اول: روزه دار در روزه ماه رمضان عمداً قی کند. (به شرط آنکه بعد از آن مبطل دیگری انجام ندهد)
دوم: آنکه جنب تا اذان صبح با قصد غسل کردن بعد از بیدار شدن بخوابد، ولی تا اذان صبح از خواب دوم و سوم بیدار نشود.
سوم: هر گاه نیت روزه نکند، یا ریا کند، یا قصد کند که روزه نباشد در حالی که عملی که روزه را باطل می کند انجام نداده باشد.
چهارم: اگر در ماه رمضان، غسل جنابت را فراموش کند، و با حال جنابت یک یا چند روز روزه بگیرد.
پنجم: اگر در ماه رمضان بدون این که تحقیق کند صبح شده است یا نه چیزی بخورد و یا بعد از تحقیق با این که گمان دارد صبح شده است چیزی بخورد، بعد معلوم شود صبح بوده؛ قضای آن روز بر او واجب است.
ششم: اگر کسی بگوید صبح نشده و انسان به گفته او کاری که روزه را باطل می کند، انجام دهد و بعد معلوم شود صبح بوده است.
هفتم: اگر کسی بگوید صبح شده و انسان به گفته او یقین نکند، یا خیال کند که او شوخی می کند و کاری که روزه را باطل می کند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده است.
هشتم: آن که به گفته کس دیگر که عادل است افطار کند و بعد معلوم شود مغرب نبوده است.
نهم: اگر در هوای صاف به واسطه تاریکی آن یقین کند که مغرب شده و افطار کند، ولی بعد معلوم شود مغرب نبوده است؛ اما اگر در هوای ابری به گمان این که مغرب شده است افطار کند، بعد معلوم شود مغرب نبوده، قضا لازم نیست.
دهم: اگر برای خنک شدن یا بی جهت، آب مضمضه کند (یعنی آب در دهان بگرداند) و آب بی اختیار فرو رود.
اما اگر فراموش کند که روزه است و آب را فرو دهد، یا برای وضو مضمضه کند و بی ختیار فرو رود، قضا بر او واجب نیست. (رساله، م 1688)