امروز با امام: چهاردهم اردیبهشت

امروز با امام: چهاردهم اردیبهشت

ـ پیام به آقای خویی، علما و روحانیون؛ تصمیم رژیم شاه بر تغییر احکام اسلام (1342)

«نجف- به وسیله حضرت آیت اللَّه خویی- دامت برکاته‏

خدمت ذی شرافت حضرات افاضل انام و ثقات اسلام، محصلین والا مقام نجف اشرف- دامت تأییداتهم‏

تلگرافات عدیده حضرات آقایان مبنی بر اظهار تأثر و تألم در فاجعه عظیمه که بر اسلام و مسلمین عموماً و بر روحانیون خصوصاً وارد شده است موجب تشکر گردید. خداوند تعالی شما سربازان فداکار امام عصر و ناموس دهر- عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف- را برای اسلام حفظ کند و توفیق خدمت به دیانت مقدسه مرحمت فرماید

ما امروز مواجه هستیم با دستگاه جباری که در نظر دارد احکام اسلام را یکی پس از دیگری تغییر دهد. آنچه تا کنون با صراحت در نطقهای خود اظهار کرده‏اند تساوی حقوق زن و مرد است در همه جهات که چندین حکم ضروری اسلام پایمال می‏شود. اخیراً در طرحی که وزیر دادگستری تهیه کرده است قید رجولیت‏^[1] و اسلام را از قضات لغو کرده، و چیزهای وحشتناکی در زیر پرده است که اگر غفلت شود اساس مذهب در معرض خطر است‏

حضرات افاضل متذکر باشند که امروز تکلیف به همه طبقات متوجه است. مراجع عظام و علمای اسلام و فضلای محترم و سایر طبقات، همه مکلف هستند به مقدار میسور برای دفاع از اسلام و احکام مقدسه تشریک مساعی کنند. لازم است طبقه جوان و فضلای محترم از صاحبان نفوذ استدعا کنند که توجه بیشتری به وضع ایران- تنها مرکز تشیع- بفرمایند، و از بست و بند و زمزمه‏های ناموزونی که از طرف دستگاه جبار القا می‏شود احتراز نمایند

این جانب با تمام مشکلات و تهدیدات و تضییقات و اهانتها عازم هستم، به خواست خداوند متعال، از پا ننشینم تا حصول مقصد نهایی و جلوگیری از تجاوز به حدود شرع مطاع یا تحصیل عذر در درگاه قادر متعال. و رجای واثق دارم که توفیق حاصل خواهد شد. از انفاس قدسیه حضرات افاضل- ایّدهم اللَّه تعالی و سَدّدهم- تمنای دعا داریم برای پیشرفت مقاصد اسلامی در تحت قبّه مطهره موالی عظام و ائمه انام- صلوات اللَّه و سلامه علیهم- سِیّما^[2] امیر المؤمنین و امام المتقین- صلوات اللَّه و سلامه علیه. و السلام علیکم و رحمة اللَّه.» (صحیفه امام، ج‏1، ص: 218 ـ 219)

ـ نامه به آقای سید احمد خمینی؛ خانوادگی (1355)

«پسرم، عزیزم‏

ان شاء اللَّه سلامت باشید و مشغول به تحصیل فضایل علمیه و عملیه. ماها بحمد اللَّه سلامت هستیم. نوشته بودید دکتر آوردم و اکسیژن داده‏اند، دکتر صحیح است اکسیژن دروغ. برای یک ناراحتی قلبی بود که اطمینان داد چیزی نیست، و الآن سلامت هستم و هیچ نقاهتی ندارم جز نقاهتهای روحی که رو به زیادت است؛ از خداوند اصلاح امور را خواهانم. به خواهرها و خانم خودتان سلام برسانید. به حضرت آقای عمّ بزرگوار^[3] زیاد رسیدگی کنید. دخترها مثل اینکه آنجا نمی‏روند؛ به آنها سفارش کن گاهی خدمت ایشان برسند و سفارش کن از ایشان پرستاری کنند. با سن ایشان لازم است در غذا و سایر چیزها رسیدگی شود و عهده آن بر شماست. از خداوند تعالی سلامت همه را خواهانم. حسن‏^[4] را می‏بوسم و دعا می‏کنم. و السلام. پدرت» (صحیفه امام، ج‏3، ص: 143)

ـ نامه به آقای جعفر صبوری؛ وضعیت زمینهای اهدایی برای مسکن (1358)

«خدمت جناب مستطاب حجت الاسلام آقای حاج شیخ جعفر صبوری- دامت برکاته‏

مرقوم محترم که حاکی از صحت مزاج شریف بود واصل گردید. مبلغ پنجاه هزار تومان وجه ارسالی نیز طبق یک قطعه چک صادرات واصل و قبض آن ارسال گردید. در مورد زمینهایی که برای خانه‏سازی به وسیله مؤمنین محترم اهدا می‏شود، فعلًا سندهای آن را دریافت و رسید به ایشان بدهید تا ان شاء اللَّه بزودی برنامه کار در سطح مملکت اعلام خواهد شد. از خدای تعالی ادامه توفیقات جنابعالی را خواستارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه.» (صحیفه امام، ج‏7، ص: 181)

ـ سخنرانی در جمع مردم؛ جایگاه شهادت- نقش شهید مرتضی مطهری در انقلاب (1358)

«یکی از فرقهای مکتب اسلام، مکتب توحید، با مکتبهای انحرافی، مکتبهای الحادی، این است که رجال این مکتب، شهادت را برای خودشان فوز عظیم می‏دانند: یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً.^[5] از شهادت استقبال می‏کنند، چون قائل هستند به اینکه، ما بعد این عالم طبیعت، عالمهای بالاتر و نورانیتر از این عالم است. مؤمن در این عالم در زندان است، و بعد از شهادت از زندان بیرون می‏رود. این یکی از فرقهایی است که بین مکتب ما، مکتب توحید، با سایر مکتبهاست. جوانهای ما شهادت را طالبند. علمای متعهد ما برای شهادت پیشقدم می‏شوند. آنهایی که به خدا اعتقاد ندارند و به روز جزا، آنها باید بترسند از موت؛ آنها از شهادت باید بترسند. ما و شاگردان مکتب توحید از شهادت نمی‏هراسیم؛ نمی‏ترسیم. بیایند امتحان کنند؛ چنانکه امتحان کردند. و یکی از نکته‏هایی که موافق حدیث تحقق پیدا کرد، این است که در حدیث است که‏

لَا یَزَالُ یُؤیَّدُ هَذَا الدِّینُ بِالرَجُلِ الفاجر^[6]

با مردهای فاجر- به اراده خدا- این دین ما تأیید می‏شود. محمد رضا مرد فاجر، خواهی نخواهی این دین به واسطه او تأیید شد؛ برای اینکه هر چه ظلم بیشتر باشد. و هر چه ستمکاری بیشتر باشد، دین عدل بیشتر تأیید می‏شود. ظالم با اعمال ظالمانه خودش دین عدل را تأیید می‏کند؛ و لا یزال این طور بوده است. فرعون با فرعونیت و طغیانش دین موسی را تأیید می‏کند، و ابو سفیان با طغیان، دین رسول اکرم را تأیید می‏کند؛ و محمد رضا با طغیان و عصیان و جور و ستم، دین اسلام را تأیید می‏کند. خدا همان طوری که از قشر متفکرین روحانی تأیید می‏شود ...، خدای تبارک و تعالی می‏فرماید که از قشرهای فاسد هم، از رجل فاجر هم، دین اسلام و دین خدا تأیید می‏شود؛ و آن به همین معناست که گفتم. نه تأیید می‏کند؛ تأیید «می‏شود»:

لا یزال یُؤَیَّدُ هذَا الدینُ بِالرَّجُلِ الْفاجِر.

این رجل فاجری که خون عزیز ما را به زمین ریخت، تأیید کرد دین خدا را. یعنی خدا دین خودش را به او تأیید کرد. با ریختن خون عزیز ما، تأیید شد انقلاب ما. این انقلاب باید زنده بماند، این نهضت باید زنده بماند، و زنده ماندنش به این خونریزیهاست. بریزید خونها را؛ زندگی ما دوام پیدا می‏کند. بکُشید ما را؛ ملت ما بیدارتر می‏شود. ما از مرگ نمی‏ترسیم؛ و شما هم از مرگ ما صرفه ندارید. دلیل عجز شماست که در سیاهی شب، متفکران ما را می‏کشید. برای اینکه منطق ندارید. اگر منطق داشتید که صحبت می‏کردید؛ مباحثه می‏کردید. لکن منطق ندارید، منطق شما ترور است! منطق اسلام ترور را باطل می‏داند. اسلام منطق دارد؛ لکن با ترور شخصیتهای بزرگ ما، شخصهای بزرگ ما، اسلام ما تأیید می‏شود.

نهضت ما زنده شد. تمام اقشار ایران، باز زندگی از سر گرفت. اگر یک سستی، ضعفی پیدا کرده بود، زنده شد. اگر نبود شهادت این مرد بزرگ، و اگر مرده بود این مرد بزرگ در بستر خودش، این تأیید نمی‏شد؛ این موج برنمی‏خاست. الآن موجی در همه دنیا، همه دنیا، همه دنیایی که به اسلام علاقه دارند، این موج بلند شد. سایر کشورها هم؛ برادران من نترسید از موج.

مردن تهلکه نیست؛ مردن حیات است. آن عالَم، حیات است؛ این عالم مرده است. از مردن نترسید، و نمی‏ترسیم. آنها باید بترسند که مردن را از بین رفتن می‏دانند؛ هلاک و فنا می‏دانند. چرا مسلمین از موت بترسند؟ چرا علما از موت بترسند؟ این مکتب باقی است؛ مکتب اسلام باقی است؛ این نهضت باقی است، تا این ریشه‏های گندیده هم زیر خاک بروند؛ تا این ریشه‏های گندیده هم قطع بشوند؛ تا این توطئه‏های ضعیف هم خنثی بشوند.

خداوند شما را تأیید کند. خداوند برادرهای ما را، خواهرهای ما را تأیید کند؛ که همه برای اسلام مفید هستید و همه نهضت را به پیش بردید. الآن هم همه با هم به پیش!و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.» (صحیفه امام، ج‏7، ص: 182 ـ 184)

ـ پیام به ملت ایران؛ دستگیری سران حزب توده- تجلیل از سربازان گمنام اسلام (1362)

«اگر فاتحان دنیا افتخار می‏کنند به سرباز گمنام، اسلام بزرگ و ملت شریف و فاتحان عزیز ما افتخار می‏کنند به هزاران سرباز گمنام بزرگواری که در پی نام و نشان نیستند و برای کشور اسلامی خویش و اسلام عزیز و ملت انسانپرور افتخاراتی می‏آفرینند معجزه‏آسا و پیروزیهای ژرف. فرق است بین سرباز گمنامی که قدرتهای مادی دنیا به آن فخر می‏فروشند و بین سربازان گمنامی که پرورده اسلام و مکتب توحید است، که انگیزه آنان تحصیل قدرت و اکثراً ستمکاری است و انگیزه اینان خدا و طلب حق است.

اساساً سربازان اسلام، اگر چه نامدار باشند، در این جهان گمنامند. نامدارترین سرباز فداکار در اسلام، امیر المؤمنین است و او گمنامترین سرباز است. با کدام تفکر عرفانی، فلسفی، سیاسی و کدام قلم و زبان و بیان، بشر این سرباز گمنام را معرفی کند و بشناسد و بشناساند؟ و مطلب با حفظ مراتب همین است. سربازان گمنام ما در تمام جبهه‏ها و پشت جبهه‏ها که شب و روز و جوانی و هستی خود را برای اسلام و مکتب الهی فدا می‏کنند و نام و نشانی نمی‏خواهند و ندارند، چه بسا که به سبب ضرورت تشکیلاتی، همسران و مادران و نزدیکان آنان ندانند که اینان چه حماسه‏ها می‏آفرینند و چه ارزشها برای انقلابْ خلق می‏کنند. از جبهه‏ها که کم و بیش مسائل آنها و حماسه‏های سرفرازانه آنان را می‏دانید و تا در سنگرهای آنان که مراکز عبادت اللَّه است نروید و دستی از دور بر آتش داشته باشید، عمق فداکاری و محافل عرفانی- الهی آنان معلوم نمی‏شود، که بگذریم، جوانان ارجمند و عزیز ما در جبهه‏های داخلی از عمق جنگلهای وسیع تا بیغوله‏ها و پناهگاههای بزرگ منحرفان غافل از خدا، از دمکرات و کومله تا منافقین و فدایی خلق و حزب خلق به اصطلاح مسلمان تا حزب توده و سایر گروهکهای کوچک و بزرگ را با فداکاریها و خداطلبیها آن چنان قلع و قمع کردند که دنیا را با همه دشمنیها که دارند به اعجاب و تحیّر درآوردند. توجه به کارآمدی امنیتی و اطلاعاتی این جوانان گمنام پاسدار و بسیج و کمیته و دادستانی و دیگر دلباختگان در راه خدا در به دام انداختن سران خیانتکار حزب توده که چون مار پر خط و خال در براندازی اسلام فعالیت منافقانه داشتند و هر یک سابقه‏های طولانی بیست- سی ساله در جهات تشکیلاتی و اطلاعاتی و جاسوسی داشته‏اند و از تخصص در این امور بهره وافی داشتند. موجب سرفرازی امت اسلامی است که چنین فداکارانی دارد و اعجاب و تحیّر دستگاههای جاسوسی و اطلاعاتی سراسر جهان است و این اعجاز جز به هدایت حق تعالی و عنایات خاصه ولی اللَّه الاعظم- ارواحنا فداه- صورت نگرفته است. ملت ایران از این پیروزی با ابعاد مختلفه خصوصاً سیاسی آن باید قدردانی و تشکر کنند و در تقویت جمیع سلحشوران مرزها و داخل کشور کوشا باشند. کمال بی‏انصافی است که کس یا کسانی به واسطه عقده‏های بیهوده از این نگهبانان اسلام و حافظان کشور اسلامی خرده بگیرد.

بار الها! ما تو را به این نعمتها که نصیب ما فرمودی و ما را از کیْد و خیانت بدخواهان به وسیله جوانان عاشق خود حفظ فرمودی شکر می‏کنیم و از عهده آن برنمی‏آییم. بار الها! این عزیزان مجاهد فی سبیل اللَّه را برای ملت ما حفظ فرما و به شهدای آنان رحمت و به بستگان آنان خصوصاً مادران و پدران و همسران آنان صبر و خیر و برکت عنایت فرما. روح اللَّه الموسوی الخمینی» (صحیفه امام، ج‏17، ص: 421 ـ 422)