امام حسن عسکری (ع)، امام یازدهم شیعیان، سال ۲۳۲ هجری قمری در مدینه چشم به جهان گشود. عمری کوتاه داشت. دوران عمر ۲۹ساله امام حسن عسکری(ع) به سه دوره می‌توان تقسیم کرد:
دورۀ ۱۳سالۀ نخست که در مدینه گذشت؛
دوره دوم ۱۰سال در سامرا پیش از امامت؛
دوره سوم نزدیک به ۶ سال امامت آن حضرت است.
دورۀ امامت حضرت عسکری (ع) با قدرت ظاهری بنی عباس هم‌زمان بود و در تنگنای جور زمانه! به‌گونه‌ای که شش سال دوران اقامتش، سه سال را در زندان گذرانید.
امام حسن عسکری(ع) در مدت شش ساله امامت خود فعالیت و اقدامات بسیاری انجام داد. ازجمله مهم‌ترین آن، تشکیل شبکه وکالتی که در زمان موسی بن جعفر(ع) تاسیس شده بود، تقویت کرد و در مناطق مختلف جامعه اسلامی نماینده‌ای برای خود انتخاب نمود تا آنها حلقۀ وصل بین امام و شیعیان قرار بگیرند و به رتق و فتق امور شیعیان پرداخته و با آموزش تعالیم شیعی به پیروان اهل بیت، سطح فکری جامعه شیعه را ارتقاء دهند.
با گسترش شبکۀ وکالت، سوءاستفاده برخی نیز روشن بود؛ برای همین امام (ع) اگر می‌فهمیدند کسی از نمایندگانش در شبکه وکالت از موقعیتش سوءاستفاده کرده و یا کم کاری کرده سریع او را توبیخ یا برکنار می‌کرد. ( رجال کشی، ص 573) طوری نبود که به نام حفظ دوستان و یاران یا حفظ آبروی شیعه و... چشم‌پوشی کرده و برخورد نکنند.