجه داشته باشد این ملت که گول نخورد از اینهایی که برای اسلام دارند سینه می‏زنند. ببینند اعمالشان چیست. ببینند اینهایی که می‏گویند «اسلام»، آیا در عمل هم این طوری هستند یا یک سنگربندهایی هستند که با اسم «اسلام» می‏خواهند از بین ببرند اسلام را. و لعلّ دزدهای سر گردنه هم اسم اسلام روی خودشان می‏گذارند، لکن دزدی می‏کنند.

باید ما با اسم گول نخوریم، ببینیم چه می‏کند، ببینیم سابقه این چیست، ببینیم کتابهایی که اینها می‏نویسند محتوایش چیست، ببینیم تبلیغاتی که اینها می‏کنند چه تبلیغ می‏کنند.

مجرّد اینکه بگوید من مسلمم که فایده ندارد با ادعا. الآن همه می‏گویند ما مسلمیم، همه می‏گویند ما انقلابی‏ایم، کسی نیست که بگوید من انقلابی نیستم، هر که می‏گوید من انقلاب را درست کرده‏ام. این ملت بیچاره، این ملت بزرگ ما، این ملتی که با دست خالی رفت توی میدانها و توی خیابانها و مشتش را پر کرد و مخالفت کرد با رژیم سابق و با همه ابرقدرتها و مطلب را به اینجا رساند، حالا من آمده‏ام، می‏نشینم می‏گویم من رهبر شما [هستم‏]. تو غلط می‏کنی که هستی. یا آن می‏گوید که نه، ما این کار را کردیم. آخر کجا این کار را کردید؟ اگر یک دزدی را یک جایی کشتند، از طایفه شما بود، آن وقت شما می‏شوید انقلابی؟!

باید ببینید چکاره‏اند این جمعیتهایی که افتاده‏اند توی این مملکت و دارند خرابکاری می‏کنند و مع الأسف، بعض اشخاص هم که متوجه این مسائل نیستند، یکوقت آدم می‏بیند که طرفداری از اینها کردند یا یک چیزی گفتند، آنها از آن استفاده طرفداری کردند. اینها گول می‏زنند، همه را گول می‏زنند. اینها می‏خواستند من را گول بزنند. من نجف بودم، اینها آمده بودند که من را گول بزنند. بیست و چند روز- بعضیها می‏گفتند 24 روز من حالا عددش را نمی‏دانم- بعضی از این آقایانی که ادعای اسلامی می‏کنند، آمدند در نجف، [یکی‏] شان بیست و چند روز آمد در یک جایی، من فرصت دادم به او حرفهایش را بزند. آن به خیال خودش که حالا من را می‏خواهد اغفال کند. مع الأسف، از ایران هم بعضی از آقایان که تحت تأثیر آنها واقع شده بودند- خداوند رحمتشان کند آنها هم اغفال کرده بودند آنها را- آنها هم به من کاغذ سفارش نوشته بودند. بعضی از آقایان محترم، بعضی از علما، آنها هم به من کاغذ نوشته بودند که اینها إِنَّهُمْ فِتْیَةٌ؛^[7] قضیه اصحاب کهف. من گوش کردم به حرفهای اینها که ببینم اینها چه می‏گویند. تمام حرفهایشان هم از قرآن بود و از نهج البلاغه، تمام حرفها.

من یاد یک قصه‏ای افتادم که در همدان اتفاق افتاده بود. ظاهراً زمان مرحوم آسید عبد المجید همدانی، یک یهودی آمده بود مسلمان شده بود خدمت ایشان. ایشان دیده بود که بعد از چند وقت این یهودی خیلی مسلمان است و این قدر اظهار اسلام می‏کند که ایشان تردید واقع شده بود برایش که این شاید قضیه‏ای باشد. یک وقت خواسته بودش.

گفته بود که تو مرا می‏شناسی؟ گفته بود که بلی، شما از علمای اسلام هستید و چطور [هستید]. می‏دانید پدرهای من کی‏اند؟ بلی، پیغمبر از اجداد شماست. خودت را می‏شناسی؟ بلی، من پدرانم یهودی بودند و حالا خودم مسلمان شدم. گفته بود: سرّ این را به من بگو که چرا تو مسلمانتر از من شدی؟ مردک فهمیده بود که این آن چیزی را که می‏خواهد بازی کند، فهمیده است. فرار کرده بود.

این که آمد بیست و چند روز آنجا و تمامش از نهج البلاغه و تمامش از قرآن صحبت می‏کرد، من در ذهنم آمد که نه، این آقا هم همان است! و الّا خوب، تو اعتقاد به خدا و اعتقاد به چیزهایی که داری، چرا می‏آیی پیش من؟ من که نه خدا هستم، نه پیغمبر، نه امام، من یک طلبه‏ام در نجف. این آمده بود که من را بازی بدهد؛ من همراهی کنم با آنها. من هیچ راجع به اینها حرف نزدم، همه‏اش را گوش کردم. فقط یک کلمه را که گفت «ما می‏خواهیم قیام مسلّحانه بکنیم»، گفتم: نه، شما نمی‏توانید قیام مسلّحانه بکنید. بیخود خودتان را به باد ندهید.

اینها با خود قرآن، با خود نهج البلاغه می‏خواهند ما را از بین ببرند و قرآن و نهج البلاغه را از بین ببرند. همان قضیه زمان حضرت امیر و قرآن را سرنیزه کردن که این قرآن حَکَم ما باشد. حضرت امیر مظلوم بود واقعاً. هر چه به این بدبخت‏ها گفت: اینها حیله دارند می‏کنند، بگذارید [بجنگند،] گذشت مطلب. [گفتند:] الآن آن مرکز را می‏گیرند. جمع شدند دورش، شمشیر کشیدند، گفتند: می‏کُشیمت اگر نگویی برگردند، قرآن این طور نوشته. مجبور شد حضرت امیر که امر کند که لشکری که الآن فتح می‏کردند، یک ساعت دیگر اگر مانده بود فتح می‏کردند، برگردند. برگشتند و شکست همان شد که خوردند و بعد از اینکه آن مسائل واقع شد. همین عده‏ای که آنجا شمشیر کشیده بودند، باز شمشیر کشیدند بر ضد حضرت امیر: باید ما ببینیم که عمل اینها چی هست، آنها در پیشانی‏شان هم آثار سجده بود؛ ابن ملجم در پیشانی‏اش آثار سجده بود، ببینیم چه کرد؟ با این آثار سجده چه آمده بکند؟

اسلام همیشه گرفتار یک همچو مردمی بوده است که با اسم «اسلام»، می‏خواستند اسلام را بکوبند. مگر محمد رضا قرآن طبع نمی‏کرد؟ مگر سالی یک دفعه نمی‏رفت به مشهد؟ مگر دائماً صحبت از عدالت اسلامی و عدالت چه نمی‏کرد؟ مگر نمی‏گفت حضرت عباس مرا در یک قضیه‏ای نجات داد؟ می‏گفت اینها را. اینها یکی از قدرتهای [آنهاست‏]. واقعاً قدرت است. قدرتهای بزرگی که دارند این است که همچو با جدّی، بدون اینکه هیچ پرده حیایی در کار باشد، جدّاً می‏گویند که این کار را خدا کرده است این کار را. دنبال خدا هستیم. ما هم دنبال چه هستیم که شاید شماها هم اگر یک وقتی ببینید، باورتان بیاید. خیلی‏ها باورشان آمده بود: خوب، یک شاهی است که دارد می‏گوید «قرآن» و دارد می‏گوید «اسلام» و دارد می‏گوید چه. خوب، چه کارش دارید؟ ما مدتی باید زحمت این را بکشیم که آن چهره دوم این را به مردم بفهمانیم. این یک چهره است، یک چهره با اسم قرآن و اسم خدا و اسم نهج البلاغه و اسم اینها بیاید توی میدان [که‏] خطرناک است. ما اگر بتوانیم آن چهره دوم این جمعیتها را، آن چهره دوم امثال محمد رضا را به مردم معرفی کنیم، آن وقت ما پیروز می‏شویم و این در قضیه محمد رضا شد؛ چهره دومش را به قاعده نشان داد.

ما در هر قصه‏ای که واقع می‏شویم، می‏بینیم که روحانیت هدف است. محمد رضا هم در نطقهایی که کرده بود و می‏کرد، اینها را ارتجاع [می‏نامید، می‏گفت:] «اینها عمّال ارتجاعند.» حتی اینها می‏گفتند: «اینها عمّال انگلیسها هستند.» این را من خودم با گوشم، در یک اتومبیلی که در تهران یک وقت نشسته بودم، دیدم که آن یکی به آن می‏گوید- ما سه نفر بودیم که معمّم بودیم- گفت من مدتهاست این، این هیکلها را ندیده‏ام. اینها را انگلیسها درست کردند در نجف و قم برای اینکه ملت ما را چه بکنند. ما در آن دوره عمّال انگلیس بودیم و ارتجاعی! الآن هم ما ارتجاعی هستیم! الآن هم روحانیین ما ارتجاعی‏اند! روشنفکرها آنهایند!

در تمام مدتی که رضا خان آمد و کودتا را بپا کرد، تا آخر آنکه ایستاد مقابلشان و مشتش را گره کرد، همین، همین مرتجعین بودند، همین آخوندهای مرتجع بودند، همینها قیام کردند بر ضد او، همینها روشنگری کردند برای مردم و مردم را خواستند بفهمانند [واقعیت‏] چیه. اینها از این جمعیت لطمه خوردند و می‏خواهند مردم را از اینها جدا بکنند. دانشگاهیها را بیشتر جدا کرده بودند و حالا می‏خواهند همه مردم را از این جمعیت جدا بکنند تا هر کاری که می‏خواهند بکنند؛ یک کسی نباشد که بگوید چرا، که یک جمعیتی دنبالش چرا بگوید.

من یک مطلبی را باید بگویم به همه ملت ایران و به همه روحانیین ایران: من خوف این را دارم که بعضی از این معمّمینی که در بین روحانیون، خودشان را جا زده‏اند و خرابکاری دارند می‏کنند، در بعض از جاهایی که اینها یک چیزی دستشان آمده است، من خوف این را دارم که اینها چهره اسلام را برگردانند از آن که هست. من به روحانیین ایران می‏گویم به اینکه، این اشخاصی که خودشان را جا زدند یا رفتند در کمیته یا رفتند در کجا، این اشخاص را شما به مردم معرفی کنید که اینها ربطی به ما ندارند. یک وقت ما می‏فهمیم که سر تا ته ایران کمیته امام درست شده. این امام کیست که کمیته [اش‏] درست شده است؟ چه اطلاعی از این دارد؟ ما بی‏اطلاع بودیم. هر که خودش خواسته یک کاری بکند با اسم فلان.

چند روز پیش از این، در حضرت عبد العظیم- غیر آن کاری که آقای خلخالی کرد، آن مطلب صحیحی بود^[8]- یک شیخ دیگری- کیست، من نمی‏شناسمش- به اسم نماینده فلان، نماینده امام- به قول خودش- رفته یک مقبره‏هایی را خراب کرده و مقبره‏هایی که مال اشخاص بوده، مِلک شخصی‏شان بوده، مقبره‏ای که موقوفه بوده، خانه‏ای که موقوفه بوده، خراب کرده. اینها یک اشخاصی هستند که یا نمی‏فهمند دارند چه می‏کنند و اگر- خدای نخواسته بفهمند- اشخاصی هستند که می‏خواهند نهضت را به تباهی بکشند.

من به سرتاسر کشور ایران، به سرتاسر روحانیون ایران، این خطر را، که برای اسلام پیش آمده و برای روحانیت پیش آمده، می‏گویم به شما و حجّت را بر همه تمام می‏کنم: این آخوندهایی که خودشان را جا زدند و می‏روند و مردم را آزار می‏دهند و اذیت می‏کنند، بدون یک مجوّز شرعی الهی، اینها را از خودشان برانند. اینها نماینده من نیستند. اینها با اسم نماینده فلان، می‏خواهند کار را شلوغ بکنند تا اینکه ملت بگویند که خوب، این هم این به اصطلاح این اشخاص!

و باز باید بگویم که این پاسدارهایی که انصافاً در این کشور خدمت کردند و دارند خدمت می‏کنند و وجودشان مغتنم است برای این ملت- زحماتشان پیش خدا مغتنم است- گاهی وقتها در بینشان یک کسی جا می‏زند و آبروی اینها را از بین می‏برد. یک کسی می‏آید به اسم اینکه من پاسبان هستم یا اینکه خیر، یک مقدس مآبی هم می‏کند، او را به عنوان پاسبان می‏شناسند، می‏آید بعد می‏رود، یک دفعه ما دیدیم که خانه کی را غارت کردند، پاسبانها کردند. بابا، این پاسبان نیست. پاسبان، اسلامی است. آدم مسلمان که نمی‏رود خانه مردم را غارت کند. آدم مسلمان که نمی‏رود مِلک دیگری را مصادره کند. اینها یک دسته دیگری‏اند که آمده‏اند این کارها را دارند می‏کنند.

باید ما بفهمیم که ما این کاری را که تا اینجا آوردیم چطور به آخرش برسانیم، به هرج و مرج نکشد. البته که دولت اسلامی این زمینخوارهای بی‏انصاف را و این مفتخورهای بزرگ را سر جایش خواهد نشاند و محاسبه از آن [ها] باید بکند، حسابشان را می‏کشد.

اما این معنایش این نیست که پاسبانها بریزند هر کاری دلشان می‏خواهد بکنند؛ یک جا بحق باشد، ده جا هم بی‏حق، صدای مردم را درآورند. اینها متوجه نیستند که یک اشخاصی توی اینها آمده است و خودش را جا زده؛ مثل اینکه توی روحانیون آمده و خودش را جازده، توی اینها هم آمده و خودش را جا زده و دارد خرابکاری می‏کند تا به اسم «اسلام» خرابکاری بکند و اسلام را بکوبد.

باید توجه داشته باشید، باید متوجه باشید که آنهایی که خرابکاری می‏کنند و آنهایی که به جان مردم می‏افتند و این کارهایی که می‏گویند، دارند می‏کنند. خوب، یک دسته‏ای جهاد سازندگی است. بسیار خوب، بسیار خوب است و از اول هم همین معنا بود و خیلی هم زحمت می‏کشند و خیلی هم اجر می‏برند. اما در بین همین جهاد سازندگی، یک افرادی پیدا می‏شوند که بر خلاف موازین قانونی اسلامی، بر خلاف مقررات دولتی و اسلامی، یک کارهایی انجام می‏دهند که مردم صدایشان بلند شود که این جهاد سازندگی دارد پدر ما را درمی‏آورد. همین امروز هم یکی از علمای مشهد به من این را می‏گفت. بشناسید صالح و فاسد را. بشناسید مفسد و مصلح را. بشناسید.

توجه داشته باشید کی دارد خلاف می‏کند به اسم اسلام، کی دارد خرابکاری می‏کند به اسم اسلام؛ اگر عمامه سرش است بزنیدش کنار، خود معمّمین بزنندشان کنار؛ اگر توی پاسدارهاست، پاسدارهای مسلّح مسلم- اسلامی- که همه زحمت را به عهده دارند بزنندشان کنار؛ اگر در ارتش است، ارتشیها بزنندشان کنار؛ ژاندارمری است، آنها بزنند؛ توی بازار است، بازاریها بزنندشان کنار؛ توی کارخانه‏هاست، آنها بزنندشان کنار.

اینها در هر جایی می‏خواهند یک نفوذی بکنند و یک افسادی بکنند به اسم اسلام و این خطر است برای نهضت شما. با اسم «اسلام» می‏خواهند این اسلام را در بین مردم خود مملکت، مشوّه نمایش بدهند، بد صورتش نمایش بدهند. این یک جرم بزرگی است که آنها مرتکب می‏شوند. ما هم اگر ساکت باشیم جرم است برای ما. باید بگوییم.

باید شماها عمل کنید.

کسانی که با اسم اسلام می‏آیند و می‏خواهند خرابکاری بکنند و مثلًا، یک کارهای زشتی بکنند و خلاف اسلام بکنند، بدانید اینها اسلامی نیستند، اینها ضد اسلام هستند، ضد انقلاب هستند، نفوذ کرده‏اند در بین جمعیتها. همه جا هست ملت ما باید هوشیار باشد. الآن هوشیاری بیشتر لازم است از اول. اول آن کسی که مخالف با اسلام بود می‏شناختندش مردم. سازمان امنیت را همه مردم می‏گفتند: اینها بر خلاف ملت و اسلام هستند؛ می‏شناختند این را. این سردمدارها هم مردم می‏شناختندشان. چون می‏شناختندشان، با آنها مبارزه می‏کردند. مبارزه با آنها آسان بود. منافقها هستند که بدتر از کفارند. آن که می‏گوید مسلمان هستم و به ضد اسلام عمل می‏کند و می‏خواهد به ضد اسلام عمل بکند، آن است که در قرآن بیشتر از آنها تکذیب شده تا دیگران. ما سوره منافقین داریم، اما سوره کفار نداریم. سوره منافقین داریم که برای منافقین، از اول شروع می‏کند اوصافشان را می‏گوید.

اسلام همیشه گرفتار یک همچو جمعیتهایی بوده است. در صدر اسلام زیاد [بودند.] در زمان حکومت امیر المؤمنین- سلام اللَّه علیه- زیاد اینها بودند. در زمان خود پیغمبر اکرم- صلی اللَّه علیه و آله- زیاد بودند و همین طور در طول تاریخ. اسلام گرفتار یک همچون مصایبی بوده است و گرفتار اینکه اشخاصی هم از خود مسلمانها [منافق بوده‏اند.] مردم خوب، مردم اسلامی گول می‏خوردند از اینها، از این اشخاصی که با صورت اسلامی می‏آمدند و [تظاهر به اسلام‏] می‏کردند، گول می‏خوردند.

یکی از این ثروتمندها در یک زمانی آمد نجف پیش من. من که راجع به قضیه ایران صحبت می‏کردم، می‏گفت: می‏ترسیم بدتر بشود. نه آقا، شما نمی‏ترسید بدتر بشود. شما از خوبش می‏ترسید. آن وقتی که رضا خان عمامه‏های معمّمین را برمی‏داشت، بعد هم یک حوزه امتحانیه گذاشته بود- به اصطلاح خودش- یکی از علمای قم- خداوند رحمتش کند- به من فرمود که خوب، می‏خواهند بدها را از خوبها جدا کنند، چه اشکال دارد. من به ایشان عرض کردم که اینها با خوبهایش بدند، نمی‏خواهند بدها را بشناسند، می‏خواهند خوبها را بشناسند، کمر خوبها را بشکنند. حیله همیشه بوده است، از اول اسلام تا حالا، از اوّلی که بشر بوده تا حالا. یک اشخاص حیله باز، چهره‏های مختلف، بوده است در این ممالک اسلامی. چهره، چهره اسلامی، بسیار خوب و نماز هم می‏آیند می‏خوانند و روزه هم می‏گیرند در ظاهر. چهره، چهره اسلامی است، [ولی‏] باطنش ضد اسلام. شناخت اینها مشکل است. شناختن اینها مشکل است و لهذا، جوانهای ما از اینها گول می‏خورند.

شما کارگرها- که خداوند ان شاء اللَّه، شما را حفظ کند برای مملکت ما- و شما ارتشیها- که خداوند شما را هم حفظ کند برای ما- توجه داشته باشید که امروز اسلام یک امانتی است دست من و شما. در زمان محمد رضا، ما معذور بودیم اکثرمان. می‏گفتند: سرنیزه است، ما چه بکنیم؟ با زور نمی‏توانیم، خوب، سرنیزه است، ما چه بکنیم؟ خیلی‏ها همین عذرها را داشتند، واقعاً بعضی‏شان. اما امروز سرنیزه در کار نیست. امروز اسلام به دست ما سپرده شده است و از ما امانتداریَش را می‏خواهند. اگر ما امروز به این گروههایی که مخالف با اسلام هستند و با اسم اسلام پیش شما نفوذ دارند می‏کنند، اگر امروز ما گول بخوریم از اینها یا- خدای نخواسته- دنبال اینها برویم، این امانتی که دست ما بوده است به آن خیانت کرده‏ایم. به این امانت ما نباید خیانت بکنیم. ما باید امانتدار باشیم و اسلام را حفظ بکنیم.

خداوند شماها را حفظ کند و موفق [بدارد.] و شما اسلامی هستید و با همین خط اسلام پیش بروید و این نهضت را به پیش ببرید. و السلام علیکم و رحمة اللَّه.» (صحیفه امام، ج‏12، ص: 456 ـ 473)

ـ حکم نمایندگی آقای محمد هاشمی در سازمان صدا و سیما، و ردّ شایعات (1362)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

بر خلاف انتظار، در صدا و سیمای جمهوری اسلامی اختلافاتی پیش آمد که موجب نگرانی شد. در نتیجه این جانب آقای محمد هاشمی را به نمایندگی از جانب خودم برای به عهده گرفتن کلیه مسئولیتهای مدیر عامل صدا و سیما معیّن نمودم که این دستگاه عظیم، بی‏مسئولیت نباشد. و چون شورای محترم سرپرستی مطالبی دارند و بعضی از آنها را به این جانب نوشته‏اند، و آقای هاشمی نیز مطالبی دارند، لازم است حضرات آقایان:

رئیس محترم جمهور و رئیس محترم دیوان عالی کشور و رئیس محترم مجلس شورای اسلامی و نخست وزیر محترم- ایّدهم اللَّه تعالی- مطالب طرفین را بدون کوچکترین اغماض رسیدگی نمایند و تصمیم نهایی را بگیرند.

لازم به تذکر است که شنیده شده است، بعضی در بیت این جانب بر خلاف میل من یا بدون اطلاع من کاری انجام می‏دهند. چون این مطلب بر خلاف واقع است، گوینده این نحو مطالب به درگاه خداوند متعال توبه نماید.^[9]- 4 تیر 1362 روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏17، ص: 505)

ـ نامه به قضات دیوان عالی کشور؛ نظرخواهی درباره انتصاب مجدد رئیس دیوان عالی (1365)

«بسمه تعالی‏

حضرات آقایان قضات محترم دیوان عالی کشور- ایّدهم اللَّه تعالی‏

چون تصمیم دارم جناب حجت الاسلام آقای موسوی اردبیلی را بار دیگر به ریاست دیوان عالی کشور منصوب نمایم، نظر آقایان را جویا می‏شوم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه. روح اللَّه الموسوی الخمینی‏.» (صحیفه امام، ج‏20، ص: 64)

ـ نامه به هیأت مدیره آسایشگاه معلولین کهریزک جهت استفاده از سهم مبارک امام (1365)

 [بسمه تعالی. به پیشگاه مقدس رهبر کبیر انقلاب و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران حضرت امام خمینی- مد ظله العالی‏

احتراماً به استحضار عالی می‏رساند، آسایشگاه معلولین و سالمندان کهریزک مرکزیست خیریه که با کمک و همت اشخاص خیر و نیکوکار تأسیس و هم اکنون با بهره‏برداری از مرکز جدید به لطف و عنایت پروردگار بزرگ پذیرای ششصد نفر از عزیزان معلول و سالمند بی‏بضاعت می‏باشد. در این رابطه اشخاصی هستند که مایلند وجوهاتی را به عنوان سهم امام به این آسایشگاه کمک نمایند علی هذا استدعا می‏شود چنانچه این امر از نظر حضرت عالی مانعی ندارد و سهم امام به این محل تعلق می‏گیرد کتباً ابلاغ فرمایید که مسئولیت شرعی برای خدمتگزاران در این آسایشگاه نباشد. در خاتمه سلامتی و طول عمر وجود شریف و پیروزی رزمندگان را در جبهه‏های حق علیه باطل از درگاه خداوند تبارک و تعالی مسألت می‏نماید. و السلام علی من اتبع الهدی.

20/ 3/ 1365- هیأت مدیره- مدیر عامل آسایشگاه معلولین کهریزک‏].

بسمه تعالی‏

اشخاصی که از طرف این جانب مأذون هستند در صرف مقداری از سهم مبارک امام- علیه السلام- مجازند از این مقدار در این آسایشگاه صرف نمایند. چنانچه در مدارس آموزش و پرورش نیز به همین نحو اجازه داده‏ام. ان شاء اللَّه تعالی موفق باشند. روح اللَّه الموسوی الخمینی» (صحیفه امام، ج‏20، ص: 65)

ـ حکم انتصاب آقای محمد یزدی به عضویت در شورای نگهبان (1367)

«بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

جناب حجت الاسلام آقای حاج شیخ محمد یزدی- دامت افاضاته‏

با تقدیر از زحمات صادقانه جناب حجت الاسلام آقای صافی- دامت افاضاته- طبق اصل 91 قانون اساسی، جنابعالی را که از افراد متدین مورد وثوق و درد آشنای اسلام و انقلاب می‏باشید، به عنوان یکی از فقهای شورای نگهبان منصوب می‏نمایم. توفیق بیشتر شما را در راه تأیید قوانین مورد رضایت خداوند و در جهت کمک به مستضعفین و محرومین جامعه اسلامی ایران خواستارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته. روح اللَّه الموسوی الخمینی.» (صحیفه امام، ج‏21، ص: 67)