«از جمله شغل‌های بسیار مقدس شغل... پرستاری [است]؛ این شغل پرستاری از شغل‌های بسیار شریفی است که اگر چنانچه، انسان با وظایف انسانی و شرعی خودش عمل بکند، این یک عبادتی است که در تراز عبادت‌های درجه اول است.» (صحیفه امام، ج12، ص: 285)
پنجم جمادی الاولی هر سال قمری، سال‌روز ولادت شیرزن صحرای کربلا، حضرت زینب کبراست که امسال (1398ش) برابر است با نهم دی؛ حضرت زینب(س) به عنوان الگو و اسوه برای تمامی زنان و مردان آزادی‌خواه و ظلم‌ستیز در همه زمانها مطرح بوده است. او که توانست با پیام رسانیِ شایسته، از بازماندگان حادثه جان سوز عاشورا نیز به نیکویی پرستاری کند و لقبِ «بزرگ پرستار همیشه تاریخ» را زیبنده خود کند. به همین مناسبت این روز مبارک، از سال‌ها پیش، «روز پرستار» نامیده شده است. پس پرستار کسی‌ست که با دستان نوازشگر و قلب مهربان خود، درد بیمار را تسکین می‌بخشد و به او نوید حیاتی دوباره می‌دهد. باید قدر او را دانست و به او و حرفه مقدسش احترام گذاشت؛ چنان که امام خمینی در سخنرانی اردیبهشت سال 1359 فرمود:
«از جمله شغل‌های بسیار مقدس شغل... پرستاری [است]؛ این شغل پرستاری از شغل‌های بسیار شریفی است که اگر چنانچه، انسان با وظایف انسانی و شرعی خودش عمل بکند، این یک عبادتی است که در تراز عبادت‌های درجه اول است.» (صحیفه امام، ج12، ص: 285)
پرستاری، از آغازین لحظات طلوع اسلام، به صورت حرفه‌ای مقدّس مطرح بوده است. تاریخ اسلام از پرستارانی چون ام‌سَلَمه، رَبیع، ام‌سَنان، لیلا غفاری و در رأس همه آنها، حضرت فاطمه و حضرت زینب علیهماالسلام نام می بَرَد.
اینان با کمال اخلاص و حفظ حریم عفاف و نجابت، به بیمارداری و معالجه مجروحان می‌پرداختند. حضرت زینب علیهاالسلام مقام پرستار را در دشت کربلا چنان اعتبار بخشید که امروز، روز پرستار، به زاد روز آن بانوی بزرگ، شکوه و عظمت یافته است.
تاریخ انقلاب اسلامی نیز شاهد جان فشانی و از خود گذشتگی های پرستاران رشیدی است که وظیفه امداد رزمندگان غیور میهن اسلامی را به عهده داشتند.
دربارۀ جایگاه بلند و اهمیت پرستار و پرستاری، امام خمینی بیانات و جمالات گهرباری دارند که به چند نمونه اشاره می‌کنم:
حضرت امام در بخشی از سخنان خود، به زیبایی حال مریضِ در بیمارستان و چگونگی رفتار پرستاران را با او ترسیم می‌کند. ایشان می‌فرماید: «یک مریضی که از خانه‌اش آمده است به بیمارستان، این مریض، خودش را مثل یک غریب می‌داند. اگر این پرستارها با او با ملایمت، با رفتار انسانی، با محبت... رفتار کنند، این حس غربت از او منفصل می‌شود و آرامش برایش حاصل می‌شود و این آرامش روحی، در بهبودی او کمک می‌کند. » (صحیفه امام، ج12، ص: 286)
در بخشی دیگر خطاب به درمان‌گران و پرستاران تأکید می‌کند:
«خدمت شما یک خدمت بسیار با ارزشی است. خدمت مشکلی است. پرستاری، پزشکی، هر دو مشکل است و اما بسیار شریف است، در صورتی که به آن وظایفی که باید عمل بشود عمل بکنند. و من دعاگوی شما همه هستم.» (صحیفه امام، ج12، ص: 289)
امام خمینی به راه و نحوۀ بهتر درمان کردن نیز اشاره کرده و از نگاه اخلاقی به نگریسته و می‌فرماید:
«مسئله بهداری یکی از امور بسیار مهم است. هم پزشک مهم است، هم پرستار مهم است، هم کارمندان این دستگاه. و چیزی که بسیار اهمیت دارد برای پزشکان و پرستاران و آنهایی که تماس با مریضها و بیمارها و مجروحها دارند این است که روح عطوفت در آنها باشد. یکی از اموری که کمک می‌کند به خوب شدن مریضها و اعاده صحت برای آنها، این است که پزشک آنها، پرستار آنها، به آنها تقویت روانی بدهد. اگر انسان اعتقادش شد که خوب می‌شود از این مرض، این کمک می‌کند به اعاده صحت، و اگر نظرش این طور شد که در این مرض دیگر خوب نمیشود، این او را رو به هلاکت زودتر میبرد. و این به عهده پزشکان است و پرستارهاست. چه پرستارها از خانمها و برای خانمها باشند و چه از آقایان و برای آقایان باشند، این نکته را باید در نظر داشته باشند که عطوفت به آنها و امید دادن به آنها و وعده سلامت به اذن اللَّه برای آنها، کمک می‌کند به صحت آنها.» (صحیفه امام، ج 18، ص: 233)